- της Άννας Αφεντουλίδου
——————–——————
Κτήριο αναπαλαιωμένα καινούριο.
Παράθυρα, ταβάνια και κάγκελα.
Δάπεδα βουβά, σώματα σκαλιστά, σκοτεινοί σταλακτίτες της μνήμης.
Σκουριασμένο ασανσέρ μετρά τις σελίδες σου.
Στο βάθος μια σειρά από πόρτες.
Αν διαλέξεις την κόκκινη, ίσως γλιτώσεις.
Οι τρύπες στους τοίχους έγιναν
ράφια για βιβλία διπλά
η σκόνη ρουφά τις ανάσες που πέρασαν.
Σού χτυπώ.
Ξεγελιέμαι.
Κι ανοίγεις.
Καθρέφτες, σκοινιά κι αποτσίγαρα.
Με δεμένα τα μάτια αφήνεσαι,
στα πλαστικά μου μέλη επάνω.
Δεν υπάρχουν κερκόπορτες, οι εφιάλτες θαμμένοι.
Υποτάσσομαι.
Το ξένο γίνεται υγρό και ζεστό,
οι λέξεις χύνονται αλύγιστες,
το απόρθητο εκλιπαρεί θέλω και πάλι
κι αυτό που νόμιζες
τέλος
γεννάει ξανά
μιαν αρχή επικίνδυνη.
