Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν αυτός που αναζητώντας στήριγμα για να αντιμετωπίσει την πίεση των Ευρωπαίων στράφηκε για βοήθεια στο ΔΝΤ (Αμερικάνους) και τοποθέτησε, τελικά, τη χώρα στην πένσα. Έκτοτε η χώρα αντιμετωπίζει τις συντριπτικές δυνάμεις που ασκούν επάνω της οι δύο βραχίονες αυτής της πένσας και οι κυβερνήσεις της αμφιταλαντεύονται ποιον από τους δύο μοχλούς που τη σχηματίζουν να διαλέξουν.
Το ΔΝΤ που υπόσχεται ελάφρυνση του χρέους αλλά ζητά ακόμα πιο σκληρά και ακόμα πιο πολλά μέτρα; Ή τους Ευρωπαίους οι οποίοι κάνουν σκόντο στα μέτρα αλλά δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για μείωση του χρέους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακριβώς και η προηγούμενη κυβέρνηση δυσκολεύεται να αντιληφθεί τον συμπληρωματικό ρόλο των δύο μηχανισμών και να κατανοήσει ότι τελικά είναι παγιδευμένη στη δαγκάνα που σχηματίζουν.
Είδαμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αμφιταλαντεύεται και να προσεγγίζει τη «λογική» του ΔΝΤ ελπίζοντας στη βοήθειά τους για «κούρεμα» του χρέους. Η ευρωπαική (γερμανική) πίεση ωστόσο, υποχρεώνει την κυβέρνηση να το ξανασκεφτεί. Και όσο η κυβέρνηση το σκέφτεται ευθυγραμμιζόμενη με του Ευρωπαίους, τόσο αυξάνεται η πίεση του ΔΝΤ.
Σε αυτή τη φάση η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται ότι έχει ακουμπήσει στην ευρωπαϊκή (γερμανική) πλευρά της πένσας: ξεχνά επί της ουσίας την συζήτηση για το χρέος με αντάλλαγμα λιγότερα μέτρα και κλείσιμο της αξιολόγησης. Ωστόσο, η πραγματικότητα που συνθέτει το απίθανο ελληνικό χρέος και η αδυναμία αποπληρωμής του θα κρατήσει στο παιχνίδι και το ΔΝΤ που θα περιμένει την επόμενη ευκαιρία, μετά το καλοκαίρι και τη «δεύτερη αξιολόγηση» για να επαναλάβει τις απαιτήσεις του για ολοκληρωτικό ξεπούλημα και ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση των εισοδημάτων, προκειμένου να προχωρήσει το «κούρεμα» του χρέους.
Και κάπως έτσι – ακροβατώντας ανάμεσα στους βραχίονες της πένσας—περνά ο χρόνος και οι κυβερνήσεις, οι προηγούμενες και η σημερινή- απολαμβάνουν κάποιους μήνες ψευδαίσθησης εξουσίας. Μέχρι που κάποια στιγμή η πένσα κλείνει για να τις συνθλίψει…
