«Αν συνδικαλίσαμε την Amazon… μπορείς κι εσύ»

«Λοι­πόν, τώρα μπορώ να το πω: τους έχου­με από το λαιμό. Πή­γα­με για την κα­ρω­τί­δα, πή­γα­με για το top dog [τον «με­γά­λο παί­χτη»], γιατί θέ­λου­με κάθε άλλη βιο­μη­χα­νία, κάθε άλλη επι­χεί­ρη­ση να ξέρει ότι τα πράγ­μα­τα έχουν αλ­λά­ξει. Θα συν­δι­κα­λι­στού­με. Δεν πρό­κει­ται άλλο πια να πα­ραι­τού­μα­στε απ’ τις δου­λειές μας. Και, ξέ­ρε­τε, αυτό [η επι­τυ­χία του ALU] είναι ένα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της δύ­να­μης που έχουν οι άν­θρω­ποι όταν ενώ­νο­νται».

Κρί­στιαν Σμολς, προ­σω­ρι­νός πρό­ε­δρος του Σω­μα­τεί­ου Ερ­γα­ζο­μέ­νων της Amazon (ALU)

Πρω­τα­πρι­λιά του 2022 ολο­κλη­ρώ­θη­κε η κα­τα­μέ­τρη­ση των ψήφων στην απο­θή­κη JFK8 της Amazon στο Στέι­τεν Άι­λαντ της Νέας Υόρ­κης. Σε μια ιστο­ρι­κή νίκη για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα των ΗΠΑ, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, με ψή­φους 2.654 υπέρ και 2.131 κατά σε σύ­νο­λο 8.325 ερ­γα­ζο­μέ­νων, απο­φά­σι­σαν την εκ­προ­σώ­πη­σή τους από το νε­ο­συ­στα­θέν ανε­ξάρ­τη­το Σω­μα­τείο Ερ­γα­ζο­μέ­νων της Amazon (Amazon Labor Union, ALU).

Το ALU είναι το πρώτο σω­μα­τείο που κα­τά­φε­ραν οι ερ­γα­ζό­με­νοι να στή­σουν στον κο­λοσ­σό της Amazon, η οποία είναι ο δεύ­τε­ρος με­γα­λύ­τε­ρος ερ­γο­δό­της στις ΗΠΑ με πάνω από 1.000.000 ερ­γα­ζό­με­νους. Και το πρώτο που στή­νε­ται σε ένα τόσο με­γά­λο χώρο ερ­γα­σί­ας του­λά­χι­στον από την εποχή Ρή­γκαν και μετά! Πέ­ρυ­σι, σε μια άλλη προ­σπά­θεια στην Αλα­μπά­μα, το συν­δι­κά­το υπαλ­λή­λων (RDSLU) δεν κα­τά­φε­ρε να συν­δι­κα­λί­σει μια άλλη μο­νά­δα της Amazon με 1.200 ερ­γα­ζό­με­νους. Όπως και στην Αλα­μπά­μα, η Amazon προ­σπά­θη­σε φυ­σι­κά με κάθε μέσο να απο­τρέ­ψει το απο­τέ­λε­σμα. Η εται­ρεία ξε­κί­νη­σε μια εκ­στρα­τεία πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων ενά­ντια στη συν­δι­κα­λι­στι­κή προ­σπά­θεια, η οποία ου­σια­στι­κά άρ­χι­σε τον Μάρ­τιο του 2020, όταν ο Κρί­στιαν Σμολς ηγή­θη­κε μιας αυ­θόρ­μη­της στά­σης ερ­γα­σί­ας στην απο­θή­κη JFK8 του Στέι­τεν Άι­λαντ ενά­ντια στην πα­ντε­λή έλ­λει­ψη μέσων και μέ­τρων ατο­μι­κής προ­στα­σί­ας στην αρχή της παν­δη­μί­ας.

Απο­λύ­θη­κε την ίδια μέρα. Η Amazon ισχυ­ρί­στη­κε ότι ο Σμολς πα­ρα­βί­α­ζε το πρω­τό­κολ­λο της κα­ρα­ντί­νας. Η αλή­θεια φυ­σι­κά είναι ότι απο­λύ­θη­κε γιατί τόλ­μη­σε να ξε­ση­κώ­σει τους ερ­γά­τες μέσα σε ένα από τα χει­ρό­τε­ρα σύγ­χρο­να κά­τερ­γα. Πέ­ρυ­σι, η Amazon ήταν υπεύ­θυ­νη για σχε­δόν τους μι­σούς τραυ­μα­τι­σμούς ερ­γα­ζο­μέ­νων συ­νο­λι­κά στον κλάδο των απο­θη­κών, με πο­σο­στό τραυ­μα­τι­σμών 6,8 ανά 100 ερ­γα­ζό­με­νους σε σύ­γκρι­ση με 3,3 στις άλλες επι­χει­ρή­σεις του κλά­δου. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην εται­ρεία υπέ­στη­σαν 38.300 τραυ­μα­τι­σμούς το 2021, από 27.700 το 2020 και 21.200 το 2019. Σχε­δόν δι­πλά­σιοι μέσα σε δύο μόλις χρό­νια!

Η έλ­λει­ψη μέ­τρων ασφά­λειας και οι εξο­ντω­τι­κές συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας είναι οι κύ­ριοι λόγοι για τις απο­χω­ρή­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων από την Amazon και φυ­σι­κά από τους κύ­ριους λό­γους δη­μιουρ­γί­ας του νέου σω­μα­τεί­ου τους. Όπως απο­κά­λυ­ψαν σε έρευ­να τους οι NY Times, ακόμα και πριν την παν­δη­μία, ο μέσος όρος πα­ρα­μο­νής σε θέση ερ­γα­σί­ας στην Amazon ήταν μόλις 8 μήνες!

