Είναι καιρός τώρα που ο δεξιός Τύπος επιχειρεί να «ζωγραφίσει» τη φάτσα της Δεξιάς με παλ χρώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο διευθυντής του «Βήματος», που, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, μιλάει για την κοινωνική βάση και το πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς χρησιμοποιώντας τον όρο «αστικός κόσμος».
Τι είναι, όμως, ο «αστικός κόσμος»; Προφανώς δεν πρόκειται για τους κατοίκους των πόλεων. Δεν είναι, δηλαδή, κάτι σαν το αστικό λεωφορείο.
Χρήστος Λάσκος*
Ποιο είναι, λοιπόν, το σημαινόμενο, ακόμη καλύτερα το ανάφορο; Μεταδομιστικά (sic) βέβαια μιλώντας, μεγαλύτερη σημασία έχει το σημαίνον.
Ο όρος «αστικός κόσμος», λοιπόν, εκφράζει «κάτι το ωραίον». Ευγενές, λεπτό, φινετσάτο και ταυτόχρονα δυνατό, πλούσιο, ευκατάστατο. Αριστο, από όλες τις απόψεις. Το ακριβώς αντίθετο της πλέμπας.
Βέβαια, το «κάτι το ωραίον» υπήρξε τίτλος ενός αφιερώματος του σπουδαίου περιοδικού «Αντί», που ήταν εστιασμένο στο κιτς και, μεταξύ άλλων, την αστική κιτσαρία.
Το ανάφορο, αντίστοιχα του «αστικού κόσμου», δεν είναι άλλο από τον όμιλο των καπιταλιστών, «υγιών» ή «ασθενών» αδιακρίτως, που ζουν από την εκμετάλλευση των άλλων. Είναι το υποκείμενο του γνωστού στίχου «οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε».
Για να εστιάσουμε, όμως, στους συμπατριώτες καπιταλιστές αξιοποιώντας τα προηγούμενα, μπορούμε να πούμε πως ο συνδυασμός «αριστείας» και κιτσαρίας, που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο τμήμα τους, οδηγεί στον χαρακτηρισμό τους ως λούμπεν, με την πιο ισχυρή έννοια της λέξης.
Αντί για «αστικός κόσμος» ακριβέστερο είναι το «λούμπεν μπουρζουαζία».
Αυτός ο κόσμος καβαλάει στο άτι -ή, μάλλον, ψοφάλογο- της Δεξιάς και διαφεντεύει τα πάντα.
Γι’ αυτό και η δημοσιογραφική του εκπροσώπηση είναι τόσο χυδαία, ώστε μεγαλοδημοσιογράφος της άλλης υπερδεξιάς ναυαρχίδας, των «Νέων», να αναφέρεται διαρκώς στον επικεφαλής (το «αρχηγός» με ξενερώνει ως αριστερό άνθρωπο) της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως «ο λεγάμενος». Η λουμπεναρία, που λέγαμε, στο αποκορύφωμά της. Σκεφτείτε αν μια καθημερινή στήλη στην «Εφ.Συν.» αναφερόταν συνεχώς στον Μητσοτάκη ως «ο τζουτζές». Ο Πολάκης, λοιπόν, παρ’ όλο που καθόλου δεν συμπαθώ τις επικοινωνιακές του (!) πρακτικές, δεν πιάνει μπάζα μπροστά σ’ αυτούς τους εκπροσώπους του «αστικού κόσμου» και τον καθώς πρέπει χαρακτήρα της παρέμβασής τους. Πρότυπα αριστείας στην ευγένεια και την ευπρέπεια. Σουσούδες με ουρά.
Ακόμη όμως και σοβαροί επαγγελματίες του Τύπου πέφτουν διαρκώς σε παρόμοια ατοπήματα ανατινάζοντας τα μυαλά των αναγνωστών τους σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσε να γίνει αγωγή για βαριά ψυχοσωματική βλάβη. Μεταφέρω απόσπασμα από άρθρο τέτοιου δημοσιογράφου, ο οποίος, αναφερόμενος στον κίνδυνο να επικρατήσει η Ακροδεξιά στις επικείμενες ιταλικές εκλογές, γράφει: «Δεν θα αφήσουμε να γίνει η Ιταλία Βενεζουέλα, είπε σε μια συνέντευξή του ο Κάρλο Καντέλα, επικεφαλής του κόμματος Azione, που θα συμπράξει με την Κεντροαριστερά. Κίνδυνος “βενεζουελοποίησης” ή “ορμπανοποίησης” υπήρξε στην Ελλάδα, αλλά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».
Δεν έχουν τον Θεό τους.
Αν για κάτι, ανάμεσα στα πολλά, μπορεί να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως άφησε τον «αστικό κόσμο» στην ησυχία του, όταν δεν επιδίωξε και σύνδεση μαζί του. Αυτό που λέμε, «τον τάραξε στη νομιμότητα».
Ξεπερνώντας τη βλακώδη ταύτιση της Βενεζουέλας με την Ουγγαρία του Ορμπαν, η ορμπανοποίηση είναι τόσο σήμα κατατεθέν της μητσοτακικής Δεξιάς, που πρέπει να είσαι βαλτός για να γράφεις τέτοια πράγματα. Εσύ, ένας λάτρης της ευρωπαϊκής μας προοπτικής, να μη νοιάζεσαι που η ίδια η «Ευρώπη», αλλά και οι ΗΠΑ, κράζουν τους εκλεκτούς σου πως διεξέρχονται πρακτικές της χούντας, που, σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου, είσαι πιο κάτω ακόμη κι από δικτατορικά καθεστώτα, στη θέση 108 της κατάταξης.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι αποτέλεσμα και της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απροθυμία του να επιτεθεί μετωπικά στον Καραμανλή, τον αρχηγό -εδώ ταιριάζει- της Δεξιάς στην εκκίνηση της κρίσης, ο οποίος, όχι μόνο ήταν κύριος υπεύθυνος για την ελληνική καταστροφή, αλλά και απίστευτα προσβλητικός απέναντι στον ελληνικό λαό με την κραυγαλέα αφωνία του. Ετσι η Δεξιά απαλλάχτηκε σε μεγάλο βαθμό την κρίσιμη στιγμή.
Πολλοί προβλέπουν πως μετά τις τελευταίες εξελίξεις οι μέρες της Δεξιάς είναι μετρημένες. Μην ορκίζεστε. Αν δεν υπάρξει -πέρα από την αναγκαία έντονη καταγγελία- ένα θετικό πρόταγμα, όχι καλύτερης διαχείρισης, αλλά ριζικής μεταβολής, ο λαός της Αριστεράς δεν πρόκειται να στρατευθεί πολιτικά. Δεν ξέρω για την Ελλάδα, αλλά στην Ιταλία ψηφίζει το 67% των ευκατάστατων και το 23% των φτωχών. Οι εργατικές τάξεις αποσύρονται μειώνοντας μέχρι εκμηδενισμού τις προσδοκίες τους κι αυτό είναι η κύρια αιτία για την εκλογική κυριαρχία της Δεξιάς.
*εκπαιδευτικός
efsyn.gr/
