- της Φωτεινής Βασιλοπούλου
——————–———–—–—–—–
Θα μείνω μέσα.
Έξω έχει τόσο κρύο
τόσο μίσος.
Θα μείνω μέσα που ’ναι μαλακά, που ’ναι ζεστά.
Δεν πρόκειται ρούπι να το κουνήσω.
Εδώ
στο χώμα.
Εδώ θα μείνω να σας κλαίω τους απέξω.
Δεν θα ’βγω από τον τάφο μου.
Να δω δίχως φαντάσματα πώς θα χορέψετε απόψε.
Μπλε κοβαλτίου
Κοβάλτιο στάζουν τα μάτια σου.
Η απόγνωση ποτέ δεν ήτανε πιο μπλε.
Τον πόνο σου ξεπλένεις σε όχθες ποταμών.
Την αγωνία στρουφαλίζεις σε νεροσυρμές.
Σ’ ακόνες και νεροτριβές
τις πίκρες με μανία κοπανάς να μαλακώσουν.
Και στ’ άπειρο φωνάζεις, θλίψη, θλίψη
Πού θα βρεθεί τόσο νερό να σε συντρίψει;
Στον ορθοπεδικό
Ακούμπησε απαλά τον αστράγαλο,
τη γάμπα. Το γόνατο απαλότερα.
Τρυφερότητα απλώθηκε σ’ όλα τα μέλη. Και προσδοκία.
Δεν βλέπω κάκωση, ήρθε
η διάγνωση να διαμελίσει την ψευδαίσθηση.
Με σώσατε. Δεν ξέρετε τι
σας χρωστάω.
Πληρώστε στην κοπέλα
καθώς θα βγαίνετε στην έξοδο!
Την πόρτα πίσω κλείνοντας
το κάταγμα που υπέστη
συντριπτικό της όποιας προσδοκίας.
Συναίσθημα αποδημητικό
H θλίψη έχτισε φωλιές στα μάτια σου.
Ως το φθινόπωρο
κάτω απ’ τα βλέφαρά σου θα επιδημεί.
Στα πρώτα κρύα θ’ ανοίξει τα φτερά της για τον Νότο
γι’ άλλες στεριές
για θάλασσες πιο μακρινές
για μάτια άλλα πιο ζεστά
πιο φωτεινά
Που τώρα ακόμη ανυποψίαστα κι αμέριμνα γελάν.
Φωτογραφία: Νικολέτα Γερολιμίνη
