- της Αναστασίας Γκίτση
——————–—————
Το έλεγα!
Από την πρώτη κιόλας πινελιά το έλεγα.
Δεν μου πάει το κόκκινο
με τέτοια σκουριά τόσων σελίδων πάνω μου
από πάππου προς πάππου η ιστορία
το κόκκινο δεν μου ταιριάζει.
Βάλε λίγο λευκό
να μην ξεχωρίζω στο πράσινο του δάσους
ούτε το δισκάκι μου με τα φρούτα
ούτε η κάπα μου. Κυρίως αυτή
λευκή να την κάνεις
ν’ανεμίζει στου λευκού το τίποτα
μιας σελίδας δίχως μαμάδες και πεθερές.
Τους παλιούς τους λύκους εξάλλου τους σιχάθηκα
με την δήθεν φοβέρα τους και τα δόντια μασέλα
με κούρασαν τα γαμψά νύχια και η βραχνή φωνή.
Ναι! χίλιες φορές να χάνομαι
σε άχρωμους ιστότοπους νέου παραμυθιού
με δάση καλώδια κι ήχους ηλεκτρονικούς
να πηδώ από το ένα chatroom στο άλλο
δίχως κλειδιά και πόρτες ξύλινες
να βλέπω μέσα από την κλειδαρότρυπα του FB στιγμές αγνώστων
ν’απλώνομαι στον καναπέ μου δίχως λύκους και αρπακτικά…
Λευκό, χίλιες φορές λευκό του πάγου
του γλυπτού
να μην δίνω στόχο
να βλέπω να μην με βλέπουν
να σχολιάζω να τους μπλοκάρω
μόνη
μόνη
μόνη
μόνη
(με μόνη συντροφιά την νέα μου κάπα…
που από εμένα την ίδια με προστατεύει!)
Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2011/biennale
