(Άτιτλο)

της Αυγουστιανής Θαλασσώ
———————————————

Τούτοι οι δρόμοι μας διάλεξαν προσεχτικά.
Ψηλάφισαν τα τρύπια καπέλα μας,
απ’ όπου ξέφευγαν τα όνειρά μας κάθε χειμώνα.
Τράνταζαν τα πανιά μας, ασημένιες αφροκυματισμένες λεωφόροι,
να ριχτούμε μεσα τους, να τις διαβούμε,
να δούμε σε ποια λιμάνια οδηγούν.
Οδηγούσαν σε σταυροδρόμια, με μισοσβησμένες ταμπέλες
και στέκαμε εκεί κι αναρωτιόμασταν που να πορευτούμε.
Ζαρκάδια σμαραγδένια μας τράβαγαν,
σε μονοπάτια κρυφά κι αδιάβατα.
Χέρια εκλιπαρούσαν, μάτια μας έταξαν πολλά,
να σταθούμε να πάψουμε να κινούμαστε
κι άλλα μας τράβηξαν σε δικές τους ατραπούς.
Τούτοι οι δρόμοι διαβαίνονται μια φορά
κι ο καθείς μοναχικά και ξέχωρα.
Ποτέ πόδι δεν πάτησε σε ίδιο δρόμο μ’ αλλουνού.
Κάθε ταξίδι φυλαγμένο είναι,
από δράκο ακοίμητο μέσα μας.
Τούτοι οι δρόμοι έχουν για κέντημα το πάτημά μας.
Σιγανό, ταπεινό, βιαστικό, φοβισμένο,
γιομάτο ορμή ή δισταγμό…
κάθε λογής περπάτησιά…
Πόσα κεντήματα απολείπουν να φροντίσεις;
Κάμε άνθρωπε άξιες τις μπελονιές,
να φτάσεις ως το τέρμα, γιομάτος δρόμους με γειτονιές.
Ευωδιαστές κι ανθισμένες
με σκαλί για απόσταμα,
πορτί για ζεστασιά
και βρύση για νεροδίψασμα…