«Άμα μυρίσει το… χοντρό», μου έλεγε κάποτε στον Αστακό, ο φίλος μου ο Ηλίας, ο Γεωργαλής Δήμαρχε, «θα δεις και το… χοντράδι[1]», και στην παράταξη της πλειοψηφίας, όχι μόνο «μύρισε», φύσηξε κιόλας κάπου εκεί κοντά και τ’ άπλωσε το «άρωμα» μακρύτερα απ’ τα έδρανα και τις καρέκλες του πρώην κτηρίου της Τράπεζας της Ελλάδας. (Τι ειρωνεία κι αυτή, Δήμαρχε! Το δημοτικό συμβούλιο στην εποχή των μνημονίων να συνεδριάζει στο πρώην κτήριο της Τράπεζας της Ελλάδας!). Αναφέρομαι σε αυτή την τραγική προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπου «το κεφάλι του νυμφίου», Δήμαρχε, «παίχτηκε σε επίπεδο κρεοπωλείου», που λέει κι ο «Νιόνιος» στον δικό του Αριστοφάνη.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος, πως, όπως τα νύχια, που επιχειρούν να σπάσουν τα μικρά σπυράκια της ακμής, κρατάνε στην λεία επιφάνειά τους το παχύρρευστο λευκόχρωμο υγρό που εκχέεται απ΄αυτά, με τον ίδιο τρόπο και στην προκείμενη περίπτωση, θα το δούμε το «ζουμί» να τρέχει μπροστά στα μάτια μας. Και κει σε θέλω Δήμαρχε, «να περπατάς στις γειτονιές, να λες, πως μ’ αγαπάς».
Το κακό όμως με τα σπυράκια της ακμής που σπάνε, είναι, ότι, παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν οι περισσότεροι, για να καλύψουν τις πληγές, αυτές είναι εκεί και δηλώνουν τον ερασιτεχνισμό της αυτοσχέδιας «θεραπείας».
Ας δούμε όμως λίγο πιο προσεκτικά το απόστημα που έσπασε την Δευτέρα 7 Μαρτίου του 2016 στην αίθουσα του Δημοτικό Συμβουλίου, αφήνοντας το λογοτεχνικό σχήμα της μεταφοράς και πιάνοντας το νήμα των δεδομένων και των πληροφοριών που το γεγονός της «στημένης» αντιπαράθεσης του επικεφαλής της «Ανατροπής» και του αντιδημάρχου που φέρει την αρμοδιότητα των οικονομικών, ανέδειξε, καθώς και τις ευθύνες του Προέδρου, που απορρέουν από αυτή τη «σύγκρουση».
Πρώτο χρέος μου, Δήμαρχε, να εξηγήσω, γιατί χαρακτήρισα την αντιπαράθεση «στημένη».
Απ’ όσα με τα μάτια μου είδα και κατάλαβα, το εξωφρενικό αυτό γεγονός είχε την έγκριση και την ανοχή του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, ο οποίος γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει παραβίασε την τυπολατρία του κανονισμού, επιβάλλοντας στον κ. Μερμίγκη να «ξεμπερδέψει» γρήγορα με την τοποθέτηση, τις ερωτήσεις και ότι άλλο ήθελε να πει, έτσι ώστε να μείνει ο χρόνος για την παράσταση Τραπεζιώτη. «Ορίστε κ. Μερμίγκη προχωρήστε στην δήλωση σας, αλλά ταυτόχρονα και στις ερωτήσεις σας, εάν έχετε», είναι η δηλωτική φράση της γνώσης που είχε ο Πρόεδρος, για όλα όσα ακολούθησαν. Η συγκεκριμένη φράση της κανονιστικής αυτής παρατυπίας του προέδρου, για πρώτη φορά μάλιστα με την προτροπή του, σε συνδυασμό με την άνευ ορίων ανοχή, που επέδειξε κατά τη διάρκεια της δήλωσης του κ. Τραπεζιώτη, ανοχή που καταγγέλθηκε και από τον αναπληρωτή Δήμαρχο κ. Καζαντζή με την αποχώρηση του, κατοχυρώνει στον πρόεδρο του Δημοτικού συμβουλίου την ιδιότητα του πολιτικού ηθικού αυτουργού της συγκεκριμένης κανονιστικής παρεκτροπής.
Η παρατυπία αυτή γίνεται ακόμα ουσιαστικότερη, αν αναλογιστεί κανείς την προκλητική παράβλεψη του κ. Ρόκου να θέσει σε ψηφοφορία στο σώμα το θέμα που έφερε προ ημερησίας διάταξης ο κ. Μερμίγκης και αφορούσε ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου για τον χάρτη της υγείας που σχεδίασε η 6η ΥΠΕ και το οποίο είμαι βέβαιος, πως, ακόμα και σήμερα αν ερωτηθεί, μάλλον δεν θα το θυμάται. (Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και οι ηχογραφήσεις).
