Τι Σαββατοκύριακο κι αυτό, το προηγούμενο, Δήμαρχε! Είχε κάτι από το δυναμισμό και το μεγαλείο, που με εξαιρετική γλαφυρότητα περιγράφει ο Georges Brassens στο «La gorila» του: «…με είχε το θέαμα συνεπάρει… Τι σφρίγος! Τι ένταση! Τι ρυθμός!»
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Και ο κόσμος Δήμαρχε, πολύς…
Χορωδίες, υπουργοί, βουλευτές, θέατρα μεγάλα και μικρά, ανοιχτά κομπρεμί με την metropolitan opera, αμεσοδημοκρατικές ΜΚΟ στα καλουπώματα, σκιτσογράφοι, φοιτητές, άμεσες δημοκρατίες, κατασκευές ψηφοδελτίων με υποψηφίους δημοτικούς υπαλλήλους, ο Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής, ο Καραμπελιάς, (Ο ίδιος! Αυτοπροσώπως!), καταλήψεις και δυναμικές κινητοποιήσεις, δελτία τύπου Κυριακή μεσημέρι, εργάτες αγκαλιά με τους επιστήμονες στο Πάρκο, να χαζεύουν τον κισσό, που απλώνεται και σκαρφαλώνει … Κι άλλα πολλά, κι άλλα πολλά…
Γκιούλμπασι με κηπευτικά, πεταμένα στο ντορβά!
Η παλιγγενεσία του Αιτωλικού οργασμού, χέρι – χέρι με το γουδί το γουδοχέρι, Δήμαρχε… Πάει να πει: «Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα».
Κανένα σέβας, Δήμαρχε. Ολόκληρη υπουργός ήρθε στην πόλη και μια «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», «μια αλλήθωρη νεολαία», που επιδίδεται σε χειρουργικές επεμβάσεις υψηλής επικινδυνότητας, κατέλαβε τον τοπικό ναό του εμπορίου, για να φωνάξει το μιαρά της συνθήματα, φάτσα κάρτα σε όσους έχουν αναλάβει εργολαβικά την συνεργατική κυβερνητική οικονομία,
«Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα | όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά, | Πρόστιμο μιας ζωής στην κλεψύδρα και στα εφετεία | είναι μια κοροϊδία, σκιά του δικαστή». Σουρεαλιστικό θα μου πεις.
Πίστεψε με, θα συμφωνήσω μαζί σου, γιατί έχει κι ο σουρεαλισμός τα δίκια του. Άσε που έχει και τις ρίζες του στον ρομαντισμό, όσο παράτερο κι αν ακούγεται αυτό.
Είδα τα γεγονότα της κατάληψης της «Ανατροπής», Δήμαρχε, και μου ‘ρθε αναφανταλιά αρχαία. Ιδιαίτερα τη στιγμή, που τα πλάνα όλα σημάδευαν τη Μαρία, λίγο πριν ξεκινήσουν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, Διεκδικούσε η βουλευτής, χωρίς να τους απαριθμεί, τους δικούς της όρους, για να σηκωθεί και να μιλήσει.
Η καθισμένη της εγρήγορση ήρθε και μου σχηματοποίησε, με blonze λήψη, την εικόνα της δημώδους μάνας του Κίτσου, η οποία «κάθονταν στην άκρη στο ποτάμι»…
«Και το ποτάμι ήταν θολό | θολό κατεβασμένο», Δήμαρχε.
Να μην προχωρήσω, στο ποια ακριβώς θολούρα έσερνε μαζί του, ούτε στα δέντρα τα ξεριζωμένα… Όχι μόνο, γιατί αυτά είναι σενάρια του βουνού και του λόγγου, αλλά, αν κρίνω από τα βλέμματα της Φανής , του Γιάννη και των άλλων φοιτητών, που «διαπόμπευσαν», σύμφωνα με όσα η αγέρωχη «ανατροπή» επικοινώνησε, (Δείτε το δελτίο τύπου) την άμεση δημοκρατία, θα το ξαποστείλουν στο «Υour face sounds familiar – live 2» το πολίτευμα και τότε θα μας βρούνε τα χειρότερα.
Η επίλυση του «γόρδιου δεσμού» των σχολών της Αχαΐας, που στεγάζονται στην «πρωτεύουσα πόλη» της Αιτωλοακαρνανίας (Μεγάλη αχαϊκή αποικία της νεώτερης ιστορίας της περιοχής), έχει εγκαταλειφθεί στα χέρια των στασιαστών φοιτητών, Δήμαρχε, (εγώ πάντως μαζί τους είμαι), οι οποίοι, σ’ αυτή την περίοδο της γενικής παρακμής, τα έχουν δει όλα «κωλυόμενα», όπως λέγαμε κι εμείς οι παλιότεροι την δεκαετία του ογδόντα, και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, ενάντια, όχι μόνο στην αποικιοκρατική πολιτική των Πατρινών, αλλά κυρίως κόντρα στις εξουσιαστικές δομές που οικοδομούνται πάνω στην αχαλίνωτη λογική του «τσάτρα – Πάτρα».