Η άδικη από­λυ­ση του Σμολς προ­κά­λε­σε εκτε­τα­μέ­νη οργή στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, καθώς εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο οι ερ­γα­ζό­με­νοι δια­μαρ­τύ­ρο­νταν δυ­να­μι­κά για τους ίδιους λό­γους σε μια σειρά δια­φο­ρε­τι­κών κλά­δων (υγειο­νο­μι­κοί, εκ­παι­δευ­τι­κοί, με­τα­φο­ρές κ.ά). Προ­κά­λε­σε ταυ­τό­χρο­να και την αγα­νά­κτη­ση των ίδιων των ερ­γα­ζό­με­νων στην JFK8 της Amazon. Παρά τον φόβο της από­λυ­σης, μέσα σε μια δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο υψη­λής ανερ­γί­ας στην αρχή της παν­δη­μί­ας, ο σπό­ρος έπια­σε, η κα­μπά­νια για το σω­μα­τείο άρ­χι­σε ν’ απλώ­νει ρίζες. Οι  απάν­θρω­πες συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας και οι σκλη­ρές αντερ­γα­τι­κές τα­κτι­κές της Amazon δεν είχαν δη­μιουρ­γή­σει μόνο έναν νέο ερ­γά­τη-ηγέ­τη αλλά προ­κά­λε­σαν και μια πραγ­μα­τι­κά σπά­νια ερ­γα­τι­κή απά­ντη­ση από τα κάτω και το ξε­πέ­ταγ­μα δε­κά­δων άλλων απλών ερ­γα­τών κι ερ­γα­τριών σε θέση μάχης στην πρώτη γραμ­μή.

Προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας το έδα­φος

Έτσι πε­ρι­γρά­φει την γέν­νη­ση της προ­σπά­θειας ο Ντέ­ρεκ Πάλ­μερ αντι­πρό­ε­δρος σή­με­ρα του ALU και πα­λιός στε­νός φίλος του Σμολς, σε συ­νέ­ντευ­ξη του στο Democracy Now:

«Ξέ­ρε­τε, στην αρχή, ήταν πολύ απο­θαρ­ρυ­ντι­κό, όταν άκου­σα ότι ο Κρις απο­λύ­θη­κε μόνο και μόνο επει­δή έκανε το σωστό, επει­δή μας υπε­ρα­σπί­στη­κε όλους μας. Οπότε είχα μια δύ­σκο­λη από­φα­ση να πάρω. Και εκεί­νη την εποχή, δεν υπήρ­χαν πολ­λές άλλες δια­θέ­σι­μες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Έτσι είπα, “Ξέ­ρεις τι; Νο­μί­ζω ότι είναι υπό­θε­σή μου να ορ­γα­νω­θού­με από τα μέσα στο JFK8”. Και νιώθω ότι αυτό έπαι­ξε ζω­τι­κό ρόλο. Ξέ­ρε­τε, πολ­λοί ερ­γα­ζό­με­νοι μι­λού­σαν για τον Κρις, για τον φόβο τους για τον κο­ρο­νο­ϊό, και τε­λι­κά άρ­χι­σαν να μι­λά­νε πιο ανοι­χτά για τον κο­ρο­νο­ϊό εξαι­τί­ας αυτού που συ­νέ­βη στον Κρις και σε άλλα ορ­γα­νω­τι­κά στε­λέ­χη που απο­λύ­θη­καν. Έτσι, έκανα υπό­θε­σή μου να τους μι­λή­σω, να μειώ­σω αυτή την έντα­ση, να τους γνω­στο­ποι­ή­σω ακόμα ότι -ξέ­ρε­τε, νιώθω ότι ήταν πα­ρά­νο­μο αυτό που συ­νέ­βη [οι απο­λύ­σεις]. Έτσι, ξέ­ρε­τε, ορ­γα­νώ­νο­ντας από τα μέσα, χτί­ζο­ντας σχέ­σεις με άλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους, κά­νο­ντάς τους να νοιώ­θουν άνετα, απλώς έπαι­ζα αυτόν τον ρόλο μέχρι να εί­μα­στε έτοι­μοι να ορ­γα­νώ­σου­με το σω­μα­τείο. Και νο­μί­ζω ότι αυτό έπαι­ξε κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στη νίκη μας την 1η Απρι­λί­ου».

Ο Πάλ­μερ ερ­γά­ζε­ται ως συ­σκευα­στής στην απο­θή­κη JFK8 της Amazon εδώ και τρία χρό­νια. Υπο­λο­γί­ζει ότι από τα 100 άτομα στο τμήμα του, τα 70 ήταν στα­θε­ρά υπέρ του σω­μα­τεί­ου.

Από τις πε­ρι­γρα­φές του Πάλ­μερ στη συ­νέ­ντευ­ξη για το τι ακρι­βώς είχαν κάνει για να πε­τύ­χουν το εντυ­πω­σια­κό αυτό κα­τόρ­θω­μα, γί­νε­ται ξε­κά­θα­ρο ότι η νίκη του σω­μα­τεί­ου οφεί­λο­νταν πρώτα και κύρια στην επί­μο­νη ορ­γα­νω­τι­κή δου­λειά από ερ­γά­τη σε ερ­γά­τη, από τους ίδιους τους ερ­γά­τες της Amazon.

Η επί­ση­μη κα­μπά­νια ξε­κί­νη­σε πριν από ένα χρόνο πε­ρί­που, Απρί­λιο του 2021, με μια ομάδα 4 ατό­μων. Κα­νείς τους δεν είχε προη­γού­με­νη εμπει­ρία συν­δι­κα­λι­στι­κής δου­λειάς.

Ο 32χρο­νος Σμολς ξε­κί­νη­σε να δου­λεύ­ει στην Amazon το 2015. Πριν απ’ αυτό, αλ­λιώς φα­ντα­ζό­ταν τη ζωή του, όταν στα φοι­τη­τι­κά του χρό­νια στη Φλό­ρι­ντα είχε ξε­κι­νή­σει με σχε­τι­κή επι­τυ­χία την κα­ριέ­ρα του ως μου­σι­κός της χιπ-χοπ. «Θα μπο­ρού­σες να πεις ότι ήμου­να ορ­γα­νω­τής από τότε, γιατί πάντα μόνος μου έπρε­πε να ορ­γα­νώ­νω τα λάιβ μου». Αλλά η ζωή είχε τα δικά της σχέ­δια. Στα εί­κο­σι-κά­τι του επρό­κει­το να γίνει πα­τέ­ρας, και ήταν δί­δυ­μα! «Θα μπο­ρού­σα ίσως και να τα κα­τά­φερ­να αν επέ­με­να, αλλά -κα­τα­λα­βαί­νεις- σαν ανε­ξάρ­τη­τος καλ­λι­τέ­χνης πρέ­πει να τα βά­ζεις όλα από την τσέπη σου και δεν γι­νό­τα­νε πλέον να το κάνω αυτό, έχο­ντας οι­κο­γέ­νεια, οπότε γύ­ρι­σα πάλι στο με­ρο­κά­μα­το» λέει ο συν­δι­κα­λι­στής πλέον Σμολς.

