Η ριζοσπαστική Αριστερά και η μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών

1) Ο νόµος Βο­ρί­δη ως απο­κο­ρύ­φω­µα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής στην αυ­το­διοί­κη­ση. Η αντα­νά­κλα­ση στο Δήµο σου.

2) Δήµοι και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή. Προ­τε­ραιό­τη­τες και προ­τά­σεις της πα­ρά­τα­ξής σου.

3) Η ση­µα­σία της συλ­λο­γι­κής διεκ­δί­κη­σης/υπε­ρά­σπι­σης των ελεύ­θε­ρων, δη­µο­σί­ων χώρων.

4) Οι το­πι­κές αντι­στά­σεις και τα κι­νή­µα­τα πρέ­πει να βρουν την εκ­προ­σώ­πη­ση τους στην κάλπη της 8ης Οκτω­βρί­ου. Ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες της ενω­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς.

—

«Στό­χος του νόµου Βο­ρί­δη ο απο­κλει­σµός των “ενο­χλη­τι­κών φωνών”»

Του Νίκου Ξεντέ, «Μια πόλη στο δρόµο»

1) Η υπε­ρε­νι­σχυ­µέ­νη ανα­λο­γι­κή του νόµου Βο­ρί­δη µε το ελά­χι­στο όριο 3% για την εί­σο­δο µιας πα­ρά­τα­ξης στο Δη­µο­τι­κό Συ­µβού­λιο, µαζί µε την µεί­ω­ση του αρι­θµού των µελών, έχει σαν στόχο τον απο­κλει­σµό από τα Δη­µο­τι­κά Συ­µβού­λια των “ενο­χλη­τι­κών” φωνών.

Απο­τε­λεί όµως µόνο την κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου στην αντι­δρα­στι­κή στρο­φή που συ­ντε­λέ­στη­κε επί κυ­βερ­νή­σε­ως Νέας Δη­µο­κρα­τί­ας στο θε­σµι­κό πλαί­σιο της Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης, και που έρ­χε­ται να συ­µπλη­ρώ­σει το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο που επι­βά­λουν οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές της ΕΕ και των µνη­µο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων από το 2010.

Στην Καλ­λι­θέα για πα­ρά­δει­γµα, η διοί­κη­ση Κάρ­να­βου επι­χεί­ρη­σε την προη­γού­µε­νη πε­ρί­ο­δο να δη­µιουρ­γή­σει την Ανα­πτυ­ξια­κή Εται­ρεία ΑΕ! Μια κί­νη­ση που θα ιδιω­τι­κο­ποιού­σε όχι µόνο κά­ποιες υπη­ρε­σί­ες αλλά την ίδια την λει­τουρ­γία της πόλης. Η έντο­νη αντί­δρα­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων του Δήµου και των πα­ρα­τά­ξε­ων της αντι­πο­λί­τευ­σης ακύ­ρω­σαν το εγ­χεί­ρη­µα.

2) Οι δήµοι, ως η πλη­σιέ­στε­ρη προς τους κα­τοί­κους κρα­τι­κή βα­θµί­δα, µπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν προ­νο­µια­κό πεδίο άσκη­σης κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση η χρη­µα­το­δό­τη­ση και η στε­λέ­χω­ση µε µό­νι­µο προ­σω­πι­κό. Εν­δει­κτι­κά, για την Καλ­λι­θέα:

• Ως Μια Πόλη στο Δρόµο αγω­νι­στή­κα­µε, µαζί µε το εκ­παι­δευ­τι­κό και το γο­νεϊ­κό κί­νη­µα, για την πλήρη λει­τουρ­γία της  Δί­χρο­νης Προ­σχο­λι­κής Αγω­γής. Για την στέ­γα­ση των νη­πί­ων σε σύγ­χρο­να και ασφα­λή κτή­ρια, ενά­ντια στα σχέ­δια της διοί­κη­σης Κάρ­να­βου να τα στοι­βά­ξει σε κο­ντέι­νερ.

• Οι παι­δι­κοί στα­θµοί είναι υπο­στε­λε­χω­µέ­νοι, µε απο­τέ­λε­σµα πολλά παι­διά να µεί­νουν εκτός και οι στα­θµοί να λει­τουρ­γούν µε βάρ­διες! Στη­ρί­ξα­µε την µε­γά­λη απερ­γία των ερ­γα­ζο­µέ­νων στους στα­θµούς, για πλήρη στε­λέ­χω­ση µε µό­νι­µο προ­σω­πι­κό, για να µη µεί­νει ούτε ένα παι­δά­κι εκτός στα­θµών.

• Ζη­τά­µε στε­λέ­χω­ση των Δη­µο­τι­κών Ια­τρεί­ων µε το απα­ραί­τη­το ια­τρι­κό, νο­ση­λευ­τι­κό και βοη­θη­τι­κό προ­σω­πι­κό, ώστε να κα­λύ­πτουν τις ανά­γκες των αδύ­να­µων οι­κο­νο­µι­κά στρω­µά­των.

• Να λει­τουρ­γή­σει, επι­τέ­λους, ο Ξε­νώ­νας Ηµε­ρή­σιας Φρο­ντί­δας Αστέ­γων, που εδώ και χρό­νια “εγκαι­νιά­ζε­ται από µήνα σε µήνα”.

• Κά­νου­µε κα­µπά­νια για την δη­µιουρ­γία Ξε­νώ­να Βρα­χεί­ας Φι­λο­ξε­νί­ας Κα­κο­ποι­η­µέ­νων Γυ­ναι­κών, πα­ράλ­λη­λα µε την λει­τουρ­γία κέ­ντρου νο­µι­κής, ψυ­χι­κής και κοι­νω­νι­κής υπο­στή­ρι­ξης.

3) Η Καλ­λι­θέα είναι µια από τις πιο πυ­κνο­κα­τοι­κη­µέ­νες πό­λεις, µε το αστι­κό πρά­σι­νο να κα­λύ­πτει µόλις το 1% της έκτα­σής της. Λεί­πουν οι χώροι στους οποί­ους οι άν­θρω­ποι θα συ­να­ντιού­νται, θα συ­νο­µι­λούν, θα κοι­νω­νι­κο­ποιού­νται, θα απο­λα­µβά­νουν τον ελεύ­θε­ρο χρόνο τους. Λεί­πουν χώροι για την νε­ο­λαία.

Η υπε­ρά­σπι­ση και επέ­κτα­ση του δη­µό­σιου χώρου είναι προ­ϋ­πό­θε­ση ζωής.

Από την απαί­τη­ση για ολο­κλή­ρω­ση της ανά­πλα­σης του Πα­ρα­λια­κού Με­τώ­που µε απο­κλει­στι­κά δη­µό­σιο χα­ρα­κτή­ρα, µα­κριά από ΣΔΙΤ και σχέ­δια εµπο­ρευ­µα­το­ποί­η­σης / τσι­µε­ντο­ποί­η­σης, µέχρι την υπε­ρά­σπι­ση της δη­µο­τι­κής κα­ντί­νας στο πάρκο Δα­βά­κη, την οποία η διοί­κη­ση Κάρ­να­βου ετοι­µά­ζε­ται να εκ­χω­ρή­σει σε ιδιώ­τες.

Εξί­σου ση­µα­ντι­κή είναι η διεκ­δί­κη­ση της προ­σβα­σι­µό­τη­τας, ιδιαί­τε­ρα σε µια “τυ­φλού­πο­λη” όπως η Καλ­λι­θέα. Όπου, ακόµα και στο κέ­ντρο, οι υπο­δο­µές είναι ανύ­παρ­κτες και η κί­νη­ση στα πα­ρα­δο­µέ­να σε εµπο­ρι­κές χρή­σεις πε­ζο­δρό­µια είναι κάτι σαν στί­βος µάχης για τα ΑΜΕΑ, τα άτοµα µε προ­βλή­µα­τα όρα­σης, τα άτοµα της τρί­της ηλι­κί­ας.

4) Η συ­γκυ­ρία, όπως δια­µορ­φώ­νε­ται µετά τις εκλο­γές της 25ης Ιου­νί­ου, µε την πα­ντο­δυ­να­µία Μη­τσο­τά­κη και τους φα­σί­στες να ξα­να­ση­κώ­νουν κε­φά­λι, είναι ιδιαί­τε­ρα δυ­σµε­νής για τα λαϊκά στρώ­µα­τα.

