Οι ΗΠΑ οδεύουν σε πολιτική κρίση

Η απόπειρα δολοφονίας ενθαρρύνει τον Τραμπ και ακινητοποιεί ακόμα περισσότερο τους Δημοκρατικούς

Οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες κα­τευ­θύ­νο­νταν ήδη προς μια από τις πιο οξεί­ες πο­λι­τι­κές κρί­σεις στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία. Και τότε, ο πρώην πρό­ε­δρος και κα­τα­δι­κα­σμέ­νος για κα­κουρ­γή­μα­τα Ντό­ναλντ Τραμπ πα­ρα­λί­γο να δο­λο­φο­νη­θεί σε προ­ε­κλο­γι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στην Πεν­συλ­βά­νια. Αφού επι­βί­ω­σε, ο Τραμπ συ­σπεί­ρω­σε την εκλο­γι­κή του βάση και στρί­μω­ξε τους Δη­μο­κρα­τι­κούς κα­τη­γο­ρώ­ντας τους για την επί­θε­ση ενα­ντί­ον του.

Άσλεϊ Σμιθ | μετάφραση Στέλλα Μούσμουλα

Ο Τραμπ τώρα θα πλα­σα­ρι­στεί ως ένας ισχυ­ρός άν­δρας που ξέρει να επι­βιώ­νει, απέ­να­ντι στην απο­δυ­να­μω­μέ­νη προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία του Μπάι­ντεν. Έχει το προ­βά­δι­σμα για τη νίκη στις εκλο­γές με σαφές προ­βά­δι­σμα, παρά το γε­γο­νός ότι είναι ευ­ρέ­ως μι­ση­τός.

Ακόμη και πριν από την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας κατά του Τραμπ, η κα­τα­στρο­φι­κή επί­δο­ση του προ­έ­δρου Τζο Μπάι­ντεν στο ντι­μπέιτ, είχε θέσει υπό αμ­φι­σβή­τη­ση την υπο­ψη­φιό­τη­τά του, με τον αστι­κό Τύπο, τους κα­πι­τα­λι­στές δω­ρη­τές των Δη­μο­κρα­τι­κών και κε­ντρώ­ους πο­λι­τι­κούς, να τον κα­λούν να δώσει τη σκυ­τά­λη σε άλλον υπο­ψή­φιο.

[Rp: Το άρθρο γρά­φτη­κε πριν απο­δε­χτεί τε­λι­κά ο Μπάι­ντεν να απο­συρ­θεί, αλλά η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που αφορά τα πο­λι­τι­κά του πε­πραγ­μέ­να και ιδιαί­τε­ρα τη Γάζα, όπως και όσα γρά­φο­νται στο άρθρο για τη στάση της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντί του, τις προ­ο­πτι­κές των Δη­μο­κρα­τι­κών κλπ, δια­τη­ρούν σε με­γά­λο βαθμό την αξία τους και με την υπο­ψη­φιό­τη­τα της Κα­μά­λα Χάρις, της αντι­προ­έ­δρου του Μπάι­ντεν αυτά τα 4 χρό­νια]

Το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα κε­φα­λαιο­ποιεί την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας

Η από­πει­ρα ενα­ντί­ον του Τραμπ έχει κα­τα­πνί­ξει όλα τα άλλα θέ­μα­τα. Η ει­κό­να του Τραμπ μα­τω­μέ­νου αλλά απτό­η­του, με υψω­μέ­νη τη γρο­θιά να φω­νά­ζει «πο­λε­μή­στε, πο­λε­μή­στε, πο­λε­μή­στε» έχει κα­τα­κλύ­σει τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης και αναμ­φί­βο­λα θα κα­τα­λή­ξει τυ­πω­μέ­νη σε μπλου­ζά­κια στο συ­νέ­δριο του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος στο Μιλ­γουό­κι.

Σε αυτό το ση­μείο δεν γνω­ρί­ζου­με πολλά για το άτομο που πυ­ρο­βό­λη­σε, τον Τόμας Μά­θιου Κρούκς, εκτός από το ότι ήταν ένας ει­κο­σά­χρο­νος, λευ­κός, εγ­γε­γραμ­μέ­νος στους εκλο­γι­κούς κα­τα­λό­γους του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού  Κόμ­μα­τος, ο οποί­ος είχε κάνει χρη­μα­τι­κή δωρεά στην Act Blue, μια προ­σκεί­με­νη στους Δη­μο­κρα­τι­κούς Επι­τρο­πή Πο­λι­τι­κής Δρά­σης  (PAC), αμέ­σως μετά την εκλο­γή του Μπάι­ντεν. Τα κί­νη­τρά του και οι πο­λι­τι­κές του πε­ποι­θή­σεις πα­ρα­μέ­νουν ασαφή, αν και οι πλη­ρο­φο­ρί­ες τον πα­ρου­σιά­ζουν ως ένα μο­να­χι­κό άτομο που υπήρ­ξε θύμα εκ­φο­βι­σμού στο σχο­λεί­ου.

Αλλά ο Τραμπ και τα τσι­ρά­κια του έχουν ήδη κα­τη­γο­ρή­σει τους Δη­μο­κρα­τι­κούς για την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας. Ο υπο­ψή­φιος αντι­πρό­ε­δρος  Τζέι Ντι Βανς  ανέ­κρα­ξε: «Η κε­ντρι­κή λο­γι­κή της εκ­στρα­τεί­ας του Μπάι­ντεν είναι ότι ο πρό­ε­δρος Ντό­ναλντ Τραμπ είναι ένας αυ­ταρ­χι­κός φα­σί­στας, ο οποί­ος πρέ­πει να εμπο­δι­στεί με κάθε κό­στος. Αυτή η ρη­το­ρι­κή οδή­γη­σε άμεσα στην από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας του προ­έ­δρου Τραμπ».

Στρι­μωγ­μέ­νοι από αυτές τις κα­τη­γο­ρί­ες, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί κα­τα­δί­κα­σαν αμέ­σως την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας και απέ­συ­ραν τα δια­φη­μι­στι­κά υλικά της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας τους σε όλη τη χώρα, κάτι που φυ­σι­κά δεν αντα­πο­δό­θη­κε από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί, κλο­νι­σμέ­νοι, ήδη απο­σιω­πούν τις πιο οξεί­ες κρι­τι­κές τους, του­λά­χι­στον προς το παρόν,  ενώ οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι κλι­μα­κώ­νουν τις επι­θέ­σεις τους στον Μπάι­ντεν και τους Δη­μο­κρα­τι­κούς.

