«Η εκπαίδευση πρέπει να βασίζεται στην προσωπική αναζήτηση του διδασκόμενου και μόνο. Ο δάσκαλος δεν πρέπει να λειτουργεί σαν αυθεντία, αλλά χρειάζεται μόνο να θέτει ερωτήματα και να οδηγεί τον μαθητή στην ανακάλυψη των απαντήσεων». Ενα από τα άπειρα αποφθέγματα-τσιτάτα που κυκλοφορούν σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα, επειδή κάποιος το βρήκε ή το αναπαρήγαγε διότι του άρεσε. Το συγκεκριμένο αποδίδεται –και ορθώς– στον Ζαν-Ζακ Ρουσό, ο οποίος, εκτός από φιλόσοφος, διανοητής, πολιτικός θεωρητικός κ.ά., υπήρξε και θεμελιωτής της σύγχρονης παιδαγωγίας.
Αννα Ανδριτσάκη
Το απόφθεγμα ξεπήδησε ξαφνικά σε μια σελίδα του fb και το σκρολάρισμα σταμάτησε. Αρχισαν οι σκέψεις για τα πολλά λόγια και ακόμα περισσότερα μέτρα της εκάστοτε αλλά κυρίως της παρούσας πολιτικής εξουσίας. Σωφρονισμός ανηλίκων με ποινές την περιθωριοποίηση ή τη διαπόμπευση (βλ. «κοινωνική εργασία» σε συνεννόηση με τους δήμους), ποινικές διώξεις και οριστική διαγραφή φοιτητών από τα Πανεπιστήμια εξαιτίας της συμμετοχής σε πάσης φύσεως κινητοποιήσεις, τιμωρία εκπαιδευτικών για μη εφαρμογή των πολιτικών αποφάσεων κ.ά. Ξαφνικά σταυροδρόμι χωροχρονικό κάπου ανάμεσα στον Ρουσό, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τη Μοντεσόρι και, στο τώρα, τη φινλανδική εκδοχή για την εκπαίδευση.
Προσπερνώντας τα κλασικά σωκρατικά περί διαλεκτικής και την πλατωνική «Πολιτεία», ξαναθυμόμαστε την ιστορία και την καινοτομία της Μαρία Μοντεσόρι για τη βιωματική εκπαίδευση και ανάπτυξη των παιδιών που τώρα βρίσκεται στις παραπομπές για έρευνες σχετικές με την παιδεία ή στα ακριβά ιδιωτικά μοντεσοριανά σχολεία, ασχέτως αν κάποτε ξεκίνησαν με μαθητές άπορα παιδιά. Αμέσως μετά, τη Φινλανδία. Οχι γιατί επί πολλές δεκαετίες αποτελούσε ΤΟ πρότυπο για τα εκπαιδευτικά συστήματα, αλλά για τη μοναδική, διεθνώς, εξέλιξή της. Την απρόσκοπτη έρευνα, αλλαγή και προσαρμογή για να παραμένει πάντα προσηλωμένη στον στόχο της, την «ποιότητα του σχολικού συστήματος», διότι οι πολίτες του «είναι το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο». Το κάθε σχολείο έχει την ελευθερία να αποφασίσει, οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται, η «σύγκριση» γενικότερα αποφεύγεται και όλα γίνονται στη βάση της συνεργατικότητας.
Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, το σχολείο που αποφάσισε να γυρίσει στα βιβλία. Κατήργησε τους υπολογιστές. Επόμενη στάση, κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επεσε μαύρο.
https://www.efsyn.gr/stiles/ano-kato/472778_ekpaideytika-montela-makria-apo-emas
Σχόλια (0)