Να είναι καλά όσοι έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε πασχαλινές εορταστικές εκδηλώσεις, διότι η γιορτή είναι αυτή που συνέχει τις κοινωνίες, αυτή δίνει νόημα στη (συν)ύπαρξη, στη συμμετοχή, στην κατανόηση της αναστάτωσης των σωθικών. Τυχεροί εκείνοι που μπορούν να αντιμετωπίζουν με χαρά τα δύσκολα και τα άδικα της ζωής, να ακούνε τη μουσική της Λαμπρής ή της άνοιξης, να γίνονται συμπότες με θεούς των ημερών, να εσθίουν τον άρτον της αναγέννησης, να οσφραίνονται τα αρώματα φυτών και λουλουδιών, να ψαύουν τον γενέθλιο
Γιώργος Σταματόπουλος
[εάν υπάρχει ακόμη] τόπο, να ψιθυρίζουν ή να σιγοτραγουδάνε: Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;Τυχεροί επίσης όσοι δικαιολογούν την τριπλή άρνηση του Πέτρου, την προδοσία του Ιούδα, την αμφιβολία του Θωμά, όλοι εκείνοι που φοβήθηκαν ή δεν πίστεψαν -διότι έτσι είναι ο άνθρωπος στις μικρές στιγμές του: ανθρώπινος. Δεν είναι καιρός να ψάχνουμε για ηρωισμούς και θυσίες για μια ιδέα, για μια πίστη, για ένα έθνος.
Τυχεροί όμως και εκείνοι, που άλλο δεν έχουν στο μυαλό τους παρά πώς θα ψήσουν καλύτερα τον οβελία και τα συνοδά γαστριμαργικά, πώς θα ξανανταμώσουν οι οικογένειες μετά δύο χρόνια εγκλεισμού και απαγορεύσεων. Σημασία έχουν οι μαζώξεις, οι παρέες, οι οικογένειες, η «ιερή» κοινότητα [γιατί ιερή δεν ενδιαφέρει εδώ]. Και δεν ισχύει εδώ η αυθαιρεσία των λόγων του Εκκλησιαστή, ότι δηλαδή «η καρδιά του σοφού βρίσκεται στο σπίτι του πένθους, ενώ η καρδιά του ανόητου στο σπίτι του γλεντιού», μπορεί όμως να κάνει αποδεκτή μία άλλη ρήση του: «Την ψυχή του κανείς δεν μπορεί να την ορίσει, ούτε σε κύκλο να την κλείσει. Την ημερομηνία του θανάτου του κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει. Στον πόλεμο δεν γίνονται εξαιρέσεις». Η γιορτή ξεπερνά κάθε μνησικακία και αυτοοικτιρμό ή κακές σκέψεις, επειδή απλώς είναι συμμετοχή στη χαρά και στη συνύπαρξη -όλα τα άλλα είναι μιζέρια, λύπη και θλίψη [οβελιστέα, τουλάχιστον αυτές τις ημέρες]. Η γιορτή σε απαλλάσσει από την ταπείνωση και τη μοναξιά, διότι αν κάποιος είναι μόνος, αλίμονό του εάν πέσει -δεν θα βρεθεί κανείς να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Με τις γιορτές λοιπόν ακόμη κι αν δεν είμαστε σε θέση να συμμετάσχουμε, για δικούς του λόγους ο καθένας, με τις γιορτές, που απαλύνουν την ανία και τη δυσφορία της ασφυκτικής, για τους περισσότερους θα έλεγα, καθημερινότητας -οπωσδήποτε με τις γιορτές και την άνοιξη, όσο κι αν ο πόνος καλύπτει την ατμόσφαιρα· και οπωσδήποτε με την αναγέννηση [ψυχών και σωμάτων] της ύπαρξης, μακριά από ψυχονοϊκοκτόνες εικόνες [πολέμους, δολοφονίες παιδιών, ρητορικών κυβερνητικών ανοησιών], έστω για τις λίγες αυτές ημέρες.
Μακάρι να μπορούσε ο καθένας μας να μιλάει και να γράφει, ακούραστα και ακατάπαυστα, για την περίοδο των εορτών, για την αντίσταση δηλαδή στη ματαιότητα, αλλά κυρίως στην τραγικότητα της ζωής. [Τραγικότητα δεν είναι ακριβώς το πεπερασμένον της ζωής.] Οσο μπορεί ο καθένας να υμνεί και να δοξάζει τις γιορτές, το αντάρτικο που πυργώνουν αυτές απέναντι στη θλίψη και την καθημερινή παρανόηση -ελπίδα είναι οι γιορτές· καλά, ίσως και ξόρκι.
.efsyn.gr
