Την Κυριακή περίμενα σε οικογενειακό τραπέζι φίλη που ήταν για Σαββατοκύριακο στο χωριό της μητέρας της, λίγο έξω από την Κόρινθο· γνωστό, αλλά μου διαφεύγει το όνομα. Είχαμε μείνει κάποτε σ’ αυτό με τη γυναίκα μου ένα Σαββατοκύριακο, σε σπίτι που νοίκιαζαν φίλοι· δεκαετία ’75-’85 (θα το γκουγκλάρω, γιατί θα σκάσω· φέρνει βόλτες στο μυαλό μου συνέχεια το Διακοφτό! Το οποίο είναι στην Αχαΐα· το ξεκίνημα του οδοντωτού για τα Καλάβρυτα. Αδύνατον να το βρω· ίσως είναι το Διμηνιό). Τι πάω και θυμάμαι! Ηταν εντέλει το Ζευγολατιό.
Πέτρος Μανταίος
Πηγαίνοντας λοιπόν στο Ζευγολατιό, τότε, με αμάξι φίλων –δύο ζευγάρια–, ήταν ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα στον Ισθμό, από ντεραπάρισμα φορτηγού με στάρια· χύθηκαν τα στάρια στην άσφαλτο και κάναμε να ξεκολλήσουμε από κει, αν θυμάμαι καλά, περί τις δύο ώρες. Μπαίναμε-βγαίναμε από τα αυτοκίνητα. Οι οδηγοί είχανε γίνει πρώτοι φίλοι. Κάνανε πλάκες. Αλλιώς δεν γινόταν. Τρελαινόσουν. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου, ούτε πριν ούτε μετά, τέτοιο μποτιλιάρισμα.
Εστρεψα κι εγώ κάποια στιγμή, από τη θέση του συνοδηγού, και απευθυνόμενος στον οδηγό του αυτοκινήτου δεξιά μου, τον ρώτησα με οικειότητα: «Πώς τα βλέπετε τα πράγματα, κύριε Κυριακόπουλε; Θα ξεκολλήσουμε καμιά φορά;». Με κοίταξε απορημένος ο άνθρωπος. «Με ξέρετε;», ρώτησε με φανερή αμηχανία. «Οχι», απάντησα. «Και τότε πώς ξέρετε το επώνυμό μου;», συνέχισε να απορεί ο άνθρωπος. «Είναι γραμμένο στο αυτοκίνητό σας!» είπα και έγινε της κακομοίρας από τα γέλια. Γέλασε και ο ίδιος.
Το αυτοκίνητο ήταν ένα επαγγελματικό (υδραυλικά νομίζω) βαν, Φολκς Βάγκεν λευκό· το θυμάμαι ακόμα· επώνυμο δεν θυμάμαι, όμως, όσο θυμάμαι, δεν ήταν από τα ασυνήθιστα.
Οσα φέρνει η μνήμη, να μην ξεχνιόμαστε. Την Κυριακή έκλεισε έξι χρόνια απουσίας η γυναίκα μου.
.efsyn.gr
