(συνέχεια)
Ενώ ο Κουτσούμπας εξηγούσε στην οικοδέσποινα τα περί νομοτέλειας κι η Γιάννα φλέγονταν να ενταχθεί στην ΚΝΕ αμφισβητώντας τις σκουριασμένες απόψεις της Λιάνας, ένα τραγούδι από παντονάδα (πατινάδα) τους διέκοψε. Τραγουδούσαν ομαδόν κάμποσοι, μα ξεχώριζε η φωνή του Ευρωβουλευτή Νίκου Παπανδρέου, «Κορίτσια από τα Γιάννενα, γριά Τζαβέλαινα, ωρέ νυφάδες απ’ το Σούλι, το Σούλι θα χαρατσωθεί».
Οι ΠΑΣΟΚογενείς της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι απόμειναν στο ΚΙΝΑΛ δάκρυσαν – κάποιοι ανατρίχιασαν κιόλας-, ότι όλοι κατάλαβαν το βαθύτερο πολιτικό νόημα του τραγουδιού, πως το χαράτσι στη ΔΕΗ(ΕΤΗΔΕ) των ΓΑΠ-Μπένι ήταν χίλιες φορές προτιμότερο από τον ΕΝΦΙΑ των Σαμαρά-Μπένι, που θεσπίστηκε για να πληρώσουν οι Έλληνες το χρέος τους προς τη Γιάννα.
Κάποια στιγμή το τραγούδι σίγησε κι ακούστηκαν σκόρπια χειροκροτήματα κι ο Σκανδαλίδης, που είχε λάβει σχετικές οδηγίες (για σοσιαλιστικά αναλφάβητους) με email απ’ το μεγάλο γκουρού των Δολιανών, διάβαζε ρυθμικά, απ’ το ίδιο σκονάκι που εκφωνούσε το 1981 ο ιστορικός συγκεντρωσιάρχης του Ανδρέα, το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ, ενωμένο, δυνατό». Είχε φτάσει η Φώφη πλαισιωμένη από συμπεθέρους Αιτωλούς.
Η Γιάννα είχε βγει στην εξώπορτα για την υποδοχή κι η Φώφη είχε ανέβει τα σκαλοπάτια κι άλλαξαν φιλιά στον αέρα με τρόπο ηρωικό και περήφανο(μη διαταράξουν τα μακιγιάζ), που θύμιζε συνάντηση Τζαβέλαινας και Μπουμπουλίνας, καθώς οι ρεπόρτερς απαθανάτιζαν μια απ’ τις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας.
– Είμαι όλο αγωνία ν’ ακούσω το σχέδιό σου για την Ελλάδας μας, είπε η Γιάννα στη Φώφη, που τη θυμότανε από τότε που άγαρμπο κοριτσάκι γινόταν γνωστή ως θυγατέρα του δημοφιλέστερου υπουργού του Ανδρέα.
– Λιακάδα θα καθαρίσει πάλι τον ουρανό της Ελλάδας, ο ήλιος ο πράσινος θα ξαναβγεί κι ο λαός θα διαβεί την 3η Σεπτεμβρη, όπως λέει και το τραγούδι του Μουσικοσυνθέτη Ηλία Ανδρεόπουλου, είπε φιλάρεσκα η Φώφη ταχτοποιώντας τα μαλλιά της που ανέμιζαν στο βραδινό αγέρι, πριν διαβεί το κατώφλι του Καπιτώλιου της Γιάννας.
Ο Λοβέρδος σε μια γωνιά ενσάρκωνε τραγικά κι απεγνωσμένα την πολιτική ειρωνεία του αραχνιασμένου εκσυγχρονισμού κι άλλων παλιών του ιδανικών… Λαχταρούσε όσο τίποτε άλλο, αυτή τη στιγμή, οι ανερμάτιστες ρητορικές αρλούμπες της Φώφης νάβγαιναν απ’ τα δικά του χείλη.
(….συνεχίζεται)