Οι δη­µο­τι­κές κι­νή­σεις απο­τε­λούν ένα ση­µα­ντι­κό πεδίο ορ­γά­νω­σης και συ­ντο­νι­σµού των αντι­στά­σε­ων, µέσα και έξω από τα Δη­µο­τι­κά Συ­µβού­λια. Ένα πεδίο στο οποίο θα συ­να­ντιού­νται και θα συ­ντί­θε­νται τα κι­νή­µα­τα πόλης και υπε­ρά­σπι­σης των δη­µό­σιων χώρων µε το αντι­φα­σι­στι­κό και αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­µα. Τα κι­νή­µα­τα υπε­ρά­σπι­σης των δι­καιω­µά­των µε την υπε­ρά­σπι­ση της λαϊ­κής κα­τοι­κί­ας και την διεκ­δί­κη­ση κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών.

Η “Μια Πόλη στο Δρόµο”, από το 2019 που ιδρύ­θη­κε, απο­τε­λεί ένα πα­ρά­δει­γµα συ­νύ­παρ­ξης αγω­νιστ(ρι)ών από όλο σχε­δόν το φάσµα της ορ­γα­νω­µέ­νης και ανέ­ντα­χτης “εκτός των τει­χών” Αρι­στε­ράς.

Ένα δί­κτυο κι­νή­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, µπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει έναν προ­νο­µια­κό χώρο συ­νά­ντη­σης και ανα­σύ­ντα­ξης της αρι­στε­ρής απά­ντη­σης. Πα­ρό­τι ο χρό­νος µέχρι τις εκλο­γές της 8ης Οκτω­βρί­ου είναι πολύ λίγος, θεωρώ και ανα­γκαίο και εφι­κτό να παρ­θούν πρω­το­βου­λί­ες για ενω­τι­κά κα­τε­βά­σµα­τα των κι­νή­σε­ων που ήδη υπάρ­χουν, καθώς και συ­γκρό­τη­ση νέων όπου δεν υπάρ­χει κάτι.

«Ο αγώ­νας για ενί­σχυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών του Δήµου να εντα­θεί»

Του Θα­νά­ση Μα­ρί­νη, υπο­ψή­φιος δη­µο­τι­κός σύ­µβου­λος, µέλος της συλ­λο­γι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης του δη­µο­τι­κού σχή­µα­τος στον Δήµο Θεσ­σα­λο­νί­κης “Η Πόλη Ανά­πο­δα”, µέλος της Διε­θνι­στι­κής Σο­σια­λι­στι­κής Ορ­γά­νω­σης “Ξε­κί­νη­µα”

1) Η Αρι­στε­ρά στην επερ­χό­µε­νη εκλο­γι­κή µάχη της 8ης Οκτώ­βρη στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση θα πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σει ακόµα ένα ση­µα­ντι­κό εµπό­διο. Ο Νόµος Βο­ρί­δη έρ­χε­ται για να απο­δεί­ξει το µένος αυτής της Κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι στη λαϊκή ψήφο, τη δη­µο­κρα­τία, τη συ­µµε­το­χή. Θέτει το απα­ρά­δε­κτο όριο του 3% για την εί­σο­δο στο Δ.Σ., σε µια προ­σπά­θεια να απο­κλεί­σει τις αρι­στε­ρές, µα­χη­τι­κές, “ενο­χλη­τι­κές” φωνές. Επί­σης, δίνει υπε­ρε­ξου­σί­ες στον Δή­µαρ­χο, χα­ρί­ζο­ντας τα 3/5 των Συ­µβού­λων στην πα­ρά­τα­ξή του, ενώ ο ρόλος του Δη­µο­τι­κού Συ­µβου­λί­ου, που απο­τε­λεί το µόνο δη­µο­κρα­τι­κά εκλε­γµέ­νο όρ­γα­νο, πε­ριο­ρί­ζε­ται ακόµα πε­ρισ­σό­τε­ρο. Αυτή η εξέ­λι­ξη θέτει κρί­σι­µα κα­θή­κο­ντα στον κόσµο της πόλης που αγω­νί­ζε­ται και αγω­νιά για το µέλ­λον που µας ετοι­µά­ζουν. Ο νόµος αυτός πρέ­πει να ανα­τρα­πεί και να διεκ­δι­κή­σου­µε ου­σια­στι­κό εκ­δη­µο­κρα­τι­σµό της λει­τουρ­γί­ας της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης.

2) Η κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή είναι κε­ντρι­κό ζή­τη­µα και δια­περ­νά απ’ άκρη σ’ άκρη τη δράση της Πόλης Ανά­πο­δα και τις ανά­γκες των δη­µο­τών/δη­µο­τισ­σών. Κα­θή­κον µας είναι ο αγώ­νας για ενί­σχυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών του Δήµου να εντα­θεί.  Αυτό ση­µαί­νει σχο­λεία σε επάρ­κεια και σε καλή κα­τά­στα­ση, κα­θο­λι­κή πρό­σβα­ση στην υγεία και σε αξιο­πρε­πή και οι­κο­νο­µι­κά προ­σι­τή κα­τοι­κία, δοµές αλ­λη­λεγ­γύ­ης, κα­κο­ποι­η­µέ­νων γυ­ναι­κών, ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ατό­µων, γη­ρο­κο­µεία, φι­λο­ξε­νία προ­σφύ­γων κ.ο.κ. Επί­σης, ση­µαί­νει ελεύ­θε­ροι χώροι πρα­σί­νου, ανα­ψυ­χής, πο­λι­τι­σµού και αθλη­τι­σµού, δη­µο­τι­κή/δη­µό­σια δια­χεί­ρι­ση απορ­ρι­µµά­των, ασφα­λής/δη­µό­σια/προ­σβά­σι­µη µε­τα­κί­νη­ση, δη­µό­σιες βρύ­σες, αγώ­νας να ανοί­ξουν ξανά τα κλει­στά νο­σο­κο­µεία (όπως το Λοι­µω­δών). Η κρίση, τα µνη­µό­νια, η επέ­λα­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµού έχουν οδη­γή­σει σε υπο­βά­θµι­ση και πολ­λές φορές κα­τάρ­ρευ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Εµείς διεκ­δι­κού­µε ανα­βά­θµι­ση των υπαρ­χου­σών δοµών, δη­µιουρ­γία νέων, χρη­µα­το­δό­τη­σή τους από τον τα­κτι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σµό, µε πρό­σλη­ψη µό­νι­µου προ­σω­πι­κού, µε στα­θε­ρές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

3) Η αρι­στε­ρά οφεί­λει να πάει στις γει­το­νιές, να στρέ­ψει το βλέ­µµα της στη βάση, να αφιε­ρω­θεί στο να ξα­να­χτί­σει σχέ­σεις εµπι­στο­σύ­νης µε την κοι­νω­νία. Από την Αλυ­σί­δα, στο Κρυο­νέ­ρι, στα Τρο­χιο­δρο­µι­κά, στο Πάρκο Κρή­της και στην πε­ριο­χή της Υφα­νέτ προ­σπα­θή­σα­µε να συ­µβά­λου­µε στην ορ­γά­νω­ση των ίδιων των κα­τοί­κων. Γιατί εκεί βρί­σκε­ται όλη η ουσία, στο να βγουν µπρο­στά οι άν­θρω­ποι της πόλης και να πα­λέ­ψουν για το δι­καί­ω­µά τους να ζή­σουν µε αξιο­πρέ­πεια.

Οι προ­τά­σεις µας για δη­µιουρ­γία Πρω­το­βου­λιών Κα­τοί­κων σε κάθε µια από αυτές τις πε­ριο­χές, η συλ­λο­γή υπο­γρα­φών, η διάρ­κεια και η επι­µο­νή, η κλι­µά­κω­ση, η δη­µο­κρα­τι­κή συ­ζή­τη­ση βρή­καν µα­ζι­κή αντα­πό­κρι­ση και έφε­ραν απο­τε­λέ­σµα­τα. Στην Αλυ­σί­δα η διοί­κη­ση Ζέρβα υπο­χώ­ρη­σε. Το νη­πια­γω­γείο θα γίνει. Στο Κρυο­νέ­ρι ο ερ­γο­λά­βος φαί­νε­ται να υπο­χω­ρεί, συ­νε­χί­ζου­µε την πίεση. Αυτή είναι η µέ­θο­δος που µπο­ρεί να αλ­λά­ξει το κλίµα, να ανε­βά­σει το ηθικό, να δεί­ξει ότι ο αγώ­νας και ο συλ­λο­γι­κός δρό­µος µπο­ρούν να µε­τα­σχη­µα­τί­σουν την πόλη. Οι γει­το­νιές µέσα από τέ­τοιες δρά­σεις µπο­ρούν να αλ­λά­ξουν, οι κά­τοι­κοι να έρ­θουν πιο κοντά, να ανα­κα­λύ­ψουν ξανά την αξία και την οµορ­φιά του να αγω­νί­ζε­σαι και να µοι­ρά­ζε­σαι κοινά ορά­µα­τα και στό­χους.

