- της Ρούλας Παπαντωνίου
——————————
Φιλιά, σίδερα με θόλωσαν
έχασα τη φωνή μου
Μια στάση είναι ως στην πληγή
οι δρόμοι σε οδηγάνε από μνήμης
Ψάχνω τροφή
στη λάσπη τους
Φυγές μου δίνουν το νερό
φαί τα παλιό κύματα .
Ο νους κρατάει την ανάσα του
για να χορταίνω, να αναπαύομαι
στην άμμο που ζούνε
οι αγαπημένοι.
Μια θυμάμαι, μια ξεχνώ
η σκόνη θεριεύει ως τα μάτια μου
κάγκελα κι ορμήνιες
Εν ζωή το παιδικό πουκάμισο
λεκιασμένο από χώμα
με επισκέπτεται
Σκιάζομαι την ερημιά του
σκάβω λαγούμι
κάθε βράδυ να το κρύψω.
Ούτε εκείνη την ανάσα να κρατήσω
πια δεν θέλω
χορταίνω κι ανδρειώνω
μέσα μου
την πίστη μόνο του δραπέτη.
