Ιδού η σεμνή και απαστράπτουσα δήλωση: «Το περιοδικό “Σημειώσεις” για λόγους αρχής δεν αποδέχεται την “τιμητική διάκριση” που του απένειμε για το 2021 η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων».
Διακρίνουμε αμέσως έναν άνεμο ελευθερίας, γενναιότητας και ανεξαρτησίας στη ροή του ελληνικού πολιτισμού -και σθένους ασφαλώς. Το περιοδικό αυτό, που, σε ένα χρόνο, κλείνει μια πεντηκονταετία στα ελληνικά γράμματα, είναι ένα ξεχωριστό περιοδικό, οι συντάκτες του οποίου ουδέποτε αρνήθηκαν να δουν από όλες τις θέσεις που μπορεί να καταλάβει ένας παρατηρητής το έργο τέχνης, εν προκειμένω τα κείμενα της παγκόσμιας και της ελληνικής διανόησης. Λίγοι το γνωρίζουν ασφαλώς αλλά αυτοί οι λίγοι είναι σε θέση να υποστηρίζουν ότι πρόκειται για κάτι μοναδικό στον ελληνικό πολιτισμό.
Γιώργος Σταματόπουλος
Η μακροχρόνια παρουσία του οφείλεται στην ώσμωση των συντακτών του κυρίως αλλά και σε μία «τραγικά ευνοϊκή αντιπαλότητα» -εδώ η αντιπαλότητα ας διαβαστεί σαν διάλογος· διάλογος μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές ο καθένας κοσμοεικόνες, με αντίθετες πολλές φορές ιδεολογίες αλλά που όλοι συνέκλιναν στην προσπάθεια να αναδειχτεί η ποικιλία και η πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, μακριά από δογματισμούς και γενικά -ισμούς.
Αλλοι λόγοι της παρουσίας του: η σεμνότητα των συντακτών του, η αποδεδειγμένη ποιότητα τόσο των ίδιων των κειμένων τους όσο και εκείνων των αλλοδαπών διανοητών, που σε πολλούς άνοιξαν τα μάτια, ο σεβασμός τους προς τον αναγνώστη και η σοβαρότητά τους. Οι δρόμοι της γραφής τους τους οδηγούσαν παντού: λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία, πολιτικό δοκίμιο, ψυχανάλυση. Τα ενδιαφέροντά τους μπορούν γίνουν προβληματισμός του καθενός και μέσα από τις εκδόσεις «Ερασμος», με σημαντικά κείμενα, δυσπέλαστα στην ακαδημαϊκή έρευνα.
Ευκαιρία να πούμε δυο λόγια, για όσους βεβαίως δεν έχουν πεπηγυία ύλη περί τους κανθούς των οφθαλμών αυτών, που έχουν καθαρίσει τη λήμη τους, που δεν έχουν τσίμπλα στα μάτια τους πά’ να πει.
Κυκλοφορείται από τον Σεπτέμβριο του 1973 και πρωτεργάτες τους εξής: Μάριο Μαρκίδη, Ανδρέα – Κίτσο Μυλωνά, Μανόλη Λαμπρίδη, Αντώνη Λαυραντώνη [τον θεωρούμενο και μέντορα του Παναγιώτη Κονδύλη -για τον τελευταίο είχε πει ο Στέφανος Ροζάνης ότι πρόκειται για «μία φασιστική μηχανή παραγωγής γνώσης»], Βύρωνα Λεοντάρη, Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο, Στέφανο Ροζάνη. Είναι εκείνοι οι πνευματικοί άνθρωποι που αναζήτησαν έναν εξεγερτικό-επαναστατικό ρομαντισμό, που αντιτάχθηκαν σθεναρά στην «ελληνικότητα» που εφηύρε και προώθησε η περίπυστη γενιά του ’30, που δεν δίστασαν να προβούν σε σκληρή αλλά γόνιμη κριτική στις ιερές αγελάδες της Αριστεράς, στον λαϊκό αντιδυτικισμό αλλά και τον φιλελεύθερο «αντιλαϊκισμό» και ολοκληρωτισμό. Ενα περιοδικό ανοιχτό στις πνευματικές αναζητήσεις, στην απλοσύνη του πολιτισμού, στην κριτική θεώρηση, αλλά και στις αιτιάσεις που καθείς μπορεί να εγείρει στον ιδεόκοσμό τους.
Μια ευτυχής συνάντηση ανθρώπων [ένα ευτυχισμένο σφάλμα, λένε οι ίδιοι, αυτοσαρκαζόμενοι], αρκετοί από τους οποίους εξακολουθούν να μας ταρακουνούν ή να μας βγάζουν από τον νηδυμό μας [τον βαθύ, γλυκό ύπνο]. Ρώτησαν πρόσφατα τον Στ. Ροζάνη τι έχει απομείνει από την εμπειρία τους αυτή. Και ιδού η απάντηση: «Ο,τι απομένει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας σε ένα ερωτευμένο ζευγάρι όταν χωρίζει με ένα ευτυχισμένο φιλί». Ας τοποθετήσουμε το περιοδικό «Σημειώσεις» στις δικές μας σημειώσεις, σεβόμενοι τους ανθρώπους του και την άρνησή τους να αποδεχτούν κρατικά βραβεία.
.efsyn.gr
