Ο Μακρόν περιφρονεί τη λαϊκή ψήφο και πέφτει στα χέρια του RN

«Ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης… Δε θα’ ταν τότε πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει έναν άλλον;» -Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η Λύση», 1953

Οι ει­ρω­νι­κοί στί­χοι του Μπρε­χτ μόλις έγι­ναν πράξη από τον Γάλλο πρό­ε­δρο Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν. Με­τα­ξύ 2017 και 2024, το κόμμα του βρέ­θη­κε από τις 314 έδρες στη Βουλή στις 99. Ητ­τή­θη­κε και στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές τον Ιούνη/Ιούλη 2024. Στη διάρ­κεια αυτών των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, στο δεύ­τε­ρο γύρο τους, δια­μορ­φώ­θη­κε ένα εκλο­γι­κό μέ­τω­πο ενά­ντια στον ακρο­δε­ξιό Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό (RN) από όλα τα κόμ­μα­τα εκτός από το μικρό δεξιό κόμμα των Ρε­που­μπλι­κα­νών. Το μπλό­κο λει­τούρ­γη­σε, ανα­τρέ­πο­ντας όλα τα προ­γνω­στι­κά και το RN δεν κα­τόρ­θω­σε να κερ­δί­σει ούτε καν τη  σχε­τι­κή πλειο­ψη­φία των εδρών. Μετά από αυτόν το δεύ­τε­ρο γύρο, πρώτο κόμμα ανα­δεί­χθη­κε εμ­φα­νώς το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο (ΝΛΜ), με δεύ­τε­ρο το «κε­ντρώο μπλοκ» και τρίτο το RN.

Λεόν Κρεμιέ | μετάφραση Πάνος Πέτρου

αναδημοσίευση από internationalviewpoint.org

Παρά τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτά, στις αρχές Σε­πτέμ­βρη σχη­μα­τί­στη­κε κυ­βέρ­νη­ση από έναν βε­τε­ρά­νο Ρε­που­μπλι­κά­νο πο­λι­τι­κό, τον Μισέλ Μπαρ­νιέ, ο οποί­ος θα ανα­κυ­κλώ­σει πολλά στε­λέ­χη της πα­λιάς «προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας» για να συ­νε­χί­σει τις ίδιες πο­λι­τι­κές, και ο οποί­ος θα μπο­ρέ­σει να επι­βιώ­σει μόνο αν το RN απο­φα­σί­σει να μην τον ανα­τρέ­ψει με πρό­τα­ση μομ­φής.

Πώς φτά­σα­με σε ένα τέ­τοιο απο­τέ­λε­σμα;

Συ­νο­λι­κά, την επο­μέ­νη των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, προ­έ­κυ­ψαν τρία μπλοκ μέσα στη Βουλή: Το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο με 193 έδρες, οι Μα­κρο­νι­κοί με 166 έδρες και το RN που μαζί με τους συμ­μά­χους του έχει 142 έδρες. Ακο­λου­θεί μια μικρή συμ­μα­χία γύρω από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, το ιστο­ρι­κό κόμμα της Δε­ξιάς, με 47 έδες.

Ο Μα­κρόν αρ­χι­κά κω­λυ­σιερ­γού­σε και για πάνω από δύο μήνες δια­τή­ρη­σε στη θέση του τον απερ­χό­με­νο πρω­θυ­πουρ­γό Γκα­μπριέλ Ατάλ και την «πα­ραι­τη­μέ­νη» κυ­βέρ­νη­σή του, κρυ­βό­με­νος πίσω από την «εκε­χει­ρία των Ολ­μπια­κών Αγώ­νων στο Πα­ρί­σι». Στη συ­νέ­χεια, αντί­θε­τα με τη συ­νη­θι­σμέ­νη πρα­κτι­κή διο­ρι­σμού πρω­θυ­πουρ­γού από το κόμμα που βγήκε πρώτο στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές, απέ­κλει­σε άμεσα το διο­ρι­σμό της υπο­ψη­φιό­τη­τας που είχε επι­λέ­ξει το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο. Και τε­λι­κά, για να δια­σφα­λί­σει ότι παρά το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα δεν θα αμ­φι­σβη­τη­θούν οι πο­λι­τι­κές του και θα συ­νε­χί­σει να ηγεί­ται της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας, διό­ρι­σε τον Μπαρ­νιέ.

