Η κυβέρνηση αποφάσισε να ενεργοποιήσει τη διάταξη για τη διαγραφή των λεγόμενων «αιώνιων» φοιτητών, αυτών που δεν κατάφεραν να πάρουν πτυχίο μέσα στα τυπικά χρόνια φοίτησης. Δεν τους ρώτησε κανείς γιατί άργησαν, δεν εξετάστηκε τι εμπόδια αντιμετώπισαν. Το Υπουργείο δεν ενδιαφέρθηκε για τις ιστορίες πίσω από τα ονόματα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να καθαρίσει η εικόνα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι παιδαγωγικό, είναι επικοινωνιακό. Οι «αιώνιοι» φοιτητές χαλάνε τα στατιστικά, ρίχνουν τους δείκτες αποφοίτησης, κάνουν τα πανεπιστήμια να φαίνονται «αναποτελεσματικά» στα μάτια των διεθνών αξιολογητών. Σαν να λέμε, αντί να γιατρέψεις το πρόβλημα, πετάς τον ασθενή από την ΜΕΘ για να μην υπάρχει θνητότητα.
Και όμως, οι ίδιοι οι Πρυτάνεις και οι Σύγκλητοι επισημαίνουν ότι οι φοιτητές που έχουν καθυστερήσει δεν κοστίζουν στο πανεπιστήμιο, δεν πιάνουν θέσεις, δεν δεσμεύουν πόρους, δεν επιβαρύνουν το δημόσιο ταμείο. Υπάρχουν μόνο σαν στατιστικοί «λεκέδες». Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν διαγράφει για να ενισχύσει τα πανεπιστήμια. Διαγράφει για να παρουσιάσει ένα πιο «αποτελεσματικό» δημόσιο πανεπιστήμιο, με μικρότερο ποσοστό εγκατάλειψης και «γρήγορους» αποφοίτους. Δεν την ενδιαφέρει αν οι φοιτητές αυτοί εργάζονται σε εξαντλητικά ωράρια, αν μεγαλώνουν παιδιά, αν παλεύουν με την κατάθλιψη ή μια χρόνια ασθένεια. Την ενδιαφέρει να φαίνονται οι δείκτες «καθαροί». Αλλά η Παιδεία δεν είναι βιτρίνα, ούτε πεδίο λογιστικής διαχείρισης. Αν πραγματικά ήθελε η Πολιτεία να στηρίξει τους φοιτητές της, θα ενίσχυε τη φοιτητική μέριμνα, θα προσάρμοζε τα προγράμματα σπουδών στις ανάγκες των εργαζόμενων φοιτητών. Αντί για διαγραφές, θα έδινε ευκαιρίες. Η διαγραφή “αργοπορημένων” φοιτητών σε μια χώρα που καμαρώνει για το δημόσιο πανεπιστήμιό της, είναι όχι μόνο άδικο, είναι υποκριτικό.
Η ευθύνη της Πολιτείας δεν είναι να πετά τους αργοπορημένους απ’ το τρένο. Είναι να φροντίζει να φτάσουν κι εκείνοι στον προορισμό τους.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)