(Ο Κρί­στιαν Σμολς (αρι­στε­ρά) κι ο Ντέ­ρεκ Πάλ­μερ (δεξιά) στην θρυ­λι­κή πλέον στάση του λε­ω­φο­ρεί­ου έξω απ’ την Amazon, σε στιγ­μές χα­λα­ρό­τη­τας.)

Η στάση του λε­ω­φο­ρεί­ου

Παρά τις δυ­σκο­λί­ες η αντα­πό­κρι­ση που βρή­καν τους έδινε ελ­πί­δα. Το 80% των ερ­γα­ζο­μέ­νων της Amazon με­τα­κι­νεί­ται με δη­μό­σιες συ­γκοι­νω­νί­ες, σπα­τα­λώ­ντας μέχρι και 3 ώρες τη μέρα. Η Amazon δεν υλο­ποί­η­σε ποτέ τις υπο­σχέ­σεις της να βάλει λε­ω­φο­ρεία. Και το πλή­ρω­σε. Η στάση του λε­ω­φο­ρεί­ου, ακρι­βώς απέ­να­ντι από την εί­σο­δο της επι­χεί­ρη­σης, έγινε το ορ­μη­τή­ριο του Σμολς και της ομά­δας του. Εγκα­τέ­στη­σαν θέρ­μαν­ση, έβα­ζαν μου­σι­κή, κερ­νού­σαν φα­γη­τό (όποτε το επέ­τρε­πε το τα­μείο του σω­μα­τεί­ου), πάντα με κέφι, μοί­ρα­ζαν τα υλικά του σω­μα­τεί­ου κι έκα­ναν πολ­λές συ­ζη­τή­σεις. Οι ιστο­ρί­ες για όσα δια­δρα­μα­τί­στη­καν γύρω απ’ την στάση έχουν γίνει πια θρύ­λος, ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της όλης αφή­γη­σης.

Εκεί στρα­το­λό­γη­σαν και την Αν­τζέ­λι­κα Μαλ­ντο­νά­ντο, 27χρο­νη μόνη μη­τέ­ρα, πρό­ε­δρο πλέον της ερ­γα­τι­κής επι­τρο­πής της JFK8:

«Θυ­μά­μαι έντο­να ότι μια μέρα έφυγα νωρίς από τη δου­λειά επει­δή ήμουν εξα­ντλη­μέ­νη. Μόλις είχα χάσει το λε­ω­φο­ρείο. Κάθε φορά που το χάνω, σκέ­φτο­μαι πως όταν ξε­κί­νη­σα για πρώτη φορά δου­λειά το 2018, η Amazon μας είχε υπο­σχθεί λε­ω­φο­ρεία. Ο αντι­πρό­ε­δρος του ALU με πλη­σί­α­σε. Είπε, “Εί­μα­στε σχε­δόν έτοι­μοι να κα­τα­θέ­σου­με τις υπο­γρα­φές μας. Θα είσαι μια από τις τε­λευ­ταί­ες [που χρειά­ζο­νται]. Βο­ή­θη­σέ μας να γρά­ψου­με ιστο­ρία”. Είπα: “Μόλις έχασα το λε­ω­φο­ρείο! Αν η Amazon είχε βάλει λε­ω­φο­ρείο, θα είχα κιό­λας γυ­ρί­σει στο σπίτι τώρα. Οπότε ναι, θα υπο­γρά­ψω”. Ου­σια­στι­κά έτσι έμπλε­ξα».

Ήταν πια Οκτώ­βριος όταν η Μαλ­ντο­νά­ντο άρ­χι­σε να ορ­γα­νώ­νει τις συ­να­δέλ­φισ­σές της για το σω­μα­τείο. Η ίδια έχει πει ότι «Με το ζόρι μπο­ρού­σα να ορ­γα­νώ­σω ένα πάρτι γε­νε­θλί­ων». Είχε όμως αφο­σί­ω­ση. Πέ­ρα­σε αμέ­τρη­τες ώρες στη στάση του λε­ω­φο­ρεί­ου. Για να ζε­στα­θεί, στε­κό­ταν δίπλα σε μια φωτιά. «Ερ­χό­μουν σπίτι και ολό­κλη­ρη η μπα­νιέ­ρα γι­νό­ταν μαύρη από τον καπνό μετά το λού­σι­μο των μαλ­λιών μου». Η μη­τέ­ρα της ήταν μέλος συν­δι­κά­του στη δου­λειά της και μέσω αυτής η Αν­τζέ­λι­κα με­γά­λω­σε έχο­ντας κα­το­χυ­ρω­μέ­νη ασφά­λεια υγεί­ας μέχρι τα 26 της. Βα­σι­κό της αί­τη­μα απ’ την δου­λειά της στην Amazon είναι πλέον η ασφά­λεια υγεί­ας. Η Μαλ­ντο­νά­ντο έβαλε στόχο της την ορ­γά­νω­ση ει­δι­κό­τε­ρα των μη­τέ­ρων και των νε­ό­τε­ρων ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ένας από αυ­τούς είναι και ο 23χρο­νος Κάσιο Με­ντό­ζα.

Ο  Με­ντό­ζα με­γά­λω­σε στο Λος Άν­τζε­λες. Από μι­κρός συμ­με­τεί­χε σε συ­γκε­ντρώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας και κι­νη­το­ποι­ή­σεις με τον πα­τέ­ρα του, βι­ντε­ο­γρά­φο με το συν­δι­κά­το UNITE HERE Local 11. «Επει­δή [ο πα­τέ­ρας μου] ερ­γά­ζε­ται στο UNITE HERE στο Λος Άν­τζε­λες, με­γά­λω­σα πη­γαί­νο­ντας σε συ­γκε­ντρώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας και κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Έτσι συ­να­ντού­σα πολ­λούς από τους φί­λους του, ορ­γα­νω­τές συν­δι­κά­των, που νό­μι­ζα ότι ήταν οι πιο κουλ άν­θρω­ποι», είπε ο Με­ντό­ζα. «Ποτέ δεν φα­ντά­στη­κα τον εαυτό μου ως ορ­γα­νω­τή. Όχι, αυτοί οι άν­θρω­ποι ήταν αυ­θε­ντι­κοί. Πρέ­πει να είσαι πολύ πω­ρω­μέ­νος για να είσαι ορ­γα­νω­τής», πρό­σθε­σε.

