Αυτό πια με τα ήπια και χλιαρά [χαλαρά ήθελα να γράψω] αστυνομικά όργανα να δέχονται απρόκλητες επιθέσεις από φοιτητές, κακοποιά, ως γνωστόν, στοιχεία της ακαδημαϊκής ζωής τελειωμό δεν έχει. Αναγκάζονται λοιπόν τα κακόμοιρα τα όργανα, λαϊκά παιδιά που παίρνουν τρεις κι εξήντα αλλά παραμένουν ακλόνητα να διαφυλάσσουν την ασφάλεια καθηγητών-φοιτητών-πολιτών, να κάνουν χρήση βίας για να αντιμετωπίσουν τα παλιόπαιδα αυτά με ευθείες μάλιστα ρίψεις χειροβομβίδων κρότου λάμψης στα πρόσωπα των κακοποιών στοιχείων – αδιαφορώντας παγερά για την τύχη των φοιτητών, διότι, άλλως, θα σέβονταν τους νέους και τους φοιτητές. Πού να βρεθεί σεβασμός και κατανόηση σε αυτά τα [όχι όλα, ασφαλώς] ανδράποδα;
Γιώργος Σταματόπουλος
Το ήθος αυτών των οργάνων είναι γνωστό στην ελληνική κοινωνία, οπότε δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς μαζί τους, έλα όμως που η βία που χρησιμοποιούν έχει γίνει η κύρια [κατασταλτική] πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έλα που θεοί και δαίμονες συνηγορούν σε αυτήν την «πολιτική» –εννοούνται εδώ οι πρόθυμοι δημοσιογράφοι και όλα τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης– καλά, και ο «ανασφαλής λαός», που τρέμει μήπως εισχωρήσει η τρομοκρατία στα ιδρύματα που σπουδάζουν τα τέκνα του. Πόθεν προέκυψε κάποιος τέτοιος τρόμος μόνο οι φιλελεύθεροι της Δεξιάς γνωρίζουν, που, μπράβο τους, καταφέρνουν και το μεταδίδουν στους αδιάφορους κατά τα άλλα πολίτες. Αυτό μάρανε τους πολίτες: να νιώθουν ασφαλή τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια, γιατί εμφιλοχωρούν σε αυτά αναρχικοί και ανατρεπτικοί [και ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών αυτών;].
Κουραστικό να αναδεικνύεις το τέλμα της κυβέρνησης, αλλά όχι τόσο – χρειάζεται πάντα μια υπενθύμιση για το ποιοι ακριβώς είναι οι άνθρωποι που ηνιοχεύουν τη χώρα, να φαίνεται το ποιόν τους και το ήθος τους, η «αρετή» τους καθώς και το πώς οραματίζονται το μέλλον των πανεπιστημίων. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι υπουργός Θρησκευμάτων και Παιδείας είναι η ανεκδιήγητη κ. Κεραμέως αρκεί για να καταλάβει και ο πιο αδαής σε τι λεωφόρους σκότους οδηγούν την Ελλάδα οι κύριοι αυτοί, μερικοί εκ των οποίων είδαν το φως το αληθινό [της εξουσίας] στα απότρυγα· αφού τρύγησαν στα νιάτα τους σοσιαλισμούς και κομμουνισμούς και ξέρω γω τι άλλο, εμφανίζονται τώρα στο τέλος του τρύγου και τι μαζεύουν; Ασθενικά καμπανάρια μόνο. Ας πάρουμε παράδειγμα αυτόν τον Θεοδωρικάκο –που είναι και υπουργός Προστασίας του Πολίτη ο αθεόφοβος–, ρίχνει τις ευθύνες στην αντιπολίτευση και καθάρισε, ερωτώντας μάλιστα εάν είναι προτιμότερη μια βιβλιοθήκη ή μια αναταραχή στον πανεπιστημιακό χώρο. Μια τέτοια πρακτική μπορεί όμως να οδηγήσει σε θάνατο αθώων φοιτητών και τότε ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες; Πάλι, ξανά μανά, η αντιπολίτευση;
Γούστο έχει και ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ξεφουρνίζει μια κοινοτοπία, ότι δηλαδή αυτός και το κόμμα του καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται και χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Είναι να απορεί κανείς σε τι [πολιτικό] κόσμο ζούμε. Τέτοια κατάντια του φιλελευθερισμού [αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας], εάν κάτι τέτοιο ισχύει στην Ελλάδα, ουδείς την ανέμενε, εδώ που τα λέμε, ούτε και οι φανατικοί υποστηρικτές του, όχι του Μητσοτάκη, του φιλελευθερισμού.
efsyn.gr