Εν μέσω της εξε­λισ­σό­με­νης σύ­γκρου­σής τους, και τα δύο κόμ­μα­τα πα­ρου­σιά­ζουν ενιαίο μέ­τω­πο πάνω σε ένα θέμα –την δρι­μεία κα­τα­δί­κη της «πο­λι­τι­κής βίας». Η υπο­κρι­σία τους σε αυτό το ση­μείο είναι εμ­φα­νής σε όλους. Και τα δύο κόμ­μα­τα έχουν χρη­μα­το­δο­τή­σει από κοι­νού την πο­λε­μι­κή μη­χα­νή του Πε­ντα­γώ­νου με ποσά που ανήλ­θαν σε σχε­δόν 1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ριο δο­λά­ρια ετη­σί­ως, έχουν εξο­πλί­σει το Ισ­ρα­ήλ για να διε­ξά­γει τη γε­νο­κτο­νία στην Πα­λαι­στί­νη και έχουν εξα­πο­λύ­σει τη στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη αστυ­νο­μία τους για να επι­βά­λουν τις φυ­λε­τι­κο­ποι­η­μέ­νες τα­ξι­κές ανι­σό­τη­τες του αμε­ρι­κα­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Σε αντί­θε­ση με όσα ισχυ­ρί­ζε­ται το τρέ­χον δια­κομ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό θέ­α­τρο, η πο­λι­τι­κή βία είναι ένα συ­στη­μι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της αμε­ρι­κα­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Είναι τόσο αμε­ρι­κα­νι­κή όσο η μη­λό­πι­τα.

Και χει­ρο­τε­ρεύ­ει. Η μα­κρο­πρό­θε­σμη πα­γκό­σμια κα­πι­τα­λι­στι­κή ύφεση βα­θαί­νει την ανι­σό­τη­τα, τρο­φο­δο­τεί την πο­λι­τι­κή πό­λω­ση, ανοί­γει χώρο στην ακρο­δε­ξιά, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των φα­σι­στι­κών δυ­νά­με­ων και εντεί­νει την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή βία.

Ακόμη και ο Μπάι­ντεν το πα­ρα­δέ­χτη­κε στην ομι­λία με την οποία απευ­θύν­θη­κε στο έθνος, όταν απα­ρίθ­μη­σε λίγα μόνο πρό­σφα­τα πα­ρα­δείγ­μα­τα, όπως το «πρα­ξι­κό­πη­μα της μπυ­ρα­ρί­ας» στις 6 Γε­νά­ρη από τον Τραμπ, την επί­θε­ση στον σύ­ζυ­γο της τότε προ­έ­δρου της Βου­λής των Αντι­προ­σώ­πων Νάνσι Πε­λό­ζι και το σχέ­διο απα­γω­γής της κυ­βερ­νή­τριας του Μί­σι­γκαν Γκρέ­τσεν Γουί­τμερ. Οι ρη­το­ρι­κές εκ­κλή­σεις του Μπάι­ντεν και ιδιαί­τε­ρα του Τραμπ για εθνι­κή ενό­τη­τα δεν πρό­κει­ται να αμ­βλύ­νουν αυτή τη βία, η οποία είναι το προ­ϊ­όν μιας βα­θιάς κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και μιας πο­λι­τι­κής πό­λω­σης που είναι δύ­σκο­λο να ξε­πε­ρα­στεί.

Οι ωφε­λη­μέ­νοι από την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας θα είναι η προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία του Τραμπ, η ακρο­δε­ξιά, το ασφα­λί­τι­κο κρά­τος, ο στρα­τός και η αστυ­νο­μία. Όλοι αυτοί, με την -στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση με­ρι­κή-  υπο­στή­ρι­ξη των Δη­μο­κρα­τι­κών, θα υπο­κι­νή­σουν έναν ηθικό πα­νι­κό ενά­ντια στον «εξ­τρε­μι­σμό» προ­κει­μέ­νου να δι­καιο­λο­γή­σουν κα­τα­σταλ­τι­κές πο­λι­τι­κές νόμου και τάξης.

Ως απο­τέ­λε­σμα, είναι πι­θα­νό να δούμε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη διά­βρω­ση των ήδη απει­λού­με­νων δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των να ορ­γα­νω­νό­μα­στε, να εκ­φρά­ζου­με ανοι­χτά τη γνώμη μας, να δια­δη­λώ­νου­με και να απερ­γού­με. Ανε­ξάρ­τη­τα από την ταυ­τό­τη­τα, το κί­νη­τρο και τις πο­λι­τι­κές πε­ποι­θή­σεις του δρά­στη, ο στό­χος αυτής της κα­τα­στο­λής θα είναι η Αρι­στε­ρά, τα προ­ο­δευ­τι­κά κι­νή­μα­τα, τα συν­δι­κά­τα και ιδιαί­τε­ρα οι έγ­χρω­μοι άν­θρω­ποι. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, αυτό θα ενι­σχύ­σει τις επι­θέ­σεις στο κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, το οποίο ήδη υπό­κει­ται σε ένα Μα­καρ­θι­κό κυ­νή­γι μα­γισ­σών.

Οι Times of Israel ανα­φέ­ρουν ότι αξιω­μα­τού­χοι της προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας του Μπάι­ντεν δή­λω­σαν, υπό κα­θε­στώς ανω­νυ­μί­ας: «Αντί για ρη­το­ρι­κές επι­θέ­σεις στον Τραμπ τις επό­με­νες μέρες, ο Λευ­κός Οίκος και η κα­μπά­νια Μπάι­ντεν θα επι­κα­λε­στούν το ιστο­ρι­κό του προ­έ­δρου σε ό,τι αφορά την κα­τα­δί­κη κάθε εί­δους πο­λι­τι­κής βίας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της αιχ­μη­ρής κρι­τι­κής του για το “χάος” που προ­κά­λε­σαν οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες στις πα­νε­πι­στη­μιου­πό­λεις ενα­ντί­ον του Ισ­ρα­ήλ για τον πό­λε­μο στη Γάζα με τη Χαμάς».

Κρίση στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα

Ενώ οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι αξιο­ποιούν την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί βρί­σκο­νταν σε πλήρη πο­λι­τι­κή κρίση. Ο ση­μαιο­φό­ρος τους, ο Μπάι­ντεν, βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πος με την απώ­λεια της υπο­στή­ρι­ξης με­τα­ξύ των νέων ψη­φο­φό­ρων λόγω της αδιά­κο­πης πο­λι­τι­κής, οι­κο­νο­μι­κής και στρα­τιω­τι­κής υπο­στή­ρι­ξής του προς το Ισ­ρα­ήλ και τον γε­νο­κτο­νι­κό του πό­λε­μό κατά της Πα­λαι­στί­νης.