ALU

Κατά τη διάρ­κεια αυτής της πε­ριό­δου, τους πρώ­τους 8 μήνες, το κα­θή­κον ήταν η συ­γκέ­ντρω­ση υπο­γρα­φών από το 30% μί­νι­μουμ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ώστε να έχουν το δι­καί­ω­μα να κα­τα­θέ­σουν αί­τη­ση διε­ξα­γω­γής εκλο­γών για την ανα­γνώ­ρι­ση του σω­μα­τεί­ου. Οι ορ­γα­νω­τές δια­βε­βαί­ω­ναν τους συ­να­δέλ­φους τους ότι προ­στα­τεύ­ο­νται από την ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία να υπο­γρά­ψουν την αί­τη­ση. Η βα­σι­κή ιδέα ήταν να γίνει η προ­σπά­θεια γνω­στή όσο το δυ­να­τόν πιο πλα­τιά ανά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και ν’ απο­χτή­σει την δικιά της ορ­γα­νω­τι­κή δυ­να­μι­κή. Ο στό­χος ήταν δι­πλός. Πρώ­τον, να πεί­σουν τους συ­να­δέλ­φους τους ότι έχουν το δι­καί­ω­μα να απο­φα­σί­σουν οι ίδιοι για το αν θα συν­δι­κα­λι­στούν. Δεύ­τε­ρον, να τους δώ­σουν πεί­σουν να ψη­φί­σουν ΝΑΙ για το σω­μα­τείο μόλις ανα­κοι­νω­θούν επί­ση­μα οι εκλο­γές, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς τους μια επι­λο­γή για να βελ­τιώ­σουν τις υλι­κές τους συν­θή­κες.

Έτσι, ταυ­τό­χρο­να με το μά­ζε­μα υπο­γρα­φών, δια­κι­νού­σαν και το φυλ­λά­διο του σω­μα­τεί­ου με όλα τα βα­σι­κά αι­τή­μα­τα που θα έβαζε αυτό στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την σύμ­βα­ση ερ­γα­σί­ας αν κέρ­δι­ζε στις εκλο­γές: 30 δο­λά­ρια βα­σι­κό ωρο­μί­σθιο (από 18), δια­σφά­λι­ση της ερ­γα­σί­ας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της εκ­προ­σώ­πη­σης των συν­δι­κά­των σε όλες τις πει­θαρ­χι­κές συ­νε­δριά­σεις για να προ­στα­τεύ­ουν από πα­ρά­νο­μες απο­λύ­σεις ή κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση, κα­τάρ­γη­ση των υπο­χρε­ω­τι­κών υπε­ρω­ριών πέρα από τις εβδο­μά­δες «Peak» και «Prime», δύο 30λε­πτα δια­λείμ­μα­τα και μία ώρα γεύμα, όλα επί πλη­ρω­μή (το JFK8 έχει τέσ­σε­ρα 10ωρα την εβδο­μά­δα), πραγ­μα­τι­κό χρόνο άδειας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του χρό­νου ασθε­νεί­ας, άδεια μετ’ απο­δο­χών του­λά­χι­στον δύο εβδο­μά­δων ετη­σί­ως, και κα­τάρ­γη­ση του συ­στή­μα­τος «πό­ντων» που χρη­σι­μο­ποιεί η εται­ρεία για να κα­θο­ρί­σει το χρόνο άδειας χωρίς απο­δο­χές.

Επί­σης βα­σι­κό μέρος της πα­ρου­σί­α­σης του σω­μα­τεί­ου στους ερ­γα­ζό­με­νους, ήταν το τι είναι και πώς λει­τουρ­γεί: η δη­μο­κρα­τία ως πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα και ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας. Στο JFK8, το ALU δη­μιούρ­γη­σε μια ευ­ρεία ορ­γα­νω­τι­κή επι­τρο­πή δε­κά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων (έφτα­σαν να συμ­με­τέ­χουν πάνω από εκατό) για να δια­σφα­λί­σει ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι είχαν πραγ­μα­τι­κό λόγο στις βα­σι­κές απο­φά­σεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής κί­νη­σης. Ορ­γά­νω­νε τα­κτι­κές συ­νε­δριά­σεις, συ­ζη­τή­σεις και ψη­φο­φο­ρί­ες πάνω σε όλα τα ζη­τή­μα­τα του σω­μα­τεί­ου, άμεση ενη­μέ­ρω­ση όλων μέσα από μια σειρά μέσα –social media, μοί­ρα­σμα ανα­κοι­νώ­σε­ων σε διά­φο­ρες γλώσ­σες και πολ­λές συ­ζη­τή­σεις. Αυτή η λει­τουρ­γία απο­δεί­χτη­κε εξαι­ρε­τι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κή τόσο στην ανά­πτυ­ξη των κα­λύ­τε­ρων τα­κτι­κών μάχης αλλά και στην δέ­σμευ­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη νίκη του σω­μα­τεί­ου, ως δική τους πλέον υπό­θε­ση. Το κα­τα­στα­τι­κό του ALU έχει επί­σης ισχυ­ρές δη­μο­κρα­τι­κές δομές, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του όρου ότι όλα τα εκλεγ­μέ­να στε­λέ­χη θα λαμ­βά­νουν τον μέσο μισθό των ερ­γα­ζο­μέ­νων -βα­σι­κό ανά­χω­μα στην ανά­πτυ­ξη της γρα­φειο­κρα­τί­ας σε ένα σω­μα­τείο. Τα οι­κο­νο­μι­κά του σω­μα­τεί­ου στη­ρί­ζο­νταν προς το παρόν σε εθε­λο­ντι­κές προ­σφο­ρές, όπως μέσω της ηλε­κτρο­νι­κής πλατ­φόρ­μας GoFundMe.

