Ενα σκληρό, ωμό και ειλικρινές, δηλαδή αληθινό βιβλίο, κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων με τίτλο «CHAV -Αλληλεγγύη από τα υπόγεια» του συγγραφέα Ντ. Χάντερ. Το βιβλίο αυτό, γράφει στην εισαγωγή του ο Εσε Κιάμα Ζούρι, «αποτελεί μια αναγκαία αμφισβήτηση του ακαδημαϊκού και γεμάτου άγνοια, αναφορικά με τους ταξικούς αγώνες, λόγου». Ιδού και τινά από το επίμετρο του Αλμπέρτο Προυνέτι: «Οποιος είναι θύμα της καταπίεσης πρέπει να είναι πρωταγωνιστής των αγώνων του.
Γιώργος Σταματόπουλος
Οσο μιλάμε στο όνομα των εργαζόμενων τάξεων, δίχως να αναγνωρίζουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, θα διαπιστώνουμε πως δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί. Οσο οι πεφωτισμένοι θα μιλάνε στο όνομα των φτωχών, έτοιμοι να τους σώσουν, δεν πάμε πουθενά. Το ζήτημα δεν είναι να μορφώσουμε την εργατική τάξη ή να τη σώσουμε από τον ίδιο της τον εαυτό, όπως οι αστές κυρίες που αγωνίζονταν εναντίον του αλκοολισμού τον 19ο αιώνα. Λες και οι προοδευτικοί διανοούμενοι έχουν ήδη έτοιμες τις συνταγές που θα σερβιριστούν στους φτωχούς, ταϊζοντάς τους με αυτές σε ένα ιδεολογικό εστιατόριο, όπως κάνουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις».
Ακόμη λίγα από το επίμετρο: «Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι πραγματικά παίζει στην εργατική τάξη, πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να αφηγηθούν μόνοι τους την εμπειρία τους (…) Πρέπει οι προοδευτικοί να πάψουν να υποκαθιστούν την εργατική τάξη. Να μην της στερούν τον πραγματικό της ρόλο. Πρέπει η εργατική τάξη να μιλήσει με τη φωνή της, όσο βρόμικη κι αν είναι. Μια κωλοδουλειά είναι. Δεν είναι γεύμα σε δεξίωση, δεν είναι λογοτεχνικό έργο. Κάθε φορά που προσπαθήσατε να καθοδηγήσετε την εργατική τάξη, τα κάνατε μπουρδέλο. Τώρα, βολευτείτε στα μετόπισθεν. Πλύντε κάνα πιάτο, με τη φαντασίωση ότι είναι τακτοποιημένα, όπως και οι μάζες».
Ο συγγραφέας «υπήρξε ως παιδί σεξεργάτης, ως έφηβος εξαρτημένος από το κρακ και αργότερα βίαιος κακοποιός αλλά και κοινωνικός αγωνιστής. Η ίδια του η ζωή είναι το εργαλείο που χρησιμοποιεί για να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους οι ταξικές μας εμπειρίες διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και κάνουμε πολιτική».
Δύσκολο αλλά και αποκαλυπτικό βιβλίο, εντελώς λαϊκό και αντιακαδημαϊκό, κόντρα στις σημερινές λογοτεχνικές χαριτωμενιές και συγγραφικές υποκλίσεις στις κοινοτοπίες και την αφελή επαναστατικότητα (ατομικότητα και να χαθεί ο κόσμος). Γλώσσα ολόφρεσκη, ζωντανή, ασπαίρουσα, έμφλογη. Διαβάστε και την «προειδοποίηση» στη σελίδα 8: «Σε όλο το βιβλίο υπάρχουν αναφορές σε σεξουαλική βία, διαπροσωπικό και συστημικό ρατσισμό, έμφυλη βία (σωματική, ψυχολογική και λεκτική), διάφορες μορφές σωματικής βίας, αυτοκτονίες, χρήση ναρκωτικών ουσιών, τρανσφοβία, φόνους και εκδηλώσεις αστυνομικής βαναυσότητας».
Ο συγγραφέας οδηγείται στην αυτογνωσία και στην υπεράσπιση των κοινοτήτων με μόνο όπλο το σώμα του, τα πάθη του, τις συναναστροφές του σε οίκους ανοχής και στον υπόκοσμο, στον κόσμο των ναρκωτικών και στο παραλήρημα· εκεί συναντά την Αριστερά, αλλά τη δική του Αριστερά και όχι αυτή των διανοούμενων της καρέκλας.
efsyn.gr/
