Μετά από μία διάλεξη του Ολόφ Ζιγκόν στο Ελεύθερο Βήμα της ΑΣΟΕΕ με θέμα την Ουτοπία, το 1981 αν θυμάμαι καλά, μαζευτήκαμε για να γιορτάσουμε την περίσταση στο Άμα Λάχει, μια ταβέρνα της οδού Καλλιδρομίου. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης που, έχοντας κάνει ήδη δύο διαλέξεις στη σχολή, μας συνέστησε θερμά να καλέσουμε και τον διαπρεπή Ελβετό ελληνιστή, ο Παναγιώτης Κονδύλης, που εξέδωσε αργότερα το έργο του Βασικά Προβλήματα της Αρχαίας Φιλοσοφίας ο Βασίλης Γιακουμάκης, ο Κωστής Παπαγιώργης, και πολλοί άλλοι φίλοι.
Ο Ολόφ πίστευε με πάθος πως και η σύγχρονη Ελλάδα μπορούσε να ξεφύγει από τον χθαμαλό ορίζοντα της πολιτικής μιζέριας και της πνευματικής ανημπόριας, να σταθεί στα πόδια της ξανά και να διεκδικήσει μια καλύτερη μοίρα στον κόσμο. Όντας ερωτευμένος μάλιστα με μια ελληνίδα τότε, είχε μάθει και κάποια, ελάχιστα, νέα ελληνικά και τα μιλούσε με την χαρακτηριστική δυσχέρεια των ευρωπαίων να προφέρουν το θήτα.
Ύψωσε λοιπόν το ποτήρι του με την πρόποση: Η Ελλάς είναι έρως και πάτος! Το πανδαιμόνιο που ακολούθησε είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς. Γύρισαν πιατέλες, έσπασαν μπουκάλια και δυο τρεις από την παρέα, αναπηδώντας στις καρέκλες τους από τα γέλια, βρέθηκαν στο πάτωμα. Μόλις συνήλθαμε λιγάκι ο Ολόφ, αν και σφόδρα απορημένος, περιορίστηκε να με ρωτήσει χαμηλόφωνα: Έκανα κανένα λάτος;
Όχι ακριβώς, τον διαβεβαίωσα, βασικά ναι… αλλά τελικά, όχι… μακάρι να έκανες. Τώρα επικρατούσε μια αύρα στοχαστικής σιωπής. Ώσπου, εξ αυθορμήτου προμελέτης, σύμφωνα δηλαδή με τη σκηνοθεσία που υπέβαλε η στιγμή, αλλά και κατόπιν ψυχικά ωρίμου αποφάσεως, σηκώσαμε όλοι τα ποτήρια μας με την κραυγή: Έρως και πάτος!