Αυτή η στάση του τον έχει το­πο­θε­τή­σει στα δεξιά των πε­ρισ­σό­τε­ρων μελών και οπα­δών των Δη­μο­κρα­τι­κών και έχει προ­κα­λέ­σει απο­στρο­φή σε όλους σχε­δόν τους Πα­λαι­στί­νιους, τους Άρα­βες και τους Μου­σουλ­μά­νους. Ο Μπάι­ντεν απο­κα­λεί­ται ευ­ρέ­ως και δι­καί­ως ως ο «γε­νο­κτό­νος Τζο» από τους νε­α­ρούς ακτι­βι­στές.

Επι­πλέ­ον, η πο­λι­τι­κή που εφάρ­μο­σε απέ­τυ­χε να απα­λύ­νει την κρίση στις ζωές των ερ­γα­ζό­με­νων και των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Η χρη­μα­το­δό­τη­σή του για την παν­δη­μία έφτα­σε στο τέλος της, οι πο­λι­τεια­κές και το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις στρέ­φο­νται τώρα στη λι­τό­τη­τα για να ισο­σκε­λί­σουν τους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς τους και οι αυ­ξή­σεις των μι­σθών των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν αντι­σταθ­μί­ζουν την πίεση του πλη­θω­ρι­σμού, ιδιαί­τε­ρα σε ό,τι αφορά το κό­στος στέ­γα­σης και ιδιαί­τε­ρα για τους ενοι­κια­στές.

Για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους κα­τα­πιε­σμέ­νους αν­θρώ­πους, οι συν­θή­κες έχουν επι­δει­νω­θεί τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια. Η πρό­σβα­ση σε άμ­βλω­ση έχει πε­ριο­ρι­στεί σε πολύ με­γά­λο βαθμό, η ρα­τσι­στι­κή αστυ­νο­μι­κή φο­νι­κή βία συ­νε­χί­ζε­ται με αμεί­ω­το ρυθμό, οι απε­λά­σεις με­τα­να­στών έχουν αυ­ξη­θεί δρα­μα­τι­κά επί Μπάι­ντεν. Δεν απο­τε­λεί έκ­πλη­ξη το γε­γο­νός ότι οι ψη­φο­φό­ροι δεν έδει­χναν ιδιαί­τε­ρο εν­θου­σια­σμό για τους Δη­μο­κρα­τι­κούς και πριν από το ντι­μπέιτ.

Σε αυτήν τη τη­λε­ο­πτι­κή ανα­μέ­τρη­ση, ο Μπάι­ντεν είχε να κάνει δύο πράγ­μα­τα: να απο­δεί­ξει ότι ήταν δια­νοη­τι­κά ικα­νός να διεκ­δι­κή­σει την προ­ε­δρία και να εστιά­σει την προ­σο­χή του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος στον Τραμπ και στο αυ­ταρ­χι­κό αντι­δρα­στι­κό πρό­γραμ­μα των Ρε­που­μπλι­κά­νων. Απέ­τυ­χε και στα δύο. Αυτό προ­κά­λε­σε πα­νι­κό στους Δη­μο­κρα­τι­κούς, οι οποί­οι βρέ­θη­καν μπρο­στά σε έναν υπο­ψή­φιο που ήταν απλώς ακα­τάλ­λη­λος για το αξί­ω­μα.

Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι μύ­ρι­σαν αίμα. Ένας κο­ρυ­φαί­ος στρα­τη­γι­κός ανα­λυ­τής του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος δή­λω­σε: «Ο Τζο Μπάι­ντεν είναι ένα αμόνι τυ­λιγ­μέ­νο γύρω από το λαιμό κάθε εκλεγ­μέ­νου και υπο­ψή­φιου [βου­λευ­τή] του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι πρέ­πει να προ­σεύ­χο­νται αστα­μά­τη­τα να πα­ρα­μεί­νει στην κούρ­σα».

Αυτό οδή­γη­σε τους κε­ντρώ­ους στις εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες που απο­τε­λούν πεδίο μάχης, καθώς και τους δω­ρη­τές και τα αστι­κά ΜΜΕ, που έχουν σαφώς κλί­νει προς τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, να ζη­τή­σουν την από­συρ­ση του Μπάι­ντεν από τις εκλο­γές και τη στή­ρι­ξή του είτε προς την Κά­μα­λα Χάρις είτε προς κά­ποια δια­δι­κα­σία για την επι­λο­γή ενός ικα­νού υπο­ψη­φί­ου. Ωστό­σο αντί να ακού­σει τη φωνή της λο­γι­κής, ο Μπάι­ντεν πεί­σμω­σε, δια­τρα­νώ­νο­ντας τα πο­λι­τι­κά του πε­πραγ­μέ­να, αρ­νού­με­νος την προ­φα­νή κλι­νι­κή αδυ­να­μία του λόγω ηλι­κί­ας και επι­κα­λού­με­νος τις εθνι­κές δη­μο­σκο­πή­σεις οι οποί­ες τον πα­ρου­σιά­ζουν ισό­πα­λο με τον Τραμπ.

Αλλά για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους αν­θρώ­πους, τα πο­λι­τι­κά του πε­πραγ­μέ­να, πέρα από λίγες μι­κρές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, είναι απο­τυ­χη­μέ­να και αντι­δη­μο­φι­λή. Ενώ οι επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες γκά­φες του όποτε εμ­φα­νί­ζε­ται χωρίς γρα­πτό κεί­με­νο απλά επι­βε­βαιώ­νουν την ανι­κα­νό­τη­τά του.

Και οι εθνι­κές δη­μο­σκο­πή­σεις δεν παί­ζουν κα­νέ­να ρόλο. Δεν ζούμε σε δη­μο­κρα­τία. Οι εκλο­γές στις ΗΠΑ δεν κρί­νο­νται από τη λαϊκή ψήφο, αλλά από τις Πο­λι­τεί­ες και τους αντι­προ­σώ­πους που τους ανα­λο­γούν στο αντι­δη­μο­κρα­τι­κό Κο­λέ­γιο των Εκλε­κτό­ρων. Αυτή η πραγ­μα­τι­κή εκλο­γι­κή κούρ­σα θα κρι­θεί στις επτά Πο­λι­τεί­ες που είναι υπό διεκ­δί­κη­ση και από τα δύο κόμ­μα­τα και σε αυτές ο Μπάι­ντεν ακο­λου­θεί τον Τραμπ.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι εκλο­γι­κοί ανα­λυ­τές πι­στεύ­ουν, ότι η ευ­και­ρία του Μπάι­ντεν να κερ­δί­σει έχει πε­ριο­ρι­στεί σε μόλις τρεις πο­λι­τεί­ες -το Μί­σι­γκαν, την Πεν­συλ­βά­νια και το Ουι­σκόν­σιν.  Χωρίς αυτές θα χάσει τις εκλο­γές, και μετά την από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας οι πι­θα­νό­τη­τές του, ει­δι­κά στην Πεν­συλ­βά­νια, φαί­νο­νται πολύ κακές.

