ΔΟΛ, Μουλόπουλος και Ιμαλάϊα

Γιάννης Νικολόπουλος

Η πολιτική και η επιχειρηματική σύγκρουση για την επόμενη μέρα του Τύπου.

Η βια­σύ­νη να κυ­κλο­φο­ρή­σει η ανα­κοί­νω­ση για τον νέο ρόλο του Βα­σί­λη Μου­λό­που­λου στον ΔΟΛ πρό­δω­σε τον συ­ντά­κτη της, ο οποί­ος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Σταύ­ρο Ψυ­χά­ρη – κακά ελ­λη­νι­κά, αυτό το κράμα δη­μο­τι­κής και κα­τα­λοί­πων της κα­θα­ρεύ­ου­σας που μόνο ο εκ­δό­της χρη­σι­μο­ποιεί, συ­ντα­κτι­κή ακα­τα­στα­σία και δύο πραγ­μα­το­λο­γι­κά ολι­σθή­μα­τα και λάθη σε τέσ­σε­ρις αρά­δες κεί­με­νο. Ο Μου­λό­που­λος ναι μεν υπήρ­ξε συ­ντά­κτης, αρ­θρο­γρά­φος και στέ­λε­χος του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ (της Κυ­ρια­κής) επί τρεις και πλέον δε­κα­ε­τί­ες αλλά επου­δε­νί το ίδιο διά­στη­μα δεν δια­τέ­λε­σε απο­κλει­στι­κά διευ­θυ­ντής σύ­ντα­ξης, ρόλο που απέ­κτη­σε τα τε­λευ­ταία χρό­νια της δη­μο­σιο­γρα­φι­κής του πα­ρου­σί­ας, για μια πε­ρί­ο­δο κά­νο­ντας δί­δυ­μο με τον «αναρ­χι­κό του (ση­μι­τι­κού) εκ­συγ­χρο­νι­σμού», Αντώ­νη Κα­ρα­κού­ση. Επι­πλέ­ον, το 2009 δεν έγινε βου­λευ­τής Επι­κρα­τεί­ας «του Συ­να­σπι­σμού της Αρι­στε­ράς» καθώς τέ­τοιος πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός δεν υπήρ­ξε ποτέ – υπήρ­ξε Συ­να­σπι­σμός της Αρι­στε­ράς και της Προ­ό­δου, Συ­να­σπι­σμός της Αρι­στε­ράς, των Κι­νη­μά­των και της Οι­κο­λο­γί­ας, Συ­να­σπι­σμός της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, Συ­να­σπι­σμός της Αρι­στε­ράς, σκέτο δεν έχει προ­κύ­ψει, του­λά­χι­στον έως σή­με­ρα.

 

Αλλά, εί­πα­με, η βια­σύ­νη πρό­δω­σε τον εκ­δό­τη Σταύ­ρο Ψυ­χά­ρη ακόμη και στα φαι­νο­με­νι­κά ψιλά γράμ­μα­τα. Και αυτό ακρι­βώς συ­μπυ­κνώ­νει την κα­τά­στα­ση στον ΔΟΛ, στην αγορά, γε­νι­κά, και στη στάση των συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών, ει­δι­κό­τε­ρα – όλοι βιά­ζο­νται να κλεί­σουν εκ­κρε­μό­τη­τες, ου μη, και τα «μα­γα­ζιά» τους και οι τρά­πε­ζες έχουν βγά­λει σκού­πα και φα­ρά­σι, προ­κει­μέ­νου να σα­ρώ­σουν και το τε­λευ­ταίο, δια­θέ­σι­μο ευρώ, προ­χθές στην πε­ρί­πτω­ση της διευ­θέ­τη­σης στον «Μα­ρι­νό­που­λο», χθες, στο μπά­χα­λο ολί­γων ωρών και με­σο­νύ­χτιων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για την τύχη του ΑΔΜΗΕ, σή­με­ρα (και αύριο) στον ΔΟΛ, με­θαύ­ριο ποιος ξέρει που, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν το πλαί­σιο ρύθ­μι­σης των θη­ριω­δών, «κόκ­κι­νων», επι­χει­ρη­μα­τι­κών δα­νεί­ων, φαί­νε­ται να απο­τε­λεί το Γκρά­αλ της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης.

