Άλλες δεκαπέντε ημέρες, που προστίθενται στα δύο χρόνια που πέρασαν, χρειάζονται στον Ειδικό Διαχειριστή και στο ΤΑΙΠΕΔ, για να καταδείξουν την υστέρηση(;) ικανότητας να ολοκληρώσουν στους χρόνους που ο νόμος 4664/14-1-2020 και οι ίδιοι είχαν ορίσει (14η Μαρτίου), για την ολοκλήρωση του διαγωνισμού «πώλησης» της ΛΑΡΚΟ.
Ιωσήφ Σινιγάλιας
Ο λόγος της χρονικής μετάθεσης έχει να κάνει με την αποδοχή αιτήματος ενός, τουλάχιστον, εκ των υποψηφίων αγοραστών, που δεν «πρόλαβε» να μελετήσει επαρκώς τα έγγραφα ιδιωτικοποίησης, όπως και τα προσχέδια των συμβάσεων μετόχων.
Σύμφωνα με ό,τι «διαρρέει», ο χρόνος που είχε στην διάθεση της η Διεύθυνση Περιβαλλοντικής Πολιτικής (ΔΙΠΑ) του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας δεν επαρκούσε για την οριστικοποίηση του Σχεδίου Συμμόρφωσης (αφορά στη λειτουργία των εγκαταστάσεων του εργοστασίου, στην επέκταση της προβλήτας του λιμένα της εταιρείας και στη διαχείριση της σκουριάς των ηλεκτροκαμίνων, που ακόμη και σήμερα καταλήγουν στον βυθό του Ευβοϊκού Κόλπου), καθώς και την τροποποίηση της Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) του 2012, που λήγει εφέτος και προβλέπεται να παραταθεί κατά μια πενταετία (2027).
Μόνο τότε, ο «επενδυτής», εφόσον υπάρξει, θα κληθεί να υποβάλει τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για το συγκρότημα ΛΑΡΚΟ!
Για την ώρα, η μόνη απόφασή (άνευ μελέτης…) είναι αυτή που αφορά στο εργασιακό: Με ταχύτητα φωτός το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) γνωμοδότησε, μέσα σε δύο ημέρες αντί του συνήθους των δέκα, αφού «ακροάσθηκε» εργαζόμενους και Ειδικό Διαχειριστή, να προχωρήσει στην απόλυση των 1.060 εργαζομένων στο σύνολο τους.
Στην αναμενομένη κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων των σωματείων των εργαζόμενων Λάρκο θα μπορούσε να προστεθεί ως αίτημα εκείνο της μετονομασίας του ΑΣΕ σε ΑΣΑ –Ανώτατο Συμβούλιο Απολύσεων!
Η παντελής απουσία στοιχειώδους εθνικής στρατηγικής και σε καθοριστικούς πυλώνες της εθνικής βιομηχανικής πολιτικής και η υποκατάσταση της από πρακτικές «απομάκρυνσης της ευθύνης» πιστοποιούν τις διαχρονικά δομικές ελλείψεις του κράτους να εναλλάσσονται σε μια τραγική ακολουθία: από τη μια, αδυναμία σύλληψης ενός αναπτυξιακού οράματος και, από την άλλη, διαχειριστική εφαρμοστική ικανότητα.
Η φιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική δεν καταφέρνει να συνδυάσει, έστω με τους δικούς της όρους και προτεραιότητες, μια συνεπή–οργανική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με αποσαφηνισμένους ρόλους και περιμέτρους ευθύνης, αποποιούμενη ακόμη και τον «κλασικό» ρυθμιστικό – διαιτητικό ρόλο του κράτους ως «μεσάζοντα» μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.
Η κλιματική κρίση, η πανδημία και τώρα ο πόλεμος συνθέτουν προκλήσεις, η αντιμετώπιση των οποίων δεν μπορεί ούτε να ανατεθεί, πόσο μάλλον να εκχωρηθεί, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που εκ της πρακτικής της είναι μόνο συνηθισμένη και οργανωμένη να κινείται στο μόνιμα ευνοϊκό πέπλο της κρατικής προστασίας.
Ο «κρατικός μηχανισμός» έχει συστηματικά αποψιλωθεί από γνώσεις, ικανότητες και οργανωτικά εργαλεία και έχει καταδικαστεί σε ρόλους παρωδίας στο πέλαγος της γραφειοκρατίας – αναποτελεσματικότητας, καθιστώντας τον «μήτρα» διαπλοκής και απαξίωσης.
Η διαχείριση των υποδομών (οδικοί άξονες, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ) και δικτύων (μετατροπή, μεταφορά και διανομή ενέργειας, νερού κλπ) σε κενό στρατηγικής και συνεπούς σχεδιασμού, συγκρούεται συνεχώς στην αντίθεση/διαφοροποίηση της αποστολής του κράτους, όχι μόνο σαν «προστάτη», αλλά και σαν «υπεύθυνο διαχειριστή» του δημοσίου αγαθού (πχ νερό) και των υπηρεσιών (πχ ΕΦΚΑ).
Αδιαμφισβήτητα η Λάρκο έχει καταστεί ένας ενεργοβόρος και περιβαλλοντικός ρυπαντής. Ταυτόχρονα, είναι ένας πάροχος εργασίας και κοινωνικής ισορροπίας σε πέντε νομούς της χώρας, βασισμένος σε ένα γνωσιακό και παραγωγικό δυναμικό, ικανό να πολλαπλασιαστεί και αναπτυχθεί σε ένα νέο ευνοϊκότερο διεθνές περιβάλλον, όπου τα προϊόντα (Νίκελ1, κοβάλτιο κλπ) αποκτούν όλο και μεγαλύτερο βάρος και αξία (πχ μπαταρίες για την ηλεκτροκίνηση).
Η προβληματική πώληση και πιθανή εκποίηση, μέσω τεμαχιοποίησης των λειτουργιών και των εγκαταστάσεων (ορυχεία, εργοστάσια, υποδομές), καθώς και τα ασύμπτωτα συμφέροντα και προτεραιότητες των σημερινών «παροδικών» και απρόθυμων μετόχων (ΤΑΙΠΕΔ, Εθνική Τράπεζα, ΔΕΗ), μετατρέπουν τη δυνατότητα συγκροτημένης και αποτελεσματικής ανάκαμψης σε «λεία».
Το ΤΑΙΠΕΔ, που κατέχει το 55,2%, διακαώς επιδιώκει να «απαλλαγεί» από τη βάσανο, είναι ακατάλληλο να αναπτύξει μια μεταλλευτική στρατηγική ένταξης της Λάρκο (η αναφορά στον ιστότοπο του Ταμείου ως «στρατηγικής σημασίας εταίρου της πολιτείας για την προώθηση και την ενίσχυση της αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας, την προσέλκυση επενδύσεων και την παραγωγή εθνικού πλούτου», εμπεριέχει ισχυρή δόση ειρωνείας, αφού δεν είναι σε θέση, αυτοτελώς, να επεξεργαστεί ούτε καν το θέμα των κρατικών ενισχύσεων (160 εκατ.), που ταλανίζει τη Λάρκο και προς τούτο προσκαλεί «εξωτερικούς συμβούλους» (πρόσκληση 13/7/21).
Σημείωση:
1. Η τιμή του νίκελ εκτοξεύτηκε στο χρηματιστήριο μετάλλων του Λονδίνου LME στα 100.000 δολάρια ο τόνος, αυξημένη κατά 111%.
.epohi.gr/