Ο κ. Ρόκος είναι ένας συνδημότης που εκτιμώ και σέβομαι, αλλά για τον «αρκουδόγαμο» που ζήσαμε στην αρχή της δεύτερης εβδομάδας του μήνα έχει την κύρια και αποκλειστική ευθύνη. Από πού άραγε θα αντλήσει τώρα, έτσι όπως χειρίστηκε την διαδικασία εκείνη την μέρα, το κύρος και τον «κοινό τόπο» για να υπερασπιστεί ξανά τον κανονισμό;
Και κει και καθόμουν και λιαζόμουν και σκεφτόμουν όλα αυτά τιγκάρισε η μύτη μου με τις «μυρωδιές» που λέγαμε στην αρχή του κειμένου. «Μυρωδιές» υπόγειες απ΄αυτές που μαρτυρούν ασύμμετρες απειλές και οι οποίες έρχονται να ταράξουν τις πλειοψηφικές ενδοπαραταξιακές ισορροπίες, οι οποίες μέχρι και τον Φεβρουάριο φαινόταν να είναι «ρυθμισμένες».
Θυμάμαι Δήμαρχε, που σε εκείνη την πρώτη παρουσίαση των αντιδημάρχων στα Μέσα Ενημέρωσης της πόλης εδώ και ενάμιση περίπου χρόνου, είχες πει, ότι η θητεία τους θα κρατήσει μόνο είκοσι μήνες, παρά την διαφορετική ρύθμιση του νόμου για αυτό. Όπως μάλιστα είχες συμπληρώσει, από τότε τις έχεις τις παραιτήσεις τους στα χέρια σου. Τώρα να σε δω, Δήμαρχε… Τώρα που μάζεψε ο καιρός και ο Ιούνης είν’ κοντά…
Ήδη οι «υπόγειες» διαδρομές ξεκίνησαν και τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια των φιλοδοξιών, θα περάσουν από πολλές, όχι και τόσο συντροφικές, διαδρομές ματαιοδοξίας.
Η «αποχώρηση Καζαντζή», με πολλά συντροφικά υπονοούμενα κατά του προέδρου, τα ντεσιμπέλ του διαλόγου πίσω από τις διπλοσφραγιστές πόρτες του γραφείου του Δημάρχου στο Δημοτικό Συμβούλιο, το «σταμάτημα» του Γκούντα για να μην απαντήσει στο «ευκολάκι», όπως ο ίδιος είπε, της ερώτησης του Τραπεζιώτη, για τις απευθείας αναθέσεις των έργων της ύδρευσης, ο οργανισμός του Δήμου, που καλά κρατεί, τα «οικονομικά βιβλία» της ΚΕΔΑ μετά απάντων των «μυθιστορήματων», που περιλαμβάνουν, κι άλλα πολλά, κι άλλα πολλά, που κατεβάζουν τα στενά, φέρνουν καραβιές τα «χρώματα» και τις «αρώματα», τα οποία τις επόμενες εβδομάδες θα «χρωματίσουν» και θα «αρωματίσουν» τις αυτοδιοικητικές μας μέρες.
Να το «μαζεύουμε» όμως, Δήμαρχε, γιατί κι αύριο μέρα είναι και πάλι θα τα ξαναπούμε
Σ΄ έχω ακούσει κι εγώ, κι άλλοι πολλοί να λες, πως μέσα σου βαθιά, είσαι αριστερός. Ένα «πράμα» σαν «μπλε κουμουνιστής», δηλαδή.
Αυτό όμως εγώ, Δήμαρχε, το έχω και σε τραγούδι από την εποχή του Καραμανλή Λέω λοιπόν, τώρα που είναι σαρακοστή να στο βάλω να τ΄ακούσεις, γιατί ο Δήμαρχος πρέπει να τα ξέρει όλα. Το τραγουδάει ο Σπύρος Ζαγοραίος και φέρει τον τίτλο «Τα Μπλέ κουμούνια», είναι μάλιστα διασκευή ενός αρχαίου τραγουδιού με τον γνωστό τίτλο «εντε λα μαγκε ντε Βοτανικ», την οποία επιχείρησε ο φίλoς μου και άξιος συμπατριώτης μας στιχουργός Γιώργος Κλεφτογιώργος. Το πείραξα λίγο κι εγώ για να ‘ρθει να γίνει λίγο πιο αυτοδιοικητικό, πρόσθεσα και λίγο ΣΥΡΙΖΕΊΚΟ ροζ, να δέσει το μελό… κι άκου το να το χαρείς.
Έλα να «φεύγουν» αι μπομπίναι
«Έστε μάγκας, Μπουρλεσο-Γιωργής. | Τσε Γκεβάρα έφυγες νωρίς. | Μπλε κομμούνια βγήκαν με πανό | C(σι) bar-άκι πάνε, για πότο.
Γαλάζια φύκια και νταηλίκια. | Ροζ κορδέλε και μεταξωτέ | και ο Βλάσης στα κουμάντα | και στα κυριλέ».
Η συνέχεια επί της οθόνης
[1] Αλλιώς μου την είπε ο Γεωργαλής την παροιμία, Δήμαρχε. Μάλλον θα το κατάλαβες… Είπα όμως έτσι πρωί που είναι να την αποφύγω τη ρεαλιστική γραφή.
