1. Οταν μιλάω με δημόσια υπηρεσία και ακούω, με το που λέω το όνομά μου (ενίοτε συμβαίνει κι αυτό), «Ο συγγραφέας; Εσείς που γράφετε βιβλία;». Κρατάω την ανάσα μου. Μέχρι να συνεχιστεί η κουβέντα. Καθώς ο συγκεκριμένος αναγνώστης δεν είναι ένας άλλος αναγνώστης (με τις έλξεις και τις απωθήσεις του), αλλά ο αναγνώστης από τον οποίο εξαρτάται αποκλειστικά η υπόθεσή μου.
2. Πάντα βρισκόμουν απ’ την όχθη αυτών που δεν έχουν ρεύμα στον αφρό των ημερών• για την ακρίβεια: αυτών που προσπαθούν να δημιουργήσουν εσωτερικό ρεύμα στο πέρασμα του χρόνου, αυτών που αναδεύουν τα κάτω ύδατα.
Μισέλ Φάις
3. Σχετικά με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, εστιάζω κυρίως στο παιδί. Στο παιδάκι που καλείται να διασχίσει πλέον τα Πικρά, Πικρότατα Νερά της ζωής του. Ολομόναχο. Τα υπόλοιπα (τα θεσμικά και νηφάλια, κι όχι, εξυπακούεται, τα κανιβαλικά) είναι κρίσιμα και επιτακτικά. Αναμφίβολα. Ωστόσο, μπροστά στο συντριπτικό κείμενο του πόνου, κι αυτά ακόμη φαντάζουν υποσημειώσεις.
4. Στις διακοπές, όταν κι εφόσον γίνουν, το θερμόμετρο ανάμεσα στα αδιάβαστα/ξαναδιαβασμένα βιβλία φωτίζει κάποια ευρύτερα πράγματα. Από καταβολής διακοπών και βιβλιοφιλίας.
5. Ελαιοχρωματιστής – φιλότεχνος έκλεψε έναν πίνακα του Πικάσο κι έναν του Μοντριάν για να τους απολαμβάνει κατ’ ιδίαν. Βαλκανικός μαγικός ρεαλισμός.
6. Μέχρι να φτάσει η πανδημία στη μετάλλαξη Ωμέγα, όσον με αφορά, μάσκα δεν βγάζω. Καλό φθινόπωρο και αν. Βέβαια, το νεοελληνικό ταμπεραμέντο πάντα σε εκπλήσσει. Τώρα, που χαλαρώνουν τα μέτρα περί της χρήσης της μάσκας σε εξωτερικούς χώρους, βλέπεις περισσότερους μασκοφορεμένους από πριν.
.efsyn.gr
