Ποιοι ζητάνε το κεφάλι του Πάνου Λάμπρου;

Ανε­ξάρ­τη­τα από τις κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του, ο Πάνος κρά­τη­σε πάντα μια «ακτι­βί­στι­κη» συ­νή­θεια: την ορ­γα­νω­μέ­νη αλ­λη­λεγ­γύη στους κρα­τού­με­νους στις φυ­λα­κές. Και όταν κά­ποιος δου­λεύ­ει ει­λι­κρι­νά και με διάρ­κεια σε ένα θέμα, δεν είναι δυ­να­τόν να κάνει τις υπο­χω­ρή­σεις που υπα­γο­ρεύ­ει ένας πο­λι­τι­κά­ντι­κος κα­θω­σπρε­πι­σμός: στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση τη διά­κρι­ση με­τα­ξύ «ποι­νι­κών» και «πο­λι­τι­κών» κρα­του­μέ­νων, ως προς τα δι­καιώ­μα­τα που θα έπρε­πε να έχει ο κάθε έγκλει­στος.

Αυτές οι συ­νή­θειες έχουν, προ­φα­νώς, κιν­δύ­νους.

Αντι­θέ­τως, ο Γ. Πα­νού­σης, ο «σώ­γα­μπρος» που με ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγινε υπουρ­γός στην «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, εκ­προ­σω­πεί έναν άλλο, απο­λύ­τως δια­φο­ρε­τι­κό κόσμο. Μιας εα­ρο­δη­μαρ-σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που θέλει να είναι διαρ­κώς «κυ­βερ­νώ­σα», για να απο­δει­κνύ­ει ότι η συμ­με­το­χή της στην κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να δια­τη­ρή­σει τα πράγ­μα­τα απο­λύ­τως… ίδια κι απα­ράλ­λα­κτα, όπως ήταν όταν κυ­βερ­νού­σαν οι «άλλοι». Ακρι­βώς γι’ αυτό ο Γ. Πα­νού­σης έχει τη δε­δη­λω­μέ­νη υπο­στή­ρι­ξη των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του κρά­τους, αλλά και των κυ­ρί­αρ­χων ΜΜΕ.

Των ΜΜΕ που στην πε­ρί­πτω­ση αυτή διέ­γνω­σαν ως «εί­δη­ση» το πε­ριε­χό­με­νο των συ­νο­μι­λιών που υπο­κλα­πει­θεί­σες –από… «κά­ποιους»- έφτα­σαν -… «κάπως»- στα χέρια τους. Και πα­ρέ­βλε­ψαν την εί­δη­ση που, υπό κα­νο­νι­κές συν­θή­κες, θα συ­γκλό­νι­ζε τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση: ότι στις μέρες μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, οι κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί του κρά­τους είχαν εντο­λές να πα­ρα­κο­λου­θούν και να κα­τα­γρά­φουν τις κι­νή­σεις στε­λε­χών της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας του κόμ­μα­τος που στή­ρι­ζε την κυ­βέρ­νη­ση.

Ότι ο Γ. Πα­νού­σης, ως πο­λι­τι­κά υπεύ­θυ­νος για τη λει­τουρ­γία αυτών των μη­χα­νι­σμών, αν δεν είχε δώσει ο ίδιος την εντο­λή για τις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις, ήταν ενή­με­ρος γι’ αυτές και αντί να αντι­δρά­σει ως όφει­λε, επέ­λε­ξε να συσ­σω­ρεύ­ει «κα­σέ­τες» για να τις χρη­σι­μο­ποι­ή­σει όταν και όπως αυτός έκρι­νε…

Στην κα­πι­τα­λι­στι­κή Δύση, την οποία πολ­λοί αγά­πη­σαν, πολ­λοί έχα­σαν την κα­ρέ­κλα και το πα­ντε­σπά­νι τους με μι­κρό­τε­ρες αφορ­μές. Στις ΗΠΑ, ο Νίξον έχασε την προ­ε­δρι­κή εξου­σία όταν απο­δεί­χθη­κε ότι είχε ζη­τή­σει την πα­ρα­κο­λού­θη­ση ενός άλλου κόμ­μα­τος, πά­ντως όχι του δικού του!

Πέρα όμως από τις ευ­θύ­νες του Γ. Πα­νού­ση και των «ει­δι­κών υπη­ρε­σιών» της αστυ­νο­μί­ας και της ΕΥΠ, προ­κύ­πτουν και κά­ποια άλλα ερω­τή­μα­τα: Ποιοι άλλοι γνώ­ρι­ζαν για τις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις; Αν γνώ­ρι­ζαν, τι έκα­ναν για να προ­στα­τέ­ψουν το κόμμα τους, τους συ­ντρό­φους τους και –όπως τε­λι­κά απο­δεί­χθη­κε- τους ίδιους τους εαυ­τούς τους;

Αλ­λά­ζο­ντας απλώς στην ηγε­σία των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών τον ακα­δη­μαϊ­κό Γ. Πα­νού­ση με τον ευ­θυ­τε­νή στρα­τη­γό κ. Τόσκα, μπο­ρεί σή­με­ρα η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εγ­γυ­η­θεί για μια στοι­χειώ­δη προ­στα­σία των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των;

Που, διά­ο­λε, αυτά του­λά­χι­στον δεν έχουν δη­μο­σιο­νο­μι­κό κό­στος και ως εκ τού­του δεν θα έπρε­πε να πε­τσο­κό­βο­νται από το μνη­μό­νιο 3.

Η επί­θε­ση στον Πάνο Λά­μπρου έχει ως στόχο να συ­νε­χί­σει το «κλά­δε­μα» κάθε ρι­ζο­σπα­στι­κής φωνής που έχει απο­μεί­νει στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Να επι­τα­χύ­νει την με­τα­τό­πι­ση της κυ­βέρ­νη­σης και του κόμ­μα­τος προς τα δεξιά, ακόμα πιο βαθιά μέσα στην αγκα­λιά του κα­θε­στώ­τος. Να απο­μο­νώ­σει κι­νη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες και τα συ­να­κό­λου­θα «ήθη και έθιμα», ώστε να τα κάνει πιο ευά­λω­τα, ίσως και ποι­νι­κο­ποι­ή­σι­μα… επί κυ­βέρ­νη­σης «Αρι­στε­ράς».

Και αυτό θα έπρε­πε να μας ανη­συ­χεί όλους και όλες.