Ποιός είν’ τρελός από έρωτα, ρωτάει αίφνης ο ποιητής κι ο πρώτος στίχος του πετιέται με το λεπίδι γυμνό, σαν δολοφόνος απ’ το σκοτεινό δρομάκι.
Δεν έχει σημασία τι θ’ απογίνει μετά, ο ερωτευμένος έχει δικαιωθεί, Κι ας κάνει λάθος την αυγή. Βλέφαρο δεν σαλεύει με την αναγγελία, Μικρός προφήτης έριξε σε Κορασιά τα μάτια. Άχνα δεν βγάζεις με την παράκληση, Του μικρού βοριά παράγγειλα να ’ναι καλό παιδάκι, όταν μάλιστα φαίνεται πιά πως, Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι. Μόλις ακούς, Μέρα μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω, ο θρήνος σ’ έχει ζώσει.
Ηρακλής Λογοθέτης
Η ανάπτυξη έπεται, όλα εντούτοις έχουν ήδη ειπωθεί μονομιάς από τον πρώτο στίχο γιατί, Μέσα στο θολό ποτάμι έσκυψε η νύχτα να λουστεί.
Η μπόρα σ’ έχει φτάσει αφ’ ότου, Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, και ψιθυρίζεις μόνος, Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Αν είσαι από τους αληθινά εκλεκτούς, Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, οι πρώτοι στίχοι θα σ’ ακολουθούν, Σαν σώματα ωραίων νεκρών που δεν εγέρασαν.
Ιδιαίτερα εφόσον, ακόμα κι αν Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, δεν αγνοούμε ότι, Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. Μα ούτε πως, Το μαύρο Barco Bestia του νέγρου κάπταιν Μάδη, έρχεται όπου να ’ναι να μας πάρει.
Ο συγκλονισμός του πρώτου στίχου είναι σπάνιος σαν εξαίσιο πλήγμα, γιατί ο ποιητής αναπαριστά όντως εξ όνυχος τον λέοντα. Και στους μεγαλύτερους ακόμα βγαίνει ελάχιστες φορές, μα όταν πετύχει γράφει με τρόπο ανεπανάληπτο και η γητειά του μένει αξεπέραστη. Σε παίρνει παραμάζωμα και χωρίς αντιστάσεις.
Καμιά φορά βέβαια ο πρώτος στίχος, με την επανάληψη και τις κακουχίες των εύκολων αναγνώσεων, κινδυνεύει να γίνει εντάφιο επίγραμμα για τον ποιητή. Μα η αξία του είναι οδυνηρώς άφθαρτη γιατί, Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