4) Η Πόλη Ανά­πο­δα είναι και κάτι πα­ρα­πά­νω από µια δη­µο­τι­κή πα­ρά­τα­ξη. Είναι ένα ενω­τι­κό σχήµα της Αρι­στε­ράς µε πα­νελ­λα­δι­κό αντί­κτυ­πο, είναι το όχηµα των κι­νη­µά­των και των αγω­νι­στών/αγω­νι­στριών της πόλης. Έχει δώσει ανάσα και πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση σε πολύ κόσµο, συ­σπει­ρώ­νει στις γρα­µµές της ση­µα­ντι­κό αρι­θµό αν­θρώ­πων. Η ενί­σχυ­σή της και η εί­σο­δός της και στο νέο Δη­µο­τι­κό Συ­µβού­λιο, ει­δι­κά σε µια φάση υπο­χώ­ρη­ση της Αρι­στε­ράς, είναι κρί­σι­µο κα­θή­κον όλων µας.

«Χρεια­ζό­µα­στε µια κοινή εκλο­γι­κή συ­µµα­χία της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς»

Της Όλγας Κλεί­τσα, «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα»

1) Ο Νόμος Βο­ρί­δη είναι για το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο οπλο­στά­σιο η φυ­σι­κή συ­νέ­χεια όλων των προη­γού­με­νων νο­μο­θε­τη­μά­των για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση. Οι εστιά­σεις ήταν η πε­ρε­ταί­ρω απε­λευ­θέ­ρω­ση της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας των Δήμων με με­γα­λύ­τε­ρες ελευ­θε­ρί­ες στην δη­μιουρ­γία ΑΕ και συ­γκε­κρι­μέ­να Ανα­πτυ­ξια­κές ΑΕ καθώς και η πε­ραι­τέ­ρω απο­στεί­ρω­ση των απο­φά­σε­ων από την συμ­με­το­χή των πο­λι­τών άμεση ή έμ­με­ση μέσω της αλ­λα­γής του εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος, της μεί­ω­σης των συμ­βου­λί­ων αλλά και της με­τα­φο­ράς ση­μα­ντι­κών αρ­μο­διο­τή­των σε επι­τρο­πές με από­λυ­τη πλειο­ψη­φία της διοι­κού­σας πα­ρά­τα­ξης.

Στην Αθήνα οι αλ­λα­γές αυτές σε συν­δυα­σμό με τα «μέτρα για την λει­τουρ­γία των υπη­ρε­σιών και συμ­βου­λί­ων κατά τη διάρ­κεια της κα­ρα­ντί­νας» πολλά εκ των οποί­ων πα­ρέ­μει­ναν, έδω­σαν με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­μι­κή στον ήδη σχε­δια­ζό­με­νο ορ­γα­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του Δήμου. Αρ­κε­τές από τις με­γά­λες υπη­ρε­σί­ες του Δήμου έχουν πε­ρά­σει πλή­ρως στην ιδιω­τι­κή σφαί­ρα, είτε μέσω υπέ­ρο­γκων συμ­βά­σε­ων (όπως στην πε­ρί­πτω­ση της αντι­κα­τά­στα­σης των υπη­ρε­σιών πρα­σί­νου και κτι­ρια­κών υπο­δο­μών) είτε με πολ­λα­πλές μι­κρό­τε­ρες ανα­θέ­σεις στον ίδιο πάντα ερ­γο­λά­βο (όπως στην πε­ρί­πτω­ση του ηλε­κτρο­φω­τι­σμού) είτε με «δω­ρε­ές» -με το αζη­μί­ω­το- από ιδρύ­μα­τα και με­γά­λους ερ­γο­λά­βους.

Κα­τ’ου­σία, όμως, με πολ­λές ΑΕ να προ­ϋ­πάρ­χουν (όπως και η Εται­ρεία Ανά­πτυ­ξης και Του­ρι­στι­κής Προ­βο­λής – ΕΑΤΑ),  η βα­σι­κή επί­δρα­ση του Νόμου Βο­ρί­δη ήταν στην δη­μο­κρα­τία, δια­φά­νεια και τη συμ­με­το­χι­κό­τη­τα.

2) Η Κοι­νω­νι­κή Πο­λι­τι­κή που ασκεί­ται αυτή τη στιγ­μή από τον Δήμο Αθη­ναί­ων είναι κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη: από τη μία υπάρ­χει ο ΚΥΑΔΑ με δική του διοί­κη­ση και αυ­το­νο­μία στη λήψη απο­φά­σε­ων και από την άλλη η διεύ­θυν­ση κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Και οι δύο, υλο­ποιούν πε­ρι­στα­σια­κά προ­γράμ­μα­τα σε συ­νερ­γα­σία με ιδρύ­μα­τα και ΜΚΟ ή μοι­ρά­ζο­νται κοινά προ­γράμ­μα­τα ΕΣΠΑ στο πλαί­σιο μιας πρό­σκαι­ρης επι­δο­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής που με­τα­τρέ­πει τους αν­θρώ­πους από δι­καιού­χους σε ωφε­λού­με­νους και κα­τα­λή­γει απλά να ανα­κυ­κλώ­νει τα προ­βλή­μα­τα κι όχι να κα­λύ­πτουν τις ανά­γκες (για να μην μι­λή­σου­με και για τα κατά και­ρούς οι­κο­νο­μι­κά σκάν­δα­λα).

Οι κά­τοι­κοι της Αθή­νας χρειά­ζο­νται στα­θε­ρό­τη­τα στις υπη­ρε­σί­ες κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Δικές μας προ­τε­ραιό­τη­τες είναι τα ζη­τή­μα­τα αστε­γί­ας που ο δήμος δεν έχει κα­λύ­ψει ούτε στο ελά­χι­στο, η αύ­ξη­ση των Δη­μο­τι­κών βρε­φο­νη­πια­κών σταθ­μών, η αύ­ξη­ση των Δη­μο­τι­κών Ια­τρεί­ων και η σύν­δε­σή τους με το Εθνι­κό Σύ­στη­μα Υγεί­ας, καθώς και η δη­μιουρ­γία ου­σια­στι­κών κοι­νω­νι­κών δομών στή­ρι­ξης τόσο για πε­ρι­στα­τι­κά έμ­φυ­λης/εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής/ρα­τσι­στι­κής βίας όσο και για ψυ­χο­λο­γι­κη/ψυ­χια­τρι­κή στή­ρι­ξη των κα­τοί­κων. Ολ’αυ­τά φυ­σι­κά προ­ϋ­πο­θέ­τουν τη στε­λέ­χω­ση των αντί­στοι­χων υπη­ρε­σιών με μό­νι­μο προ­σω­πι­κό.

Πα­ράλ­λη­λα, ήδη από το 2010 μέχρι σή­με­ρα έχει δια­τη­ρη­θεί στην Αθήνα ένα δί­κτυο δομών αλ­λη­λεγ­γύ­ης που στη­ρί­ζουν τους κα­τοί­κους όπου ο Δήμος είναι απών. Στη­ρί­ζου­με αυτές τις δομές με κάθε δυ­να­τό μέσο και διεκ­δι­κού­με και θε­σμι­κό χώρο για τη λει­τουρ­γία τους.

