Πριν λίγες μέρες το Αμερικανικό αριστερό περιοδικό JACOBIN έθεσε στον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν το ερώτημα «Σε ποια πλευρά είσαι;». Φυσικά το ερώτημα ήταν ρητορικό αφού ο Μπάιντεν «ο πιο υπέρ των συνδικάτων πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία» έχει καταστήσει σαφές ότι η πλευρά που διάλεξε ήταν αυτή των 450 επιχειρηματικών ομίλων που ζητούσαν εδώ και τώρα να τεθεί σε ισχύ ο νόμος Railway Labor Act του 1926 που απαγορεύει προληπτικά την απεργία των σιδηροδρομικών. Ο συγκεκριμένος νόμος έχει χρησιμοποιηθεί από το Κογκρέσο πάνω από 18 φορές από το 1926 στις εργατικές διαπραγματεύσεις.
Χρησιμοποιώντας αυτό τον νόμο το Κογκρέσο έχει τη δυνατότητα να επιβάλει υποχρεωτικά την υιοθέτηση της καταρχήν συμφωνίας που είχε γίνει τον Σεπτέμβρη και είχε υπογραφεί από ένα κομμάτι ξεπουλημένων στις εταιρίες συνδικαλιστών. Το επόμενο διάστημα οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να ψηφίσουν αν εγκρίνουν την συμφωνία ή όχι .
Τέσσερα συνδικάτα που καλύπτουν πάνω από τους μισούς και περισσότερο εργαζόμενους απέρριψαν την συμφωνία καταγγέλλοντας ότι η καταρχήν συμφωνία που πανηγύριζε ο Μπάιντεν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τις επιταγές των μεγάλων εταιριών του κλάδου όπου σε συμμαχία με τους γραφειοκράτες προσπάθησαν να τις επιβάλουν στο σύνολο του κλάδου. Οι υπόλοιπες 8 συνδικαλιστικές ενώσεις την υπερψήφισαν με αδιαφανείς διαδικασίες αφού οι ηγεσίες τους καταγγέλθηκαν μαζικά από εργαζόμενους ότι έβαζαν εμπόδια και καθυστερούσαν την συμμετοχή των εργαζομένων στις ψηφοφορίες
Βασικά αιτήματα των εργαζομένων όπως το να δοθούν αυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού, για αμειβόμενες άδειες ασθενείας, για τον περιορισμό της άκρατης ελαστικοποίησης και εντατικοποίησης της εργασίας που δεν άφηνε σχεδόν καθόλου χρόνο για οικογενειακή και προσωπική ζωή έμειναν έξω από την σύμβαση. Όμως η μεγάλη διαφοροποίηση των εργαζομένων βρίσκεται στο γεγονός ότι περισσότεροι από εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι που απασχολούνται στους σιδηροδρόμους όχι μόνο δεν λαμβάνουν αμειβόμενες ημέρες ασθενείας αλλά αντιμετωπίζουν στην περίπτωση που ασθενήσουν αυστηρές ποινές, (αφού οι εταιρίες τους θεωρούν απλά κοπανατζήδες) που ξεκινούν με την αναπλήρωση των ημερών ασθενείας τα σαββατοκύριακα και φτάνουν μέχρι την υποχρεωτική παύση εργασίας για δέκα ή και είκοσι μέρες. Έχουν μάλιστα ένα κάποιο είδος μαύρης λίστας πόντων που όταν αυτοί μηδενιστούν τους επιβάλλονται οι παραπάνω τιμωρίες αλλά και άλλες τιμωρίες, όπως η αυθαίρετη αλλαγή πόστου κλπ. Αυτό το πρόβλημα οξύνθηκε ακόμα περισσότερο την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού όπου οι εργαζόμενοι που νοσούσαν έμπαιναν σε καραντίνα χωρίς αμοιβή.