Τον Νο­έμ­βριο του 2021, έχο­ντας τε­λι­κά κα­λύ­ψει το ελά­χι­στο 30% υπο­στή­ρι­ξης κα­τα­τέ­θη­κε η αί­τη­ση για τις εκλο­γές. Το γε­γο­νός και μόνο της κα­τά­θε­σης με 30% ήταν μια αιφ­νι­δια­στι­κή  ανα­τρο­πή αυτού που συ­νή­θως συμ­βαί­νει σε εκλο­γές ανα­γνώ­ρι­σης συν­δι­κά­των, όπου τα σω­μα­τεία επι­διώ­κουν να εξα­σφα­λί­σουν του­λά­χι­στον το 70% σε υπο­γρα­φές στή­ρι­ξης πριν κα­τα­θέ­σουν αί­τη­μα εκλο­γών, ώστε να έχουν «εφε­δρεί­ες» να αντέ­ξουν στην αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κή επί­θε­ση λά­σπης και τρο­μο­κρα­τί­ας της ερ­γο­δο­σί­ας που θα φθεί­ρει την επιρ­ροή τους ως τη μέρα της κάλ­πης. Αλλά οι ερ­γα­ζό­με­νοι της Amazon ήξε­ραν από πρώτο χέρι ότι αυτή η τα­κτι­κή είναι δύ­σκο­λη σε αυτή την εται­ρεία, όπου η σύν­θε­ση του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού αλ­λά­ζει γρή­γο­ρα.

«Πάντα συμ­φω­νού­σα με την κα­τά­θε­ση με το ελά­χι­στο υπο­γρα­φών, γιατί θα ήταν αδύ­να­το να γίνει με άλλο τρόπο», είπε ο Με­ντό­ζα. «Απο­χω­ρού­σαν 80 με 100 ερ­γα­ζό­με­νοι την εβδο­μά­δα, οπότε κάθε φορά που δεν συ­γκε­ντρώ­να­με του­λά­χι­στον 20 υπο­γρα­φές μέσα σε μια μέρα, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πη­γαί­να­με προς τα πίσω. Ήταν μια δύ­σκο­λη μάχη όλη την ώρα να μα­ζεύ­ου­με 100 και πλέον νέες υπο­γρα­φές κάθε εβδο­μά­δα».

Δεν είχαν άλλη επι­λο­γή από το να υπο­βά­λουν αί­τη­ση με το ελά­χι­στο του 30%:

«Μέχρι τη στιγ­μή που θα εί­χα­με μα­ζέ­ψει 4 ή 5 χι­λιά­δες υπο­γρα­φές, από αυ­τούς θα εί­χα­με μόνο 2.000 ερ­γα­ζο­μέ­νους που θα ήταν ακόμη ση­με­ρι­νοί υπάλ­λη­λοι… Ανα­γκά­ζο­ντας την Amazon να προ­χω­ρή­σει σε μια δη­μο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία μέσα στο χώρο της και να στή­σει μια τε­ρά­στια σκηνή ψη­φο­φο­ρί­ας, νο­μι­μο­ποι­ή­σα­με το συν­δι­κά­το στα μάτια των πε­ρισ­σό­τε­ρων ερ­γα­ζο­μέ­νων που είδαν πόση δύ­να­μη είχε πραγ­μα­τι­κά μια μικρή ομάδα αφο­σιω­μέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων».

Η καμπή

Μετά την κα­τά­θε­ση του αι­τή­μα­τος για εκλο­γές, οι ορ­γα­νω­τές του σω­μα­τεί­ου κα­τα­λά­βαι­ναν ότι έπρε­πε να βρουν τρό­πους να πεί­σουν τους συ­να­δέλ­φους τους ότι το σω­μα­τείο ήταν κάτι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από μια παρέα αν­θρώ­πων που τους έβλε­παν να μι­λά­νε στα δια­λείμ­μα­τα και να στή­νο­νται στη στάση του λε­ω­φο­ρεί­ου. Και τους βρή­καν!

Κοντά στα πε­ρα­σμέ­να Χρι­στού­γεν­να, η Amazon υπο­χρε­ώ­θη­κε σε πα­νε­θνι­κό δια­κα­νο­νι­σμό με το Εθνι­κό Συμ­βού­λιο Ερ­γα­σια­κών Σχέ­σε­ων σχε­τι­κά με ορι­σμέ­νες πα­ρα­βιά­σεις της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας. Ο δια­κα­νο­νι­σμός επέ­τρε­πε στους ερ­γα­ζό­με­νους να κά­νουν ελεύ­θε­ρα ορ­γα­νω­τι­κές προ­σπά­θειες μέσα στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας τους, εφό­σον βρί­σκο­νταν εκτός ωρα­ρί­ου ερ­γα­σί­ας.

«Τότε ήταν που η δη­μιουρ­γι­κό­τη­τά μας μπήκε σε πλήρη τα­χύ­τη­τα», είπε η Μαλ­ντο­νά­ντο. Αντί να κου­βε­ντιά­ζουν με τους ερ­γα­ζό­με­νους όσο αυτοί πε­ρί­με­ναν ανυ­πό­μο­να για ένα λε­ω­φο­ρείο, μπο­ρού­σαν πλέον να εστιά­ζουν σε όποια κα­φε­τέ­ρια διά­λε­γαν στα δια­λείμ­μα­τα. Η κό­ντρα με την Amazon γι­νό­ταν ακόμα και γύρω από το φα­γη­τό: H Amazon έφερ­νε τυ­πο­ποι­η­μέ­νο φα­γη­τό από κέ­τε­ρινγκ, ενώ το σω­μα­τείο (δλδ. οι συ­νά­δελ­φοι) μα­γεί­ρευε για τους συ­να­δέλ­φους τους (που είναι μαύ­ρες, λα­τί­νες, ασιά­τες, αφρι­κα­νοί, κι­νέ­ζοι, ευ­ρω­παί­οι -η JFK8 είναι 30% μαύ­ρες/οι και 35% λα­τί­νες/οι, ενώ άνω του 50% είναι με­τα­νά­στες) αφρι­κα­νι­κό τη­γα­νη­τό ρύζι, ψητό κο­τό­που­λο και μα­κα­ρό­νια.

Μόλις η ορ­γα­νω­τι­κή προ­σπά­θεια με­τα­φέρ­θη­κε σε εσω­τε­ρι­κούς χώ­ρους της εται­ρεί­ας, στις κα­φε­τέ­ριες και στις αί­θου­σες δια­λειμ­μά­των, οι ερ­γα­ζό­με­νοι μπο­ρού­σαν να αφιε­ρώ­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο χρόνο μι­λώ­ντας με τους συ­να­δέλ­φους τους και να ξε­σκε­πά­ζουν τα ψέ­μα­τα που τους έλεγε η Amazon σε συ­να­ντή­σεις «υπο­χρε­ω­τι­κής πα­ρου­σί­ας».

«Αυτό που κά­να­με ήταν να διευ­κο­λύ­νου­με οποιον­δή­πο­τε ερ­γά­τη στο κτί­ριο ήθελε να ορ­γα­νω­θεί, να ορ­γα­νω­θεί», είπε η Μαλ­ντο­νά­ντο στο Jacobin.