Τον Ιούνη του 2024, ο Μα­κρόν είχε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το δι­καί­ω­μά του ως πρό­ε­δρος να δια­λύ­σει τη Βουλή. Το έπρα­ξε μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, στις οποί­ες η προ­ε­δρι­κή συμ­μα­χία κα­τέ­γρα­ψε μια εντυ­πω­σια­κή απο­τυ­χία με 14,6% των ψήφων απέ­να­ντι στο RN (31,37%) ενώ η Αρι­στε­ρά είχε διαι­ρε­θεί σε τέσ­σε­ρα ψη­φο­δέλ­τια (31,58% των ψήφων αθροι­στι­κά). Η ιδέα του Μα­κρόν πίσω από αυτόν τον ελιγ­μό ήταν να επι­χει­ρή­σει να διευ­ρύ­νει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του πλειο­ψη­φία ανα­κα­τεύ­ο­ντας την τρά­που­λα. Καθώς το κόμμα του και οι σύμ­μα­χοί του διέ­θε­ταν μόνο 251 από τις 577 έδρες, ήξερε ότι βρι­σκό­ταν στο έλεος μιας πρό­τα­σης μομ­φής που θα υπο­χρέ­ω­νε την κυ­βέρ­νη­σή του σε πα­ραί­τη­ση.

Το βράδυ των ευ­ρω­κλο­γών, η ακρο­δε­ξιά εμ­φα­νι­ζό­ταν να είναι ο με­γά­λος νι­κη­τής και η Αρι­στε­ρά ήταν διαι­ρε­μέ­νη με­τα­ξύ Πρα­σί­νων, Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος (ΚΚ), Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος (ΣΚ) και Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας (ΑΓ), ενώ δεν είχε καμιά συ­νο­χή μετά τη διά­λυ­ση της συμ­μα­χί­ας NUPES (Νέα Οι­κο­λο­γι­κή Κοι­νω­νι­κή Λαϊκή Ενό­τη­τα) ένα χρόνο νω­ρί­τε­ρα. Επι­πλέ­ον, πρώτη αρι­στε­ρή δύ­να­μη στις ευ­ρω­ε­κλο­γές είχε ανα­δει­χθεί το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, με επι­κε­φα­λής υπο­ψή­φιο τον Ρα­φα­έλ Γκλικ­σμάν, που πα­ρου­σια­ζό­ταν να βρί­σκε­ται κοντά στον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και σε σύ­γκρου­ση με την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία.

Μπρο­στά σε αυτό που έδει­χνε με ερει­πω­μέ­νο τοπίο, ο Μα­κρόν πί­στε­ψε ότι έλεγ­χε όλα τα χαρ­τιά και ότι απέ­να­ντι στην απει­λή μιας πλειο­ψη­φί­ας του RN, θα μπο­ρού­σε να επι­βά­λει μια συ­σπεί­ρω­ση κά­ποιων Σο­σια­λι­στών, κά­ποιων Οι­κο­λό­γων και των Γκω­λι­κών Ρε­που­μπλι­κα­νών γύρω από την προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία. Στην χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, προ­έ­βλε­πε ότι θα «συ­γκα­τοι­κού­σε» με μια κυ­βέρ­νη­ση του RN υπό τον Ζορ­ντάν Μπαρ­ντε­λά, όπου ο ίδιος θα απο­κτού­σε τη θέση του προ­έ­δρου που βάζει φρένο στις υπερ­βο­λές της ακρο­δε­ξιάς.

Όποια κι αν ήταν τα τρελά του σχέ­δια, αυτά δια­λύ­θη­καν μέσα σε 48 ώρες, όταν βρέ­θη­καν μπρο­στά στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και του ευ­ρύ­τε­ρου κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος να επι­βά­λουν την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς, ένα νέο λαϊκό μέ­τω­πο για να ητ­τη­θεί η νε­ο­φα­σι­στι­κή απει­λή, κα­τε­βά­ζο­ντας μια μο­να­δι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα σε κάθε εκλο­γι­κή πε­ρι­φέ­ρεια και υιο­θε­τώ­ντας ένα κοινό πρό­γραμ­μα «κοι­νω­νι­κής και οι­κο­λο­γι­κής ρήξης».

