Όλο και χειρότερα, κ. Παπαναστασίου. «Το κακό», που λένε, «τρίτωσε»… Κι αν πάρει κανείς σοβαρά, τα όσα ακούει κανείς δεξιά και αριστερά (κυρίως δεξιά) τα μαντάτα δεν είναι καθόλου καλά.
του Λευτέρη Τηλιγάδα | | red line
Φουντώνουν οι δυσαρέσκειες και οξύνονται οι φωνές. Λίγο να στήσετε το αυτί σας, κ. Παπαναστασίου, θα ακούσετε ξεκάθαρα τον ψίθυρο. Δεν μπορώ, φυσικά, να απαντήσω το ίδιο ξεκάθαρα και με σαφήνεια, αν πρόκειται για ψίθυρο «βάθους», «επιφανείας» ή «καθοδηγούμενο», αλλά αυτό για το οποίο είμαι σχεδόν βέβαιος, είναι ότι αυτός ο ψίθυρος αντί «να βαίνει μειούμενος» που λένε και οι περισπούδαστοι του «επικλινούς άστεως», «βαίνει διογκούμενος». Που και που, ως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, σηκώνει το χέρι και επιχειρεί την πολιτική «χειροδικία» επί του προσώπου της Δημοτικής Αρχής, χωρίς να υπολογίζει ή να λογαριάζει το πολιτικό «φωτεινό χαμόγελο», που η ίδια έχει τοποθετήσει στη βιτρίνα της, ούτε την κοκκινίλα, που θα καθίσει στο κάτασπρο δέρμα της.
«Με αίσθηµα ευθύνης απέναντι στους δηµότες που µε τίµησαν µε την ψήφο τους, αλλά και προς το Σώµα, δηλώνω ότι αποχωρώ από την παράταξη ΑΓΡΙΝΙΟ ΝΕΑ ΑΡΧΗ – ΤΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙΣ, παραµένοντας ως ανεξάρτητος τοπικός σύμβουλος.
»Οι λόγοι της ανεξαρτητοποίησής μου, δεν είναι προσωπικοί, αλλά αφορούν τις εντελώς διαφορετικές, πλέον, πολιτικές αντιλήψεις μου, με αυτές της παράταξης, με την οποία εκλέχτηκα και πηγάζουν από την εναντίωσή μου στις πρακτικές εκείνες που ακολουθεί σε µία τοπική κοινωνία που µας παρακολουθεί ανήσυχη, αναµένοντας, μάταια, όσα είχαµε προεκλογικά δεσμευτεί να υλοποιήσουμε».
Ο λόγος αυτός δεν είναι καθόλου ψίθυρος, είναι γραπτός και φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κ. Στράτου Καράτσαλου, ο οποίος μέχρι και πριν την αποχώρηση και ανεξαρτητοποίησή του από την παράταξη της δημοτικής πλειοψηφίας, ήταν Αντιπρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου της πόλης του Αγρινίου. Δείτε όλη την δήλωση αποχώρησης ΕΔΩ)
Ακολουθούν λέξεις και φράσεις που μόνο το δυσοίωνο σαράκι του ενδοπαραταξιακού σκεπτικισμού μπορούν να προκαλέσουν. Λέξεις και φράσεις τέτοιες, που κάνουν και τον πιο καλοπροαίρετο δημότη, ανεξάρτητα από την όποια θέση έχει στην πολιτική γεωγραφία του δήμου, να απορεί και να προβληματίζεται για τη λειτουργία και το μέλλον, όχι της δημοτικής αρχής, άλλωστε οι πλειοψηφίες και μειοψηφίες έρχονται και παρέρχονται, αλλά για το ίδιο το παρόν και το μέλλον του Δήμου.
Λέξεις και φράσεις όπως: «αλαζονεία», «προσωπικές φιλοδοξίες», «συγκεντρωτική διοίκηση», «αγκίστρια εξουσίας», «αγανάκτηση», «αλλιώς ξεκινήσαμε και αλλιώς πορευόμαστε», που «κοσμούν» το υπόλοιπο της επιστολής παραίτησης Καράτσαλου, κάθε άλλο παρά τιμή περιποιούν για μια παράταξη, που διεκδίκησε και πήρε με αέρα πλουσιοπάροχο την πλειοψηφία των Δημοτών.
Οι ερμηνείες βέβαια που κατά καιρούς δίνονται στα γεγονότα που μας ενοχλούν, μπορούν αρκετές φορές να «θολώσουν τα νερά» και να ξεστρατίσουν τους πρωταγωνιστές που πλήττονται απ’ αυτά σε θεωρήσεις κατώτερες των περιστάσεων. Είναι δύσκολο με άλλα λόγια όταν είσαι καβάλα να καταλάβεις τι ακριβώς σου λέει η «πεζούρα» που ακολουθεί. Αν σ’ αυτό το σημείο ο άμεσα ενδιαφερόμενος αφεθεί στη διαχείριση και τις ερμηνείες που τον βολεύουν, τότε ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες παύει να φαντάζει ένα χαριτωμένο μυθιστόρημα μιας ρομαντικής και ουτοπικής λογοτεχνίας και μετατρέπεται σε ρεαλιστικό πολιτικό εφιάλτη, τις συνέπειες και το κόστος του οποίου κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί και να προϋπολογίσει με αποτελεσματικότητα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, «κάτι τρέχει στο Δημοτικό Βασίλειο της Χαριλάου Τρικούπη». Αν όσοι εμπλέκονται σε αυτό το αγώνισμα με την ιδιότητα του αφέτη, του κριτή, του υπερήφανου δρομέα ή του υπερήφανου εγκαταλείποντα παραμείνουν θεατές, έχοντας την προσοχή τους στραμμένη προς την κατεύθυνση του βάθρου της απονομής και όχι προς το νήμα του τερματισμού, θα μας οδηγήσουν να ζήσουμε, ως «τοπική πολιτεία» και κοινωνία, στιγμές απείρου κάλλους.