Η περίοδος μέχρι την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ είναι μια από τις πλέον επικίνδυνες διεθνώς. Μια σειρά από δυνάμεις κινούνται προσπαθώντας να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Άλλες εν γνώσει του του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ βάσει σχεδιασμών που φαίνονται να είναι (και) δικοί του και άλλες αξιοποιώντας την εκλογή του προσπαθώντας να τον δεσμεύσουν εκ των προτέρων.
Ο Τραμπ όπως ήταν αναμενόμενο φαίνεται ότι θέλει ένα καθαρό πεδίο σε ό,τι αφορά τα δύο μεγάλα μέτωπα του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου (Ουκρανία, Δυτική Ασία/Μέση Ανατολή). Σε σχέση με την Ουκρανία στέλνει το μήνυμα ότι το Κίεβο πρέπει να αποδεχτεί την απώλεια εδαφών από τους Ρώσους. Οποιαδήποτε τέτοια παραδοχή βεβαίως θα αποτελέσει στροφή 180 μοιρών σε ό,τι αφορά την ουκρανική πλευρά ενώ ταυτοχρόνως ακυρώνει το νόημα της καταστροφικής από κάθε άποψη πολεμικής προσπάθειας των Ουκρανών από το 2022.
Θέμης Τζήμας
Αν αυτή πρόκειται να είναι η κατάληξη, πώς θα δικαιολογήσει η ηγεσία της Ουκρανίας τη μη εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκαλλά και την απόσυρση από τις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022; Εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και ανυπολόγιστες καταστροφές μετά, οι Ουκρανοί θα αναγκαστούν να δεχτούν συνθηκολόγηση υπό δυσμενέστερους όρους. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι μέσα στην Ουκρανία θα προκύψουν σοβαρές πολιτικές εξελίξεις οι οποίες θα μεταφερθούν και στην ΕΕ. Μετά από τον κανιβαλισμό της οικονομίας των κρατών-μελών της Ε.Ε. και τη βίαιη αποκοπή από κάθε μορφή εταιρικής σχέσης με τη Ρωσία ελέω Ουκρανίας (υποτίθεται) και για χάρη των ΗΠΑ στην πραγματικότητα, το «άδειασμα» από τις ίδιες τις ΗΠΑ μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό για τις πολιτικές ελίτ της Ε.Ε..
Ενόψει αυτής της εξέλιξης, έχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς ποια θα είναι η ρωσική στάση. Μπορεί κανείς να αναμένει ότι η Ρωσία θα επιδιώξει να κατοχυρώσει τα ευρύτερα δυνατά εδαφικά κέρδη στην Ουκρανία, χωρίς ταυτοχρόνως να προκαλέσει μια αναθέρμανση της διάθεσης των ΗΠΑ να παρέμβουν πιο ενεργά στην Ουκρανία. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, το τελευταίο χαρτί των Ουκρανών είναι πιθανόν να αποδειχτεί κάποια τόσο μεγάλη προβοκάτσια ώστε να εκβιάσουν και να πετύχουν την εντονότερη ανάμειξη των ΗΠΑ στον πόλεμο, με τρόπο που θα δεσμεύσει και τον Τραμπ. Θα μπορούσε να είναι κάποια προβοκάτσια με πυρηνικά ή κάποια σκηνοθετημένη σφαγή αμάχων. Δεν είναι βέβαιο ότι θα πετύχει το στόχο της, ωστόσο είναι δύσκολο να φανταστεί τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Ζελένσκι.