3) Η διεκ­δί­κη­ση της προ­στα­σί­ας του χα­ρα­κτή­ρα αλλά και της αύ­ξη­σης των ελεύ­θε­ρων δη­μό­σιων χώρων ήταν πάντα στο κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής μας. Στα πλαί­σια του αστι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού που επι­τε­λεί­ται, η διεκ­δί­κη­ση των ελεύ­θε­ρων χώρων θε­ω­ρού­με ότι πρέ­πει να γί­νε­ται σε 3 βα­σι­κούς άξο­νες:

• Το συλ­λο­γι­κό δι­καί­ω­μα κό­ντρα στον ατο­μι­κι­σμό. Ήδη από την προη­γού­με­νη διοί­κη­ση του Δήμου (Δη­μαρ­χία Κα­μί­νη) γί­νε­ται μια προ­σπά­θεια προ­ώ­θη­σης του της ατο­μι­κής ευ­θύ­νης και του ατο­μι­κού δι­καιώ­μα­τος στην πόλη πάνω από το συλ­λο­γι­κό (προ­γράμ­μα­τα Πόλη στο Τε­τρά­γω­νο, Υιο­θέ­τη­σε την Πόλη σου κλπ). Όπως ήταν επό­με­νο, η προ­ώ­θη­ση αυτή κα­τέ­λη­ξε -μέσω της λο­γι­κής της κα­λύ­τε­ρης/πιο προ­σφέ­ρου­σας πρό­τα­σης- στην απο­δο­χή «δω­ρε­ών» σχε­δί­ων και έργων για ανα­πλά­σεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις συλ­λο­γι­κές ανά­γκες των κα­τοί­κων που θα έπρε­πε να δια­σφα­λί­ζει ο Δήμος. Η ενί­σχυ­ση, λοι­πόν, της δη­μιουρ­γί­ας συλ­λο­γι­κο­τή­των γει­το­νιάς και η διεκ­δί­κη­ση να απο­τε­λούν αυτές τον κυ­ρί­αρ­χο συ­νο­μι­λη­τή του Δήμου (με θε­σμι­κό ή μη θε­σμι­κό τρόπο) είναι από τις πρώ­τες μας επι­διώ­ξεις.
• Η δια­σφά­λι­ση του πραγ­μα­τι­κού δη­μό­σιου και κοι­νό­χρη­στου χα­ρα­κτή­ρας. Διεκ­δι­κού­με πε­ριο­ρι­σμό της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας (οποιασ­δή­πο­τε φύσης) σε αυ­τούς, έτσι ώστε οι πο­λί­τες είτε με­μο­νω­μέ­να είτε συλ­λο­γι­κά (μέσω συλ­λό­γων, ενώ­σε­ων κλπ) να μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποιούν ελεύ­θε­ρα τον χώρο. Ει­δι­κά σε χώ­ρους όπως πάρκα και άλση, η επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα πρέ­πει να απο­κλει­στεί πλή­ρως.
• Η διεκ­δί­κη­ση του φυ­σι­κού χώρου μέσα στο αστι­κό τοπίο. Τον τε­λευ­ταίο 1,5 χρόνο πε­ρί­που η Δη­μο­τι­κή Αρχή διε­ξά­γει μία επί­θε­ση ανα­πλά­σε­ων σε πάρκα της Αθή­νας κα­τη­γο­ρώ­ντας πα­ράλ­λη­λα όσες/ους αντι­στέ­κο­νται ως αρ­νη­τές των πά­ντων. Οι ανα­πλά­σεις, όμως, δεν είναι αθώες. Πέραν του ότι ο τρό­πος που θα δια­μορ­φω­θεί ένα πάρκο κα­θο­ρί­ζει και τις χρή­σεις σε αυτό, υπάρ­χει ένα κοινό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στην πλειο­ψη­φία των ανα­πλά­σε­ων από πλευ­ράς του Δήμου: γί­νε­ται μια προ­σπά­θεια επα­να­προσ­διο­ρι­σμού του «ωραί­ου» ως κα­θρέ­φτης του αστι­κού το­πί­ου, με πρώην πάρκα που είτε γε­μί­ζουν πλά­κες και τσι­μέ­ντο, είτε αντι­κα­θί­στα­ται η φυ­σι­κή βλά­στη­ση και οι χω­μά­τι­νες δια­δρο­μές, με πε­ρί­κλει­στα παρ­τέ­ρια και χλο­ο­τά­πη­τα. Δια­μορ­φώ­νο­ντας έτσι πάρκα τα οποία έχουν πάρα πολύ υψη­λές απαι­τή­σεις σε νερό (κα­ταρ­ρί­πτο­ντες όλες τις δια­κη­ρύ­ξεις περί βιω­σι­μό­τη­τας) αλλά και χά­νουν τον φυ­σι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα που τόσο πολύ έχου­με ανά­γκη στην τσι­με­ντού­πο­λη που ζούμε.

4) Αυτό είναι ίσως το με­γα­λύ­τε­ρο στοί­χη­μα των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων μετά το ’15. Για να επι­τευ­χθεί, όμως, θα πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σου­με συ­νή­θειες ή και πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις του πα­ρελ­θό­ντος. Θα πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σου­με την οι­κο­δό­μη­ση ενός φορέα που δεν θα απο­τε­λεί απλά κα­θρέ­φτι­σμα των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που θα τον στη­ρί­ζουν αλλά θα υπερ­βαί­νει και αυτές και τις απο­φά­σεις τους. Έναν φορέα που θα έχει δική του υπό­στα­ση, θα προ­σπα­θεί να τρο­φο­δο­τή­σει τα επι­μέ­ρους κι­νή­μα­τα κι όχι να τρο­φο­δο­τη­θεί από αυτά, που θα αντι­λαμ­βά­νε­ται την υπό­στα­σή του ως ερ­γα­λείο στα χέρια των συλ­λο­γι­κο­τή­των υπε­ρά­σπι­σης της πόλης με στόχο την αλ­λα­γή συ­νει­δή­σε­ων και τη διό­γκω­ση και συ­νο­λι­κο­ποί­η­ση επι­μέ­ρους κι­νή­σε­ων σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρα κι­νή­μα­τα διεκ­δί­κη­σης και αντί­στα­σης.

Αυτό όσο μα­κρι­νό όραμα κι αν φαί­νε­ται δεν είναι άπια­στο. Και πρέ­πει να ξε­κι­νή­σου­με με την συ­νύ­παρ­ξη των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, όχι μόνο στο δρόμο και στις γει­το­νιές, αλλά πλέον και σε μία κοινή εκλο­γι­κή συμ­μα­χία, η οποία θα δια­σφα­λί­ζει μέσω της δομής και των δια­δι­κα­σιών της, ότι μπο­ρεί να κάνει αυτό το φορέα τον επό­με­νο άμεσο στόχο του κοι­νού μας μέλ­λο­ντος στην Αθήνα.

«Δια­τή­ρη­ση του δη­µό­σιου χα­ρα­κτή­ρα των ελεύ­θε­ρων χώρων και αξιο­ποί­η­σή τους ως κοι­νω­νι­κό αγαθό»

Του Δη­µή­τρη Αδα­µό­που­λου, «Ενό­τη­τα, Ανα­τρο­πή & Έργο για το Μα­ρού­σι»

1) Είναι ξε­κά­θα­ρο πως ο ν. Βο­ρί­δη έχει διπλή στό­χευ­ση πο­λι­τι­κά. Από τη μια μεριά να ση­μειώ­σει τις λι­γό­τε­ρες δυ­να­τές απώ­λειες η ΝΔ από ‘’ γα­λά­ζιους αντάρ­τε­ς’’ στα δεξιά της, από την άλλη να θω­ρα­κι­στούν οι θε­σμοί απέ­να­ντι στην Αρι­στε­ρά. Να φι­μω­θούν δη­λα­δή οι προ­ο­δευ­τι­κές φωνές αντί­στα­σης στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα στις πό­λεις.

Μία ακόμη στό­χευ­ση είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ότι αυτός ο νόμος εξυ­πη­ρε­τεί πλή­ρως το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υπό­δειγ­μα ανα­φο­ρι­κά με τις εκτε­τα­μέ­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και με­τα­φο­ρά πολ­λών λει­τουρ­γιών κοι­νής ωφε­λεί­ας σε ιδιώ­τες μαζί με την έντα­ση των διε­θνι­κών συμ­φω­νιών. Με τους συ­σχε­τι­σμούς που μπο­ρούν να δη­μιουρ­γη­θούν πλέον στα δη­μο­τι­κά και πε­ρι­φε­ρεια­κά συμ­βού­λια, αδυ­να­τεί να υπάρ­ξει πα­ρέμ­βα­ση από τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες που ως τώρα έχουν αντι­στα­θεί σε μία πλη­θώ­ρα θε­μά­των, πχ. Ανε­μο­γεν­νή­τριες, δη­μιουρ­γία με­γά­λων μο­νο­μπλόκ του­ρι­στι­κών θέ­ρε­τρων, σχέ­σεις ιδιω­τι­κού τομές και σχο­λι­κών μο­νά­δων κ.ο.κ. Επί­σης, εντεί­νε­ται η πο­λι­τι­κή της πο­λυ­ε­πί­πε­δης δια­κυ­βέρ­νη­σης, όπου δήμοι και πε­ρι­φέ­ρειες μπο­ρούν να συ­νά­πτουν μνη­μό­νια συ­νερ­γα­σί­ας είτε με άλ­λους δή­μους σε άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες είτε με διε­θνι­κούς και υπε­ρε­θνι­κούς ορ­γα­νι­σμούς απευ­θεί­ας, χωρίς αυτές οι συμ­φω­νί­ες να δια­με­σο­λα­βού­νται από την κε­ντρι­κή διοί­κη­ση και το κρά­τος.