Ο Μα­κρόν, αρ­νού­με­νος να απο­δε­χτεί την απο­τυ­χία του, προ­σπα­θεί σή­με­ρα να δια­τη­ρή­σει τη θέση του ως επι­κε­φα­λής της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας, με μια κυ­βέρ­νη­ση υπό τις δια­τα­γές του, προ­κει­μέ­νου να επι­μεί­νει στις πο­λι­τι­κές του. Πάνω απ’ όλα, αυτό που δεν τί­θε­ται καν προς συ­ζή­τη­ση από τον ίδιο είναι να απο­δε­χτεί το σχη­μα­τι­σμό μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Το επι­χεί­ρη­μα που προ­ω­θή­θη­κε για να στη­ρι­χθεί αυτή η άρ­νη­ση ότι πρώτα και κύρια «η πα­ρου­σία υπουρ­γών της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας», τα στε­λέ­χη της οποί­ας κα­ταγ­γέ­λο­νται και στιγ­μα­τί­ζο­νται επί μήνες ως «συ­νερ­γά­τες της Χαμάς» και «αντι­ση­μί­τες».

Η συ­γκρό­τη­ση κυ­βέρ­νη­σης με την συμ­με­το­χή υπουρ­γών της Α.Γ. θα πυ­ρο­δο­τού­σε την άμεση κα­τά­θε­ση πρό­τα­σης μομ­φής, δή­λω­σε και ο Γκα­μπριέλ Ατάλ του μα­κρο­νι­κού κόμ­μα­τος Ensemble, και οι Ρε­που­μπλι­κα­νοί και ο Ζορ­ντάν Μπαρ­ντε­λά του RN.

Αλλά σύ­ντο­μα έγι­ναν εμ­φα­νείς οι πραγ­μα­τι­κοί λόγοι για την έξαλ­λη απόρ­ρι­ψη μιας κυ­βέρ­νη­σης Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που. Στα τέλη Αυ­γού­στου, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­με­ρι­στεί το πρό­σχη­μα της πα­ρου­σί­ας της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας ως λόγος απόρ­ρι­ψης της Λουσί Καστέ, που είχε προ­τα­θεί από το ΝΛΜ για πρω­θυ­πουρ­γός, η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία ρώ­τη­σε τους Μα­κρο­νι­κούς ποια θα ήταν η στάση τους απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση που δεν θα πε­ρι­λάμ­βα­νε υπουρ­γούς από την ίδια. Οι Μα­κρο­νι­κοί και οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι έσπευ­σαν να απα­ντή­σουν άμεσα: Δεν τί­θε­ται θέμα κυ­βέρ­νη­σης χωρίς την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία εφό­σον αυτή στο­χεύ­ει να ακυ­ρώ­σει τη συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση και να εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που για ρήξη με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Ο Πε­τρίκ Μαρ­τίν, πρό­ε­δρος της ερ­γο­δο­τι­κής ορ­γά­νω­σης MEDEF, επέ­μει­νε επί­σης ότι δεν τί­θε­ται ζή­τη­μα αντι­στρο­φής των πο­λι­τι­κών που έχουν εφαρ­μο­στεί από το 2017 και μετά. Αντί­στοι­χα, το RN δή­λω­σε με σα­φή­νεια ότι θα υπέ­βα­λε πρό­τα­ση μομ­φής ενά­ντια σε κάθε εκ­δο­χή αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Εν συ­ντο­μία, υπήρ­ξε μια τα­ξι­κή ομο­φω­νία ενά­ντια σε κάθε κυ­βέρ­νη­ση που θα δε­σμευ­τό­ταν να έρθει σε ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές! Μέσα σε ελά­χι­στες εβδο­μά­δες, αυτή η δυ­να­μι­κή εκ­στρα­τεία ενά­ντια στο Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο, μας έχει πάει από ένα βαθιά εδραιω­μέ­νο κί­νη­μα στην κοι­νω­νία για να αντι­με­τω­πι­στεί η Λεπέν, σε ένα κοινό μέ­τω­πο με­τα­ξύ Μα­κρόν και Λεπέν για να μπλο­κά­ρουν την εφαρ­μο­γή μιας πο­λι­τι­κής υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων και να απο­φύ­γουν μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση.