Ένας από αυ­τούς τους ερ­γά­τες ήταν ο 55χρο­νος Μπρί­μα Σίλλα, ένας Αφρι­κα­νός με­τα­νά­στης από τη Λι­βε­ρία που δου­λεύ­ει στην πρω­ι­νή βάρ­δια. Ο Σίλλα δί­δα­σκε για 10 χρό­νια σε ένα μικρό ιδιω­τι­κό σχο­λείο στο Στέι­τεν Άι­λαντ. Πριν την παν­δη­μία. Με το πρώτο λο­κντά­ουν, οι εγ­γρα­φές στα σχο­λεία έπε­σαν κα­τα­κό­ρυ­φα και βρέ­θη­κε άνερ­γος. Πα­ρό­λο που είχε ανώ­τε­ρους τί­τλους σπου­δών από διά­φο­ρα πα­νε­πι­στή­μια, μετά από αρ­κε­τές άκαρ­πες προ­σπά­θειες να βρει άλλη δου­λειά, κα­τέ­λη­ξε στην Amazon.

(Ο Μπρί­μα Σίλλα με την συ­να­γω­νί­στρια πρό­ε­δρο της Επι­τρο­πής Ερ­γα­ζο­μέ­νων του ALU, Αν­τζέ­λι­κα Μαλ­ντο­νά­ντο.)

Ο Σίλλα ήταν μόνο με­ρι­κούς μήνες στην Amazon, όταν κατά τη διάρ­κεια μιας υπο­χρε­ω­τι­κής συ­νά­ντη­σης του προ­σω­πι­κού, είδε τον ορ­γα­νω­τή του ALU, Κάσιο Με­ντό­ζα, να αντι­κρού­ει τα ψέ­μα­τα ενός ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νου συμ­βού­λου (εξω­τε­ρι­κή εται­ρία αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κής προ­πα­γάν­δας). Ο Σίλλα τότε το πήρε από­φα­ση:

«Τον πέ­τα­ξαν έξω [τον Κάσιο] από τη συ­νά­ντη­ση, αλλά μετά μί­λη­σα μαζί του. Μου είπε πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα για το σω­μα­τείο και είπα στον εαυτό μου: “Αυτός είναι ο σω­στός αγώ­νας -εί­μαι μέσα, δεν θέλω να είμαι θε­α­τής”». (συ­νέ­ντευ­ξη στο Jacobin).

Ως πολύ σε­βα­στό μέλος στην αφρι­κα­νι­κή κοι­νό­τη­τα του Στέι­τεν Άι­λαντ και πο­λύ­γλωσ­σος ομι­λη­τής γαλ­λι­κών, αρα­βι­κών και τριών άλλων αφρι­κα­νι­κών γλωσ­σών, ο Σίλλα κα­τά­φε­ρε να κερ­δί­σει την στή­ρι­ξη ση­μα­ντι­κού κομ­μα­τιού ερ­γα­ζο­μέ­νων από την Αφρι­κή και την Κα­ραϊ­βι­κή, στή­νο­ντας ομά­δες WhatsApp ωστέ να τους κρατά ενή­με­ρους/ες και να προ­σπα­θεί να τους εντά­ξει στην κα­μπά­νια του σω­μα­τεί­ου. (Ένας από αυ­τούς, ο 27χρο­νος Τρι­στάν Λάιον Ντά­τσιν, μαζί με την ορ­γα­νω­τι­κή του συμ­βο­λή έγρα­ψε κι έναν ρέγγε ύμνο του σω­μα­τεί­ου).

Η Μαλ­ντο­νά­ντο και ο Με­ντό­ζα εντό­πι­ζαν τους πιο ση­μα­ντι­κούς ερ­γά­τες που θα μπο­ρού­σαν να παί­ξουν ρόλο ορ­γα­νω­τή στις νυ­χτε­ρι­νές βάρ­διες και τους στρα­το­λο­γού­σαν. Υπο­στή­ρι­ζαν ο ένας την άλλη στα εναλ­λασ­σό­με­να ρεπό τους, μπαί­νο­ντας στις εγκα­τα­στά­σεις της εται­ρεί­ας για τα με­ση­με­ρια­νά δια­λείμ­μα­τα, μέ­νο­ντας γύρω από τις εγκα­τα­στά­σεις για πε­ρισ­σό­τε­ρες από δέκα ώρες την ημέρα μέχρι να μι­λή­σουν με όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρους ερ­γά­τες.

Διά­βα­ζαν και μοί­ρα­ζαν και σε άλ­λες-ους το φυλ­λά­διο του κομ­μου­νι­στή συν­δι­κα­λι­στή ορ­γα­νω­τή Γουί­λιαμ Ζ. Φό­στερ του 1936, «Μέ­θο­δοι Ορ­γά­νω­σης στη Βιο­μη­χα­νία Χά­λυ­βα». Στις συ­να­ντή­σεις της ορ­γα­νω­τι­κής επι­τρο­πής, διά­βα­ζαν και συ­ζη­τού­σαν άρθρα που ανέ­λυαν τα μα­θή­μα­τα από προη­γού­με­νους μα­χη­τι­κούς αγώ­νες.

Τα μα­θή­μα­τα έπια­σαν τόπο, ιδιαί­τε­ρα πάνω στα βα­σι­κά στοι­χεία ορ­γά­νω­σης της δου­λειάς, όπως το πώς να γί­νο­νται οι συ­ζη­τή­σεις με τους συ­να­δέλ­φους.

«Μί­λη­σα με πολ­λούς ερ­γά­τες, κυ­ρί­ως στην αί­θου­σα δια­λειμ­μά­των αλλά και έξω από το κτί­ριο. Πολ­λές φορές έβλε­πα μια ομάδα Αφρι­κα­νών ερ­γα­τών μαζί και πάντα πή­γαι­να και τους μι­λού­σα. Έλεγα, “Κοίτα αδερ­φέ, πρέ­πει να το κα­τα­λά­βεις: αν θέ­λεις η οι­κο­γέ­νειά σου να είναι ασφα­λής, αν θέ­λεις η δου­λειά σου να είναι ασφα­λής, πρέ­πει να ψη­φί­σεις για το ALU. Έτσι κα­τα­κτιέ­ται το αμε­ρι­κα­νι­κό όνει­ρο”» λέει ο Σίλλα.