Ο Μπάι­ντεν και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ευ­θύ­νο­νται για αυτή την κα­τα­στρο­φή. Ενώ ο Τραμπ μπο­ρεί να είναι ένας κα­κό­βου­λος ναρ­κισ­σι­στής, ο Μπάι­ντεν έχει απο­δεί­ξει ότι είναι, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, ένας αλα­ζό­νας ναρ­κισ­σι­στής, ο οποί­ος εν­δια­φέ­ρε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο για την προ­σω­πι­κή του προ­ώ­θη­ση παρά για την ήττα του Τραμπ και των Ρε­που­μπλι­κά­νων.

Ολό­κλη­ρο το κόμμα έχει το με­ρί­διό του στην ευ­θύ­νη για την προ­ώ­θη­ση ενός υπο­ψη­φί­ου ακα­τάλ­λη­λου για το αξί­ω­μα και αυτό ισχύ­ει και για την λε­γό­με­νη προ­ο­δευ­τι­κή του πτέ­ρυ­γα. Στις προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές, δεν τον αμ­φι­σβή­τη­σαν ούτε επαρ­κείς υπο­ψή­φιοι του κα­τε­στη­μέ­νου ούτε προ­ο­δευ­τι­κοί υπο­ψή­φιοι, αφή­νο­ντας στον Μπάι­ντεν ανοι­χτό το δρόμο να εξα­σφα­λί­σει το χρί­σμα. Και, τώρα, στον από­η­χο της από­πει­ρας δο­λο­φο­νί­ας, αυτός και οι άν­θρω­ποι που χει­ρί­ζο­νται την  δη­μό­σια ει­κό­να του θα υπε­ρα­σπι­στούν την υπο­ψη­φιό­τη­τά του στο όνομα της στα­θε­ρό­τη­τας και θα προ­σπα­θή­σουν να πα­ρε­μπο­δί­σουν κάθε προ­σπά­θεια απο­μά­κρυν­σής του από την κο­ρυ­φή του ψη­φο­δελ­τί­ου.

Προ­ο­δευ­τι­κό Μέ­τω­πο υπέρ του Γε­νο­κτό­νου Τζο

Η πι­θα­νό­τη­τα -και μά­λι­στα σο­βα­ρή- μιας νίκης του Τραμπ έχει προ­κα­λέ­σει πα­νι­κό και απελ­πι­σία σε όλη τη φι­λε­λεύ­θε­ρη και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή Αρι­στε­ρά. Το Μαύρο πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, ο Σά­ντερς και η λε­γό­με­νη Squad (ΣτΜ: Ανε­πί­ση­μη ομάδα βου­λευ­τών που ανή­κουν στην πιο αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος), με την αξιο­ση­μεί­ω­τη εξαί­ρε­ση της Ρα­σί­ντα Τλα­ΐμπ, έχουν κλι­μα­κώ­σει την υπο­στή­ρι­ξή τους στον Μπάι­ντεν.

Καθώς η υπο­ψη­φιό­τη­τα του Μπάι­ντεν φαι­νό­ταν να βρί­σκε­ται σε σο­βα­ρό κίν­δυ­νο, η βου­λευ­τής Αλε­ξά­ντρια Οκά­σιο-Κορ­τέζ έσπευ­σε να τον υπε­ρα­σπι­στεί, δη­λώ­νο­ντας: «Το θέμα έχει κλεί­σει. Αυτός συμ­με­τέ­χει στην κούρ­σα και τον υπο­στη­ρί­ζω». Η βου­λευ­τής Ιλχάν Ομάρ, της οποί­ας η κόρη συμ­με­τεί­χε στην κα­τα­σκή­νω­ση του Πα­νε­πι­στή­μιου Κο­λού­μπια ενά­ντια στη γε­νο­κτο­νία, συμ­φώ­νη­σε: «Ήταν ο κα­λύ­τε­ρος πρό­ε­δρος στη διάρ­κεια της ζωής μου και τον στη­ρί­ζου­με».

Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, ο Μπέρ­νι Σά­ντερς, ο οποί­ος έχει επα­νει­λημ­μέ­να απο­κα­λέ­σει τον Μπάι­ντεν ως τον «πιο προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ε­δρο μετά τον Φράν­κλιν Ρού­σβελτ», έγρα­ψε ένα άρθρο στους New York Times, όπου έφτα­σε στα βάθη της επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας του μι­κρό­τε­ρου κακού για να υπο­στη­ρί­ξει τον Μπάι­ντεν. Ενώ πα­ρα­δε­χό­ταν ότι αντι­τάσ­σε­ται στον Μπάι­ντεν σε πολλά ζη­τή­μα­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της υπο­στή­ρι­ξής του στον πό­λε­μο στο Ισ­ρα­ήλ, ο Σά­ντερς ισχυ­ρί­στη­κε ότι ο Μπάι­ντεν είναι «ένας καλός και αξιο­πρε­πής Δη­μο­κρα­τι­κός πρό­ε­δρος, ο οποί­ος έχει κα­τα­γρά­ψει πραγ­μα­τι­κά επι­τεύγ­μα­τα».

Προ­ϋ­πό­θε­ση για τη δια­τύ­πω­ση τέ­τοιων ισχυ­ρι­σμών εκ μέ­ρους της Squad και του Σά­ντερς, είναι να μην θε­ω­ρεί­ται πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα η αντί­στα­ση σε μια γε­νο­κτο­νία. Αλλά αυτή η στάση δεν είναι κάτι και­νούρ­γιο. Πα­ρου­σιά­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν ως αγαθό πρό­βα­το  από όταν ο Σά­ντερς έχασε στη διεκ­δί­κη­ση του χρί­σμα­τος των Δη­μο­κρα­τι­κών το 2020.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν ήταν πάντα ένας λύκος, που είχε ως στρα­τη­γι­κή την εν­σω­μά­τω­ση της Αρι­στε­ράς με ένα πρό­γραμ­μα ιμπε­ρια­λι­στι­κού κεϊν­σια­νι­σμού που πε­ρι­λάμ­βα­νε με­τριο­πα­θείς προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, την τό­νω­ση της ηγε­μο­νί­ας των ΗΠΑ και την αντι­με­τώ­πι­ση των με­γά­λων και πε­ρι­φε­ρεια­κών αντι­πά­λων τους, ει­δι­κά την Κίνα και τη Ρωσία. Η υπο­στή­ρι­ξη του Μπάι­ντεν στον γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο του Ισ­ρα­ήλ στην Πα­λαι­στί­νη έχει σκί­σει την προ­βιά του και τον έχει απο­κα­λύ­ψει όχι ως απλό υπο­στη­ρι­κτή αλλά και ως αρ­χι­τέ­κτο­να μιας γε­νο­κτο­νί­ας.

