Έχει πραγματική αξία χρήσης το ευρύτερο αριστερό στρατόπεδο σε μία εποχή που όλοι και όλα λανσάρουν την ανταλλακτική τους αξία; Αν δεν έχει στο σήμερα, πότε θα έχει…
«Δεν κάνουμε πάντα διάκριση ανάμεσα σ’ αυτό που προσβάλλει την αισθητική μας και σ’ αυτό που προκαλεί το φθόνο μας»
(Nicolás Gómez Dávila)
Στις πολύ δύσκολες και πιεστικές συνθήκες της εποχής, στις οποίες όλοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, όχι πάντα με το ευκταίο αποτέλεσμα, τίθεται πιο επιτακτική από ποτέ η αποτελεσματικότητα. Γιατί κάποιες φορές μπορεί κάτι να μην έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει καθ΄ ολοκληρία τους στόχους του, μπορεί δηλαδή να μη μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του, αλλά και μόνο που υπάρχει μπορεί να συμβάλλει στην επίτευξη ουσιαστικών αλλαγών.
Κώστας Μαρούντας
Νομίζω πως στις μέρες μας το ευρύτερο αριστερό στρατόπεδο, στο οποίο για λόγους ευκολίας εντάσσω πολλούς…, πρέπει να παραδεχτεί κάτι που είναι αδιαμφισβήτητο. Ή που τέλος πάντων έτσι το αντιλαμβάνονται όσοι έχουν αφήσει τις παρωπίδες έξω από το σαλόνι τους…
Η ευρύτερη Αριστερά όσο απαραίτητη είναι, άλλο τόσο απομακρυσμένη από το να γίνει πλειοψηφική δύναμη μέσα στην κοινωνία εμφανίζεται στις ενεστωτικές συγκυρίες. Ακόμα κι αν είναι κάποια στιγμή το τιμόνι να στρίψει προς τα εκεί, στο σήμερα όλοι (και πολλοί σοβαροί αριστεροί) καταλαβαίνουν πως πρώτο μέλημα είναι να αντικατασταθεί το παλιό και δυσλειτουργικό πια τιμόνι, με ένα καινούριο που θα μπορεί να συνδυάζει και (σύγχρονη) αισθητική και πραγματική αποτελεσματικότητα.
Με απλά λόγια, τι κάνεις όταν είσαι απαραίτητος, αλλά δεν μπορείς να γίνεις η κυρίαρχη κοινωνική επιλογή; Φροντίζεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, κατακτώντας και προσφέροντας όσα περισσότερα μπορείς και προετοιμάζεσαι κατάλληλα για να αρπάξεις την ευκαιρία ΑΝ ποτέ το φέρουν έτσι τα πράγματα και γίνεις η πλειοψηφική δύναμη (με όρους που να σου επιτρέπουν να οικοδομήσεις γνήσιο σοσιαλισμό, που είναι και το μοναδικό πραγματικό διακύβευμα). Στις μέρες μας που η ροπή προς το αντιδραστικότερο τείνει να παγιωθεί, οι όποιες εξισορροπητικές δυνάμεις είναι απαραίτητες για να διασφαλιστεί αρχικά η κοινωνική συνοχή.
Έχει, όμως, πραγματική αξία χρήσης το ευρύτερο αριστερό στρατόπεδο σε μία εποχή που όλοι και όλα λανσάρουν την ανταλλακτική τους αξία; Αν δεν έχει στο σήμερα, πότε θα έχει…
Μπορούμε να φανταστούμε την κοινωνία χωρίς την κριτική των πραγματικών κομμουνιστών στον καπιταλισμό; Χωρίς τις αναλύσεις διάφορων προοδευτικών-ριζοσπαστών «ευρωσκεπτικιστών» για τη φαιά ουσία και τις στοχεύσεις της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης; Χωρίς την οργανωμένη συνδικαλιστική παρουσία (που μαθαίνει, όταν ασκείται σωστά και όχι παρασιτικά και καταχρηστικά…, στους εργαζόμενους πως μόνο η εντατική και συντονισμένη διεκδικητική δράση στους χώρους εργασίας αποτρέπει την πλήρη εξαχρείωση και εξαθλίωση των ζωών τους); Χωρίς τους αγώνες για την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των φυλακισμένων, των ζώων, και διάφορων άλλων απόκληρων;
Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν το είναι τους κάθε μέρα, μακριά από το «κεντρικό πλάνο» της κυρίαρχης επικαιρότητας, χωρίς να αποσκοπούν σε οφέλη παρά μονάχα να βοηθήσουν έμπρακτα ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Αυτοί είναι ο πραγματικός φάρος…
Μέσα στο αριστερό στρατόπεδο υπάρχουν διαφορές, όχι ακριβώς αγεφύρωτες, αλλά σίγουρα ριζικές. Που πηγάζουν από τις διαφορετικές τακτικές και στρατηγικές. Όμως, αυτές συχνά γίνονται η αφορμή για εμφύλιες διαμάχες δίχως μέτρο και δίχως διατήρηση κάποιων ηθικών προσχημάτων.