«Αυτές οι σχέ­σεις ήταν θε­με­λιώ­δεις για την οι­κο­δό­μη­ση εμπι­στο­σύ­νης και εξοι­κεί­ω­σης που ήταν πο­λύ­τι­μες όταν ήρθε η ώρα να ζη­τή­σου­με την ανοι­χτή-δη­μό­σια υπο­στή­ρι­ξη του σω­μα­τεί­ου ψη­φί­ζο­ντας ΝΑΙ ή φο­ρώ­ντας το μπλου­ζά­κι με τα αρ­χι­κά ALU… Το να επι­κοι­νω­νείς με τους συ­να­δέλ­φους σου είναι ένα από τα πιο ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα για να είσαι ορ­γα­νω­τής», δή­λω­σε η Μαλ­ντο­νά­ντο.

Ένα βα­σι­κό στοι­χείο της κα­μπά­νιας που έκανε τη δια­φο­ρά σε σχέση με άλλες προ­σπά­θειες, όπως στην Αλα­μπά­μα, ήταν ότι της εκ­στρα­τεί­ας ηγού­νταν οι ίδιοι/ες οι ερ­γα­ζό­με­νοι της Amazon από τα μέσα. Ο ερ­γα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας της ορ­γα­νω­τι­κής κί­νη­σης της έδωσε αξιο­πι­στία. Όταν η Amazon προ­σπά­θη­σε να πα­ρου­σιά­σει το συν­δι­κά­το ως κά­ποιους τρί­τους, «ξέ­νους» στις ανά­γκες και τις αγω­νί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τα επι­χει­ρή­μα­τα των υψηλά αμει­βό­με­νων συμ­βού­λων της έπε­σαν στο κενό. Αυτή η κλασ­σι­κή αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα (η οποία βρί­σκει πά­τη­μα στη γρα­φειο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση και λει­τουρ­γία των συν­δι­κά­των στις ΗΠΑ) μπο­ρεί να βρήκε έδα­φος ανά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους της Amazon στην Αλα­μπά­μα (όπου την προ­σπά­θεια έτρε­ξε ένα «εξω­τε­ρι­κό» συν­δι­κά­το) αλλά στο JFK8  ήταν εκτός τόπου και χρό­νου, γιατί οι ερ­γα­ζό­με­νοι μπο­ρού­σαν να πά­ρουν απα­ντή­σεις απευ­θεί­ας από τους ίδιους τους συ­να­δέλ­φους τους της ALU!

Ο Σμολς πα­ρό­τρυ­νε διαρ­κώς τους συ­να­δέλ­φους του: «Ελάτε να συ­ζη­τή­σου­με μαζί. Μην μας απορ­ρί­πτε­τε απλώς απ’ αυτά που ακού­τε από την Amazon και τις φήμες που διαρ­ρέ­ουν».

(Ο Κρί­στιαν Σμολς, πρό­ε­δρος του ALU, σε συ­ζή­τη­ση με ερ­γά­τες της Amazon στο Στέι­τεν Άι­λαντ, Νέα Υόρκη, 25 Οκτω­βρί­ου 2021.​)

Αλλά και οι συλ­λο­γι­κές ενέρ­γειες ήταν κρί­σι­μες. «Τους δεί­ξα­με ότι εί­μα­στε ατρό­μη­τοι», είπε ο Σμολς. «Κά­να­με συ­γκε­ντρώ­σεις μπρο­στά από το κτί­ριο. Τους δεί­ξα­με, κα­λύ­τε­ρα από ό,τι θα μπο­ρού­σα­με να τους εξη­γή­σου­με».

«Πολλά από αυτά που κά­να­με ήταν ένα ρίσκο, αλλά ξέ­ρα­με ότι τε­λι­κά θα έφερ­ναν απο­τε­λέ­σμα­τα» εξη­γεί η Μαλ­ντο­νά­ντο:

«Πη­γαί­να­με στις υπο­χρε­ω­τι­κές συ­να­ντή­σεις προ­σω­πι­κού… ακόμα και όταν δεν μας είχαν προ­σκα­λέ­σει. Μι­λά­γα­με και πα­ρου­σιά­ζα­με την αλή­θεια… Φυ­σι­κά, μας έλε­γαν να φύ­γου­με γιατί δεν ήμα­σταν κα­λε­σμέ­νες/οι: αυτό που κά­νουν οι μι­σθω­μέ­νοι προ­πα­γαν­δι­στές της Amazon είναι να επι­λέ­γουν όποιους/ες υπαλ­λή­λους θέ­λουν και να τους παίρ­νουν από τους σταθ­μούς τους για να πάνε σε αυτές τις συ­να­ντή­σεις. Αλλά τότε  τη πρώτη φορά μπή­κα­με όλοι/ες σαν ομάδα και απαι­τή­σα­με να πούμε την άποψή μας. Ο γε­νι­κός διευ­θυ­ντής μας είπε ότι αν δεν φεύ­γα­με, θα επι­βά­λει ποι­νές. Αλλά στα­θή­κα­με στη θέση μας -μεί­να­με και εί­πα­με την αλή­θεια στους συ­να­δέλ­φους μας. Αυτό ήταν κάτι που έπρε­πε να ρι­σκά­ρου­με. Εκεί­νη τη στιγ­μή, ήμα­σταν όλοι/ες λίγο φο­βι­σμέ­νοι/ες, αλλά έπρε­πε να πά­ρου­με αυτό το ρίσκο, γιατί οι συ­νά­δελ­φοί μας έπρε­πε να δουν ότι μπο­ρού­με να υψώ­σου­με ανά­στη­μα. Αν και τε­λι­κά μας έδιω­ξαν από τη συ­νά­ντη­ση, αυτή μας η ενέρ­γεια τους έδει­ξε ότι έχου­με συ­γκε­κρι­μέ­να δι­καιώ­μα­τα και υπάρ­χουν νόμοι που μας προ­στα­τεύ­ουν -και ότι δεν πρέ­πει να φο­βό­μα­στε την Amazon».