Στο Δήμο Αμα­ρου­σί­ου πα­ρα­τη­ρού­με ήδη την εφαρ­μο­γή του σε και σειρά πε­δί­ων που αφο­ρούν τόσο τη πο­λι­τι­κή της διοί­κη­σης Αμπα­τζό­γλου για τους δη­μό­σιους χώ­ρους, τα άλση και τις σχο­λι­κές μο­νά­δες, τη προ­σπά­θεια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης κοι­νω­νι­κών κα­τοι­κιών (πχ Οίκος Τυ­φλών), αλλά και την άκρα­τη δό­μη­ση με απο­κο­ρύ­φω­μα τη με­τε­γκα­τά­στα­ση του κα­ζί­νο της Πάρ­νη­θας στο Μα­ρού­σι, παρά τις δια­χρο­νι­κές και μα­ζι­κές αντι­δρά­σεις των κα­τοί­κων και τις σχε­τι­κές ακυ­ρω­τι­κές απο­φά­σεις του ΣτΕ.

2) Μπο­ρεί η αντι­με­τώ­πι­ση των ανι­σο­τή­των και της φτω­χο­ποί­η­σης του λαού να συ­νι­στά σε με­γά­λο βαθμό στοί­χη­μα στο πλαί­σιο αιχ­μών κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης και δεν είναι δυ­να­τόν να αντι­με­τω­πι­στεί ολικά από τους ΟΤΑ ει­δι­κά μέσα σε ένα ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο εντει­νό­με­νης λι­τό­τη­τας και υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σής τους από το κε­ντρι­κό κρά­τος, πα­ρό­λα αυτά, η αύ­ξη­ση των αρ­μο­διο­τή­των των ΟΤΑ έχει νόημα και μπο­ρεί να απο­τε­λεί αί­τη­μα μόνο στο βαθμό που συν­δυά­ζε­ται με το αί­τη­μα δη­μο­κρα­τι­κής ανα­διάρ­θρω­σης της λει­τουρ­γί­ας των ΟΤΑ και γεν­ναί­ας αύ­ξη­σης της χρη­μα­το­δό­τη­σής τους.

Βα­σι­κές αιχ­μές της πα­ρά­τα­ξής μας απο­τε­λούν η ενί­σχυ­ση των δομών πρω­το­βάθ­μιας υγεί­ας του Δήμου, των κοι­νω­νι­κών πα­ντο­πω­λεί­ων και μα­γει­ρεί­ων τόσο σε επί­πε­δο υπο­δο­μών, όσο και με μό­νι­μες προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού. Ταυ­τό­χρο­να προ­τάσ­σου­με τη κα­τα­γρα­φή των ανέρ­γων και νέων ερ­γα­ζο­μέ­νων του δήμου ώστε τα δη­μο­τι­κά τέλη για αυτή την κοι­νω­νι­κή κα­τη­γο­ρία να είναι μη­δε­νι­κά. Επί­σης θε­ω­ρού­με πολύ ση­μα­ντι­κή την δω­ρε­άν αρωγή των νο­μι­κών υπη­ρε­σιών του Δήμου σε πε­ρι­πτώ­σεις εξώ­σε­ων και πλει­στη­ρια­σμών κα­τοι­κιών δη­μο­τών, σε συν­δυα­σμό με μια ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή κοι­νω­νι­κής στέ­γα­σης είτε μέσω της αξιο­ποί­η­σης άδειων δη­μο­τι­κών ιδιο­κτη­σιών και κτη­ρί­ων είτε μέσω της δια­δι­κα­σί­ας απαλ­λο­τρί­ω­σης

Είναι ση­μα­ντι­κό να το­νι­στεί πως όλες οι δομές και υπη­ρε­σί­ες κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας θα πρέ­πει να λει­τουρ­γούν με όσο το δυ­να­τόν πιο ορι­ζό­ντια φι­λο­σο­φία, να μη στιγ­μα­τί­ζουν τους ωφε­λού­με­νούς τους και προ­πά­ντων να μπο­ρούν να κα­τα­γρά­ψουν σωστά όλο το φάσμα των ανα­γκών που συχνά αφο­ρούν τη σχε­τι­κή φτώ­χεια και σε ορι­σμέ­να προ­ά­στια είναι δύ­σκο­λα ανι­χνεύ­σι­μη και στε­ρεί­ται ορα­τό­τη­τας αν και είναι απο­λύ­τως υπαρ­κτό φαι­νό­με­νο και στο Μα­ρού­σι.

3) Τα τε­λευ­ταία χρό­νια πα­ρα­τη­ρεί­ται μια συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να εμπε­δω­θεί η κυ­ριαρ­χία της αγο­ράς σε κάθε πτυχή της δη­μό­σιας κοι­νω­νι­κής ζωής, μέσα από δια­δι­κα­σί­ες εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης δη­μό­σιων χώρων. Από πλα­τεί­ες, πε­ζό­δρο­μους, κή­πους, άλση και πάρκα γει­το­νιάς έως μη­τρο­πο­λι­τι­κούς χώ­ρους πρα­σί­νου, βιο­μη­χα­νι­κά πάρκα και ανε­νερ­γά δη­μό­σια κτί­ρια, ένα ολό­κλη­ρο τυ­πο­λό­γιο από μορ­φές δη­μό­σιου αστι­κού χώρου έχει μπει στο στό­χα­στρο της κε­ντρι­κής διοί­κη­σης και της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης. Μέσα στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­ντέ­λο διοί­κη­σης των Δήμων, ο δη­μό­σιος χώρος βρί­σκε­ται υπό διαρ­κή δια­κύ­βευ­ση.Δε χωρά αμ­φι­βο­λία πως μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, οι κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις που ανα­δύ­ο­νται από πρω­το­βου­λί­ες κα­τοί­κων, συ­νε­λεύ­σεις γει­το­νιάς και επι­τρο­πές αγώνα συ­νι­στούν τις κα­ταλ­λη­λό­τε­ρες μορ­φές ορ­γά­νω­σης του αγώνα “από τα κάτω”. Πα­λιές συ­νε­λεύ­σεις δυ­να­μώ­νουν και ταυ­τό­χρο­να δη­μιουρ­γού­νται νέες, όλες στη βάση ενός κοι­νού προ­τάγ­μα­τος για το δι­καί­ω­μα στην πόλη, για το δι­καί­ω­μα στη δη­μό­σια κοι­νω­νι­κή ζωή. Ένα δι­καί­ω­μα που αφορά ευ­ρύ­τε­ρα όρια διεκ­δί­κη­σης του δη­μό­σιου χώρου της πόλης και οι­κειο­ποί­η­σής του μέσα από κα­θη­με­ρι­νές πρα­κτι­κές κα­τοί­κη­σης, μέσα από τη δυ­να­τό­τη­τα να συν-υπάρ­χου­με και να συν-απο­φα­σί­ζου­με για τους ελεύ­θε­ρους χώ­ρους. Ένα δι­καί­ω­μα για κα­λύ­τε­ρη ποιό­τη­τα ζωής και για “ανά­σες πρα­σί­νου” σε όλες τις γει­το­νιές. Η πα­ρά­τα­ξή μας θα συ­νε­χί­σει να μά­χε­ται -εντός και εκτός δη­μο­τι­κού συμ­βου­λί­ου- για τη δια­τή­ρη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα των ελεύ­θε­ρων χώρων της πόλης και την αξιο­ποί­η­ση τους ως κοι­νω­νι­κό αγαθό που να κα­λύ­πτει τις ανά­γκες και τις επι­θυ­μί­ες των κα­τοί­κων. Στο Μα­ρού­σι αυτός ο αγώ­νας είναι ιδιαί­τε­ρα επί­και­ρος είτε αφορά τη με­τε­γκα­τά­στα­ση του κα­ζί­νο, είτε το μπλο­κά­ρι­σμα των σχε­δί­ων ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του άλ­σους Συγ­γρού, είτε την συρ­ρί­κνω­ση πλα­τειών και πε­ζο­δρό­μων που συμ­βαί­νει μα­ζι­κά στη πε­ριο­χή μας.

