«Δεν είμαι απογοητευμένος, δεν είμαι οργισμένος, δεν είμαι απαισιόδοξος, ούτε αμήχανος. Μάλλον είμαι θεατής»
(ανώνυμου)
Αφήσαμε το γράψιμο στο τέλος του προηγούμενου μήνα. Δεν είχαν γίνει και λίγα μέχρι τότε. Αλλά έγιναν κι άλλα. Σιγά μη δεν γίνονταν, θα πει κάποιος κυνικός… Να σταχυολογήσουμε τα κυριότερα του τελευταίου διαστήματος; Πώς να μην αναφερθείς στην έκρηξη πυρομαχικών στην Αγχίαλο; Πώς να λησμονήσεις πως κάποιοι σεσημασμενοι χούλιγκαν φασιστικής ιδεολογικής συγκρότησης διέσχισαν ανενόχλητοι μία τεράστια απόσταση και έφτασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να δολοφονήσουν ένα νεαρό φίλο της ΑΕΚ υπό «διακριτική αστυνομική επιτήρηση»; Πώς να διαγράψει από τη μνήμη κάποιος πως πια στην Ελλάδα όποιο δάσος δεν καίγεται αποτελεί είδηση και όχι το αντίθετο;
Εδώ ο άλλος βγήκε παγανιά και συνέλαβε «κομμάτια», άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, και για πολλούς μάλλον «ο μήνας έχει εννιά». Εξάλλου, τα Τέμπη δεν είναι και τόσο μακριά χρονικά, ενώ και η Πύλος για όσους καταλαβαίνουν συνιστά κάτι που συνδυάζει το φρικιαστικό και το αποτρόπαιο με το εγκληματικά ανεύθυνο έως υποβολιμαίο…
Ας είναι. Η κοινωνία μας έχει μπει σε συγκεκριμένη τροχιά και πολλοί μελετάνε τις αντιδράσεις. Το σίγουρο είναι πως, προς το παρόν…, αυτές δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν τα επόμενα…
Πάντα συνέβαιναν ακραία και απρόοπτα πράγματα. Στο σήμερα μοιάζει όμως να είναι πιο πολλά, πιο συχνά και πιο ακραία. Κρατική απορρύθμιση, αίσθηση ανασφάλειας, προχειρότητα, παχιά λόγια και ασθενικά έργα, αυτόματοι πιλότοι, επικέντρωση στα αυστηρώς ατομικά (σε ένα είδος ατομικισμού που δεν χωράει και πολλά «αλλότρια» γιατί η ανεκτικότητα και η αποδοχή του άλλου είναι αρετές που απαιτούν πρωτίστως εσωτερικές θυσίες)… Αυτά όλα περιγράφουν σε μεγάλο βαθμό το σήμερα του ελλαδικού χώρου… Και τα αποτελέσματα είναι εμφανή…
Τελικά υπάρχει κράτος; Όποιος πει όχι, θα έχει βιαστεί. Γιατί όταν είναι να περάσουν όλα τα θέλω της παγκόσμιας κυριαρχίας, τότε τα κράτη επιδεικνύουν παροιμιώδη ενεργητικότητα, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, ο έλεγχος των υπηκόων, οι συνεχείς περικοπές κοινωνικά ωφέλιμων δαπανών και η δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου (ούτε καν του μεσαίου…) μοιάζουν στο σήμερα να είναι οι αποκλειστικές προτεραιότητες σε παγκόσμια κλίμακα…
Από την άλλη, όντως, κάποιες φορές γίνονται και ορισμένα καλά πράγματα από την πλευρά του κράτους. Πότε λόγω κεντρικής γραμμής, πότε λόγω ατομικής και συλλογικής υπέρβασης, αυτοθυσίας, αξιακών κωδικών, φιλότιμου. Αλλά, πια, αυτά δεν φτάνουν για να αλλάξουν τη γενική εντύπωση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στο εσωτερικό των κοινωνιών…
Στην Ελλάδα, μην έχουμε αυταπάτες, ο καθένας ζει τον μύθο του. Ο εγωισμός αποτελεί άτυπα μία κυρίαρχη εθνική ιδεολογία, χωρίς βέβαια να έχουν εκλείψει οι εστίες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης… Βασική προτεραιότητα σχεδόν όλων είναι η ατομική ευδοκίμηση. Ακόμα και σήμερα, που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για πολλούς, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν τις ίδιες αναζητήσεις με παλαιότερα, σα να μην έχει αλλάξει τίποτα και ενώ έχει γεμίσει ο τόπος με νεκρά κουφάρια, στάχτες και αποκαΐδια κάθε διαλογής…
Το να πέφτει χρήμα, αν είναι και χωρίς πολύ κόπο ακόμα καλύτερα…, το να υπάρχουν παντού διάφορα διασκεδαστήρια και μία διαρκής τάση για καλοπέραση να βασιλεύει στη θέση του καυτού ήλιου. Καλά είναι αυτά. Όλοι τα θέλουμε… Αλλά στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο αυτά. Το πρόβλημα είναι όταν ευδιάκριτες πλειοψηφίες νοιάζονται μόνο για αυτά και αδιαφορούν για το σύνολο και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους άλλους. Κάποια στιγμή μάλιστα φεύγουμε από το στάδιο των παράλληλων πορειών και αρχίζουν οι ρήξεις και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί. Και τότε…
Η κοινωνία ενδεχομένως να μπορέσει να πάει μπροστά όταν δίπλα στο πώς θα πετύχει ο καθένας τους δικούς του επιμέρους στόχους, βάλουμε και την έννοια της επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Της δημιουργίας μίας λειτουργικής καθημερινότητας, στην οποία όσοι περισσότεροι γίνεται θα δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό με οτιδήποτε καταπιάνονται και παρέχει απτές και όχι θεωρητικές υπηρεσίες στους πολλούς…
Αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί (όταν ο συναγερμός είναι πορτοκαλί, δεν έχει τόση σημασία η επιμέρους ταυτότητα μπροστά στο γενικό…) οφείλουν ΓΡΗΓΟΡΑ να θέσουν ως προτεραιότητα το να υπάρχει στο μέλλον μία Ελλάδα που θα λύνει τα προβλήματά της, αφού πρώτα τα περιορίσει. Θα μπορέσουμε; Κάποιοι πια πιστεύουν πως η μόνη μας ελπίδα είναι να ακουμπήσουμε τα συρματοπλέγματα στα σύνορα του χάους που έχει ξεκινήσει να εκδηλώνει τις πτυχές του πληγώνοντας το κοινωνικό μας γόητρο. Αν προλάβουμε, βέβαια, να αντιδράσουμε έγκαιρα…
efsyn.gr/