Βο­ή­θη­σε φυ­σι­κά και το γε­γο­νός ότι η Νέα Υόρκη είναι μια από τις τε­λευ­ταί­ες πό­λεις στην Αμε­ρι­κή με κά­ποιο επί­πε­δο συν­δι­κα­λι­σμού, με του­λά­χι­στον το 20% του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού της να ανή­κει σε ένα σω­μα­τείο. Σχε­δόν το 14% των ερ­γα­ζο­μέ­νων της Νέας Υόρ­κης στον ιδιω­τι­κό τομέα είναι συν­δι­κα­λι­σμέ­νοι, σε σύ­γκρι­ση με το αντί­στοι­χο μόλις 6% στον ιδιω­τι­κό τομέα σε εθνι­κό επί­πε­δο. Όχι τυ­χαία, κε­ντρι­κοί ορ­γα­νω­τές του ALU είχαν μια άμεση θε­τι­κή ει­κό­να από συν­δι­κά­τα έχο­ντας μέλη του άμε­σου οι­κο­γε­νεια­κού τους πε­ρι­βάλ­λο­ντος ή φί­λους συν­δι­κα­λι­σμέ­νους.

Ο αγώ­νας συ­νε­χί­ζε­ται

Το επό­με­νο βράδυ της με­γά­λης νίκης, το ενη­με­ρω­τι­κό δελ­τίο #16 του ALU έδωσε το σύν­θη­μα:

«Αυτή είναι μόνο η αρχή, και υπάρ­χει ακόμη πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρη δου­λειά που πρέ­πει να γίνει. Αλλά ποτέ ξανά δεν θα μπο­ρέ­σει κα­νείς να ισχυ­ρι­στεί πει­στι­κά ότι υπάρ­χει χώρος ερ­γα­σί­ας που δεν μπο­ρεί να συν­δι­κα­λι­στεί ή ότι εμείς οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν μπο­ρού­με να το κα­τα­φέ­ρου­με μόνοι μας χωρίς τους πό­ρους και την εμπει­ρία που μπο­ρεί να πα­ρέ­χει η συμ­με­το­χή σε εδραιω­μέ­νο συν­δι­κά­το… Εάν μπο­ρού­με να συν­δι­κα­λί­σου­με την Amazon… τότε οι ερ­γα­ζό­με­νοι οπου­δή­πο­τε μπο­ρούν να συν­δι­κα­λί­σουν τους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας τους. Αυτό ση­μαί­νει μπο­ρείς κι εσύ».

Η αρ­νη­τι­κή έκ­βα­ση της ψη­φο­φο­ρί­ας (για ανα­γνώ­ρι­ση του ALU) σε μια δεύ­τε­ρη εγκα­τά­στα­ση της Amazon, το LDJ5 στο Στέι­τεν Άι­λαντ, υπεν­θυ­μί­ζει ότι ο δρό­μος για το νέο συν­δι­κα­λι­σμό δεν είναι στρω­μέ­νος με ρο­δο­πέ­τα­λα. Ωστό­σο οι επα­φές με άλλες ομά­δες ερ­γα­ζο­μέ­νων της Amazon σε όλη τη χώρα, καθώς και με υπαλ­λή­λους σε άλλες με­γά­λες ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις (Walmart, Target και αλλού), που ζη­τούν επι­κοι­νω­νία για το πώς μπο­ρούν να ορ­γα­νώ­σουν δικά τους συν­δι­κά­τα, δεί­χνουν την ώθηση που μπο­ρεί να δώσει στη συ­νέ­χεια των προ­σπα­θειών συν­δι­κα­λι­σμού αυτή η πρώτη νίκη.

Ο χα­ρι­σμα­τι­κός -όπως απο­δεί­χτη­κε κι εκ του απο­τε­λέ­σμα­τος- Κρις Σμολς, έχει βρε­θεί φυ­σι­κά στο κέ­ντρο της προ­σο­χής πα­γκο­σμί­ως. Σε ερώ­τη­ση σχε­τι­κά με όλη τη δη­μο­σιό­τη­τα που συ­γκε­ντρώ­νει, προ­τί­μη­σε να μι­λή­σει για το συλ­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα του αγώνα τους και για τον δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του ALU, όπου όλες οι απο­φά­σεις παίρ­νο­νται με ψη­φο­φο­ρί­ες: «Είμαι απλά ο προ­σω­ρι­νός πρό­ε­δρος, το σω­μα­τείο δεν είναι δικό μου, είναι του λαού». Σή­κω­σε το χέρι του και έδει­ξε προς το δα­νει­κό δια­μέ­ρι­σμα στο Μπρού­κλιν που έχουν με­τα­τρέ­ψει σε έδρα τους: «Αυτό ήταν το μόνο που εί­χα­με. Ήμα­σταν 20 βα­σι­κά μέλη της επι­τρο­πής και μια επι­τρο­πή ερ­γα­ζο­μέ­νων με πε­ρισ­σό­τε­ρα από 100 άτομα. Ξε­κι­νή­σα­με με πε­ρί­που 4».

Ερω­τη­θείς εάν η ALU θα σκε­φτό­ταν να συν­δε­θεί με κά­ποιο άλλο με­γά­λο-εδραιω­μέ­νο συν­δι­κά­το, είπε, «Θα ήθελα να πα­ρα­μεί­νω με τους αν­θρώ­πους που ήταν μαζί μου από την πρώτη μέρα. Θέ­λου­με να πα­ρα­μεί­νου­με ανε­ξάρ­τη­τοι και είναι κα­λύ­τε­ρα έτσι. Έτσι φτά­σα­με ως εδώ… Οι ερ­γά­τες που μαζί ορ­γα­νώ­νου­με το σω­μα­τείο είναι πλέον σαν οι­κο­γέ­νειά μου. Η νίκη μας αυτή είναι για μένα η με­γα­λύ­τε­ρη χαρά στον κόσμο, μετά από την γέν­νη­ση των παι­διών μου».

Αλλά, προ­σθέ­τει, «οποιοσ­δή­πο­τε θε­λή­σει να κάνει οτι­δή­πο­τε κό­ντρα στη­νAmazon, γα­μώ­το (shiiit), είμαι μαζί του! Υπάρ­χουν πολλά κτί­ρια [της Amazon]. Δια­λέξ­τε ένα!»

Ο Σμολς έγινε από τα­λα­ντού­χος καλ­λι­τέ­χνης της χιπ-χοπ, ηγέ­της συν­δι­κα­λι­στής. «Η ζωή είναι τρελή», είπε. «Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω. Ποιος θα το φα­ντα­ζό­ταν;»

Ένα σύ­ντο­μο βί­ντεο με την ιστο­ρία της συν­δι­κα­λι­στι­κής προ­σπά­θειας:

https://​youtu.​be/​A5Go6_​SgNZ0

rproject.gr