4) Η πα­ρέμ­βα­ση σε το­πι­κό επί­πε­δο έχει το προ­νό­μιο να ανα­πτύσ­σε­ται σε στενή  σχέση τόσο με τα το­πι­κά προ­βλή­μα­τα όσο και με τις κοι­νω­νι­κές ομά­δες που πλήτ­το­νται άμεσα. Η συν­θή­κη αυτή  εν­δυ­να­μώ­νει τη συμ­με­το­χή και τη δη­μο­κρα­τία στη λήψη των απο­φά­σε­ων. Με­γά­λες κοι­νω­νι­κές εξε­γέρ­σεις όπως η Πα­ρι­σι­νή Κομ­μού­να έχουν την αφε­τη­ρία τους  στην αυ­τό-ορ­γά­νω­ση των πο­λι­τών μέσα σε χω­ρι­κές εγ­γύ­τη­τες , το­πι­κά συμ­βού­λια, συ­νε­λεύ­σεις γει­το­νιάς  και με άξονα προ­βλή­μα­τα της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας κοινά σε όλες/ους τους πλητ­τό­με­νους.Έτσι λοι­πόν και στο πεδίο της αυ­το­διοί­κη­σης πέρα από την από τα κάτω ορ­γά­νω­ση της συλ­λο­γι­κής δρά­σης απαι­τού­νται και κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις και πα­ρεμ­βά­σεις στο επί­πε­δο της διοί­κη­σης του Δήμου  και ευ­ρύ­τε­ρες συμ­μα­χί­ες  που οφεί­λουν να πλη­ρούν δυο προ­ϋ­πο­θέ­σεις: Την κοινή αντί­λη­ψη για  μια σειρά ζη­τή­μα­τα και τον σε­βα­σμό στις λει­τουρ­γί­ες των το­πι­κών κι­νη­μά­των.

Σε αυτό το ζο­φε­ρό κι άκρως αντι­δη­μο­κρα­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον και στενό πλαί­σιο που έχει δια­μορ­φω­θεί για τις επερ­χό­με­νες αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, δεν πρέ­πει να πα­ρα­βλέ­ψου­με ευ­και­ρία επι­στρο­φής στα το­πι­κά ζη­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών (κοι­νω­νι­κή στέ­γα­ση, δη­μο­τι­κά ια­τρεία), διεκ­δί­κη­σης ελεύ­θε­ρων δη­μό­σιων χώρων απέ­να­ντι τόσο στην κα­τα­στο­λή όσο και στα σχέ­δια ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και εξευ­γε­νι­σμού, οι­κο­δό­μη­σης δι­κτύ­ων και στε­κιών τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, άσκη­σης πο­λι­τι­κής με όρους άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας  μέσα από τη δια­μόρ­φω­ση συμ­με­το­χι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού από κοι­νού με τους μα­ζι­κούς φο­ρείς των πό­λε­ων και την ου­σια­στι­κή επαφή με το­πι­κά κι­νή­μα­τα πο­λι­τών, δου­λειάς για την επα­νοι­κο­δό­μη­ση συλ­λο­γι­κο­τή­των και επα­να­νοη­μα­το­δό­τη­σης του συλ­λο­γι­κού δρό­μου. Έτσι μπο­ρούν να οι­κο­δο­μη­θούν ξανά απο­τε­λε­σμα­τι­κές κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις από τα κάτω αλλά και να εκ­φρα­στούν αυτές στα δη­μο­τι­κά συμ­βού­λια.

Τα πα­ρα­πά­νω μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν με τη συμ­με­το­χή στις εκλο­γές μέσα από σχή­μα­τα που δο­μού­νται, σκέ­φτο­νται συλ­λο­γι­κά, λει­τουρ­γούν και απο­φα­σί­ζουν με συ­γκε­κρι­μέ­νο ποιο­τι­κά τρόπο: Μας αφορά η συμ­με­το­χή σε ζω­ντα­νά σχή­μα­τα με ορι­ζό­ντιο, ανοι­χτό και δη­μο­κρα­τι­κό τρόπο λει­τουρ­γί­ας, ρι­ζω­μέ­να στις γει­το­νιές που πα­ρεμ­βαί­νουν, ου­σιω­δώς αυ­το­διοι­κη­τι­κά. Αυτά τα σχή­μα­τα που δεν απο­τε­λούν απλώς την το­πι­κή φωνή των ορ­γα­νώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που δεν απο­τε­λούν μι­κροει­κό­να πο­λι­τι­κών με­τώ­πων αλλά έχουν τη δική τους αυ­το­τε­λή ζωή μέσα από τις δια­δι­κα­σί­ες τους στις οποί­ες προ­σπα­θούν να εμπλέ­ξουν από τα κάτω κόσμο χωρίς μα­ξι­μα­λι­στι­κά πο­λι­τι­κά προ­α­παι­τού­με­να συμ­με­το­χής, που συ­νο­μι­λούν με τα το­πι­κά κι­νή­μα­τα και τις πρω­το­βου­λί­ες των πε­ριο­χών τους και έχουν πραγ­μα­τι­κά αυ­το­διοι­κη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Στην εποχή του ν. Βο­ρί­δη – όπου η ενό­τη­τα και η συ­νερ­γα­σία των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς θα έπρε­πε να θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νη και λο­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση προς τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές –τα πα­ρα­πά­νω θα μπο­ρού­σαν να απο­τε­λέ­σουν έναν οδο­δεί­κτη για την εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία σχη­μά­των που ήδη πα­ρεμ­βαί­νουν σε το­πι­κό επί­πε­δο, είτε για τη συ­γκρό­τη­ση νέων σε πε­ριο­χές που δεν προ­ϋ­πάρ­χει πα­ρέμ­βα­ση.

«Προ­τά­σου­µε τη δη­µιουρ­γι­κό­τη­τα του συλ­λο­γι­κού νου και αγώνα»

Των Σταύ­ρου Βαλ­σα­µή, Δη­µο­τι­κού συ­µβού­λου Κο­ρυ­δαλ­λού και Γιώρ­γου Στα­µα­το­νι­κο­λού υπο­ψή­φιου Δή­µαρ­χου µε τη δη­µο­τι­κή κί­νη­ση «Ανυ­πό­τα­κτος Κο­ρυ­δαλ­λός»

1) Ο ν. Βο­ρί­δη δια­µορ­φώ­νει ένα σφι­χτό θε­σµι­κό πλαί­σιο που προσ­δέ­νει ακόµα πε­ρισ­σό­τε­ρο τους ΟΤΑ στις πο­λι­τι­κές της «επι­χει­ρη­µα­τι­κό­τη­τας» και της «αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τας», σε συ­νέ­χεια του «επι­τε­λι­κού» κρά­τους της ΝΔ. Πα­ράλ­λη­λα έκλει­σε ορι­στι­κά και το κε­φά­λαιο µε τους πα­ρα­κρα­τη­θέ­ντες πό­ρους, γε­γο­νός που οδη­γεί, ιδιαί­τε­ρα του δή­µους, στην «αγκα­λιά» των ΕΣΠΑ και των ΣΔΙΤ. Όπως σε πολ­λούς δή­µους, έτσι και στον Κο­ρυ­δαλ­λό µειώ­νε­ται ο αρι­θµός των δη­µο­τι­κών συ­µβού­λων συρ­ρι­κνώ­νο­ντας την αντι­προ­σώ­πευ­ση κοι­νω­νι­κών οµά­δων και κα­τη­γο­ριών και γε­νι­κό­τε­ρα των το­πι­κών κοι­νω­νιών σε αυτά. Ταυ­τό­χρο­να η εκλο­γή Δη­µάρ­χου µε πο­σο­στό 43% και δώρο το 60% των εδρών και το όριο του 3% για την εί­σο­δο στο δη­µο­τι­κό συ­µβού­λιο απο­τε­λούν µια πρω­το­φα­νή αντι­δη­µο­κρα­τι­κή επι­χεί­ρη­ση στρέ­βλω­σης της λαϊ­κής βού­λη­σης και ετυ­µη­γο­ρί­ας. Με ευ­θύ­νη της δη­µο­τι­κής αρχής Χουρ­σα­λά-Δη­µό­που­λου, ο Κο­ρυ­δαλ­λός είναι από τους λί­γους δή­µους όπου το δη­µο­τι­κό συ­µβού­λιο ούτε συ­ζή­τη­σε ούτε το­πο­θε­τή­θη­κε δη­µό­σια για τον νέο εκλο­γι­κό νόµο Βο­ρί­δη, ανα­λα­µβά­νο­ντας ρόλο χει­ρο­κρο­τη­τή των κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­τι­κών και µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων.

