Διαπιστώνεται συχνά από τις δημοσκοπήσεις ότι ένα σημαντικό ποσοστό των συμπολιτών μας απαξιώνουν την πολιτική. Μα η διαπίστωση αντανακλά απλώς μία πολύ περιορισμένη αντίληψη για την έννοια της πολιτικής πράξης και την αδυναμία μας να διευρύνουμε τον ορισμό της.
Ηρακλής Λογοθέτης
Πράγματι, πολλοί φαντάζονται ότι κάνουν υψηλή πολιτική ψάχνοντας όσο πιο χαμηλά μπορούν στον σκουπιδοτενεκέ των αντίπαλων κομμάτων ή ανταλλάσοντας ύβρεις και μπηχτές στα κανάλια. Κι ακόμα περισσότεροι τους επικροτούν πιστεύοντας ότι η πολιτική είναι τεχνικό ζήτημα, κάτι σαν αποχετευτική διαχείριση μιάς πολυκατοικίας σε ευρύτερη κλίμακα. Οι ίδιοι συγχέουν, όπως παρατηρεί ο Ιππος Υψαύχης
, την χουλιγκανική άρνηση της πολιτικής με τον συνειδητό αναχωρητισμό των δημιουργών από την παραπολιτική ποταπότητα και την αφοσίωση στο έργο τους. Όσοι εκλαμβάνουν λοιπόν την πολεοδομία, την αρχιτεκτονική ή την τοποθέτηση ενός γλυπτού που παιδαγωγεί το δημόσιο βλέμμα σε μιά πλατεία, ως ζητήματα μιας λίγο-πολύ αδιάφορης αισθητικής είναι βαθιά γελασμένοι.
Όποιος εκθέτει δημοσίως το έργο του, κάνει συναυλίες ή θέατρο και δημοσιεύει τα κείμενά του, έχει αυθεντική μετοχή στην πολιτική πράξη. Ψηφίζει και ψηφίζεται κάθε μέρα. Ο οπλίτης και ποιητής Αισχύλος δεν ήταν λιγότερο πολιτικός άνδρας από τον Περικλή, ούτε ο Καβάφης από τον Βενιζέλο. Δύο μυθιστορήματα, το “Κιβώτιο” του Άρη Αλεξάνδρου και το “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου, καθόρισαν τις εξελίξεις στην καθεστώσα αριστερά περισσότερο από χιλιάδες βουλευτικές αγορεύσεις.
Ο Πλάτων είχε δίκιο όταν έλεγε ότι κάθε αλλαγή στο κυρίαρχο μέλος έχει πολιτική σημασία γιατί επηρεάζει το ήθος της πόλεως. Το βλέπουμε συγκρίνοντας τα ήθη της εποχής που δέσποζαν μουσικά, μεταξύ άλλων σπουδαίων, ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις, με τη σημερινή καφρίλα που επέβαλε η κυριαρχία των τραγουδιστών της Μυκόνου. Κι όποιος ακόμα δεν το βλέπει, δεν σκαμπάζει γρυ από πολιτική.
