Διάβασα χθες την απόφαση της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων (ΠΕΔ) της Δυτικής Ελλάδας, Δήμαρχε, με τους όρους και τις προϋποθέσεις, που έθεσε το Διοικητικό της Συμβούλιο, για την φιλοξενία προσφύγων στην περιοχή μας.
«Εν αρχή ήν ο πόλεμος», Δήμαρχε, και ενώ το ξεκινήσατε καλά, μια φράση στην πρώτη παράγραφο της απόφασης σας με κάνει να στέκομαι επικριτικά απέναντί της: «Καλούμε την Ελληνική Κυβέρνηση να αναλάβει κάθε διπλωματική πρωτοβουλία και κάθε μέσο πίεσης, προκειμένου η Παγκόσμια Κοινότητα και οι Παγκόσμιοι Οργανισμοί, να πράξουν ό,τι είναι δυνατόν, για την άμεση παύση του πολέμου και την ειρήνευση της ευρύτερης περιοχής της Συρίας, ώστε να σταματήσει ο ξεριζωμός των ανθρώπων και να διαμορφωθούν οι συνθήκες ασφάλειας που θα επιτρέψουν στους πρόσφυγες να επιστρέψουν στις εστίες τους».
Μα «ό,τι είναι δυνατόν», Δήμαρχε; Τι να πω; «Τους κάνατε μάπα, κρέας». Για την Παγκόσμια Κοινότητα και τους Παγκόσμιους Οργανισμούς, «ό,τι είναι δυνατόν», είναι ο πόλεμος. Όχι τώρα… Αιώνες πριν…
«Ό,τι είναι δυνατόν» για την πολιτισμένη Ευρώπη, Δήμαρχε, είναι τα συρματοπλέγματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τα «πλωτά τείχη» των περιπολικών και των φρεγατών της frodex και του ΝΑΤΟ αντίστοιχα. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο υπερασπίζεσαι την ειρήνη, Δήμαρχε, είναι εκείνος που αποδεικνύει, αν επιθυμείς την ειρήνη και την ευημερία των ανθρώπων ή τον πόλεμο και την καταστροφή.
Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη σήμερα γύρω μας, δυστυχώς Δήμαρχε, είναι ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Το αποδεικνύει ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση και οι συνεταιρικές της «πολιτισμένες» και «δημοκρατικές κυβερνήσεις» της Ευρώπης έχουν αποφασίσει να θωρακίσουν την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική τους χωρική κυριαρχία. Οι φράχτες! Αυτοί είναι οι «παράμετροι του πολιτισμού» και οι άξονες «της λειτουργίας της ποιότητας της Δημοκρατίας», και αυτό το, «ό,τι είναι δυνατόν», είναι τόσο μίζερο και ισχνό, που μοιάζει με κουβέντα, που ειπώθηκε, μόνο για να ειπωθεί. Η φρικτή συγκυρία, που βιώνει ο κόσμος μας, Δήμαρχε, απαιτεί περισσότερα. Απαιτεί, να γίνουν δυνατά, τα αδύνατα.
Με όλα αυτά, Δήμαρχε, που η Πολιτεία των ΣΥΡΙΖΑ | ΑΝΕΛ έχει αποδεχθεί, η δεύτερη παράγραφος της απόφασης φαντάζει εξόχως ειρωνική: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Ε.Δ. Δυτικής Ελλάδας, θεωρεί την αντιμετώπιση του Προσφυγικού, σαν βασική παράμετρο Πολιτισμού και λειτουργίας της Ποιότητας της Δημοκρατίας και εκφράζουμε την ευαισθησία μας και την πρόθεσή μας για την υποστήριξη των συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση».
Θέλει πολύ αλάτι και πιπέρι το βρασμένο κολοκύθι, Δήμαρχε, για να νοστιμίσει. Και το κακό είναι, πως, όσα μπαχάρια και να ρίξεις, πάντα κολοκύθι θα είναι. Τα παιδιά της Ειδομένης, Δήμαρχε, είναι «η βασική παράμετρος του Πολιτισμού» και της λειτουργίας «της Ποιότητας της Δημοκρατίας» όλων εκείνων, που τον περασμένο Ιούλιο και Αύγουστο αποφάσισαν, να «Μείνουμε Ευρώπη».