Ο Μα­κρόν δεν θα είχε πρό­βλη­μα να προ­σαρ­μο­στεί στο σχη­μα­τι­σμό μιας κυ­βέρ­νη­σης RN ακόμα κι αν αυτή δεν διέ­θε­τε την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία. Από την άλλη, η έλ­λει­ψη από­λυ­της πλε­ο­ψη­φί­ας για το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο σή­μαι­νε ότι η Καστέ δεν μπο­ρεί να διο­ρι­στεί «για λό­γους στα­θε­ρό­τη­τας». Προ­φα­νώς αυτά που ισχύ­ουν για το RN δεν ισχύ­ουν και για το ΝΛΜ.

Η συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τά­στα­ση αυτής της νέας κυ­βέρ­νη­σης Μπαρ­νιέ είναι ότι απο­τε­λεί βι­τρί­να μιας κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν, αλλά σε μια νέα κα­τά­στα­ση. Υπάρ­χει πλέον μια ντε φάκτο συμ­μα­χία με τους Ρε­που­μπλι­κά­νους και η εξω­τε­ρι­κή υπο­στή­ρι­ξη από το RN, το οποίο μόλις δια­κή­ρυ­ξε ότι «θέτει την κυ­βέρ­νη­ση υπό επι­τή­ρη­ση». Αυτό ση­μαί­νει πε­ραι­τέ­ρω απο­δυ­νά­μω­ση του Μα­κρόν, δεξιά με­τα­τό­πι­ση και αυ­ξη­μέ­νη πίεση από το RN, το οποίο θα στη­ρί­ζει αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση όπως το σχοι­νί στη­ρί­ζει τον κρε­μα­σμέ­νο. Πρέ­πει να φο­βό­μα­στε ότι ο Μπαρ­νιέ θα υλο­ποι­ή­σει αυτά που ανα­κοί­νω­σε όταν ανέ­λα­βε τα κα­θή­κο­ντά του: Ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση στα ζη­τή­μα­τα ασφά­λειας, πο­λι­τι­κή δια­κρί­σε­ων κατά των αλ­λο­δα­πών και νέες αντι­με­τα­να­στευ­τι­κές πο­λι­τι­κές. Με άλλα λόγια, μια πο­λι­τι­κή που είναι συμ­βα­τή με εκεί­νη του RN και σε με­γά­λο βαθμό ευ­θυ­γραμ­μι­σμέ­νη με το πο­λι­τι­κό προ­φίλ του νέου πρω­θυ­πουρ­γού. Ο Μπαρ­νιέ είναι γνω­στός για μια σειρά από πολύ δε­ξιές το­πο­θε­τή­σεις του σε ψη­φο­φο­ρί­ες στο ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο, κυ­ρί­ως υπέρ των μέ­τρων διά­κρι­σης εις βάρος των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ και για «την ανά­κτη­ση της νο­μι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της Γαλ­λί­ας επί των με­τα­να­στευ­τι­κών πο­λι­τι­κών της». Αντί­στοι­χα, συμ­με­τέ­χο­ντας το 2021 στις προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές των Ρε­που­μπλι­κά­νων για την επι­λο­γή υπο­ψή­φιου προ­έ­δρου, ο Μπαρ­νιέ επε­δί­ω­ξε συ­στη­μα­τι­κά να το­πο­θε­τη­θεί στη δεξιά πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τος, υπο­στη­ρί­ζο­ντας την απα­γό­ρευ­ση της μα­ντί­λας στους δη­μό­σιους χώ­ρους, την αύ­ξη­ση της ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 65, την ορ­γά­νω­ση δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για την κα­τάρ­γη­ση της κρα­τι­κής ια­τρι­κής βο­ή­θειας σε με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά κ.ο.κ.

Μετά από μια προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο στη διάρ­κεια της οποί­ας η Αρι­στε­ρά έκανε την πα­ρου­σία της αι­σθη­τή στα ΜΜΕ, κα­ταγ­γέ­λο­ντας τις φα­σι­στι­κές ρίζες του RN και επι­βε­βαιώ­νο­ντας την ενω­τι­κή επι­μο­νή της  στο κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που, τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες πα­ρα­τη­ρή­θη­κε η ανα­ζω­πύ­ρω­ση μιας ρη­το­ρι­κής που στο­χεύ­ει να απο­θαρ­ρύ­νει την Αρι­στε­ρά και να απο­κα­τα­στή­σει μια αξιο­σέ­βα­στη ει­κό­να της ακρο­δε­ξιάς. Για πα­ρά­δειγ­μα, ο Μα­κρόν απα­ξιώ­νει με ευ­κο­λία τις 9,5 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους που πήρε η Αρι­στε­ρά στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές [απο­σύ­ρο­ντας υπο­ψή­φιους στο δεύ­τε­ρο γύρο για να σε­βα­στεί το μέ­τω­πο του RN, κάτι που επηρ­ρε­ά­ζει τον αριθ­μό των ψήφων], αλλά μας υπεν­θυ­μί­ζει ότι πρέ­πει «να σε­βα­στού­με τα 10,6 εκα­τομ­μύ­ρια» που συ­γκέ­ντρω­σε το RN και ο σύμ­μα­χός του Ερίκ Σιοτί [ο πρό­ε­δρος των Ρε­που­μπλι­κά­νων που ανα­κοί­νω­σε συμ­μα­χία με την ακρο­δε­ξιά προ­κα­λώ­ντας ντε­φά­κτο διά­σπα­ση στο κόμμα του].

