Την προηγούμενη εβδομάδα, κ. Παπαναστασίου, έγινα γνώστης δύο ειδοποιητηρίων της ΔΕΥΑ Αγρινίου, που στάλθηκαν σε δύο συνδημότες μας με τα οποία η ΚΟΙΝΟΦΕΛΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ που «κατέκλεψε» όλους τους καταναλωτές νερού το 2012 και το 2013, στοχεύοντας στην ανελέητη κερδοφορία της μόνο, τους ενημέρωνε για το ύψος της οφειλής τους, καθώς επίσης και για την διακοπή της παροχής νερού που θα εφάρμοζε, εάν έως τις 22 Δεκεμβρίου δεν «τακτοποιούσαν» την εκκρεμότητά τους.
του Λευτέρη Τηλιγάδα | 
| red line
Η οφειλή του ενός ήταν περίπου 70 ευρώ και του άλλου κάπου κοντά στα 60 ευρώ. Δεν αναφέρω τα ακριβή ποσά, γιατί, παρά το ότι τα γνωρίζω, σε αυτούς τους ελεγκτικούς καιρούς που ζούμε, η τιμή και η υπόληψη του καθενός πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. «Ο νοών, νοείτω… και ουαί τω ανοήτω»…
Και οι δύο αυτοί συνδημότες μας, είναι έμπειροι των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, των τελευταίων ετών και όχι μόνο, με αποτέλεσμα αυτή η «έντυπη απειλή» να πάρει τη θέση που της αξίζει, στο «καλάθι» που της αξίζει.
Το ζήτημα όμως, κ. Παπαναστασίου, δεν είναι πόσο σοβαρά ή όχι πήραν οι συγκεκριμένοι συνδημότες μας την «απειλή» της επιχείρησης, ούτε αν τους «κόπηκε», που δεν τους κόπηκε, η υδροδότηση την προπαραμονή των Χριστουγέννων. Το ζήτημα είναι το θράσος, όσων διοικούν αυτή την επιχείρηση επιτελικά και πολιτικά. Αυτές τις μέρες, που τα «παραμύθια» με τις «ζάχαρες» και τα άλλα φαντασιακά γλυκίσματα, περιφέρονται με τα «τραινάκια» της γιορτής «ανά τας οδούς και τα ρίμας του επικλινούς άστεως», κάποιοι από τους συνδημότες μας έσπευσαν να καταβάλουν την οφειλή τους σε μια ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, που έγινε για το «καλό» τους, «κόβοντας», όχι απλά και μόνο, ένα δωράκι από το μικρό παιδί τους, αλλά κυρίως βιώνοντας ακόμα πιο έντονα την «αναλγησία» του φόβου, που για άλλη μια φορά τους επιβλήθηκε από όσους δεν φρόντισαν ποτέ τις δικές τους «οφειλές» απέναντί τους.
«Μεμψιμοιρίες», θα μου πεις. «Λόγια, που δεν συνάδουν ούτε με το κλίμα των ημερών, ούτε με αυτή την λαμπερή ατμόσφαιρα της γιορτής», που παγώνει το χαμόγελο μπροστά στην μεγάλη πίστα της άδειας κεντρικής πλατείας από ανθρώπους. Αν όμως τα λόγια είναι τέτοια, τότε οι «απειλές» που τα γεννούν, τι ακριβώς είναι; Κουραμπιέδες από γυαλόχαρτο;
Ζούμε καιρούς δύσκολους, κ. Παπαναστασίου, και αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Σε λίγες μέρες μάλιστα, καθώς λένε και τα ημερολόγια, θα μπει ο καινούργιος χρόνος και όλα θα ξεκινήσουν, υποτίθεται, από την αρχή. Όμως σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης, που τα πράγματα συμβαίνουν, χρόνια τώρα, με την ίδια χρόνια υγρασία να τρυπάει τα κόκκαλα και τις ψυχές των ανθρώπων, οι «αμαρτωλές» και κερδοφόρες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ή θα πρέπει να γίνουν συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους και ανθρωποκεντρικές ως προς τη διαχείρισή τους, ή θα πρέπει να κλείσουν.
Χρόνια πολλά
Και του χρόνου αλλιώς…
