Το σούβλισμα του οβελία σαν έθιμο, έχει τις ρίζες του στο βιβλίο της Εξόδου της Παλαιάς Διαθήκης, είναι δηλαδή Ιουδαϊκής προελεύσεως. Σύμφωνα με αυτό, η 10η και τελευταία πληγή που επεφύλαξε ο Θεός στους Αιγύπτιους, προκειμένου να πειστεί ο Φαραώ να επιτρέψει την έξοδο των Εβραίων, ήταν η θανάτωση όλων των πρωτότοκων γιων των Αιγυπτίων, αλλά και των πρωτότοκων ζώων τους από “Άγγελο Κυρίου”.
red line
Προκειμένου οι εβραϊκές οικογένειες να μην είχαν την ίδια τύχη, καθεμία από αυτές θα έπρεπε να θυσιάσει ένα νεαρό αρνάκι ή κατσικάκι,(πρακτικη η οποια εισηχθη στον Ιουδαισμο,από την προηγουμενη θρησκεια τωνΙουδαιων) για να ευλογηθεί από τον Θεό όλο το κοπάδι. Το ζώο θα έπρεπε να είναι αρσενικό και αρτιμελές και δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο,(στους μουσουλμανους επι πλεον πρεπει και να στραγγιστει και από το αιμα του), ενώ με το αίμα του θα έβαφαν τις πόρτες των σπιτιών, ώστε να αναγνωρίζει ο Άγγελος τα εβραϊκά σπίτια και να αποφύγουν τη μοίρα των Αιγυπτίων.
Από τότε η γιορτή του Πεσάχ(στα ελληνικα Πασχα), εξελίχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες των Ιουδαίων. Παραδοσιακά γιορτάζεται ακόμα και σήμερα στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ. Πρόκειται για δείπνο κι όχι για γεύμα και όσοι μετέχουν σ’ αυτό πρέπει να είναι ντυμένοι κι έτοιμοι σα να πρόκειται να ταξιδέψουν. Πασχαλινό δείπνο ήταν, φυσικά, και ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού με τους δώδεκα μαθητές του.Μια άλλη εκδοχή υποστηρίζει πως η θυσία του αρνιού γινόταν στα πλαίσια ποιμενικής γιορτής, ώστε ο θεός των ποιμνίων, δηλαδή της γονιμότητας, να πάρει το μερίδιό του και να εξασφαλιστεί η γονιμότητα του κοπαδιού.Το έθιμο, ωστόσο, μεταλλάχτηκε στο πέρασμα του χρόνου σε κάθε περιοχη, αναλογα των κοινωνικων, οικονομικων, θρησκευτικων και κλιματολογικων συνθηκων.
Τα γιδοπρόβατα γεννούν συνήθως τον Ιανουάριο. Αυτός είναι ο λόγος που αναφέρεται και ως «Γενάρης». Οι κτηνοτρόφοι, επειδή εκείνη την εποχή συχνά υπάρχουν χιόνια, δεν μπορούν να βγάλουν τα κοπάδια για βοσκή, οπότε τα ζώα πεινούν. Έτσι αναγκάζονται να τα σφάζουν, για να ελαττώσουν τον αριθμό τους. Δεν υπήρχαν τότε επιδοτούμενες κτηνοτροφές και και βιομηχανικες ζωοτροφες,διαθεσιμες 365 ημερες τον χρονο.
Με την αναγκαστική μείωση του αριθμού των γιδοπροβάτων υπήρχε προσφορά κρέατος που έπρεπε να καταναλωθεί (δεν υπήρχαν και ψυγεία) και η παράδοσή μαςσυντονίστηκε. Του Αγίου Βλασίου (11 Φεβρουαρίου), που θεωρείται προστάτης του κοπαδιού κατά του λύκου, ετοίμαζαν στα χωριά φαγητά από κρέας γιδοπρόβατων.