Αν τα πράγματα είναι επικίνδυνα στην Ουκρανία, στον πόλεμο του Ισραήλ είναι ακόμα χειρότερα. Ήδη φαίνεται ότι ο Τραμπ θα επιλέξει από την παράταξη των «γερακιών» σε ό,τι έχει να κάνει τουλάχιστον με τον επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών. Επιπλέον, η συνεννόηση με τον «Μπίμπι» φαίνεται ότι συνίσταται στο ότι ο τελευταίος έχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» προκειμένου να «τελειώσει» την υπόθεση με το Ιράν μέχρι τον Ιανουάριο. Δεν είναι σαφές αν όντως έχει υπάρξει μια τέτοια συνεννόηση μεταξύ Νετανιάχου και Τραμπ, σε κάθε περίπτωση όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι αποτελεί διακαή πόθο του Νετανιάχου. Με τον Μπάιντεν να φεύγει και τους Δημοκρατικούς σε αποσύνθεση, με τον Τραμπ να ετοιμάζεται να αναλάβει, με θεωρίες συνομωσίας περί σχεδιαζόμενης δολοφονίας του Τραμπ από Ιρανούς πράκτορες, η ηγεσία του Ισραήλ είναι αρκετά πιθανό να επιχειρήσει να χτυπήσει ακόμα και προληπτικά το Ιράν και ειδικότερα πετρελαϊκές ή πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Φυσικά, η ελπίδα μια τέτοιου μεγέθους σύγκρουση να έχει ολοκληρωθεί μέχρι την ορκωμοσία του Τραμπ είναι εντελώς αφελής αν υπάρχει στον ίδιο τον Τραμπ ή σε κάποιους γύρω του. Είναι προφανές ότι γύρω από τον Τραμπ, ενδεχομένως και με ευθύνη του ίδιου έχει υφανθεί ένας ιστός από συνωμοσίες και προβοκάτσιες. Το Ισραήλ πρέπει να εμπλέξει τις ΗΠΑ στον πόλεμο για να επιβιώσει. Ο Νετανιάχου προσπάθησε να παρασύρει τον Τραμπ και κατά την προηγούμενη θητεία του σε πόλεμο με το Ιράν όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Τραμπ, χωρίς να το πετύχει. Στην περίπτωση μιας μείζονος σύγκρουσης με το Ιράν πριν ακόμα από την ορκωμοσία Τραμπ είναι σχεδόν βέβαιο ότι το Ισραήλ μαζί με τα «γεράκια» του βαθέος κράτους των ΗΠΑ θα του έχουν επιβάλλει έναν μεγάλο πόλεμο. Η υπόθεση αυτή σε μεγάλο βαθμό θα επικαθορίσει τη νέα θητεία του Τραμπ και θα αποδείξει αν και σε ποιο βαθμό το κόμμα των «νεοσυντηρητικών» θα παραμείνει κυρίαρχο και επί θητείας του νέου προέδρου.
Η προαναφερθείσα κατάσταση εγείρει ένα σοβαρό δίλημμα και για το Ιράν: να απαντήσει στο Ισραήλ κατά το διάστημα πριν την ορκωμοσία Τραμπ με τη βεβαιότητα μιας οξύτατης επιθετικής κλιμάκωσης κατόπιν από το Ισραήλ ή να περιμένει τις πρώτες κινήσεις Τραμπ προκειμένου να δράσει; Παρότι φαίνεται λογικό να επιλέξει το δεύτερο συνεχίζοντας ταυτοχρόνως τον πετυχημένο πόλεμο φθοράς εναντίον του Ισραήλ, η προηγούμενη κατευναστική του στάση αποδείχτηκε πολύ επικίνδυνη για το ίδιο και για την αντίσταση όπως όλοι θυμόμαστε. Φαίνεται επομένως αρκετά πιθανό να επιλέξει την αποκατάσταση εκ νέου της αποτρεπτικής του ικανότητας, εν γνώσει του γεγονότος ότι θα οδεύσει δια αυτού του τρόπου σε έναν μεγάλο πόλεμο με το Ισραήλ. Άλλωστε, αυτήν τη στιγμή μοιάζει μάλλον αναπόφευκτος.
Η περίοδος των επομένων μηνών είναι απολύτως κρίσιμη. Θα δούμε πολλές προβοκάτσιες και προσπάθεια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, κυρίως με το να «σταλούν» στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Σχόλια (0)