Η στό­χευ­ση είναι κατ’ εξο­χήν πο­λι­τι­κή. Ενά­ντια σε όλες τις αντι­ξο­ό­τη­τες, το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο κα­τόρ­θω­σε να οι­κο­δο­μή­σει ένα ενιαίο πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο γύρω από ένα πρό­γραμ­μα αλ­λα­γής, το οποίο απέ­κτη­σε ώθηση και εδραιώ­θη­κε από το συν­δι­κα­λι­στι­κό, το δη­μο­κρα­τι­κό και το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα, δη­μιουρ­γώ­ντας μια εν­θου­σιώ­δη δυ­να­μι­κή γύρω από την πι­θα­νό­τη­τα μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Αυτή η πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή, που δεν οι­κο­δο­μή­θη­κε στη διάρ­κεια του κι­νή­μα­τος κατά της συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης, δη­μιουρ­γή­θη­κε ξαφ­νι­κά μέσα σε λίγες μέρες. Είναι λοι­πόν ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για τις αντι­δρα­στι­κές ηγε­σί­ες και για τα ΜΜΕ στην υπη­ρε­σία τους να απο­δο­μή­σουν αυτήν την απροσ­δό­κη­τη ενό­τη­τα. Πρώτα λέ­γο­ντας ότι η Αρι­στε­ρά δεν θέλει πραγ­μα­τι­κά να κυ­βερ­νή­σει, ότι δεν θέλει την εξου­σία και ότι ευ­θύ­νε­ται η ίδια που δεν κέρ­δι­σε την θέση της πρω­θυ­πουρ­γί­ας. Έπει­τα, φυ­σι­κά, απα­ξιώ­νο­ντας ένα πρό­γραμ­μα «σπα­τά­λης και χρέ­ους». Τέλος, και κυ­ρί­ως, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο είναι μια εφή­με­ρη συ­γκό­λη­ση και ότι σύ­ντο­μα θα ξα­να­πά­ρουν το πάνω χέρι οι φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις, ιδιαί­τε­ρα ανά­με­σα στους «λο­γι­κούς» Σο­σια­λι­στές και τους «Ισλα­μι­στές υπερ-αρι­στε­ρούς» της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας. Ο κύ­ριος στό­χος σή­με­ρα είναι η απο­θάρ­ρυν­ση όσων ξό­δε­ψαν εβδο­μά­δες για να χτι­στεί η κα­μπά­νια του ΝΛΜ, όσων πί­στε­ψαν σε αυτήν γιατί πί­στε­ψαν ότι θα μπο­ρέ­σου­με επι­τέ­λους να χτί­σου­με κάτι ενω­μέ­νο στην Αρι­στε­ρά.

