Χθες, Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, μέλη και στελέχη της Λαϊκής Ενότητας προχωρήσαμε σε κινηματική δράση στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο της οποίας αναρτήσαμε πανό στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου το οποίο έγραφε «Ε.Ε.: Σύνορα για τους πρόσφυγες – Μνημόνια για τον ελληνικό λαό».
Φαίνεται ότι τέτοιες κινήσεις ενοχλούν την αντιλαϊκή επίθεση που ενορχηστρώνεται από τη βάρβαρη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκτελείται πειθήνια από την παραδομένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα. Φαίνεται ότι η αγωνιστική δράση, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η εναντίωση στις πολιτικές των μνημονίων που εξαθλιώνουν και γονατίζουν τον ελληνικό λαό είναι κάτι ασυγχώρητο, βλαβερό και μιαρό και πρέπει να κατασταλεί και να λοιδορηθεί.
Έτσι, κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν στην αδικαιολόγητη προσαγωγή μου στη Γ.Α.Δ.Α., ενώ, την ίδια στιγμή, μερίδα των νυν και αεί συστημικών ΜΜΕ έκανε λόγο για «εισβολή (άλλη μία…) στα γραφεία της Ε.Ε.» και για «κατάληψή» τους από τη Λαϊκή Ενότητα, ζωγραφίζοντας με μελανά χρώματα την ιλαροτραγική εικόνα της… «αιχμάλωτης» ζαρντινιέρας του μπαλκονιού.
Όσο όμως κι αν ενοχλεί η δράση μας, όσο κι αν παρουσιάζεται ξένη απέναντι στο πρόταγμα των καιρών για υποδούλωση στη μνημονιακή λαίλαπα και την πολιτική εξαθλίωσης των λαών, δε μπορούμε ούτε θέλουμε, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τη μάχη για την ανάταση του ελληνικού λαού και των λαών όλου του κόσμου. Ο ελληνικός λαός έχει τη δύναμη, αλλά και την υποχρέωση να σηκώσει τον πήχη των απαιτήσεών και των διεκδικήσεών του στο ύψος των πραγματικών του αναγκών.
Η σημαντικότερη διαπραγμάτευση -όχι 17 ωρών, αλλά μίας ολόκληρης ζωής- για μένα έγινε με τους συναδέλφους μου, τους συνδημότες μου, με όλες και όλους όσους συναντηθήκαμε στους αγώνες που δώσαμε ή θα συναντηθούμε στους αγώνες που έρχονται. Η σημαντικότερη διαπραγμάτευση για μένα έγινε όταν κοίταξα την κόρη μου στα μάτια και ανέλαβα τη δέσμευση να αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις για έναν κόσμο απαλλαγμένο από κάθε αδικία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και από τη δέσμευση αυτή δεν πρόκειται να κάνω ούτε βήμα πίσω…
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…»
(Μανόλης Αναγνωστάκης, 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)
91 χρόνια μετά τη γέννηση του ποιητή, τα λόγια του παραμένουν ανάγκη και όρκος…
* Ο Θανάσης Κοσκινάς είναι ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Βύρωνα.