Κι απ’ την άλλη, εσύ Δήμαρχε, «γράμματα μου στέλνεις και φωτογραφίες | και φωτογραφίες για παρηγοριά» (δις), που έλεγε κι η Μαίρη Λίντα, πολλά χρόνια πριν ταχυδρομηθεί η επιστολή σου για τα τμήματα των σχολών στο Μέγα υπουργό του Γένους Φίλη.
Τα απογεύματα, Δήμαρχε, εκεί που κάθεσαι και βάζεις «να παίζει τρανζίστορ τα αμερικάνικα | κι εσύ γυρνάς στους δρόμους με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα», μην τον αλλάζεις αμέσως τον σταθμό. Άσ’ την τη μελωδία να πάει παρακάτω, γιατί το νόημα συνήθως στα λαϊκά τραγούδια βρίσκεται στο ρεφρέν, Δήμαρχε: «Δε γιατρεύεται ο πόνος | της καρδιάς τα κλάματα | με φωτογραφίες και με γράμματα».
Πάρε και κανένα τηλέφωνο το Θύμιο. Παλιακός μεν, αλλά τι δουλειά την ήξερε και την ξέρει. Τον θυμάσαι εσύ ποτέ τον παλιό, να έχει στείλει επιστολή σε υπουργό για να φέρει αποτέλεσμα;
Τηλέφωνο έπαιρνε. Άμα δεν μπορείς, Δήμαρχε, να πάρεις τηλέφωνο, «μην τον “χαϊδεύεις” ντίπ… Είναι πεθαμένος», θα σου πει, ο διαβιών στο Μύτικα.
Είναι πολλά και δεν θα στα προλάβω όλα σήμερα. Θέλω όμως, απαραιτήτως, να σου πω κάτι, για να ‘χεις το νου σου. (Εγώ, θα τον έχω, έτσι κι αλλιώς, αλλά τα δυναμάρια μου είναι μικρά και τα συμφέροντα μου άλλα).
Είναι κάτι πρώην αναθεωρητές, που προσφάτως κάνανε καυτά μπάνια σοσιαλιαδημοκρατίας, με την μπανιέρα τίγκα στα αμεσοδημοκρατικά άλατα, οι οποίοι διαθέτουν προηγούμενη εμπειρία επιδοτούμενης συνεργατικής και βιώσιμης ιδιωτικής ανάπτυξης, κι έτσι όπως μπήκε η Άνοιξη, κι άρχισε ο μαϊντανός να μυρίζει, γαργαλήθηκαν εξαιρετικά τα ρουθούνια τους, από την γύρη που ανακατεύουν οι μέλισσες στη φύση και ξεκίνησαν να στήνουν Μηχανισμούς Κερδοφόρου Οπορτουνισμού (ΜΚΟ).
Και επειδή τα σύγχρονα φιντάνια, που σπέρνει η κυβέρνηση με το «προσφυγικό» και την «ενοικιαζόμενη εργασία», είναι πολλά, είναι πολλοί εκείνοι που ετοιμάζονται να μας κεράσουν «καφέ κι ευαισθησία, μετά την εκκλησία μια Κυριακή». Αυτές οι φιντανιές, όπως κι εσύ γνωρίζεις καλά από τις αντίστοιχες ανταγωνιστικές στοχεύσεις της ΚΕΔΕ, είναι φορτωμένες με μπόλικη ευρωπαϊκή χλωροφύλλη, όχι για να χορτάσουν τα ψόφια πρόβατα μέσα στις αποκρουστικές στάνες του κόσμου, αλλά οι λύκοι της ανοιχτής και ελεύθερης στέπας (αγορά την λένε τα βιβλία) που μεταλλάχτηκαν σε μαϊντανοφάγους δεινόσαυρους. Δυστυχώς, με τα πρόβατα πλέον, ασχολούνται μόνο τα κοράκια. Αλλά που θα πάει; Κάτι μου λέει πως ο Γορίλας είναι εδώ….
————————————–
Οπορτουνισμός: Τρόπος ενέργειας σύμφωνα με τον οποίο ο δράστης του κινητοποιείται από συμφεροντολογικά ελατήρια κι όχι από το χρέος προς μια πάγια αρχή.