Και αυτό είναι το επί­δι­κο των επό­με­νων λίγων μηνών. Υπάρ­χει το ρίσκο μιας επα­νεμ­φά­νι­σης των φυ­γό­κε­ντρων δυ­να­μι­κών που είχαν προ­κα­λέ­σει την ανα­τί­να­ξη της NUPES. Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες έχει επα­νεμ­φα­νι­στεί το φαι­νό­με­νο κα­τα­κερ­μα­τι­σμού των πρω­το­βου­λιών, αν και έχουν κοινό στόχο. Η πρώτη μέρα δια­δή­λω­σων στις 7 Σε­πτέμ­βρη, ενά­ντια στο «πρα­ξι­κό­πη­μα» του Μα­κρόν με τον διο­ρι­σμό Μπαρ­νιέ και υπέρ της συ­γκρό­τη­σης κυ­βέρ­νη­σης Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που και της υλο­ποί­η­σης του προ­γράμ­μα­τός της, στη­ρί­χθη­κε κυ­ρί­ως από αρι­στε­ρά πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα όπως το ΚΚΓ, οι Πρά­σι­νοι, η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία και το NPA (αλλά επί­σης, από τη μεριά του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος, από την ATTAC, τον Οι­κο­γε­νεια­κό Σχε­δια­σμό, τη [φε­μι­νι­στι­κή] #NousToutes, την [αντι­φα­σι­στι­κή] Νε­α­νι­κή Φρου­ρά και σε κά­ποιες πε­ριο­χές την Ένωση για τα Αν­θρώ­πι­να Δι­καιώ­μα­τα).

Αλλά από την μεριά των συν­δι­κά­των, ενώ η πρω­το­βου­λία χαι­ρε­τί­στη­κε ως χρή­σι­μη, θε­ω­ρή­θη­κε ότι αφορά θε­σμι­κά ζη­τή­μα­τα και συ­νε­πώς απο­τε­λεί ευ­θύ­νη των πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, πα­ρό­τι σε το­πι­κό επί­πε­δο ενε­πλά­κη­σαν κά­ποια τμή­μα­τα της CGT, των Solidiares και της FSU.

Το απο­τέ­λε­σμα δεν ήταν σε καμιά πε­ρί­πτω­ση αμε­λη­τέο: Έγι­ναν 150 δια­δη­λώ­σεις, ενώ ακόμα η αστυ­νο­μία υπο­χρε­ώ­θη­κε να πα­ρα­δε­χτεί ότι υπήρ­ξαν πάνω από 100.000 δια­δη­λω­τές (οι ορ­γα­νω­τές υπο­λο­γί­ζουν πε­ρί­που 300.000). Αλλά προ­φα­νώς θα ήταν εφι­κτό να υπάρ­ξει μια κοινή πρω­το­βου­λία που θα εμπλέ­κει όλες τις δυ­νά­μεις που υπο­στή­ρι­ξαν το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο τον Ιούνη.

Ταυ­τό­χρο­να εξε­λίσ­σο­νταν οι προ­ε­τοι­μα­σί­ες για τη μέρα απερ­γιών και κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων της 1ης Οκτώ­βρη, με τη συμ­με­το­χή της CGT, των Solidaires, της FSU και νε­ο­λαι­στί­κων ορ­γα­νώ­σε­ων, «ώστε να ακου­στούν επι­τέ­λους οι κοι­νω­νι­κές έκτα­κτες ανά­γκες που εκ­φρά­ζο­νται στις κοι­νω­νι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και στους δρό­μους», ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα που συμ­με­ρί­ζο­νται τα κόμ­μα­τα του ΝΛΜ. Τέλος, στις 21 Σε­πτέμ­βρη, ορ­γα­νώ­θη­κε μια νέα μέρα δρά­σης, με αντί­στοι­χο πε­ριε­χό­με­νο με εκεί­νη της 7ης Σε­πτέμ­βρη, στην οποία συμ­με­τεί­χαν νε­ο­λαι­ί­στι­κες ορ­γα­νώ­σεις, η Greenpeace, η Πα­νε­θνι­κή Συλ­λο­γι­κό­τη­τα για τα Δι­καιώ­μα­τα των Γυ­ναι­κών και η Δράση για Κλι­μα­τι­κή Δι­καιο­σύ­νη.

Επι­πλέ­ον, η δεξιά πτέ­ρυ­γα του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος ήδη λαμ­βά­νει θέ­σεις με στόχο τη διάρ­ρη­ξη του ενιαί­ου με­τώ­που τρα­βώ­ντας προς τα δεξιά, όπως συμ­βαί­νει με τον Φραν­σουά Ολάντ, πα­ρό­τι αυτός εκλέ­χτη­κε ως μέλος του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που.