2) Θε­ω­ρού­µε πως ο δήµος οφεί­λει να συ­µβάλ­λει στην άµβλυν­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και στην ενί­σχυ­ση της συ­νο­χής της το­πι­κής κοι­νω­νί­ας. Κό­ντρα στην λο­γι­κή που µε­τρά­ει τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες ως φι­λαν­θρω­πία ή µια απλή εφα­ρµο­γή κά­ποιου δια­θέ­σι­µου ευ­ρω­παϊ­κού προ­γρά­µµα­τος, θα προ­χω­ρή­σου­µε σε ένα ολο­κλη­ρω­µέ­νο σχε­δια­σµό κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής µε βάση της ανά­γκες της πόλης και των κα­τοί­κων της. Προ­τε­ραιό­τη­τές µας είναι η ανέ­γερ­ση νέων σχο­λι­κών κτι­ρί­ων ώστε να αντι­κα­τα­στα­θούν τα απαρ­χαιω­µέ­να ενοι­κια­ζό­µε­να κτί­ρια, οι αί­θου­σες πολ­λα­πλών χρή­σε­ων που έχουν δια­µορ­φω­θεί σε εκ­παι­δευ­τι­κές τά­ξεις, τα κο­ντέι­νερ που έχουν το­πο­θε­τη­θεί σε αυλές σχο­λεί­ων και παρ­κά­κια και στε­γά­ζουν την δί­χρο­νη προ­σχο­λι­κή εκ­παί­δευ­ση. Η υπε­ρά­σπι­ση και ανα­βά­θµι­ση της δη­µό­σιας Πρω­το­βά­θµιας Φρο­ντί­δας Υγεί­ας µε στε­λέ­χω­ση του ΤΟΜΥ µε για­τρούς όλων των ει­δι­κο­τή­των σε µό­νι­µη βάση και αύ­ξη­ση της χρη­µα­το­δό­τη­σης για την ανα­βά­θµι­ση των υπο­δο­µών του. Ο συ­ντο­νι­σµός µε δη­µό­σιους φο­ρείς και πα­νε­πι­στη­µια­κά ιδρύ­µα­τα για τον σχε­δια­σµό και την υλο­ποί­η­ση ολο­κλη­ρω­µέ­νων προ­γρα­µµά­των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και πρό­νοιας του δήµου µετά από µε­λέ­τη κα­τα­γρα­φής των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών φυ­σι­κά µε το ανα­γκαίο µό­νι­µο και στα­θε­ρό προ­σω­πι­κό.

3) Ο επα­να­σχε­δια­σµός του αστι­κού χώρου προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου και η πα­ρά­δο­ση δη­µό­σιων χώρων για τις ανά­γκες της ιδιω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας και όχι για τις ανά­γκες των αν­θρώ­πων της ερ­γα­σί­ας και της νε­ο­λαί­ας απο­τε­λεί ευ­ρω­παϊ­κό και εθνι­κό στρα­τη­γι­κό ανα­διαρ­θρω­τι­κό άξονα. Με αυτή την έν­νοια η συλ­λο­γι­κή διεκ­δί­κη­ση του δη­µό­σιου χα­ρα­κτή­ρα των ελεύ­θε­ρων χώρων και η χρήση τους σε µια κα­τεύ­θυν­ση ανα­βά­θµι­σης της ποιό­τη­τας ζωής, δια­µόρ­φω­σης κα­λύ­τε­ρων συν­θη­κών δια­βί­ω­σης και ερ­γα­σί­ας των κα­τοί­κων των πό­λε­ων και ενί­σχυ­σης των αντιε­µπο­ρευ­µα­τι­κών συλ­λο­γι­κών κοι­νω­νι­κών δρα­στη­ριο­τή­των απο­κτούν ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα. Επι­διώ­κου­µε τα το­πι­κά και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά κι­νή­µα­τα υπε­ρά­σπι­σης των ελεύ­θε­ρων δη­µό­σιων χώρων – δια­τη­ρώ­ντας την αυ­το­τέ­λειά τους- να «ει­σβάλ­λουν» στην λει­τουρ­γία των Δήµων δί­νο­ντας νόηµα στην πρα­γµα­τι­κή αυ­το­διοί­κη­ση της πόλης από τους κα­τοί­κους της. Στον δήµο Κο­ρυ­δαλ­λού το µε­γά­λο θέµα των επό­µε­νων χρό­νων θα απο­τε­λέ­σει η απο­µά­κρυν­ση των φυ­λα­κών και η διεκ­δί­κη­ση από το δήµο και τους πο­λί­τες της τε­ρά­στιας έκτα­σης από το ΤΑΙ­ΠΕΔ.

4) Σε ένα πλαί­σιο προ­σω­πο­κε­ντρι­κό, όπου κυ­ριαρ­χούν ο πο­λι­τι­κός κα­ριε­ρι­σµός και η ατο­µι­κή δια­πρα­γµά­τευ­ση, οι δυ­νά­µεις της ενω­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς προ­τάσ­σου­µε την δη­µιουρ­γι­κό­τη­τα του συλ­λο­γι­κού νου και αγώνα. Επι­µέ­νου­µε πως η πο­λι­τι­κή δεν είναι προ­νό­µιο των λίγων αλλά κε­κτη­µέ­νο των πολ­λών. Σε αυτή τη συ­γκυ­ρία, υπάρ­χει η ανά­γκη για αρι­στε­ρές ρι­ζο­σπα­στι­κές δη­µο­τι­κές κι­νή­σεις που θα εκ­φρά­ζουν τα το­πι­κά κι­νή­µα­τα και τις αντι­στά­σεις, που θα θέ­τουν τα ζη­τή­µα­τα από την σκο­πιά των συ­µφε­ρό­ντων της θι­γό­µε­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Που θα προ­σπα­θούν να βά­λουν σε κί­νη­ση τις κοι­νω­νι­κές δυ­να­µι­κές που ανα­πτύσ­σο­νται µε την λο­γι­κή της αυ­το­νο­µί­ας και της συ­µµε­το­χής στη λήψη απο­φά­σε­ων. Φι­λο­δο­ξού­µε να εκ­φρά­σου­µε όσες και όσους δεν βο­λεύ­ο­νται στο υπάρ­χον ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο και προ­σπα­θούν να το υπερ­βούν δη­µιουρ­γι­κά µε­τα­σχη­µα­τί­ζο­ντας το παρόν ώστε να χω­ρά­ει τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες των πολ­λών και πρω­τί­στως της νε­ο­λαί­ας και των αν­θρώ­πων της ερ­γα­σί­ας. Συ­νε­χί­ζου­µε να διε­ρευ­νού­µε τις δυ­να­τό­τη­τες συ­σπεί­ρω­σης ευ­ρύ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­µε­ων µε τις οποί­ες είτε στο το­πι­κό κί­νη­µα είτε στο δη­µο­τι­κό συ­µβού­λιο έχου­µε δώσει κοι­νές µάχες, στην κα­τεύ­θυν­ση συ­γκρό­τη­σης ευ­ρύ­τε­ρων πο­λι­τι­κών συ­µµα­χιών στην βάση προ­γρα­µµα­τι­κών αρχών για να ανα­τρέ­ψου­µε τις κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές στην ΤΑ και τις το­πι­κές προ­σπά­θειες υλο­ποί­η­σής τους.

