Γιώργος Σταματόπουλος
Κοκορεύονται βουλευτές τινές του ΣΥΡΙΖΑ στην τηλοψία ότι αποκλείεται να ψηφίσουν νέα μέτρα και πριν αλέκτορα φωνήσαι, μετά από λίγες ώρες δηλαδή, άντε ώσπου να ξημερώσει άλλη μέρα, μπερδεύουν τη γλώσσα τους, μασάνε τα εξ αυτών ειπωθέντα, τα μαλάσσουν και τα «φτύνουν» με άνεση, νομίζοντας προφανώς ότι ξέπλυναν το αρχικό, επαναστατικό τους λάθος και θεωρώντας (;) ότι ουδείς θυμάται τα πρώτα τους λόγια.
Ε, άμα είναι μέσα σε πακέτο η μείωση του αφορολόγητου θα το ψηφίσω, τι θα κάνω, έλεγε ένας νησιώτης βουλευτής· σε προηγούμενη εκπομπή διαβεβαίωνε τους πάντες (ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό) ότι δεν θα το ψηφίσει με… καμία κυβέρνηση.
Μα, όπως λέει και ο πρωθυπουργός, τι «ακραίοι παραλογισμοί» είναι τούτοι; Ασε που μαθαίνουμε ότι ο παραλογισμός έχει βαθμίδες: ακραίος, άρα και μεσαίος και προφανώς και σκέτος, σύμφωνα με την πρωθυπουργική διάλεκτο.
Μη βιαστεί κανείς να πει ότι αυτό είναι εμμονή σε λεκτικά ολισθήματα και ότι ο καθείς υποπίπτει εύκολα σ’ αυτά εν τη ρύμη του λόγου και λοιπά και άρα είναι «λαϊκιστική» μια τέτοια (κριτική) προσέγγιση. Νομίζω είναι γενικότερο θέμα κατάταξης και ταξινόμησης των εννοιών – και ίσως και των αξιών τους.
Είναι εντυπωσιακό όμως με πόση ευκολία καταπίνουν τη γλώσσα τους αυτοί που θέλουν να εμφανίζονται διάπυροι υπερασπιστές των φτωχών και αδύναμων του ελληνικού λαού – με απλόχερη άνεση παίρνουν «πίσω» τα φλογερά τους πιστεύω και τη λαϊκή τους συμπόνια.
Ε, είπαμε: άλλο να ψηφίζεις ένα μέτρο ξεχωριστά και τελείως διαφορετικό άμα καλείσαι να το ψηφίσεις όταν είναι ενσωματωμένο σε μια μεγάλη δέσμη· δεν παίζουν με τέτοιες διακρίσεις (παίζουν όμως με τα νεύρα και τη νοημοσύνη των πολιτών).
Επιπροσθέτως, μια τέτοια τακτική, συνεχείς δηλαδή λεονταρισμοί και αυτόματη σχεδόν «λαγωοποίηση», σκορπίζει ένα κλίμα ακυρότητας των πολιτικών και χαμηλώνει κατά πολύ το επίπεδο της ίδιας της άσκησης της πολιτικής ως τέχνης του κυβερνάν – και εν συνεχεία επέρχεται η αδιαφορία κι ένα μακρόσυρτο μίσος για όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς· θα μας πάρει και θα μας σηκώσει…
Οταν μια κυβέρνηση χάνει την αξιοπιστία της και την εγκυρότητά της, όταν οι βουλευτές δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να φανούν έστω και για λίγες ώρες αρεστοί στο πόπολο, τότε κάτι δεν πάει καλά στην οικονομία και τον πολιτισμό!
Τι βγαίνει από μια τέτοια συμπεριφορά; Μα, ότι η Αριστερά δεν κατόρθωσε να αρθρώσει έναν νέο λόγο στο πολιτικό σύστημα· χρησιμοποιεί ακριβώς τον ίδιο με τον κατεστημένο, τον καθιερωμένο από τους προηγούμενους, που δεν νοιάζονταν και τόσο για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και λοιπά. Αλλά, ποιος νοιάζεται σήμερα για τέτοιους «αναχρονισμούς»;