Η επιστράτευση της λογικής και της καλοπροαιρεσίας θα αποτρέψει από τον κίνδυνο αχρείαστων εκτροπών. Πιστεύει, άραγε, κάποιος ΚΚΕς ότι δεν έχουν καλές προθέσεις οι (περισσότεροι) ΣΥΡΙΖαίοι (είτε στελέχη, είτε ψηφοφόροι); Πως δεν ενδιαφέρονται για κάτι καλύτερο στην καθημερινότητα; Πιστεύουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι πως ο καπιταλισμός, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, μπορούν ποτέ να λειτουργήσουν με γνώμονα το καλό της πλειοψηφίας του κόσμου; Πιστεύει κάποιος ευρύτερα αριστερός πως χωρίς αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, ιδιοκτησιακών κατευθύνσεων, και ριζικής αναδιανομής του πλούτου, μπορεί να επέλθει πραγματική κοινωνική ισορροπία; Πιστεύουν ορισμένοι πως είναι εύκολο να αυτοοργανωθεί μία κοινωνία που κουβαλάει τα κατάλοιπα της ιεραρχίας σε όλες της τις εκφάνσεις; Πιστεύουν σύντροφοι πως χωρίς εργασία, υπευθυνότητα και σοβαρότητα μπορεί να σταθεί σε μάκρος χρόνου το οποιοδήποτε ριζοσπαστικό εγχείρημα (ώστε να μπορεί να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες);
Δεν είναι τόσο θέμα του τι πιστεύει κάποιος ή κάποια. Αυτό που διαμορφώνει τις ανάγκες, άρα και τις συνειδήσεις, είναι το τι υπαγορεύουν οι συνθήκες. Τι ορίζουν σε κάθε εποχιακή συγκυρία οι υποκειμενικές και οι αντικειμενικές συνθήκες, που αναδύονται από το ίδιο το πολυσύνθετο κοινωνικό ζυμωτήρι. Μόνο αυτές και όχι τα προπαγανδιστικά εγχειρίδια, ούτε καν οι επιθυμίες μας…
Ξέρω πολύ καλά πως τέτοιες συζητήσεις πριν 15 χρόνια θα ήταν παράταιρες, άκυρες, και γραφικές. Στο σήμερα η κοινωνία έχει ανάγκη τις πολύμορφες κινητοποιήσεις, τους οργανωμένους φορείς που με εφικτά πλάνα, θα συμβάλλουν και στην προώθηση της κοινωνικής αυτενέργειας και στη σταδιακή κατάκτηση δικαιωμάτων.
Το κυρίαρχο σύστημα δημιουργεί συνεχώς προβλήματα. Και στον εαυτό του και στην κοινωνία… Οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί που από το 2020 έχουν εισέλθει σε εποχή «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» επιτάσσουν την εφαρμογή πολιτικών που αποδεδειγμένα βλάπτουν τους πολλούς. Όχι στη θεωρία… Αλλά, με συνέπειες που «αναπτύσσονται» πάνω σε ανθρώπινα σώματα, μέσα σε ανθρώπινες ψυχές. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις βλάπτουν τα μυαλά, η κυρίαρχη πρακτική εξουθενώνει…
Oι εξισορροπητικές δυνάμεις, οι δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς, μπορεί να μην καταφέρνουν να επικρατήσουν, ή ακόμα και όταν παίρνουν πλειοψηφίες (π.χ. εκλογικές ) να μη μπορούν να ασκήσουν την πολιτική που θα ήθελαν. Όμως, είναι αυτές που με την ύπαρξή τους βάζουν στη δημόσια ατζέντα τα πραγματικά καυτά ερωτήματα των καιρών, που προβληματίζουν, που μετατρέπουν τις συζητήσεις για το διαφορετικό σε απτές προοπτικές. Οι λύσεις και οι απαντήσεις θα βρεθούν μονάχα σε τέτοιες διαδικασίες…
Στο σήμερα που το σχεδόν εξαναγκαστικό κλείσιμο στο ατομικό καβούκι δεν βοηθάει καθόλου, πρέπει οι διάφορες εξισορροπητικές δυνάμεις να βγουν μπροστά. Αδιάλλακτα, με τόλμη, με σιγουριά και αξιοσύνη. Θα το κάνουν; Μπορούν; Θέλουν; Λένε πως θέλουν, πως θα προσπαθήσουν να μπορούν όσο πιο σύντομα γίνεται. Θα χρειαστούν, όμως, και την αρωγή της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μία κοινωνία χωρίς αριστερή συνείδηση δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως σοβαρά ανασχετικά και φθοροποιά προβλήματα, μία Αριστερά χωρίς την κοινωνία δεν μπορεί να πετύχει σχεδόν τίποτα…
Η ανάπτυξη δεσμών και σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές, είναι το κλειδί για το είδος του άμεσου μέλλοντός μας. Πάντοτε έτσι ήταν, όχι μόνο σήμερα. Κάποιες φορές στο παρελθόν γράφτηκε πραγματική ιστορία και εκεί πρέπει να εστιάζουμε κατά βάση και όχι στις πολλές ήττες…
.efsyn.gr
