Τελικά πολύς κόσμος χαίρεται με τις εκλογές, όποτε γίνονται και για όποιο θέμα. Χιλιάδες ψηφοφόροι δίνουν το βροντερό «παρών» στις διεργασίες των κομμάτων και αυτό έχει βεβαίως ενδιαφέρον για πολιτικούς αναλυτές, στατιστικολόγους, δημοσκόπους, καιροσκόπους, δημοκόπους, λογοκλόπους και άλλους σοβαρούς της δημόσιας ζωής. Μια αυθαίρετη και απλοϊκή ερμηνεία είναι ότι ως λαός βλέπουμε τις εκλογές σαν ένα πανηγυράκι – ποιος ξέρει, ίσως να είναι θετικό αυτό, αν και οι πλείστοι, εκτός εκλογών, καταφερόμαστε κατά των πολιτικών, που λέμε ότι νοιάζονται για τα συμφέροντά τους κυρίως και όχι γι’ αυτά της κοινωνίας. Φαίνεται ότι μπροστά στην κάλπη ξεχνάμε την πίκρα μας, κινούμενοι ίσως από μια αύρα παιγνιδιάρικη, εορταστική. Πάμε όπου πάνε οι πολλοί και απολαμβάνουμε τη συμμετοχή – κάτι να γίνεται, κάτι να κινείται, αδερφέ. Κάπως έτσι.
Γιώργος Σταματόπουλος
Λέμε επίσης ότι ως λαός είμαστε πολιτικά ζώα και επικαλούμαστε συχνά για τούτο τον μακρινό πρόγονο από τα Στάγειρα, τον πολύ Αριστοτέλη, που φαίνεται σημάδεψε με τον ορισμό του για το τι είναι ο άνθρωπος τους αιώνες: πρωτίστως ζώο πολιτικό και δευτερευόντως κοινωνικό και οικονομικό, κόντρα στις υλιστικές θεωρίες που ανεφάνησαν στην πορεία και που ιεραρχούσαν ανάποδα: πρώτα η κοινωνία και η οικονομία και έπεται η πολιτική. Δεν είναι σίγουρο εάν οι ψηφοφόροι έχουν διαβάσει κάποιο έργο του Αριστοτέλη, δεν είναι υποχρεωμένοι εξάλλου, αλλά μήπως έχουν ανοίξει κάποια σελίδα των συγγραμμάτων του οι πολιτικοί; Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα είχε ενδιαφέρον για την τέχνη της πολιτικής και για την εκδίπλωση των πολιτικών θεωριών όχι μόνο στη χώρα αλλά και στην οικουμένη.
Αυτά όμως δεν έχουν, εν προκειμένω, σημασία· εδώ γίνεται λόγος για τη χαρά των ψηφοφόρων, για τη μανία τους ίσως να βοηθήσουν το κόμμα τους [στην ουσία ικανοποιούν τον εαυτό τους, δικαιολογούν την έως τούδε ιδεολογική και κομματική τους απόφαση, που πήραν σε κρίσιμες ώρες του παρελθόντος]. Καταφάσκουν με άλλα λόγια στον εαυτό τους, λένε «ναι» στην ύπαρξή τους – αυτό είναι ωραίο όταν είναι πεπεισμένοι ότι οι εκλογές είναι το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα και το «όπλο» που τους προσφέρει το δημοκρατικό πολίτευμα κάθε τέσσερα χρόνια. Τέσσερα χρόνια, όμως, είναι πολλά – πώς να αντέξουν τόση αναμονή;
Για τούτο και στην κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάζεται τρέχουν με ορμή και ενθουσιασμό στην αγαπημένη τους κάλπη. Ολα αυτά δεν είναι προς ψόγο των εκλογέων, απλώς οι εκλογές ενώ είναι δημοκρατική διαδικασία δεν δίνουν τις περισσότερες φορές λύση στα προβλήματα που ανακύπτουν από την κακή διαχείριση-διοίκηση των πολιτικών. Χρειάζεται μάλλον μια επιπλέον επαγρύπνηση, μια διαφορετική στάση ζωής στην κάθε μέρα του καθενός, μια κριτική στα όσα αποφασίζονται ερήμην των πολιτών. Και βλέπουμε.
Οπως και να είναι, η συμμετοχή είναι αξιοσημείωτη· ίσως να είναι μια αντίδραση των πολιτών στην αισχρή διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ένα μήνυμα προς όλους μας να κάνουμε το ίδιο ώστε να απαλλαγούμε από τη δεξιά αλαζονεία και αυταρχικότητα.
.efsyn.gr
