Πριν από δύο μέρες συνομιλούσα με έναν Μαροκινό ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, τον Ομάρ Ελ Καντουρί, για την περίοδο του «μένουμε σπίτι». Η σύζυγός του και τα δυο τους αγόρια βρίσκονται σχεδόν 40 μέρες στην Μπρέσια, στην περιοχή της Λομβαρδίας, χωρίς δυνατότητα επιστροφής, με τον πατέρα της οικογένειας μόνο, στη Θεσσαλονίκη.
Κώστας Πετρωτός
«Είναι η πιο δύσκολη περίοδος της καριέρας μου», μου εκμυστηρεύτηκε με έκδηλη ανησυχία. Λίγες ώρες νωρίτερα, ο πρώην συνάδελφος και νυν διανομέας, Σάκης Αποστολάκης, μου εξηγούσε ραδιοφωνικά πόσο ενοχλείται όταν οι πελάτες τού ζητούν να αφήσει το πακέτο με το φαγητό στην είσοδο της πολυκατοικίας. «Προτιμούν να αφήσω το φαγητό τους σε ένα βρόμικο χαλάκι, παρά να το πάρουν από τα χέρια μου που τα πλένω σε κάθε δρομολόγιο και φοράω γάντια», σημείωσε.
Σε μια άλλη στιγμή της ημέρας, μπαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, γύριζα το κεφάλι μου από την αντίθετη πλευρά όταν με πλησίαζε άνθρωπος και όταν ένας γείτονάς μου φώναξε το όνομά μου, και ενώ ήθελα να κάνω λίγο χιούμορ μαζί του και να του σφίξω τα χέρια, συγκρατήθηκα. Ο κορονοϊός έχει επηρεάσει και τη σκέψη μας, έχει κάνει όλους μας να ψάχνουμε… ζόμπι ανάμεσά μας.
Το τι ακούω καθημερινά δεξιά και αριστερά για ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από τον ιό που έφερε τα πάνω-κάτω στον πλανήτη δεν λέγεται. Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, πώς θα μπορέσει κάποιος που ασθένησε να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία χωρίς να επηρεαστεί από εκείνους που θα τον δείχνουν με το δάχτυλο. Η επιστροφή στην ομαλότητα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την καλλιέργεια μιας κουλτούρας που θα διώχνει φοβίες και προκαταλήψεις. Απαιτείται ενημέρωση και ψυχολογική υποστήριξη, ίσως και ειδικό μάθημα στα σχολεία, για να μη μολύνει ο ιός τις ψυχές μας.
efsyn.gr