Όλα αυτά την στιγμή που τα κέρδη των εταιρειών στους σιδηροδρόμους έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια ενώ από την άλλη ο αριθμός των εργαζόμενων έχει μειωθεί δραματικά και τα κέρδη και τα μερίδια των μετόχων αυξάνονται. Αυτό που μειώνεται χρόνο με τον χρόνο είναι το μισθολογικό κόστος που έφτασε στο μισό από αυτό που πλήρωναν οι εταιρίες πριν αφού έχουν απομείνει σχεδόν το ένα τρίτο των εργαζομένων σε σχέση με όσους δούλευαν μέχρι και πριν δέκα χρόνια. Τούτο συνέβη επιβάλλοντας ένα καθεστώς ελαστικοποίησης όπου ο εργαζόμενος σε κάποιες περιπτώσεις αναγκάζεται να δουλέψει ακόμα και όλο το εικοσιτετράωρο με μόλις μια προειδοποίηση 90 λεπτών. Όπως είπαν εργαζόμενοι στη Mother Jones, «Δεν μπορείς να πας σε προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις κοινωνικές εκδηλώσεις, οικογενειακές συγκεντρώσεις, σχολικές εκδηλώσεις. Μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνό σου και εντός 90 λεπτών πρέπει να βρίσκεσαι στο πόστο σου, «Δεν ξέρω πόσες φορές έχω πάει με τη γυναίκα μου για δείπνο και έπρεπε να γυρίσουμε και να πω, “Συγγνώμη, μωρό μου, πρέπει να πάω στη δουλειά. Παλεύουμε λοιπόν για το βασικό δικαίωμα μας να είμαστε άνθρωποι έξω από το σιδηρόδρομο».
Τώρα, τα κάστανα από την φωτιά πρέπει να τα βγάλει η Νάνση Πελόζι όπου σε δήλωση της, με περισσή υποκρισία, είπε ότι ενώ «διστάζει» να χρησιμοποιήσεις τον συγκεκριμένο νόμο γιατί είναι εκτός τις πολιτικής των Δημοκρατικών παρόλα αυτά θα το κάνει γιατί πρέπει «να αποτρέψουμε μια καταστροφική απεργία στους σιδηρόδρομους σε εθνική κλίμακα». Ζήτησε μάλιστα και την συνδρομή των Ρεπουμπλικάνων να σώσουν τα …ιερά και τα όσια των καπιταλιστών αφού για να περάσει ο νόμος πρέπει να παραπεμφθεί από την βουλή στην Γερουσία όπου εκεί οι δημοκρατικοί έχουν 50 έδρες από τις συνολικά 100.
Έτσι λοιπόν ο «μεγάλος υποστηρικτής των συνδικάτων» ακολουθεί τον δρόμο που ακολούθησαν και προηγούμενοι πρόεδροι ακόμα από το μακρινό 1877 όταν ξέσπασε η πρώτη απεργία στην ιστορία των σιδηρόδρομων. Η απεργία άρχισε από τους ανοργάνωτους μαύρους και λευκούς εργάτες στο Μάρτινσμπουργκ του Οχάιο την 16 Ιουλίου, σα διαμαρτυρία για μια περικοπή στα μεροκάματα. Με μεγάλη ταχύτητα απλώθηκε σ’ όλη τη χώρα από τη Νέα Υόρκη ως την Καλιφόρνια και από τον Καναδά ως τον κόλπο του Μεξικού, ακινητοποιώντας πολλές μεγάλες σιδηροδρομικές γραμμές. Στη διάρκεια της απεργίας πολλοί εργάτες, στρατιώτες και μπράβοι της εταιρείας σκοτώθηκαν, εκατοντάδες τραυματίστηκαν και έγιναν πολλές καταστροφές σε κτήρια της εταιρείας. «Αυτή δεν είναι απεργία, είναι επανάσταση» φώναζαν οι τρομοκρατημένοι αστοί μέσα από τις εφημερίδες τους,και ήταν φυσικό αφού το 1871 της Παρισινής κομούνας δεν απείχε και πολύ. Η απεργία τελικά πνίγηκε στο αίμα όταν ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος Χειζ έστειλε τον στρατό…
Πυρπόληση των ατμομηχανών στο Martinsburg, Δυτική Βιρτζίνια
