Πολλά τα καντήλια που πήγαν κι ήρθαν προχθές τη Δευτέρα, Δήμαρχε.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Άλλα τ’ άναψε ο «Ανυπότακτος» Στέλιος, για να φωτίσει την αποκομιδή των οστών της ανάπτυξης, άλλα τ’ άναψες εσύ, ο «τόπος να ζεις», για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα της «Τριχωνίδας Α.Ε. Ο.Τ.Α», άλλα τ’ άναψε ο «κοινωνικός σύμμαχος» Παυλίτος, για να φανεί το ταξίδι του Μήτσου στην Ιταλία, όταν η «Ανατροπή» ήταν αντιπρόεδρος της «Τριχωνίδας», άλλα τ’ άναψε ο «Πολίτης σε δράση» Μήτσος, μπας και δούμε τι απέγιναν οι πέτρες του Πάρκου, κι άλλα τ’ άναψ… (γράψε λάθος) τα ‘ριξε ο «Κόκκινος» Τίμος, για να βρούνε φούρνο πυρωμένο, όσοι θέλουνε να γίνουν στάχτη… ίσως και μπούρμπερη.
«Ντίλι, ντίλι, το καντήλι», το λοιπόν, «οι λαγοί με πετραχήλι», που λέει κι ο θυμόσοφος λαός μας, Δήμαρχε.
Κι άιντε να πούμε, πως τους λαγούς τους βγάζει ο μεγάλος μάγος από το καπέλο του και την στήνει την παράσταση του κατά το σύνηθες και υψιπετές της ευεξίας και της ανάπτυξης. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι, πως το μπροστομούνι, πάει να πει η ποδιά της νοικοκυράς, όπως την αποκαλούν στη Λευκάδα, μετατρέπεται σε πετραχήλι κοπανιστού ανέμου στα στόματα των τοπικών ρητόρων.
Να το κοιτάξεις αυτό με τις ανοχές σου, Δήμαρχε… Γιατί οι ανοχές είναι περίεργα και προσωπικά τρένα. Τα παίρνεις και τα πας πάντα μόνος σου. Το να θες όμως, να στριμώξεις κι άλλους μέσα σ’ αυτά, και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, είναι πρόβλημα, το οποίο μετατρέπεται σε δημόσιο πρόβλημα, όταν οι προσωπικές ανοχές κάποιου επιχειρούν μα επιβάλλουν κανονιστικά αποφθέγματα της ελευθερίας του λόγου. Γιατί του άλλου-νου οι ανοχές, Δήμαρχε, έρχονται από την αντίθετη μεριά. Το μόνο που μπορείς να ευχηθείς, είναι, να μην έχουν τροχοδρομήσει κι αυτές στις ίδιες ράγες με τις δικές σου, γιατί τότε η σύγκρουση, δεν θα καταστεί απλά και μόνον αναπόφευκτος, αλλά και σφοδρότατη, που λεν κι οι μορφωμένοι. Το ποιος θα την «βγάλει καθαρή» και ποιος «θα λαγαρίσει», που λεν κι οι λαϊκοί, θα φανεί στην νεκροψία, η οποία, ως συνήθως, έπεται Δήμαρχε, του μοιραίου.
Αυτά με τις ανοχές σου, Δήμαρχε. Κράτα όμως, ως υποσημείωση μόνο, πως, όπως εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να απαντήσεις ή μην απαντήσεις, όποια μέρα ή βδομάδα ή μήνα ή χρονιά θέλεις, ουσιαστικά ή τυπικά, επικοινωνιακά ή δημοσιοσχετίστικα, στον οποιοδήποτε ρωτά για οτιδήποτε τον τοπικό άρχοντα, που αφορά την δημόσια διαχείριση, έτσι έχει δικαίωμα και ο οποιοσδήποτε δημότης ή πολίτης ή παράταξη Δημοτικού Συμβουλίου να ρωτά, γι’ αυτά που ο ίδιος ή η ίδια κρίνει απαραίτητο, όταν και όποτε αυτός ή αυτή επιλέξει.
Καλό είναι λοιπόν, να συμμαζευτούν λίγο αυτές οι κανονιστικές εξάρσεις που επιχειρούν να νομοθετήσουν την ησυχία των ανήσυχων, για δυο λόγους κυρίως: Πρώτον δεν είναι γόνιμες. (Ξέρεις, να υποθέσω, ποια απορία διατυπώνει ο καφενόβιος άνθρωπος, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος, με μη γόνιμες εξάρσεις: «Μωρέ τι καυλομανάει, έτσι αυτός», αποφαίνεται. Και δεύτερον: Οι ανοχές του καθενός δεν μπορεί, τουλάχιστον σε δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα. να αποτελούν το «γράμμα» καμιάς εξουσιαστικής διαταγής.
