Σαν αύριο από το ωραίο Καστελόριζο ξεκίνησε η μέρα της μαρμότας το 2010. Εκτοτε σαν κωπηλάτες στη γαλέρα, εμείς, οι αχθοφόροι του χρέους, ζούμε ξανά και ξανά το ίδιο έργο: κρίση, χρέος, δάνεια, λιτότητα. Ασπρίσαν τα μαλλιά μας – κρίση χρέος, δάνεια, λιτότητα.
Ντίνα Δασκαλοπούλου
Με μια φωτεινή εξαίρεση εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 2015, τότε που όλα έμοιαζαν πιθανά με τον λαό πρωταγωνιστή της Ιστορίας του, η σήμερον μοιάζει με αύριον και χθες – για να παραφράσουμε τον Εμπειρίκο. Μετά την έξαρση και τη δική μας ελάχιστη έφοδο στον ουρανό, ήρθε η συντριβή μας και η σκληρή τιμωρία μας από τους γραφειοκράτες, τους τραπεζίτες και τις ελίτ, οι οποίοι έφριξαν με το θράσος αυτής της απειροελάχιστης γωνιάς της Ευρώπης που διεκδίκησε ένα διαφορετικό μέλλον.
Κάναμε υπομονή, είπαμε αγάντα, σφίξαμε τα δόντια και κάπως -κούτσα κούτσα- προχωρούσαμε όχι θεαματικά καλύτερα, με τον ζουρλομανδύα της λιτότητας να μας έχει δεμένους πισθάγκωνα, αλλά με ένα κάποιο νοιάξιμο για τους αδύναμους, κάποιες έστω ελάχιστες ανάσες ελευθερίας. Κι ύστερα ήρθε ο νεοφιλελευθερισμός αντάμα με τη νεορθοδοξία, η σκληρή Δεξιά μαζί με όλες τις «αξίες» που βγήκαν από τη ναφθαλίνη. Ηρθε μετά η πανδημία και μας καταπλάκωσε.
Ωστόσο, αν κανείς αφουγκραστεί τις ανάσες της πόλης, αν μετρήσει τους παλμούς της, αν μιλήσει με τους ανθρώπους που ασφυκτιούν πίσω από τις μάσκες, θα νιώσει τα πολλά ρυάκια της αμφισβήτησης που γεννιούνται. Και την ανάγκη για ένα νέο γενναίο όραμα, για μια ρωμαλέα ελπίδα, για μια ιδέα που θα μας καρπίσει ξανά. Σε πείσμα όλων και η δική μας άνοιξη έρχεται.
efsyn.gr/