Το 1950 ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν όταν με την προκήρυξη της απεργίας από τα συνδικάτα σιδηροδρομικών εκδίδει διάταγμα που θέτει τους σιδηροδρόμους της Αμερικής υπό τον έλεγχο του αμερικανικού στρατού. Το είχε κάνει και το 1948 όταν οι εργαζόμενοι στο σωματείο του Σικάγου, της Βόρειας Ακτής και του Μιλγουόκι προκήρυξαν απεργία. Σε δημόσια δήλωση εκείνη την ημέρα, ο Τρούμαν επέμεινε ότι «η κρατική επίταξη των σιδηροδρόμων είναι απαραίτητη» για την προστασία των Αμερικανών πολιτών καθώς και «απαραίτητη για την εθνική άμυνα και ασφάλεια του έθνους». Χρησιμοποίησε την ίδια αιτιολόγηση για την κατάληψη του ελέγχου των εργοστασίων χάλυβα όταν το συνδικάτο των εργατών στην ατσαλοβιομηχανία United Steel Workers κατέβηκε σε απεργία αργότερα το ίδιο έτος. Την σκυτάλη στην συνέχεια την παίρνει ο 1992 ο Τζορτζ Μπους όταν σε λιγότερο από 24 ώρες μετά την έναρξή της απεργίας προχώρησε στην εφαρμογή του νόμου που θα χρησιμοποιήσει τώρα και ο Μπάιντεν για να μην πραγματοποιηθεί η Απεργία . Η ειρωνεία είναι ότι τότε ο «αριστερός» Μπάιντεν ήταν ανάμεσα στους 6 γερουσιαστές που καταψήφιζαν την συμφωνία.
Τι είναι άραγε αυτό που συνδέει αυτούς τους σταθμούς στην ιστορία του Αμερικανικού εργατικού κινήματος; Το μακρινό 1877 με το σήμερα;
Είναι ακριβώς ο διαχρονικός φόβος των καπιταλιστών και των πολιτικών εκπροσώπων τους που γνωρίζουν ότι παρά την αστική ηγεμονία στο εργατικό κίνημα η εργατική τάξη εν δυνάμει μπορεί να συνειδητοποιήσει έστω και κάτω από αυτούς τους δυσμενείς συσχετισμούς την δύναμη που διαθέτει και να αναπτύξει σύγχρονους ταξικούς αγώνες. Οι πρόσφατοι αγώνες στην Άμαζον, στα Στάρμπακς, στους υγειονομικούς, στους εκπαιδευτικούς κ.λπ. δείχνουν ότι παρά τις τεράστιες δυσκολίες οι εργαζόμενοι βρίσκουν τους τρόπους να δημιουργήσουν αντιστάσεις απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου και να έχουν νίκες. Αν αυτό είναι το Α για την παραπέρα συνειδητοποίηση της τάξης, τότε το Β είναι η υπέρβαση των αυταπατών που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία όλων των μορφών, που οδηγεί στο Γ που είναι η αναζήτηση εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα δημιουργήσει το σύγχρονο απελευθερωτικό όραμα της εργατικής τάξης.
Βέβαια αυτά δεν είναι κάποια «στάδια» που όταν θα κλείνει το ένα θα ανοίγει το άλλο αλλά το καθένα από αυτά θα έχει την δική του αυτοτέλεια και θα διαπλέκεται κα με τα επόμενα και τα προηγούμενα. Σπέρματα της Γ προϋπόθεσης συνεπώς μπορούν να βρεθούν και στην Α που θα είναι μειοψηφικά που όμως θα συμβάλουν στην δημιουργία εκείνων των τις πολιτικών εργατικών πρωτοποριών που θα είναι ο πυροκροτητής των σύγχρονων ταξικών αντικαπιταλιστικών αγώνων της εποχής μας. Αυτό που κατάλαβαν έστω και σε πρωτόλεια μορφή οι πρώτοι απεργοί του μακρινού 1877 όταν κατέλαβαν το Σαιντ Λούις και το κράτησαν για μια εβδομάδα, είναι την τρομακτική δύναμη που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη. Οι μεγάλες απεργίες που ξεσπούν σε Ευρώπη και Αμερική σε αυτή την ταραγμένη περίοδο της όξυνσης των εκρηκτικών αντιθέσεων του καπιταλισμού ίσως ειναι τα πρώτα σκιρτήματα μιας γενικότερης αφύπνισης του παγκόσμιου προλεταριάτου.
.kommon.gr
