L’internationale

• μετάφραση
  του Ρήγα Γκόλφη

Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
Σαν βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια.
Όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
Που ζούσαμε στην καταφρόνια
Θα γίνουμε το παν εμείς.*

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
Με πλάνα λόγια μας γελούν.
Της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες
Μοναχοί τους θα σωθούν.
Για να λείψουν πια τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η κλεψιά
Να ιδούνε πρέπει την γροθιά μας
Και την ψυχή μας την φωτιά.

Εμπρός μονάχη μας ελπίδα
Είναι η σφιγμένη μας γροθιά.
Κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα
Ζήτω, ζήτω η λευτεριά.
Και αν θελήσουν να δοκιμάσουν
Της ψυχής μας τους κεραυνούς
Να ιδούνε τότες θα προφτάσουν
Πως είναι οι σφαίρες μας γι’ αυτούς

Σκληρός ο νόμος μας ξεσκίζει
Κι οι φόροι ασήκωτοι για μας.
Ο πλούσιος ότι κι αν κερδίζει
Είναι πλούτος της κλεψιάς.
Η σκλαβιά, η αδικία φτάνει
Όχι πια ταπεινοί σκυφτοί-
Αδέλφια η φύση όλους μας κάνει
Και είμαστε ίσοι μπρος σε αυτή.

Οι πλούσιοι άσπλαχνα μας γδέρνουν
Και μας αρπάζουν το ψωμί.
Τον κόπο μας και αυτοί κι αν παίρνουν
Για μας η πείνα πληρωμή
Της δουλειάς όλοι οι κλεφτες κάτου
Δίκιο τώρα ο φτωχός ζητάει
Όσα γυρεύει είναι δικά του
Κι όταν θελήσει τ’ αποκτάει

Εμάς που αδιάκοπα η δουλειά μας
Γεννάει της γης τους θησαυρούς
Όλα τα πλούτη τους είναι δικά μας
Όλα ανήκουν στους φτωχούς.
Τώρα πια κόρακες και ακρίδες
Δεν σκεπάζουν τον ουρανό
Χρυσός ο ήλιος στέλνει αχτίδες
Χαμόγελο παντοτινό.

Ρεφρεν

Στον Αγώνα Ενωμένοι
Κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
Στον κόσμο η Διεθνής.

Οι αρχικοί γαλλικοί στίχοι της «Διεθνούς» γράφτηκαν τον Ιούνιο του 1871, από τον Eugène Pottier (1816–1887), που είχε συμμετάσχει νωρίτερα στην Παρισινή Κομμούνα. Προοριζόταν, δε, να τραγουδιέται στη μελωδία του «La Marseillaise» («Η Μασσαλιώτιδα», ο σημερινός «εθνικός ύμνος» της Γαλλίας). Η, γνωστή σήμερα, μουσική υπόκρουση είναι έργο του 1888, από τον Pierre De Geyter (1848–1932).