 

Η επι­στρο­φή Μου­λό­που­λου στον ΔΟΛ έχει κάτι από τον τρόπο που ο ίδιος έφυγε από τον ΔΟΛ προ­κει­μέ­νου να το­πο­θε­τη­θεί επι­κε­φα­λής του ψη­φο­δελ­τί­ου Επι­κρα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το 2009. Τότε, βια­ζό­ταν ο πρό­ε­δρος (Αλέ­ξης Τσί­πρας) να κλεί­σει το ψη­φο­δέλ­τιο και το κενό που άφηνε η κα­ρα­τό­μη­ση της υπο­ψη­φιό­τη­τας του σκι­τσο­γρά­φου και αρ­θρο­γρά­φου Στάθη (Σταυ­ρό­που­λου), λόγω ποι­κί­λων αντι­δρά­σε­ων και αντιρ­ρή­σε­ων μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για το πρό­σω­πο και τις κατά και­ρούς θέ­σεις του, στα λε­γό­με­να «εθνι­κά θέ­μα­τα». Σή­με­ρα, βιά­ζε­ται ο εκ­δό­της (Σταύ­ρος Ψυ­χά­ρης) να κλεί­σει το δια­χει­ρι­στι­κό και στε­λε­χια­κό κενό και να χτί­σει, εν­δε­χο­μέ­νως, τόσο τις γέ­φυ­ρες συ­νεν­νό­η­σης με το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου όσο κυ­ρί­ως την δική του «επό­με­νη μέρα» στον Τύπο, αν και εφό­σον αυτή υπάρ­ξει – και εδώ, το τι θα συμ­βεί με τον ΔΟΛ, που γλι­στρά από τα χέρια του σε ένα «βε­λού­δι­νο δια­ζύ­γιο» κα­ταρ­χάς με τις τρά­πε­ζες, είναι κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας θέμα.

 

Και όπως λέει ο λαός, όποιος βιά­ζε­ται (…συ­νή­θως) σκο­ντά­φτει…

 

Γε­νι­κά, οι πρω­τα­γω­νι­στές του δρά­μα­τος με πε­ριε­χό­με­νο την τύχη και το αύριο του ΔΟΛ, προ­δί­δο­νται από τις ίδιες τους τις ανα­κοι­νώ­σεις και τις λέ­ξεις. Για πα­ρά­δειγ­μα, το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου έσπευ­σε να δια­ψεύ­σει ότι υπάρ­χει πεδίο συ­νεν­νό­η­σης ή δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τον εκ­δό­τη, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τη μεν επι­λο­γή του Βα­σί­λη Μου­λό­που­λου να απο­δε­χθεί την πρό­σκλη­ση «για την επί­λυ­ση των διαρ­θρω­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών προ­βλη­μά­των του ΔΟΛ», «προ­σω­πι­κή», τη δε ανα­κοί­νω­ση του εκ­δό­τη Ψυ­χά­ρη, «μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια». Μο­νο­με­ρή!; Η λέξη μοιά­ζει βγαλ­μέ­νη αυ­τού­σια από τα εγ­χει­ρί­δια πα­ρα­σκη­νια­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης με τον Πωλ Τόμ­σεν ή την Ντέ­λια Βελ­κου­λέ­σκου. Το υπο­νο­ού­με­νο είναι οφθαλ­μο­φα­νές – ο εκ­δό­της κι­νή­θη­κε αυ­το­βού­λως στις ανα­κοι­νώ­σεις και χωρίς να προ­συ­νεν­νοη­θεί με το Μα­ξί­μου… Μά­λι­στα… Κατά τα άλλα, δεν υπάρ­χει έδα­φος συ­νεν­νό­η­σης ή δί­αυ­λοι επι­κοι­νω­νί­ας με­τα­ξύ τους.

 

Βια­σύ­νη έδει­ξαν στις αντι­δρά­σεις τους και τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού τόξου που έσπευ­σαν να κα­τα­δι­κά­σουν το «χτί­σι­μο της νέας δια­πλο­κής», ίσως επει­δή θυ­μή­θη­καν τις δικές τους αμαρ­τί­ες και τώρα βλέ­πουν να αλ­λά­ζουν οι αρ­χι­τέ­κτο­νες.