Αυτό, με τη σειρά του, προ­κά­λε­σε τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση των κα­λύ­τε­ρων στοι­χεί­ων μιας ολό­κλη­ρης γε­νιάς, η οποία εκ­φρά­στη­κε πιο δρα­μα­τι­κά στις κα­τα­σκη­νώ­σεις των πα­νε­πι­στη­μιου­πό­λε­ων, ενά­ντια στον Μπάι­ντεν και το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα συ­νο­λι­κά. Ως απο­τέ­λε­σμα, στα μάτια αυτών των ακτι­βι­στών της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, ο Σά­ντερς και η «Squad» θα θε­ω­ρη­θούν συ­νερ­γοί και όχι αντί­πα­λοι του κα­θε­στώ­τος Μπάι­ντεν και του γε­νο­κτο­νι­κού πο­λέ­μου του.

Αυτά τα πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη είναι πρό­θυ­μα να ρι­σκά­ρουν να απο­ξε­νώ­σουν τους ακτι­βι­στές της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, στο όνομα της  φα­ντα­σί­ω­σης ότι υπο­στη­ρί­ζο­ντας τον Μπάι­ντεν, τον έχουν επη­ρε­ά­σει τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια και ότι δου­λεύ­ο­ντας για τη νίκη του σε αυτές τις εκλο­γές, μπο­ρούν να τον σώ­σουν από την ήττα και έτσι να εξα­σφα­λί­σουν ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη επιρ­ροή στη δεύ­τε­ρη θη­τεία του. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­τε­στη­μέ­νο υπο­στή­ρι­ξε τον Μπάι­ντεν προ­κει­μέ­νου να νι­κή­σει τον Σά­ντερς και τους οπα­δούς του στις προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές του 2020.

Στη συ­νέ­χεια ο Μπάι­ντεν τους χρη­σι­μο­ποί­η­σε για να στοι­χη­θούν η DSA, η ευ­ρύ­τε­ρη Αρι­στε­ρά, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη πίσω από την υπο­στή­ρι­ξη του δικού του προ­γράμ­μα­τος, όχι του δικού μας. Όπως ανα­φέ­ρει λε­πτο­με­ρώς το πρό­σφα­το βι­βλίο, The Internationalists, το πρό­γραμ­μα του Μπάι­ντεν ήταν δη­μιούρ­γη­μα του δικού του ιμπε­ρια­λι­στι­κού εγκε­φά­λου, χωρίς καμία δια­βού­λευ­ση με προ­ο­δευ­τι­κούς Δη­μο­κρα­τι­κούς, πόσο μάλ­λον με σο­σια­λι­στές.

Αντί να δια­τυ­μπα­νί­σουν το δικό μας πρό­γραμ­μά και να κι­νη­το­ποι­ή­σουν  δυ­νά­μεις που θα αγω­νι­στούν γι’ αυτό, ο Σά­ντερς και η Squad υιο­θέ­τη­σαν το πρό­γραμ­μά του Μπάι­ντεν και έγι­ναν οι κα­λύ­τε­ροι «πλα­σιέ» του απέ­να­ντι στους κε­ντρώ­ους Δη­μο­κρα­τι­κούς και τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Κατά συ­νέ­πεια, το Card Check [ρύθ­μι­ση διευ­κό­λυν­σης της συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης], το Medicare for All [πρό­γραμ­μα δη­μό­σιας ασφα­λι­στι­κής κά­λυ­ψης], το Green New Deal [πρό­γραμ­μα οι­κο­λο­γι­κών και φι­λερ­γα­τι­κών πα­ρεμ­βά­σε­ων στην οι­κο­νο­μία], η νο­μι­κή κα­το­χύ­ρω­ση της από­φα­ση Ρόου [που εγ­γυό­ταν το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση πριν ανα­τρα­πεί από το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο], τα δι­καιώ­μα­τα των με­τα­να­στών και αμέ­τρη­τα άλλα αι­τή­μα­τα έφυ­γαν από το πα­ρά­θυ­ρο.

Επι­πλέ­ον, ακόμη και αν ο Μπάι­ντεν πάει κό­ντρα στα προ­γνω­στι­κά και  κερ­δί­σει τις εκλο­γές, δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας λόγος που θα μας έκανε να πι­στεύ­ου­με ότι θα υιο­θε­τή­σει οτι­δή­πο­τε το οποίο θα θύ­μι­ζε το δικό μας πρό­γραμ­μα με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εάν επα­νε­κλε­γεί, ο Μπάι­ντεν θα επι­μεί­νει κλι­μα­κώ­νο­ντας στο δικό του πρό­γραμ­μα. Έτσι, ο Μπάι­ντεν κα­τά­φε­ρε να μπλο­κά­ρει την Αρι­στε­ρά μέσα στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, εξου­δε­τε­ρώ­νο­ντας και εν­σω­μα­τώ­νο­ντας τους εκλεγ­μέ­νους αξιω­μα­τού­χους της ως δη­μό­σιους εκ­προ­σώ­πους του κα­θε­στώ­τος του τη στιγ­μή της με­γα­λύ­τε­ρης κρί­σης του και της πι­θα­νής επι­κεί­με­νης ήττας το Νο­έμ­βριο.

Η αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή λο­γι­κή του μι­κρό­τε­ρου κακού

Για να δι­καιο­λο­γή­σουν τη στρα­τη­γι­κή τους, ο Σά­ντερς, η Squad και πολ­λοί μέσα στην Αρι­στε­ρά προ­βάλ­λουν για άλλη μια φορά όλα τα κλασ­σι­κά επι­χει­ρή­μα­τα του μι­κρό­τε­ρου κακού, πα­ρό­τι η τε­λευ­ταία 4ετία τα διέ­ψευ­σε απο­φα­σι­στι­κά.

Οι πιο ει­λι­κρι­νείς από αυ­τούς δεν προ­σπα­θούν να μα­σκα­ρέ­ψουν τον Μπάι­ντεν ως οτι­δή­πο­τε άλλο πέρα από κακό. Το πα­ρα­δέ­χο­νται αυτό πρό­θυ­μα. Υπο­στη­ρί­ζουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ότι μόνος τρό­πος για να στα­μα­τή­σου­με τον Τραμπ και αυτό που αντι­λαμ­βά­νο­νται ως φα­σι­σμό είναι να διε­ξά­γου­με προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία για έναν υπο­ψή­φιο που διε­ξά­γει γε­νο­κτο­νία.

