Λες θα είναι χιουμοριστική εκπομπή, δηλαδή ανατρεπτική, διεισδυτική κοινωνική· υποθέτεις ακόμη ότι θα πουν κάτι για τον επί 15 χρόνια άθλιο συνάδελφό τους, ότι θα γίνουν πιο σοβαροί, δεν θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτα. Τέλος πάντων, δεν είναι κομψό να γελάνε [να ξεκαρδίζονται, να ουρλιάζουν] με αυτά που λένε -ας αφήσουν τον κόσμο να γελάσει, αλλά ο κόσμος, εξαιρουμένων ίσως των μικρών παιδιών, δεν έχει καμία τέτοια διάθεση από όσα ακούει και βλέπει. Και να ήσαν γνήσια τα γέλια τους, θα έλεγες χαλάλι τους -είναι φανερό ότι τα εκβιάζουν και καθότι ψεύτικα, προκαλούν το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται επιδιώκουν, την ευθυμία δηλαδή και την πικρή γλυκερότητα.
Η ψυχαγωγία απουσιάζει, πόσο μάλλον η κριτική κατά της εξουσίας. Κύριο αντικείμενο της «κριτικής» τους είναι αυτά τα ριάλιτι (φάρμα, μπάτσελορ, survivor και ξέρω γω ποια άλλα), τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονται κριτική γιατί είναι οφθαλμοφανώς απαίσια [όχι για όλους βεβαίως και όχι για διαφημιστές, χορηγούς και λοιπούς επιτήδειους]. Κάποιες δημοσκοπήσεις χωρίς λόγο και αιτία, παρωδίες [εδώ πια αποθεώνεται το κιτς] και «πείραγμα» της πραγματικότητας πραγματικά συνθέτουν ένα ανέμπνευστο και αξιολύπητο θέαμα.
Είναι δύσκολο το χιούμορ, δεν αρκούν μερικά βίντεο με στραπατσαρισμένη την πραγματικότητα για να προκαλέσουν την ευσχημοσύνη του κοινού και τη συγκατάθεσή του στις προσπάθειές τους να δείξουν κάτι υποτίθεται ξεχωριστό [όντως προσπαθούν να βρουν το υλικό τους]. Σημειώνονται αυτά γιατί οι συντελεστές της εκπομπής νομίζουν ότι επιτίθενται στην κακογουστιά της ελληνικής τέχνης και (επί)κοινωνίας, αδυνατώντας να καταλάβουν ότι αποτελούν μέρος της [της κακογουστιάς] -εκτός εάν είναι παιδική εκπομπή και δε θέλουν να μας το πουν ευθέως ή να το παραδεχτούν. Ας αποφασίσουν βεβαίως, δική τους [ας] είναι η πρωτοβουλία.
Ακούω ότι είναι μια επιτυχημένη εκπομπή και ότι έχει τους ακροατές-θεατές της, αλλά κάθε εκπομπή έχει τους δικούς της θεατές-ακροατές, είναι πολύπλοκο το «κοινό». Εντύπωση προκαλεί επίσης πώς επί 15 χρόνια δεν είχαν αντιληφθεί το κοσμοείδωλο [εντάξει, τον χαρακτήρα] του κακόμοιρου αυτού συναδέλφου τους, γιατί όπως διερρήγνυε τα ιμάτιά τους ένας εξ αυτών, δε συμμετέχει στην εκπομπή ουδείς εάν πρωτίστως δεν έχει ξεψαχνιστεί. Εντάξει, συμβαίνει καμιά φορά να φωτογραφίζεσαι και με τον υμνητή δημοσιογράφο της χούντας – τι να κάνουμε, μερικές φορές το επάγγελμα είναι αδυσώπητο και σε οδηγεί σε επιπολαιότητες [δεν είναι ανάγκη εδώ να χρησιμοποιηθεί άλλη έννοια]. Το χιούμορ απαιτεί κότσια και παιδεία, οφείλει να είναι πηγαίο ή να αρύεται κανείς όλη του τη λάμψη [του χιούμορ] από το βάθος και το είναι της κοινωνίας, ώστε να γίνει λαϊκό και ευπρόσδεκτο και καταλυτικό. Αντ’ αυτού, βλέπουμε [ενεοί!] κατασκευάσματα χαμηλής ποιότητας, έως και χυδαία [η χυδαιότητα δεν αφορά την εν λόγω εκπομπή], που θέλουν να ονοματίζονται κωμικά. Το χιούμορ υπάρχει για να ενισχύει την ελευθερία και την εθνική αυτοπεποίθηση [εάν το τελευταίο γίνεται κατανοητό και δεν παρερμηνεύεται]. «Το χιούμορ -(Ιω. Σ. Τουλουμάκος)- είναι ένας από τους τρόπους έκφρασης μιας κοινωνικής συμπεριφοράς, η οποία έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά: κοινωνικότητα, πνευματική ευστροφία, καλαισθησία».
efsyn.gr/