Να δη­µιουρ­γη­θεί ένα αγω­νι­στι­κό, ρι­ζο­σπα­στι­κό ρεύµα σε όλες τις γει­το­νιές

Του Χρί­στου Του­λιά­του, υπο­ψή­φιου δή­µαρ­χου Ζω­γρα­φου µε την Ανυ­πό­τα­κτη Πόλη

Οι δη­µο­τι­κές εκλο­γές του Οκτω­βρί­ου γί­νο­νται σε δυ­σµε­νές πο­λι­τι­κό κλίµα. Αφε­νός λόγω των απο­τε­λε­σµά­των των δύο πρό­σφα­των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, αφε­τέ­ρου λόγω του νέου εκλο­γι­κού συ­στή­µα­τος του νόµου Βο­ρί­δη, που θα δυ­σκο­λέ­ψει αρ­κε­τά την εκ­προ­σώ­πη­ση πολ­λών αυ­το­διοι­κη­τι­κών κι­νή­σε­ων της Αρι­στε­ράς (τόσο της ρι­ζο­σπα­στι­κής αλλά και του ΚΚΕ σε επαρ­χια­κούς δή­µους). Αυτός ο νόµος θε­σµο­θε­τεί το δη­µαρ­χο­κε­ντρι­κό συ­γκε­ντρω­τι­κό µο­ντέ­λο και επι­χει­ρεί να στε­γα­νο­ποι­ή­σει δή­µους και πε­ρι­φέ­ρειες από τις το­πι­κές κι­νη­µα­τι­κές αντι­δρά­σεις και τις πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις τους. Σε αυτή την τε­τρα­ε­τία που ολο­κλη­ρώ­νε­ται οδή­γη­σε σε µία έµπρα­κτη υπο­βά­θµι­ση των δη­µο­τι­κών συ­µβου­λί­ων, µε µε­τα­φο­ρά κρί­σι­µων αρµο­διο­τή­των στις επι­τρο­πές (οι­κο­νο­µι­κή, ποιό­τη­τας ζωής). Μία µε­τα­φο­ρά που εκ των υστέ­ρων κρί­θη­κε αντι­συ­ντα­γµα­τι­κή στο ΣτΕ, πλην όµως έκανε τη δου­λειά της για αυτό το διά­στη­µα και πλέον δεν χρειά­ζε­ται µε την ισχύ του νέου νόµου, που επα­να­φέ­ρει πλειο­ψη­φία 60% σε όλα τα όρ­γα­να σε όποιο συν­δυα­σµό κερ­δί­σει τις εκλο­γές…

Αυτή η συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­κών λει­τουρ­γιών και της το­πι­κής εξου­σί­ας είναι εις βάρος µας, ακρι­βώς επει­δή διευ­κο­λύ­νει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­µών των δήµων και προ­ω­θεί τα σχέ­δια του το­πι­κού κε­φα­λαί­ου να βάλει χέρι σε υπη­ρε­σί­ες των δήµων και σε δη­µό­σιους χώ­ρους. Οι κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες των δήµων είναι υπο­στε­λε­χω­µέ­νες και δια­λυ­µέ­νες στο πρό­τυ­πο της γε­νι­κής διά­λυ­σης των δοµών κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας και την στρο­φή στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση όλων των δη­µό­σιων αγα­θών και υπη­ρε­σιών προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου. Στο δήµο µας π.χ. έχου­µε επα­νειλ­λη­µέ­να ζη­τή­σει να τη­ρη­θούν οι νό­µι­µες υπο­χρε­ώ­σεις του δήµου για την προ­σβα­σι­µό­τη­τα των ΑµΕΑ, αλλά ακόµα δη­µό­σια κτί­ρια πα­ρα­µέ­νουν µη προ­σβά­σι­µα. Σε πρό­σφα­τη ανα­κα­τα­σκευή στά­σε­ων λε­ω­φο­ρεί­ων ο ερ­γο­λά­βος του δήµου σκέ­πα­σε την όδευ­ση τυ­φλών, που ο ίδιος ο δήµος είχε χα­ρά­ξει όπως προ­βλέ­πε­ται! Το ΤΟΜΥ Ιλι­σί­ων έχει σο­βα­ρή αδυ­να­µία να κρα­τή­σει προ­σω­πι­κό ια­τρών, που διαρ­κώς ανα­κυ­κλώ­νε­ται λόγω της µι­κρής απο­ζη­µί­ω­σης που προ­βλέ­πε­ται, και κα­τα­λή­γει να δου­λεύ­ει ανε­παρ­κώς µε νέους ια­τρούς που µπο­ρεί να έρ­θουν. Πρό­σφα­τα, ο δήµος επι­χεί­ρη­σε να εκ­χω­ρή­σει δη­µο­τι­κό ακί­νη­το που στε­γά­ζε­ται για χρό­νια το συ­µβου­λευ­τι­κό κέ­ντρο οι­κο­γε­νειών του δήµου στη…νε­ο­συ­στα­θεί­σα Ανα­πτυ­ξια­κή Εται­ρεία που συ­νέ­στη­σε για επι­χει­ρη­µα­τι­κούς λό­γους! Ευ­τυ­χώς αυτό απο­τρά­πη­κε αφού το κα­τα­ψη­φί­σα­µε όλη η αντι­πο­λί­τευ­ση στο δη­µο­τι­κό συ­µβού­λιο, αλλά είναι εν­δει­κτι­κό του τι ιε­ραρ­χούν οι δήµοι και τι υπο­βα­θµί­ζουν. Και φυ­σι­κά ακόµα σο­βα­ρό­τε­ρα προ­βλή­µα­τα είναι η ελ­λι­πής κα­θα­ριό­τη­τα και η διαρ­κής υπο­βά­θµι­ση του αστι­κού πρα­σί­νου (κοπή δέ­ντρων και µη αντι­κα­τά­στα­σή τους όπως προ­βλέ­πε­ται, ελ­λι­πή πο­τί­σµα­τα, κακά κλα­δέ­µα­τα που κα­τα­στρέ­φουν συχνά τα δέ­ντρα κλπ.) λόγω της διαρ­κούς υπο­στε­λέ­χω­σης των υπη­ρε­σιών κα­θα­ριό­τη­τας και πρα­σί­νου. Μία υπο­στε­λέ­χω­ση που στρώ­νει το δρόµο για την εί­σο­δο ιδιω­τών σε αυτές τις λει­τουρ­γί­ες. Τέλος, είναι τρα­γι­κό το στοί­βα­γµα των παι­διών µας σε ανε­παρ­κείς υπο­δο­µές παι­δι­κών στα­θµών (ακόµα και προ­κάτ) λόγω της αδυ­να­µί­ας να εξα­σφα­λι­στούν κον­δύ­λια και χώροι για να φτια­χτούν σύγ­χρο­νοι παι­δι­κοί στα­θµοί για όλα τα παι­διά της πόλης µας.

Απέ­να­ντι σε αυτά είναι ανα­γκαίο να κι­νη­το­ποιού­νται διαρ­κώς οι κά­τοι­κοι γιατί µόνο έτσι θα εξα­σφα­λί­σουν επαρ­κείς και ποιο­τι­κές δη­µο­τι­κές υπη­ρε­σί­ες, πρά­σι­νο, ελεύ­θε­ρους χώ­ρους, τις ανα­γκαί­ες δοµές υγεί­ας και παι­δεί­ας σε το­πι­κό επί­πε­δο. Ει­δι­κά στην πε­ριο­χή µας που είναι πολύ τσι­µε­ντο­ποι­η­µέ­νη ο αγώ­νας και για τη δια­τή­ρη­ση και θε­σµο­θέ­τη­ση του Μη­τρο­πο­λι­τι­κού Πάρ­κου Γουδή, της υπε­ρά­σπι­σης του Άλ­σους Ιλι­σί­ων και κάθε µι­κρό­τε­ρου χώρου πρα­σί­νου και πλα­τεί­ας είναι ζω­τι­κός στην πε­ρί­ο­δο της κλι­µα­τι­κής αλ­λα­γής και κρί­σης.

Για αυ­τούς τους λό­γους, είναι ανα­γκαίο να στη­ρι­χθούν και να ενι­σχυ­θούν όλες οι δη­µο­τι­κές κι­νή­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στις εκλο­γές της 8ης Οκτω­βρί­ου. Για να βά­λουν φρα­γµό σε αυτή την επί­θε­ση στις πό­λεις µας από το κε­φά­λαιο. Για να το­νώ­σουν τις το­πι­κές κι­νη­µα­τι­κές αντι­στά­σεις και συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Για να δη­µιουρ­γη­θεί ένα αγω­νι­στι­κό, ρι­ζο­σπα­στι­κό ρεύµα σε όλες τις γει­το­νιές. Οι δυ­νά­µεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς κα­λού­νται να συ­µβάλ­λουν σε αυτή την προ­σπά­θεια µε όλες τις δυ­νά­µεις τους. Για να ενώ­σουν δυ­νά­µεις, ει­δι­κά και εν όψει της εφα­ρµο­γής του νέου καλ­πο­νο­θευ­τι­κού νόµου Βο­ρί­δη, για να συ­ντο­νί­σουν τις αντι­στά­σεις και τα δη­µο­τι­κά σχή­µα­τα σε όλες τις µάχες στις γει­το­νιές µας.

/rproject.gr