Ξεκίνησαν με ορμή και ενθουσιασμό πριν από δύο χρόνια όσοι νέοι κατάφεραν να μπουν στα πανεπιστήμια· ονειρεύονταν τα καλά της φοιτητικής ζωής: ανώτερη γνώση, νέες φιλίες, έρωτες, ταξίδια επιμορφωτικά ανά την Ευρώπη, συζητήσεις, μεταξύ τους και με τους καθηγητές, γλέντια, ξενύχτια – όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τη φοιτητική ζωή και γίνονται συνήθως εφαλτήριο για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους, μέσα από τη μύησή τους στον πνευματικό και πολιτικό αγώνα ώστε να γίνουν πολίτες ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, δημιουργικοί μέσα από τη θητεία τους στην επιστήμη που επέλεξαν ή που τους έτυχε.
Γιώργος Σταματόπουλος
Οι νέοι αυτοί φοιτητές, δύο χρόνια μετά, είναι άλλοι άνθρωποι, δεν έχουν καμία σχέση με την αρχική τους λαχτάρα να εμβαπτιστούν στα νάματα της φοιτητικής ζωής. Ο ενθουσιασμός τους κράτησε λίγους μόνο μήνες – μετά οι πύλες των πανεπιστημίων ήσαν κλειστές, γιατί όλα τα ’σκιαζε η πανδημία [η φοβέρα κι η σκλαβιά]. Aντί, τώρα που κοχλάζει το αίμα τους και είναι ικανοί να γεννήσουν ιδέες, να φτερουγίσουν μακριά από τα καθιερωμένα και να ανακαλύψουν νέα ζωή [βελτιωμένη] αυτοί καλούνται, δυστυχώς, να διαχειριστούν ό,τι πιο σκοτεινό θα μπορούσε να τους περιβάλλει αυτήν τη στιγμή.
Και ιδού τα συναισθήματά τους: πίκρα, απογοήτευση, (κατά)θλιψη, μαρασμός, περιφρόνηση προς όλα, αδυναμία, αυτοσαρκασμός [αλλά αρνητικός], αυτοακύρωση. Μην ξεχνάμε ότι κάθε γενιά θέλει να αφήσει το αποτύπωμά της κατά την παρουσία της στον πλανήτη, αλλιώς τι νόημα έχει η ύπαρξη; Ε, αυτά τα παιδιά είναι άτυχα και αδικημένα γιατί δεν έχουν προοπτικές, τους αφαιρέσαμε την ονειρική διάθεση, τους κλέψαμε τον λιβιδινικό τους παροξυσμό, τα εξορίσαμε από την τάση τους να υπερβούν τα τετριμμένα και καθιερωμένα. Ετσι δεν μπορούν να κάνουν την παραμικρή μικρή επανάσταση που όλοι οι νέοι επιθυμούν, έστω για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που διαρκεί η φοιτητική ζωή.
Κάτι προσπάθησαν να κάνουν μέσω τηλε-εξετάσεων, αλλά ήταν τόσο δυσλειτουργική αυτή η διαδικασία ώστε τη βαρέθηκαν και αυτή και, το κυριότερο, έπαψε η τάση τους να διαβάζουν και να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει γύρω τους και για το τι λένε οι καθηγητές γενικά – τα θεωρούν ανούσια. Κλείστηκαν στον εαυτό τους και στους τοίχους τους και άντε να βγουν από εκεί ανώδυνα, χωρίς τραύματα. Φταίει η άσχημη συγκυρία, φταίει και η κυβερνητική διαχείριση – μια κυβέρνηση που δεν κατάφερε να κατανοήσει τους νέους, που δεν εκτιμά το πανεπιστήμιο, που αρνείται να πλησιάσει [να νιώσει] τον νεανικό παλμό [ίσως γιατί είναι πολύ γερασμένη]. Ας ελπίσουμε ότι το τραύμα δεν είναι ανεπούλωτο και ότι σύντομα θα επαναποκτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και θα επιστρέψουν στη δύναμη της νιότης, που είναι ευτυχώς ασυγκράτητη, και τη θαλπωρή της γνώσης [και στην κατάκτησή της οπωσδήποτε].
Ευχής έργο θα ήταν ο γενικός αρνητισμός τους και η απογοήτευσή τους να μετατραπούν, με δική τους ανορθωτική πρωτοβουλία, σε αμείλικτη κριτική προς την εξουσία και επάνοδο στον δρόμο της γνώσης.
efsyn.gr