Η υπο­κρι­σία πε­ρισ­σεύ­ει στις το­πο­θε­τή­σεις των κομ­μά­των, πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων ή ακόμη και δη­μο­σιο­γρά­φων – το θέμα δεν είναι απλώς αν και κατά πόσο «ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπαί­νει στον ΔΟΛ», αλλά ότι δια­πι­στώ­νε­ται η βού­λη­ση ο ΔΟΛ να μεί­νει μι­σά­νοι­χτος μέχρι νε­ω­τέ­ρας, κάτι που στε­ρεί από τον υπό­λοι­πο, συ­στη­μι­κό και μνη­μο­νια­κό Τύπο, όχι ανα­γνώ­στες ή κυ­κλο­φο­ρία, αλλά προ­βο­λή και δια­φή­μι­ση, κρα­τι­κή τε και ιδιω­τι­κή. Εξάλ­λου η πτώση και το λου­κέ­το της Μι­χα­λα­κο­πού­λου 80 δεν θα πρό­σθε­τε απα­ραί­τη­τα κυ­κλο­φο­ρια­κές ανά­σες στον κα­τα­κρη­μνι­ζό­με­νο, κα­θη­με­ρι­νό και κυ­ρια­κά­τι­κο, Τύπο – όπως αυτό δεν συ­νέ­βη για πα­ρά­δειγ­μα με το άνοι­ξε – κλεί­σε της «Ελευ­θε­ρο­τυ­πί­ας», αλλά σί­γου­ρα θα απο­τε­λού­σε σταθ­μό ση­μα­ντι­κής ανα­δια­νο­μής της δια­φη­μι­στι­κής πίτας, την οποία όλοι υπο­λο­γί­ζουν, για την οποία όλοι καί­γο­νται και για την οποία όλοι είναι ικα­νοί για τα πάντα.

 

Πο­λι­τι­κοί και επι­χει­ρη­μα­τί­ες που έχουν χτί­σει τις κα­ριέ­ρες τους πάνω στο τρί­γω­νο «τρά­πε­ζες – ΜΜΕ – κόμ­μα­τα» μοιά­ζουν πια με τους ορει­βά­τες που ανε­βαί­νουν σε κο­ρυ­φές των Ιμα­λα­ΐ­ων και δια­πι­στώ­νουν ότι δεν επαρ­κούν τα απο­θέ­μα­τα οξυ­γό­νου στις φιά­λες που κου­βα­λούν μαζί τους – θα αλ­λη­λο­σκο­τω­θούν για τις τε­λευ­ταί­ες ανά­σες (δη­λα­δή τα δά­νεια ή τις χρη­μα­το­δο­τι­κές διευ­κο­λύν­σεις) και δεν θα χύ­σουν ούτε ένα δάκρυ συ­μπό­νιας για όσους είτε πέ­σουν στους γκρε­μούς είτε ξυ­λιά­σουν από τον πα­γε­τό («ο επι­χει­ρη­μα­τι­κός και πο­λι­τι­κός σου θά­να­τος, η ζωή μου»).

 

Ο ΔΟΛ λοι­πόν, με­τα­ξύ Μα­ξί­μου, τρα­πε­ζών και απο­χω­ρού­ντος στα­δια­κά και «βε­λού­δι­να» Ψυ­χά­ρη, πα­ρα­μέ­νει με­τα­ξύ φθο­ράς και αφθαρ­σί­ας – το δια­κύ­βευ­μα, όπως δια­κι­νεί­ται αρ­μο­δί­ως είναι «το “μα­γα­ζί­’’ να μην βάλει λου­κέ­το». Και εδώ ει­δι­κά στο θέμα της «επί­λυ­σης των οι­κο­νο­μι­κών προ­βλη­μά­των», τον κρί­σι­μο τόνο θα δώ­σουν όσοι θα πλαι­σιώ­σουν τον Μου­λό­που­λο, τα υπό­λοι­πα ονό­μα­τα που θα κλη­θούν να τρέ­ξουν τη Μι­χα­λα­κο­πού­λου 80, έως την ώρα των ορι­στι­κών απο­φά­σε­ων οι οποί­ες θα παρ­θούν στα ΔΣ των τρα­πε­ζών. Την ίδια πάνω – κάτω ώρα, πολ­λοί εξ αυτών που ουρ­λιά­ζουν και ενα­ντιώ­νο­νται στην πα­ρα­πά­νω «διευ­θέ­τη­ση» προ­α­ναγ­γέλ­λουν νέες εκ­δό­σεις νέων φύλ­λων, νέων εντύ­πων, νέων πε­ρι­τυ­λιγ­μά­των σε πα­λιές ταυ­τό­τη­τες και συμ­φέ­ρο­ντα, με επα­να­κάμ­ψα­ντες τρα­πε­ζί­τες τύπου Μι­χά­λη Σάλλα και σα­μπά­νιες στους δια­δρό­μους κί­τρι­νων εντύ­πων – κατά τα άλλα, ο Τύπος (των επι­χει­ρη­μα­τιών) αντι­με­τω­πί­ζει… οξεία κρίση! Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο Τύπος (των ερ­γα­ζο­μέ­νων) είναι εκεί­νος που απο­συ­ντί­θε­ται και ανα­συ­γκρο­τεί­ται, πάνω στις «λί­μνες αί­μα­τος», τις απο­λύ­σεις, τη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, τις αμοι­βές – φι­λο­δω­ρή­μα­τα και τα εξο­ντω­τι­κά ωρά­ρια.