Αυτή η Βουλή και η κυ­βέρ­νη­σή της είναι προ­φα­νώς αστα­θή στοι­χεία και από τον Ιούνη του 2025 και μετά, θα μπο­ρού­σα­με να οδη­γη­θού­με σε κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση και νέα διά­λυ­ση της Βου­λής, είτε από το RN και τη στή­ρι­ξή του σε μια πρό­τα­ση μομ­φής, είτε από τον Μα­κρόν.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, αυτό που είναι επι­τα­κτι­κό είναι να δη­μιουρ­γή­σου­με έναν πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης ώστε να ξε­κι­νή­σου­με μια μα­κρο­πρό­θε­σμη κι­νη­το­ποί­η­ση γύρω από τα κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα που προ­έ­βα­λε το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο, το κοι­νω­νι­κό και το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, ανε­ξάρ­τη­τα από εκλο­γι­κές προ­θε­σμί­ες και ημε­ρο­μη­νί­ες. Η σύ­γκλι­ση που επι­τεύ­χθη­κε στις αρχές του κα­λο­και­ριού πρέ­πει να δια­τη­ρη­θεί και να δρά­σει συλ­λο­γι­κά δη­μιουρ­γώ­ντας ενω­τι­κά πλαί­σια λει­τουρ­γί­ας που θα διευ­κο­λύ­νουν τις μα­χό­με­νες δυ­νά­μεις να συ­ντο­νί­ζο­νται. Μόνο χτί­ζο­ντας μια τέ­τοια ενό­τη­τα θα μπο­ρέ­σου­με να απο­τρέ­ψου­με τις φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις απ’ όπου κι αν προ­έρ­χο­νται, και να απο­φύ­γου­με την απο­θάρ­ρυν­ση.

Το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο απο­τε­λεί μια μο­να­δι­κή ιδιαι­τε­ρό­τη­τα στην ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, γιατί απο­τε­λεί μια συμ­μα­χία που χτί­στη­κε πάνω σε ένα ρητά αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα ρήξης με το πα­ρελ­θόν, που έχει μπο­ρέ­σει να ενώ­σει ένα πλατύ εύρος πο­λι­τι­κών, συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών κι­νη­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων, πε­ρι­θω­ριο­ποιώ­ντας έτσι τα σο­σιαλ-φι­λε­λεύ­θε­ρα ρεύ­μα­τα. Είναι συ­νε­πώς μια πο­λύ­τι­μη πρω­το­βου­λία. Αν κα­τα­φέ­ρει να δια­τη­ρη­θεί και να απο­κτή­σει ρίζες σε όλη τη χώρα, απο­τε­λώ­ντας κα­θη­με­ρι­νό ερ­γα­λείο στα χέρια δε­κά­δων χι­λιά­δων αγω­νι­στών-στριών που δρουν σε γει­το­νιές, σε αστι­κές ζώνες και στην ύπαι­θρο, ανα­πτύσ­σο­ντας τα αι­τή­μα­τα του προ­γράμ­μα­τός του, ξε­δι­πλώ­νο­ντας την θε­μα­το­λο­γία της κοι­νω­νι­κής, κλι­μα­τι­κής και δη­μο­κρα­τι­κής δι­καιο­σύ­νης και της πάλης κατά των δια­κρί­σε­ων, θα μπο­ρού­σε να αμ­φι­σβη­τή­σει το πο­λι­τι­κό βάρος που έχει κα­τα­κτή­σει το RN, το οποίο χρη­σι­μο­ποιεί τον ρα­τσι­σμό και την ισλα­μο­φο­βία για να κα­τευ­θύ­νει ενά­ντια στις φυ­λε­τι­κο­ποι­η­μέ­νες λαϊ­κές τά­ξεις τα αι­σθή­μα­τα τα­ξι­κής έκ­πτω­σης, εγκα­τά­λει­ψης και κοι­νω­νι­κής αδι­κί­ας.

Αυτή η ψευ­δής συ­νεί­δη­ση προ­φα­νώς στο­χεύ­ει να απο­σπά­σει την προ­σο­χή από κάθε αμ­φι­σβή­τη­ση των τα­ξι­κών πο­λι­τι­κών που βρί­σκο­νται στη ρίζα των επι­θέ­σε­ων που υπο­μέ­νουν τα θύ­μα­τα εκ­με­τάλ­λευ­σης και κα­τα­πί­ε­σης. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις της 1ης Οκτώ­βρη θα μπο­ρού­σαν να εξε­λι­χθούν σε βα­τή­ρας για την ανά­κτη­ση της δυ­να­μι­κής της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στους ελιγ­μούς του Μα­κρόν.

https://rproject.gr/article/o-makron-perifronei-ti-laiki-psifo-kai-peftei-sta-heria-toy-rn