Η βάση του επι­χει­ρή­μα­τός τους είναι ότι ο Τραμπ είναι ο άμε­σος κίν­δυ­νος, ότι πρέ­πει να τον στα­μα­τή­σου­με και ότι ο μόνος τρό­πος για να γίνει αυτό είναι να υπο­στη­ρι­χθεί ο Μπάι­ντεν. Υπο­στη­ρί­ζουν επι­πλέ­ον ότι οι συν­θή­κες μέσα σε μια δεύ­τε­ρη δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν θα είναι πιο ευ­νοϊ­κές για την ανά­πτυ­ξη της Αρι­στε­ράς, των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και των συν­δι­κά­των.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια δια­ψεύ­δουν τα επι­χει­ρή­μα­τά τους. Η ευ­ρεία υπο­στή­ρι­ξη της Αρι­στε­ράς προς τον Μπάι­ντεν από το 2020 και μετά, απο­δυ­νά­μω­σε τις ορ­γα­νω­μέ­νες σο­σια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, πε­ριό­ρι­σε τους τα­ξι­κούς και κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και απέ­τυ­χε να στα­μα­τή­σει την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς. Μας έχει προσ­δέ­σει σε έναν τα­ξι­κό εχθρό στο εσω­τε­ρι­κό και στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό του σχέ­διο στο εξω­τε­ρι­κό.

Πριν από τη συν­θη­κο­λό­γη­ση του Σά­ντερς με τον Μπάι­ντεν, η DSA ήταν μια ορ­γά­νω­ση που μα­ζι­κο­ποιού­ταν και όπου του­λά­χι­στον ένα τμήμα της συ­ζη­τού­σε ανοι­χτά το πώς θα χτι­στεί μια μα­ζι­κή σο­σια­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στο κα­τε­στη­μέ­νο του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα. Αλλά αντί για αυτό, ακο­λού­θη­σε τον Σά­ντερς, την Αλε­ξάν­δρια Οκά­σιο Κορ­τέζ, τον Τζα­μά­αλ Μπό­ου­μαν και άλ­λους στη συ­σπεί­ρω­ση γύρω από την υπο­στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν.

Όλες οι συ­ζη­τή­σεις για την ορ­γά­νω­ση μιας διά­σπα­σης μέσα από το εσω­τε­ρι­κό του Δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος, ή για την οι­κο­δό­μη­ση ενός «πα­ρέν­θε­του κόμ­μα­τος» πα­ρα­μέ­νο­ντας στο εσω­τε­ρι­κό των Δη­μο­κρα­τι­κών, ή ακόμα και για την προ­σπά­θεια επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμού όλου του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και τη με­τα­τρο­πή του σε σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό, έχουν εξα­νε­μι­στεί. Όλα αυτά  αντι­κα­τα­στά­θη­καν από την προ­σπά­θεια εκλο­γής προ­ο­δευ­τι­κών Δη­μο­κρα­τι­κών και την άσκη­ση πί­ε­σης στο κομ­μα­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο προ­κει­μέ­νου να υιο­θε­τή­σει τα αι­τή­μα­τά τους. Φυ­σι­κά, αυτό δεν απέ­δω­σε σχε­δόν τί­πο­τα.

Η πρώτη κρίση που υπέ­στη η DSA αφο­ρού­σε -ανα­με­νό­με­να- τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό και την Πα­λαι­στί­νη. Όταν η Ομάδα Ερ­γα­σί­ας για την Πα­λαι­στί­νη δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε ενά­ντια στην υπο­στή­ρι­ξη του εκλεγ­μέ­νου βου­λευ­τή της DSA Τζα­μάλ Μπό­ου­μαν στο Ισ­ρα­ήλ, ήταν η Ομάδα Ερ­γα­σί­ας αυτή που δέ­χτη­κε πει­θαρ­χι­κές κυ­ρώ­σεις και όχι ο Μπό­ου­μαν. Αυτό το γε­γο­νός οδή­γη­σε σε μια έξοδο ακτι­βι­στών αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη από την ορ­γά­νω­ση.

Επι­πλέ­ον, αντι­μέ­τω­πη με το γε­νι­κό αδιέ­ξο­δο της Αρι­στε­ράς στο εσω­τε­ρι­κό του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, η DSA έχει χάσει δε­κά­δες χι­λιά­δες μέλη, οι το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις της έχουν κα­τα­στεί σε με­γά­λο βαθμό ανε­νερ­γές και τα μέλη που έχουν απο­μεί­νει είναι ως επί το πλεί­στον ανε­νερ­γά. Η επι­σή­μαν­ση της μιας ή της άλλης εκλο­γι­κής επι­τυ­χί­ας απλώς συ­γκα­λύ­πτει την προ­φα­νή κρίση που έχει υπο­στεί η ορ­γά­νω­ση. Δεν είναι πλέον η δυ­να­μι­κή, ζωηρή έκ­φρα­ση ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης που υπο­σχό­ταν ότι θα είναι.

Την ίδια κα­τά­λη­ξη είχαν τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα υπό τη δια­κυ­βέρ­νη­ση του Μπάι­ντεν. Στα πε­ρισ­σό­τε­ρα μέ­τω­πα, από την κλι­μα­τι­κή κρίση μέχρι τα δι­καιώ­μα­τα των με­τα­να­στών και ακόμα και την ανα­πα­ρα­γω­γι­κή δι­καιο­σύ­νη, οι λαϊ­κοί αγώ­νες πα­ρα­μέ­νουν σε χα­μη­λό επί­πε­δο. Ίσως όμως η χει­ρό­τε­ρη οπι­σθο­δρό­μη­ση να ήταν αυτή του  κι­νή­μα­τος Black Lives Matter, το οποίο πεί­στη­κε από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και το Μαύρο πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο να απο­συρ­θεί από τους δρό­μους προ­κει­μέ­νου να κάνει προ­ε­κλο­γι­κό αγώνα υπέρ του Μπάι­ντεν το 2020.

Ενώ ο από­η­χος αυτής της τε­ρά­στιας εξέ­γερ­σης έχει αφή­σει πίσω του μια βαθιά πο­λι­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, αυτή δεν απο­τε­λεί πλέον μια ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη σε ολό­κλη­ρη τη χώρα. Ενώ και τα δύο κόμ­μα­τα ακυ­ρώ­νουν όποιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είχε αυτή επι­βά­λει, χρη­μα­το­δο­τούν την αστυ­νο­μία αντί να δια­κό­ψουν τη χρη­μα­το­δό­τη­σή της και επα­νει­σά­γουν τα ρα­τσι­στι­κά κα­τα­σταλ­τι­κά μέτρα σε όλη τη χώρα.

Το μο­να­δι­κό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα που έχει πε­τύ­χει ση­μα­ντι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές νίκες και με­ρι­κές θε­σμι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις –το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη– τα κα­τά­φε­ρε επει­δή αψή­φη­σε τις φι­λε­λεύ­θε­ρες πα­νε­πι­στη­μια­κές γρα­φειο­κρα­τι­κές, τους εκλεγ­μέ­νους αξιω­μα­τού­χους του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και την κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν. Όλοι αυτοί είναι αντί­πα­λοι του BDS (Μποϊ­κο­τάζ-Απο­ε­πέν­δυ­ση-Κυ­ρώ­σεις) και ολό­κλη­ρου του αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης από την εποι­κι­στι­κή αποι­κιο­κρα­τία του Ισ­ρα­ήλ.

