«ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ;»

Στην ταινία με τον παραπάνω τίτλο (παραγωγής 2019), η Κλερ (την υποδύεται η Ζιλιέτ Μπινός) είναι μια γοητευτική 50χρονη καθηγήτρια πανεπιστημίου, χωρισμένη και μητέρα δύο έφηβων παιδιών.

Η ιστο­ρία ξε­τυ­λί­γε­ται μέσα από τις συ­νε­δρί­ες με την ψυ­χο­θε­ρα­πεύ­τριά της. Ο άντρας της, με τον οποίο ήταν μαζί 20 χρό­νια και του έδωσε τα πάντα, την έχει εγκα­τα­λεί­ψει για μια πολύ νε­ό­τε­ρή της, ενώ σε αυτή τη φάση της ζωής της την έχει απορ­ρί­ψει και ο νε­α­ρός ερα­στής της, ο Λού­ντο.

Μια γυ­ναί­κα σε κρίση μέσης ηλι­κί­ας, με έντο­νη την αί­σθη­ση του πλη­γώ­μα­τος, της μο­να­ξιάς και της εγκα­τά­λει­ψης.

Έτσι, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­κο­λου­θεί τις κι­νή­σεις του Λού­ντο και ταυ­τό­χρο­να να μην χαθεί στην άβυσ­σο του εαυ­τού της, δη­μιουρ­γεί μια ψεύ­τι­κη σε­λί­δα στο fb, όπου πα­ρου­σιά­ζε­ται ως η 24χρο­νη Κλάρα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας φω­το­γρα­φί­ες της ανε­ψιάς της. «Τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης είναι ναυά­γιο και σχε­δία μαζί. Είναι για αν­θρώ­πους μο­να­χι­κούς», λέει.

Στο fb γνω­ρί­ζε­ται με τον νεαρό φω­το­γρά­φο Άλεξ, που είναι φίλος του Λού­ντο, και αρ­χί­ζει να φλερ­τά­ρει μαζί του, διεκ­δι­κώ­ντας με αυτό τον τρόπο την νε­α­νι­κό­τη­τά της. «Δεν υπάρ­χει χει­ρό­τε­ρη αντί­ζη­λος από αυτή που δεν υπάρ­χει», λέει σε κά­ποια στιγ­μή, προ­φα­νώς επει­δή «ο χει­ρό­τε­ρος εχθρός του εαυ­τού [μας] είναι αυτός που δεν υπάρ­χει». Έλεγε ψέ­μα­τα στον εαυτό της για να νιώ­θει ζω­ντα­νή. Αυτό την οδή­γη­σε σε πε­ρι­δί­νη­ση.

Όλοι θέ­λου­με να απο­μα­κρυν­θού­με από τον θά­να­το, προ­σπα­θώ­ντας να νιώ­σου­με νέοι. Όμως, αυτό είναι ψευ­δαί­σθη­ση.

Τα πράγ­μα­τα αρ­χί­ζουν να πε­ρι­πλέ­κο­νται όταν αυ­το­πα­γι­δεύ­ε­ται με­τα­ξύ πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και φα­ντα­σί­ας. Διότι, δεν φτά­νει που η ίδια είναι πλη­γω­μέ­νη από εξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες, αλλά δεί­χνει και μια γυ­ναί­κα που αυ­το­πλη­γώ­νε­ται. Μά­λι­στα, κά­ποια στιγ­μή η ψυ­χο­θε­ρα­πεύ­τριά της, την ρω­τά­ει: «ποιος σε έχει πλη­γώ­σει τόσο πολύ;».

Από αυτό το ση­μείο και μετά μπαί­νει στη δια­δι­κα­σία να ανα­κα­λύ­ψει τη ζωή της, ενώ το φι­νά­λε έχει απα­νω­τές ανα­τρο­πές, θέ­λο­ντας να δεί­ξει ότι τα πάντα είναι πι­θα­νά και πως δεν υπάρ­χει μόνο ένα τέλος. Αρκεί να θέ­λου­με να απε­λευ­θε­ρω­θού­με από τις κα­τα­σκευ­ές που φτιά­χνου­με στο μυαλό μας. Πάντα υπάρ­χει τρό­πος να αγα­πή­σου­με και να αγα­πη­θού­με. Είναι ζή­τη­μα ρί­σκου.

/rproject.gr