- του Παναγιώτη Γαλανόπουλου
——————–———–—–———-
Ξενυχτώντας στις ερημιές
Χαϊδεύοντας σκοτάδια
Να γεννηθούν οι πεταλούδες
Που ανιχνεύονται με το στόμα
Ν’ ανοίξουν τα φτερά τους
Είτε μετά από βροχή είτε όχι
Να πάψουν να είναι ανάρμοστα σκουλήκια
Αιώνια προσκολλημένα στην αφερέγγυα μάζα
Του συμπαντικού κιμά
Γιατί η ζωή μπορεί να είναι και ωραία
Οι μέρες μπαινοβγαίνουν σαν πονηρές σαύρες
Στις χαραμάδες της αστρικής ξερολιθιάς
Τα κυπαρίσσια τρυπάνε τον ήλιο
Την ώρα που γίνεται κόκκινος
Και οι καταπέλτες των εξωγήινων αναγομώσεων
Πέφτουν στα υποβρύχια δωμάτια
Σε λεκάνες ραδιοκυμάτων
Στα ντιβάνια του κρύου
Σε σινδόνες δυστοπίας.
Με τους πλανήτες να πηγαίνουν και να ’ρχονται
Και τα θραύσματα από τη σύγκρουση
Με τ’ απροσάρμοστα πεφτάστερα στην ακροθαλασσιά
Να τα αλέθουν τα κύματα μιας απέραντης θάλασσας
Aλητείας.
Έβρεξα κι εγώ εκεί τα πόδια μου
Την ώρα που ο Μπλέηκ έβγαινε στο στερέωμα
Για τη μοναχική του βόλτα.