Όσα έχει κα­τα­φέ­ρει να κερ­δί­σει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα δεν προ­έ­κυ­ψαν από την εκλο­γή του Μπάι­ντεν ή την άσκη­ση πί­ε­σης στην κυ­βέρ­νη­σή του. Λίγα πράγ­μα­τα -ως κα­νέ­να- κερ­δή­θη­καν με αυτόν τον τρόπο. Και υπήρ­ξαν με­γά­λες ήττες που επέ­βα­λε η δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν, όπως όταν αυτή έσπα­σε την απερ­γία των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών. Οι μόνες πραγ­μα­τι­κές νίκες έχουν επι­τευ­χθεί με την ορ­γά­νω­ση και με την πραγ­μα­το­ποί­η­ση απερ­γιών όπως αυτή των Ενω­μέ­νων Ερ­γα­τών στην Αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία (United Auto Workers UAW)  ενά­ντια στους Τρεις Με­γά­λους της βιο­μη­χα­νί­ας (της Ford, της Stellantis και της General Motors).

Αλλά το πιο κα­τα­δι­κα­στι­κό στοι­χείο για αυτή την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, είναι ότι η υπο­στή­ρι­ξη στον Μπάι­ντεν στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές και την τε­λευ­ταία 4ετία δεν κα­τά­φε­ρε να στα­μα­τή­σει την εκλο­γι­κή ανα­βί­ω­ση του Τραμπ και της ακρο­δε­ξιάς. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πα­ρό­τι βαθιά αντι­δη­μο­φι­λείς και ευ­ρέ­ως κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι για τα γε­γο­νό­τα της 6ης Γε­νά­ρη, σή­με­ρα ο Τραμπ και η ακρο­δε­ξιά είναι πιο ορ­γα­νω­μέ­νοι από ό,τι πριν 4 χρό­νια.

Ο Τραμπ και τα τσι­ρά­κια του κα­τέ­λα­βαν το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα, πήραν τον έλεγ­χο των πα­ρα­δο­σια­κών think tank του, έδιω­ξαν τους λε­γό­με­νους με­τριο­πα­θείς από το κόμμα, ανέ­πτυ­ξαν ένα πολύ πιο ολο­κλη­ρω­μέ­νο πρό­γραμ­μα αυ­ταρ­χι­κής εθνι­κι­στι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης το οποίο πε­ρι­γρά­φε­ται στο Project 2025, και συ­γκρό­τη­σαν ένα συ­μπα­γές υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο εν ανα­μο­νή, έτοι­μο να προ­σπα­θή­σει να εφαρ­μό­σει το Project 2025 μετά τη νίκη.

Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, ο Στί­βεν Μπά­νον με το podcast War Room (Αί­θου­σα Πο­λε­μι­κών Επι­χει­ρή­σε­ων) μαζί με άλλα μέλη αυτού του ακρο­δε­ξιού «οι­κο­συ­στή­μα­τος», ορ­γα­νώ­νουν «έναν στρα­τό αφυ­πνι­σμέ­νων», όπως τον πε­ρι­γρά­φει ο Μπά­νον.  Σύμ­φω­να με τον Κέβιν Ρό­μπερτς, τον επι­κε­φα­λής του Project 2025, αυτός ο στρα­τός θα είναι έτοι­μος να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια επα­νά­στα­ση που θα είναι «αναί­μα­κτη» εφό­σον αυτό κα­τα­στεί εφι­κτό, υπο­νο­ώ­ντας ότι θα είναι βίαιη αν κα­τα­στεί ανα­γκαίο.

Είναι και­ρός να αντι­με­τω­πί­σου­με τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ότι η στρα­τη­γι­κή του μι­κρό­τε­ρου κακού δεν βο­ή­θη­σε ποτέ την προ­ώ­θη­ση τη Αρι­στε­ράς, της τα­ξι­κής πάλης και της απε­λευ­θέ­ρω­σης των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Αυτό απο­δει­κνύ­ουν πέρα από κάθε αμ­φι­βο­λία τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια. Οι δυ­νά­μεις μας είναι πιο εξα­σθε­νη­μέ­νες, πιο απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες και απρο­ε­τοί­μα­στες να διε­ξά­γουν τον αγώνα. Η μόνη εξαί­ρε­ση είναι το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, το οποίο γνω­ρί­ζει μέχρι το με­δού­λι ότι αυτή τη στιγ­μή ο κύ­ριος εχθρός μας είναι ο Μπάι­ντεν.

Η οι­κο­δό­μη­ση της αντί­στα­σης στη Δεξιά και στο Κα­τε­στη­μέ­νο

Όποιο κόμμα κι αν κερ­δί­σει τον Νο­έμ­βριο, οι ΗΠΑ φαί­νε­ται να οδεύ­ουν προς μια συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση. Εάν ο Μπάι­ντεν και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί κα­τα­φέ­ρουν με κά­ποιο τρόπο να κερ­δί­σουν, το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα δεν θα ανα­γνω­ρί­σει τη νίκη τους και θα προ­σπα­θή­σει να εφαρ­μό­σει το ακρο­δε­ξιό του πρό­γραμ­μα στις Πο­λι­τεί­ες που ελέγ­χει, θε­σπί­ζο­ντας χω­ρι­στούς και άνι­σους νό­μους ενά­ντια στα θύ­μα­τα κα­τα­πί­ε­σης κι εκ­με­τάλ­λευ­σης. Το δι­κα­στι­κό σώμα, Πο­λι­τεια­κό και Ομο­σπον­δια­κό, και ει­δι­κά το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο, έχει απο­δει­χθεί ότι υπό­κει­νται κι αυτά στην κομ­μα­τι­κή χει­ρα­γώ­γη­ση και την πό­λω­ση και είναι ανί­κα­να να με­τριά­σουν τη συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση.

Εάν το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα κερ­δί­σει αυτές τις εκλο­γές, θα προ­σπα­θή­σει να εφαρ­μό­σει το Project 2025 σε ομο­σπον­δια­κό επί­πε­δο. Σε αυτό θα αντι­τα­χθούν οι Δη­μο­κρα­τι­κοί στις Πο­λι­τεί­ες που ελέγ­χουν, οδη­γώ­ντας σε ανοι­χτή σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ αυτών και της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ.

