Μα που είναι οι καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια;
Αν περιμένατε να τους δείτε από τηλεοράσεις και περιοδικά φυσικά δε θα τους βλέπατε… Θα βλέπατε πολλούς ενωμένους μέσα στα πλήθη που διαμαρτύρονταν, ως πολίτες πρώτα από όλα, χωρίς να φορούν μπλουζάκια που να γράφουν “είμαι καλλιτέχνης”.
- της Αγγελικής Κασόλα | Ομάδα πείρα(γ)μα
Θα τους βρίσκατε να τρώνε χημικά και ξύλο. Θα τους βρίσκατε να υπογράφουν σε ένα σωρό κείμενα και καλέσματα. Θα τους βρίσκατε να είναι μέρος του να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι. Θα τους βρίσκατε να τρέχουν για το όχι. Θα τους βρείτε να συνεχίζουν να ψωμολυσσάνε, όπως και τόσος άλλος κόσμος, να τους κόβουν το ρεύμα και το νερό. Θα τους βρείτε να συνεχίζουν να δημιουργούν πάνω σε πανανθρώπινα κείμενα. Θα τους βρείτε να μαζεύουν φάρμακα και τρόφιμα.. Θα τους βρείτε να κλείνουν τα βιβλία τους, να μην έχουν ασφάλεια και περίθαλψη. Θα τους βρείτε να είναι δίπλα στους πρόσφυγες. Θα τους βρείτε σε ένα σωρό δράσεις ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και την ομοφοβία, και, και, και…
Το ότι δεν τους γνωρίζετε και δεν τους αναγνωρίζετε πουθενά μέσα σε όλα αυτά σημαίνει, ότι ποτέ δεν τους ανακαλύψατε, δεν πήγατε να δείτε μία τους παράσταση, μία συναυλία, μία έκθεση, κλπ. Δεν σας απασχόλησε το θέμα μέχρι τώρα. Και ξαφνικά όλοι οι καλλιτέχνες, θα μας πείτε τώρα. ότι είναι μόνο αραχτοί, μόνο “ναιναίκοι” και μόλις τώρα θυμήθηκαν την ύπαρξή τους!!!!!!!!
Μάλλον, κάποιοι άλλοι μόλις τώρα θυμήθηκαν, ότι υπάρχουν και αυτοί μέσα σε αυτήν την κοινωνία… Και κάθε φορά βέβαια, που χρειαζόμαστε κάποιους να παίξουν, να χορέψουν και να τραγουδήσουν τζάμπα, για κάθε σκοπό που επιθυμούμε να στηριχτεί… Τότε είναι καλοί, ενεργοί, κλπ… Μετά, κανείς δεν έρχεται με τη σειρά του να στηρίξει το μεροκάματό τους με την παρουσία του. Τους βρίζει μόνο συλλήβδην…
Αλλά, ας τους βρίσουμε, επιπλέον και ως “συντεχνία”, χρησιμοποιώντας και τον όρο υποτιμητικά. Όπως κάναν κάθε λογής φιλελέδες, για να κατηγορήσουν κάθε κλάδο, κάθε φορά που διαμαρτύρονταν, για την υποβάθμιση που του επιβαλλόταν…
Και φυσικά, πάντα καλά να είναι η αστική τάξη, τα γούστα της, οι καλλιτεχνικοί εκπρόσωποί της, τα αγαπημένα μοδάτα παιδιά της, αλλά και τα δήθεν αριστερά και εναλλακτικά της… Ό,τι δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες είναι αφανές και άρα ανύπαρκτο…
Αλλά φυσικά αυτό το αφανές κομμάτι ας το κακολογούμε… Αυτό φταίει για την κακοδαιμονία μας και το άθλιο ριζικό μας…. Στο τσουβάλι, στο τσουβάλι… Καλύτερο το τσουβάλι, παρά ο καθρέφτης του τί νομίζουμε ότι είμαστε, του τι έχουμε γίνει, του τι τελικά στηρίζουμε….
Εμ, να μη δίνει το κράτος για τις τέχνες. Εμ όποιος χρειάζεται κάποια επιχορήγηση είναι πουλημένος. Εμ. να μην πηγαίνουμε να στηρίζουμε με το εισητήριο μας, παρά μόνο τους γνωστούς που καταγγέλουμε. Εμ να επικροτούμε και να χαιρόμαστε που μας κάνουν την τιμή να συνομιλούν μαζί μας, όσοι καλλιτέχνες τα πήγαιναν πάντα καλά με όλα και με όλους, αλλά θεωρούνται καθιερωμένοι και προοδευτικοί… Σε λίγο θα κληθούμε να χειροκροτήσουμε, που θα τους δούμε να αναλαμβάνουν και κάθε λογής θέσεων…. Ήδη τα χειροκροτήματα και οι αναθέσεις έχουν αρχίσει…
Και αυτό εσείς το αποκαλείτε, αγαπητοί μου φίλοι, σε όποιο κομμάτι της αριστεράς, κυβερνώσας ή μη κυβερνώσας, πρόταση για τον πολιτισμό και αγάπη για τους εργάτες και δημιουργούς του;
Δεν υπάρχουν καλλιτέχνες ή μήπως ήρθε η ώρα να κάνετε κι εσείς τον κόπο να πάτε να τους βρείτε;
Δικαίωμα σας φυσικά να μην το κάνετε ποτέ… Όμως τότε, πάρτε κι εσείς μία ευθύνη… Και τότε λίγη σιωπή δε βλάπτει…
