Με απόφαση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μπόστ αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Νίκου Σιαφκάλη, ο οποίος έφυγε από κοντά μας την Κυριακή 18 Ιουνίου.
Να σημειώσουμε καταρχάς ότι ο ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Σιαφκαλής ο οποίος είχε εξαφανιστεί από την Κυριακή το απόγευμα, βρέθηκε νεκρός το πρωί της Τρίτης 20 Ιουνίου. Σε παραλία των Νέων Δημμάτων, στην περιοχή Χρυσοχούς-Τηλλυρίας, τουρίστας που έκανε βόλτα στην παραλία εντόπισε πτώμα να επιπλέει στη θάλασσα. Στην περιοχή έσπευσε ακταιωρός που περισυνέλεξε τη σωρό και την έβγαλε στην ακτή, όπου μετά από λίγη ώρα έφθασαν οι οικείοι του Νίκου Σιαφκάλη που αναγνώρισαν τον άνθρωπο τους.
Η περιοχή που βρέθηκε η σωρός είναι σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή που είχε καταδυθεί για ψάρεμα ο 83χρονος θεατράνθρωπος και εικάζεται ότι τα πολύ έντονα θαλάσσια ρεύματα που επικρατούν στην περιοχή μετέφεραν το άψυχο σώμα στο σημείο που βρέθηκε σήμερα.
Ο Νίκος Σιαφκάλης ανέλαβε το Δημοτικό Θέατρο το 1983, ύστερα από πρόσκληση της τότε Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, τη Διεύθυνση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου ως ο πρώτος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του. Η θητεία του κράτησε τρία χρόνια, μέχρι το 1986. Στη διάρκειά της σκηνοθέτησε τα παρακάτω έργα:
“Η ηδονή της τιμιότητας” του Λουΐτζι Πιραντέλλο | “Αχ αυτά τα φαντάσματα” του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο | “Η σπασμένη στάμνα” του Χ.Φ. Κλάιστ | “Ειρήνη” του Αριστοφάνη | “Η πτώση των Κενταύρων” του Βίκτωρ Καρβαχάλ | “Οθέλλος” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Αποχαιρετισμός του Γιώργου Μικέλλη
[Υπήρξε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής στη διάρκεια της θητείας του Νίκου Σιαφκάλη]
Στους άξιους και τους σπουδαίους αξίζουν τα λόγια τα άξια και τα σπουδαία. Όμως, πού να τα βρω, Νίκο, για να σ’ αποχαιρετήσω καθώς σου ταιριάζει; Βλέπεις, είχα πάντα την αίσθηση των μεγεθών. Αλλού εσύ, αλλού εγώ. Και συναντιόμαστε κάθε φορά που χαμήλωνες για να μπορούμε να μιλάμε, δηλαδή πάντα.
Γιατί, Νίκο, ήξερες πως η μεγαλοσύνη δεν δηλώνεται από τον ενδιαφερόμενο. Σπουδαίος είσαι για τις πράξεις, το ήθος, την αγωνιστικότητα που ο κόσμος σού αναγνωρίζει.
Και σένα σού τα αναγνώρισε. Εν ζωή. Και κοντά και η συντεταγμένη Κυπριακή πολιτεία. Που σε τίμησε με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών.
Εσένα. Που ξεκίνησες φτωχός από τη Δρούσια. Που σφράγισες το Κυπριακό θέατρο. Και άφησες ανεξίτηλη τη σφραγίδα σου στο ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Αγρινίου που ήσουν ο πρώτος του καλλιτεχνικός διευθυντής.
Τελείωσες τη θητεία σου, έκλεισες τον κύκλο σου στο Αγρίνιο κι έφυγες αφήνοντας πίσω σου ένα καλοτάξιδο σκαρί που έφτιαξες με σκληρή δουλειά, φαντασία και όραμα, αλλά πάνω απ’ όλα με απόλυτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στην κρίση του κοινού.
Νίκο, ήταν το μέγα δίδαγμα που μού ‘μαθες: το κοινό ξέρει πολύ καλά και πού πατά και πού πηγαίνει.
Στο βιβλίο σου «Η Πορεία μου στο Θέατρο – Φωτογραφίες μιας Ζωής», έγραψες: « Με την πρώτη θεατρική περίοδο λειτουργίας του θεάτρου στο Αγρίνιο πάνω σε επαγγελματική βάση, επιτελέστηκε ένα θαύμα. Το κοινό της περιφέρειας για το οποίο εκφράζονταν υποτιμητικά για δεκαετίες οι θίασοι της πρωτεύουσας και ο τύπος και το χαρακτήριζαν δήθεν υπανάπτυκτο, έτρεξε μαζικά στις αίθουσες του θεάτρου. 184 παραστάσεις με σύνολο 40.133 θεατές, δηλαδή περίπου 250 θεατές ανά παράσταση, είναι κάτι που θα ζήλευαν πολλοί αθηναϊκοί θίασοι.»
Και κάτι ακόμα, Νίκο. Οι Αγρινιώτες και οι Αιτωλοακαρνάνες που σ’ αγάπησαν σίγουρα θυμούνται πως το αρχαίο θέατρο Οινιαδών υπάρχει σαν χώρος σύγχρονων παραστάσεων, γιατί υπήρξες εσύ και ο συνοδοιπόρος σου, ο μεγάλος λάτρης του θεάτρου, τότε δήμαρχος Αγρινίου, Στέλιος Τσιτσιμελής.