Αυτή η πό­λω­ση και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση έχει οδη­γή­σει ακόμη και τα κυ­ρί­αρ­χα ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κά πρα­κτο­ρεία όπως το CNN να ανα­ρω­τιού­νται αν οι ΗΠΑ οδεύ­ουν σε ένα νέο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο. Ο νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κός Ρό­μπερτ Κά­γκαν στο βι­βλίο του, Rebellion, φο­βά­ται ότι μια ακρο­δε­ξιά εξέ­γερ­ση –μια αντε­πα­νά­στα­ση ενά­ντια στην υπάρ­χου­σα συ­νταγ­μα­τι­κή τάξη– απο­τε­λεί έναν πραγ­μα­τι­κό και επι­κεί­με­νο κίν­δυ­νο.

Μπρο­στά σε αυτήν την επερ­χό­με­νη κρίση, είναι και­ρός να βά­λου­με ένα τέλος στον κύκλο των ψευ­δαι­σθή­σε­ων μέσα στην Αρι­στε­ρά. Όλοι όσοι ακο­λού­θη­σαν τον Σά­ντερς μέσα στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα έχουν τώρα να κά­νουν μια επι­λο­γή: Είτε να συ­νε­χί­σουν να επι­τα­χύ­νουν προς αυτό το αδιέ­ξο­δο είτε να ξε­κι­νή­σουν τη δύ­σκο­λη δια­δι­κα­σία οι­κο­δό­μη­σης μιας εναλ­λα­κτι­κής λύσης απέ­να­ντι και στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, το οποίο είναι πλέον το βα­σι­κό κόμμα του αμε­ρι­κα­νι­κού κε­φα­λαί­ου, και απέ­να­ντι στον ακρο­δε­ξιό αντί­πα­λό του, το Τρα­μπι­κό Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα. Είναι ώρα να χα­ρά­ξου­με μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­ρεία προς τα εμπρός.

Ανε­ξάρ­τη­τα από το τι θα πρά­ξει ατο­μι­κά ο κα­θέ­νας πάνω από την κάλπη, η Αρι­στε­ρά δεν πρέ­πει να σπα­τα­λή­σει χρόνο, χρή­μα­τα και ενέρ­γεια σε μια κα­μπά­νια υπέρ του Μπάι­ντεν και του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Αντ’ αυτού, πρέ­πει να οι­κο­δο­μή­σου­με τους κοι­νω­νι­κούς και τα­ξι­κούς αγώ­νες μας, ει­δι­κά το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, ενά­ντια στον γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο του Ισ­ρα­ήλ. Η εναλ­λα­κτι­κή μας πρέ­πει να είναι πρω­τί­στως αφο­σιω­μέ­νη στην οι­κο­δό­μη­ση τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και να κα­τε­βά­ζει υπο­ψη­φιό­τη­τες μόνο σε μια ανε­ξάρ­τη­τη πλατ­φόρ­μα και με στόχο να λει­τουρ­γούν αυτές για την υπε­ρά­σπι­ση και την οι­κο­δό­μη­ση ανε­ξάρ­τη­των μα­ζι­κών κι­νη­μά­των με προ­ο­δευ­τι­κά αι­τή­μα­τα.

Δεν υπάρ­χουν πα­ρα­κάμ­ψεις, όπως έχει απο­δει­χθεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Αλλά πρέ­πει να εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς σχε­τι­κά με τις προ­κλή­σεις που αντι­με­τω­πί­ζου­με για μια τέ­τοια εναλ­λα­κτι­κή στρα­τη­γι­κή. Πρώ­τον, οι υπο­δο­μές αντί­στα­σης που έχου­με στη διά­θε­σή μας -οι δη­μο­κρα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις του κοι­νω­νι­κού και τα­ξι­κού αγώ­να- πα­ρα­μέ­νουν πολύ αδύ­να­μες. Πρέ­πει να το ξε­πε­ρά­σου­με αυτό, προ­κει­μέ­νου να οι­κο­δο­μή­σου­με αυτά τα μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα και τις απερ­γί­ες που θα είναι σε θέση να δια­τα­ράσ­σουν την κα­νο­νι­κό­τη­τα, καθώς αυτά είναι ανα­γκαία για να κερ­δί­σου­με ακόμα και τα πιο με­τριο­πα­θή αι­τή­μα­τα με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων.

Δεύ­τε­ρον, πρέ­πει να απο­δε­χθού­με το γε­γο­νός, ότι οι δυ­νά­μεις μας αντι­με­τω­πί­ζουν μια εμ­ψυ­χω­μέ­νη και όλο και πιο επι­κίν­δυ­νη ακρο­δε­ξιά. Δεν θα τους φρά­ξει το δρόμο το κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­τε­στη­μέ­νο στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μόνο επι­πλέ­ον δυ­να­μι­κή θα απο­κτή­σουν εάν οι Δη­μο­κρα­τι­κοί θε­ω­ρη­θούν ως η μόνη πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση. Σε αυτό το πλαί­σιο, οι δυ­νά­μεις μας στην Αρι­στε­ρά πρέ­πει να επι­δεί­ξουν ευ­φυ­ΐα: Πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στού­με τα δη­μο­κρα­τι­κά μας δι­καιώ­μα­τα, να προ­σφέ­ρου­με  τη μέ­γι­στη αλ­λη­λεγ­γύη ο ένας στους αγώ­νες του άλλου, να συ­νε­χί­σου­με να κι­νη­το­ποιού­μα­στε για τα αι­τή­μα­τά μας ενά­ντια τόσο στο κα­τε­στη­μέ­νο όσο και στην άκρα δεξιά και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τα­κτι­κές σχε­δια­σμέ­νες για να προ­σεγ­γί­σου­με τις πλα­τύ­τε­ρες γραμ­μές των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­πιε­σμέ­νων.

Σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία, θα πρέ­πει επί­σης να θυ­μό­μα­στε ότι όσο εμ­ψυ­χω­μέ­νη και αν είναι προ­σω­ρι­νά η ακρο­δε­ξιά, δεν θα είναι σε θέση να δη­μιουρ­γή­σει ένα στα­θε­ρό κα­θε­στώς στις ΗΠΑ, ή και οπου­δή­πο­τε αλλού μιας και το θί­ξα­με. Δεν δια­θέ­τει λύ­σεις για τις συ­στη­μι­κές κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­σμού τις οποί­ες εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πο­λι­τι­κά και δεν έχει απα­ντή­σεις σε ό,τι αφορά τα αι­τή­μα­τα της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της κοι­νω­νί­ας μας. Ούτε το κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­τε­στη­μέ­νο δια­θέ­τει λύ­σεις, με τα  κα­θε­στώ­τα που ελέγ­χει στις ΗΠΑ και πα­γκο­σμί­ως να είναι επί­σης αστα­θή. Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να αρ­χί­σει να χτί­ζει έναν ανε­ξάρ­τη­το πόλο, ο οποί­ος να μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει μια πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση για την αν­θρω­πό­τη­τα.

https://rproject.gr/article/oi-ipa-odeyoyn-se-politiki-krisi