«Εξ αρχής δηλώνουμε», συνεχίζει η απόφαση, «ότι η αντιμετώπιση του Προσφυγικού απαιτεί διακριτούς ρόλους από τον κάθε εμπλεκόμενο θεσμό, χωρίς ενδιάμεσους και μεσάζοντες. Κατά συνέπεια, το Ελληνικό Κράτος, η Πολιτεία, πρέπει άμεσα, ταχύτατα να εκπονήσει ένα “Έκτακτο Σχέδιο Αντιμετώπισης της Προσφυγικής Κρίσης”. Το Σχέδιο αυτό – αφού εκπονηθεί – να τεθεί σε διαβούλευση και να συμφωνηθεί από κοινού με τα ανώτατα όργανα της Αυτοδιοίκησης Α’ και Β’ βαθμού, ώστε πλέον ο κάθε εμπλεκόμενος να αναλάβει τον ρόλο και τις ευθύνες που του αναλογούν. Η εξεύρεση των χώρων θα πρέπει να γίνει σε συνάρτηση με την διάρκεια παραμονής, τον αριθμό των προσφύγων που θα φιλοξενηθούν, την οργάνωση της λειτουργίας των χώρων και την ποιότητα της παροχής των υπηρεσιών. Επίσης, καθοριστικής σημασίας ζήτημα, τόσο για τον σχεδιασμό των χώρων, όσο και για την λειτουργία τους, είναι η διάθεση πόρων και η εξασφάλιση, τόσο της χρηματοδότησης για την προσαρμογή των χώρων, όσο και για την λειτουργία τους μετέπειτα (παροχές, υποδομές, διατροφή, ομαλή λειτουργία κ.λ.π.)».
Ωραίο το πλαίσιο, Δήμαρχε. Τεκμηριωμένο και με άποψη! Μόνο που αυτό Δήμαρχε δεν είναι… αλληλεγγύη και ανθρωπισμός, και τέτοια. Είναι παζάρι! Παζάρι που στήνει ο φόβος και η ανασφάλεια, όπως ακριβώς το περιέγραψε και η αρχαία Λίνα στο ρεφρενάκι που ακολουθεί: «Άμα είσαι στην ανάγκη | και “διά χειρός Βαράγκη” | θα πουλήσεις το τραπέζι | και τη σάλα σου, | Κι άμα τρέχουν οι πιστώσεις | και τη μάνα σου θα δώσεις | προκειμένου να γλιτώσεις| την κεφάλα σου. | Κάθε μέρα δυο ληστείες και δεινά και δυναστείες | και σεκιούριτι και πόρτες | και ασφάλειες. | Και στο μάτι η πονηρία | μη χαθεί η ευκαιρία, | Δε γιατρεύονται με φράγκα | οι ανασφάλειες».
Η αλληλεγγύη, Δήμαρχε, ξεκινάει εκεί που τελειώνει η διαχείριση του φόβου. Και αυτή η απόφαση μόνο την οργανωμένη διαχείριση του φόβου οικοδομεί. Έναν φόβο που στο μάτι κανενός συνδημότη μας δεν είδα, αυτές τις τρεις μέρες που το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ συγκέντρωνε τρόφιμα, φάρμακα και είδη υγιεινής στην πλατεία. Άλλα ήταν τα συναισθήματα, Δήμαρχε. Κι ήταν και πλούσια και έντονα.
«Η Αυτοδιοίκηση», καλά θα κάνει, πριν δηλώσει «ότι έχει κάθε κοινωνική ευαισθησία και πρόθεση να συμβάλει με προτάσεις και σύνθεση απόψεων σε κάθε τομέα κοινωνικής υποστήριξης της λειτουργίας των χώρων, καθώς και σε κάθε δράση ευαισθητοποίησης και αποδοχής από τις τοπικές κοινωνίες», να ξεκαθαρίσει πρώτα απ’ όλα, ότι δεν θα δεχθεί στις περιοχές ευθύνης των οργανισμών της στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων, αλλά ανοικτά κέντρα φιλοξενίας, τον πλήρη έλεγχο και την ευθύνη της λειτουργίας των οποίων θα έχουν οι φιλοξενούμενοι σ’ αυτά. Κάθε άλλος σχεδιασμός θα προσομοιάζει με στάβλισμα ζώντων ζωών, στα οποία, σύμφωνα με την προχθεσινή απόφαση των Βρυξελλών, οι κρατικοί υπάλληλοι αυτού του κράτους θα περνούν από ένα σκουλαρίκι, για να ξεχωρίσουν ποιες ράτσες θα επιδοτηθούν και ποιες θα επιστραφούν ως ακατάλληλες.
Κάτι τέτοιο, Δήμαρχε, η τοπική κοινωνία του Δήμου μου, είμαι σίγουρος, ότι δεν θα το επιτρέψει.
Γιατί «τα λεφτά, τα λεφτά», Δήμαρχε, ξέρουμε ποιος τ’ ανακάλυψε. Ξέρουμε επίσης και τίνος είναι τα χέρια, που κρατούν την ματωμένη «πορτοφόλα». Είναι γραμμένο άλλωστε στο πετσί μας, ό,τι «παθαίνει ο άνθρωπος με του παρά τη φόλα».