Την ίδια περίπου εποχή ανοίγει το Τριώδιο, που διαρκεί τρεις εβδομάδες. Η δεύτερη, η Κρεατινή, είναι η μόνη εβδομάδα του χρόνου που δεν απαγορεύεται η κατανάλωση κρέατος την Τετάρτη και την Παρασκευή. Η Τσικνοπέμπτη πήρε το όνομά της από την τσίκνα που πρέπει να υπάρχει στο σπίτι με το ψήσιμο κρέατος. Η διαθεσιμότητα αυτή είναι σύντομη κι έτσι την τρίτη εβδομάδα, την Τυρινή, ο κόσμος αποκρεύει, δηλαδή σταματά να τρώει κρέας. Παράλληλα, τα χιόνια λιώνουν, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος μεγαλώνει και τα φυτά αρχίζουν ν’ αυξάνονται. Όσο πλησιάζει η άνοιξη αρχίζει να υπάρχει στη φύση αφθονία φυτών για βόσκηση από τα κοπάδια των γιδοπροβάτων. Τότε, όμως, νηστεύουμε και η κατανάλωση κρέατος απαγορεύεται, γιατί φτάνει η Σαρακοστή.
Δηλαδή, η παράδοσή μας ακολουθεί απόλυτα, μια και θα ήταν μεγάλη οικονομικη απώλεια να σφάξουμε τα ζώα την εποχή κατά την οποία αυξάνουν σε βάρος. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής η επάρκεια των φυτών αξιοποιείται και από τον άνθρωπο. Το πρώτο Σάββατο της Σαρακοστής (των Αγίων Θεοδώρων) το έθιμο συνιστά χορτόπιτες και το ίδιο ισχύει των Αγίων Σαράντα (9 Μαρτίου) με τις σαραντόπιτες.
Μετά το τέλος Μαΐου οι βροχές στις περισσότερες περιοχές της χώρας μειώνονται και τα ποώδη φυτά, αφού ανθίσουν και κάνουν σπόρους, ξεραίνονται. Επομένως, οι διαθέσιμες για βόσκηση τροφές αρχίζουν να εκλείπουν και γίνονται ελάχιστες κατά το μακρύ, θερμό και άνυδρο καλοκαίρι. Προτού, λοιπόν, ελαχιστοποιηθούν οι τροφές, πρέπει να λιγοστέψει σημαντικά και ο αριθμός των γιδοπροβάτων.
Η μείωση αυτή γίνεται κυρίως το Πάσχα, που το ψήσιμο του αρνιού είναι έθιμο ολόκληρης της Ελλάδας, και συνεχίζεται ως το τέλος Μαΐου. Έτσι, του Αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου) σε πολλά χωριά πήγαιναν ένα αρνί στην εκκλησία, το διάβαζε ο παπάς κι έπειτα το έσφαζαν και το ετοίμαζαν αμέσως για τον φούρνο. Στη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (8 Μαΐου) έσφαζαν αρνιά στην εκκλησία και το ίδιο έθιμο ίσχυε Κωνσταντίνου και Ελένης (21 Μαΐου).
Αξιζει να αναφερθει, ότι άλλο θυσια ζωου στους θεους και άλλο η μετεπειτα εξελιξη σε ψησιμο,βρασιμο,καπνισμα κλπ
Με την πρωτη εννοια.η θυσια του ζωου,εμφανιζεται στην ιστορια σχεδον με την εμφανιση του ανθρωπου.Δεν υπαρχει θρησκεια παλια η συγχρονη που να μην περιλαμβανει και την προσφορα στους θεους ζωων.Χαρακτηριστικο παραδειγμα η μουσουλμανοι που στην σημερικη εποχη εχουν το ΚΟΥΡΜΠΑΝ στο Ραμαζανι,που περιλαμβανει την θυσια ζωντανου απαραιτητως ζωου,το μαγειρεμα του επειτα και στην συνεχεια το μοιρασμα του στους φτωχους τοτε, στους πιστους σημερα.Το εθιμο αυτό είναι τοσο ισχυρο,που τηρειται ακομα κρυφα και από τους μεταναστες μουσουλμανους στις Ευρωπαικες χωρες,παρα τις απαγορευσεις των Αρχων λογω κανονων υγιεινης.
Κρισιμο ερωτημα:Γιατι αρνι και όχι καποιο άλλο ζωο;
Για σωστες απαντησεις θα διενεργηθει κληρωση και 10 τυχεροι θα κερδισουν από μια μαγειριτσα.
