[Στα μεγάλα κόσκινα του καλοκαιριού]

• του Γιάννη Ρίτσου
  ——————–———-
  Όμορφη, Θε μου, που ‘ναι η πλάση,
  μύρια ποτήρια του νερού
  φρεσκοπλυμένα, σκουπισμένα
  στο περιγιάλι αστράφτουνε.

 

Στα μεγάλα κόσκινα του καλοκαιριού,
κοκκινίζεις του ήλιου το κριθάρι,
το φλουρί, το κεχριμπάρι
παίζει στο λαιμό σου,
παίζει στα δυο σου χέρια
και στο κούτελό σου.

Κι όλο κοσκινίζεις
και ψωμί δε φτιάχνεις.
Πώς χορταίνει κι αυγαταίνεις;
Πώς χορταίνουνε τα δέντρα σου
και τα πρόβατά σου;

Κι ο γιαλός, ο αστραφτερός
σα γαλάζιος σκύλος
κάθεται στα πισινά του
και σαλεύει την ουρά του,
και του ρίχνεις μια ματιά
στα πεταχτά
και χορταίνει, – πώς χορταίνει
τέτοιος σκύλος;

Μες στον κάμπο η κόκκινη εκκλησιά
και στη ράχη ο άσπρος μύλος.

Και προτού το δείλι γείρει
έφτιαξες τον ήλιο όλο μελοπίτες
και κουλούρες του χορού
για τους κυνηγούς και τ’ άτια του νερού
για της Άγιας Πελαγίας το πανηγύρι.

«Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού», Κέδρος

---

Πίνακας της Μαρίας Φιλοπούλου, από την έκθεση στην Belgravia Gallery στο Λονδίνο