Να το αλαφρύνουμε όμως λίγο, Δήμαρχε.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες που έχω, το «Ανυπότακτο Αγρίνιο» ετοιμάζεται να ανταπαντήσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, στην απάντηση της «Τριχωνίδας Α.Ε. Ο.Τ.Α.» και θα εξηγήσει, όπως έχω πληροφορηθεί, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και δικά σου και του Παυλίτου και του Μήτσου. Αλλά… για δες, αν μπορείς, να βοηθήσεις σε κάτι άλλο.
Πάντα την είχα την παρακάτω απορία, Δήμαρχε, στην οποία προσπαθούσα, ματαίως, εξ όσων αποδεικνύεται, να απαντήσω μόνος μου: Γιατί άραγε την αναπτυξιακή του Δήμου Αγρινίου την ονοματίσαμε «Τριχωνίδα Α.Ε. ΟΤΑ» και δεν την ονοματίσαμε «Λυσιμαχεία Α.Ε. Ο.Τ.Α.». Τι!!! Δεν είναι σημαντική η Λυσιμαχεία; Αναντίρρητα σημαντικότατη!
Θα μου πεις βέβαια, ότι η Λυσιμαχεία ήταν, είναι, και όπως φαίνεται, θα είναι, ο μεγάλος βόθρος της πόλης… Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, δεν θα ήταν διόλου πρέπον να βρίσκεται, ταυτόχρονα, και στη βιτρίνα του Δήμου!!! Γιατί Δήμαρχε, όπως και να το κάνουμε, αυτά τα αρκτικόλεξα «Α.Ε. Ο.Τ.Α.» σε συνδυασμό με την Λυσιμαχεία θα μπορούσε κανείς εύκολα να τα παρανοήσει και η φράση: «Λυσιμαχεία Α.Ε. Ο.Τ.Α.», να σήμαινε γι’ αυτόν «Αγρινιώτες Έχεζαν Όλα Τα Αποχέτευαν στη Λυσιμαχεία». Κι άιντε μ’ αυτό το όνομα μετά… να κάνουμε ανάπτυξη και προκοπή. Γίνεται χαβιάρι το ροκφόρ; Δε γίνεται! Πόσο μάλλον το σκατό!
Σου εξέθεσα τον προβληματισμό μου και ελπίζω να τον αντιμετωπίσεις με συμπάθεια, αλλά χωρίς τσάι.
Κι αν δεν μπορείς να συμβάλλεις στην απάντηση, τουλάχιστον «τώρα που είσαι στα πράματα», κοίτα μήπως, μέσω του αύλακα, ίσως, που ενώνει τις δύο λίμνες, καταφέρει η «Τριχωνίδα Α.Ε. Ο.Τ.Α.», να ρίξει κανένα κυβικό ανάπτυξη και στη Λυσιμαχεία.
Ας είναι έστω και λίγο από κείνα τα μικρά ψήγματα ανάπτυξης, που φορτώνει η εν λόγω αναπτυξιακή στα κοντέινερ και τα στέλνει στην Ευρυτανία ή στη Λευκάδα… ή όπου αλλού εν πάσει περιπτώσει τη βγάζουνε τα δρομολόγια της.
Αυτά… και καλημέρα, Δήμαρχε. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Μέχρι τότε και επειδή πολύς ντόρος έγινε με τα καντήλια και τα νεκροταφεία και την «Τριχωνίδα» στο προχθεσινό συμβούλιο, επέτρεψε μου να σου χαρίσω ένα παραδοσιακό διδακτικό τραγούδι, για όσα γίνονται την ώρα που «η κόρη» ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ Α.Ε. κεντάει το μαντήλι της ανάπτυξης. Δες και το παρακάτω βιντεάκι. Θα είναι εύκολος ο συνειρμός, για το ποιος έφαγε το φυτίλι.
Nτίλι ντίλι ντίλι, ντίλι το καντήλι | που έφεγγε και κένταγε, η κόρη το μαντήλι. | Πάει κι ο χασάπης που έσφαξε το βόδι | που ήπιε το ποτάμι που έσβησε το φούρνο | που έκαψε το ξύλο που σκότωσε το σκύλο | που έφαγε τη γάτα που έφαγε τον ποντικό | που πήρε το φυτίλι μέσ’ από το καντήλι | που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι, | ντίλι ντίλι ντίλι, της κόρης το μαντήλι.
Στην τελική, όλα ο χασάπης τα σφάζει, Δήμαρχε… Βόδια ποτάμια, φούρνους, ξύλα, σκυλιά γάτες και ποντίκια.
